Toekomst zoon

Fouten maken

is ontzettend leerzaam. Sterker nog: je kunt alleen maar leren van je eigen fouten. Dus jouw "Ik kan hem echt wel helpen met mijn levenservaring, maar misschien moet ik maar wachten tot ernaar wordt gevraagd.

" is heel begrijpelijk, ik denk dat de meeste ouders dat wel denken (en ernaar handelen) maar het effect is op zijn best minimaal. Meestal eerder tegengesteld: de puber gooit de kont tegen de krib, doet juist iets heel anders, maar nooit wat jij voorstelt.
Het punt is: een pubers core business is zich losmaken van zijn/haar ouders. En dat lukt niet als je ouders zich overal mee bemoeien, goede raad blijven geven. Ik denk dat het heel goed voor je zoon zou zijn als zijn vader hem vraagt te vertrekken en jij hem vertelt dat hij niet welkom is. Of alleen op flink aangescherpte voorwaarden, liefst met een heus contract en bijdrage in de kosten. Behandel hem als een volwassene. En geef daarnaast aan/straal uit dat hij met vragen om hulp altijd bij je terecht kan, maar dat je niets spontaan aanbiedt of opdringt.

Weet je, de een houdt zich aan geen enkele afspraak, gaat stappen tot diep in de nacht, experimenteert met alles wat ongezond is, vrije seks, noem het maar. Jouw zoon doet het anders, die zoekt het in inactiviteit. De bedoeling is hetzelfde, volwassen worden. Maar alle ouders worstelen in meer of mindere mate met dit proces hoor .

Op een dag

'Een jaar lummelen zouden sommigen hier dus geen punt vinden… maar ik denk dat hij dan helemaal niet meer in beweging komt, zeker als het gewoon kán.'
Op een dag ontdekt hij wel dat het niet meer allemaal zomaar kan. Hij woont nu dus niet echt bij zijn vader, maar in een leegstaand appartement van zijn vader, dat verkocht wordt. Dan kan hij daar neit meer wonen. Ook niet bij jou. Wellicht zal hij, net als water, de gemakkelijkste oplossing zoeken eerst, maar op een dag zal hij merken dat ook dat niet meer kan. Woning, inkomen, eten en drinken, hij zal er zelf tegenaan moeten lopen dat het niet meer verzorgd wordt voor hem. Zolang zijn ouders hem blijven faciliteren zal er geen enkele reden zijn om daar verandering in te brengen.

Op die leeftijd zijn veel jongeren nog niet goed in staat om een plan te maken. Dus dat 'plan' moet je uit je hoofd zetten. Het zal eerder een kwestie worden van: vanaf een afstand zien welke problemen er komen en hoe hij die zelf gaat oplossen, met vallen en opstaan. Mocht hij weer communiceren, dan kun je problemen aanhoren, bevestigen dat het lastig is en hem stimuleren om een oplossing te gaan zoeken; zonder dat je zelf ongevraagd enige richting aangeeft voor die oplossing.

Als ouder ben je altijd een vangnet, maakt niet uit hoe oud je bent of hoe oud je kind is. Maar dat vangnet kun je alleen maar zijn als het kind zelf om hulp vraagt en het kind kan uitleggen, waarom aankloppen bij zijn ouders de enige mogelijkheid is, omdat alle andere oplossingen niet werken. Dan kun je beginnen met: heb je dit, dit, dit en dit al geprobeerd? Doe dat eerst maar. Je bent namelijk het laatste vangnet, als de rest allemaal niet meer helpt. Daar moet je zelf ook zuinig op zijn.

Straks eerst maar eens vieren dat hij in elk geval zijn diploma heeft gehaald.

Tsjor

Afspraken

Of alle twintigjarigen een plan voor hun toekomst hebben weet ik niet, maar om nou te stellen dat de meesten het niet weten gaat ook wat ver. Dan onderschat je toch een behoorlijke groep jongvolwassenen. Degenen die ik in mijn directe omgeving zie hebben wel een plan in ieder geval en zelf wist ik ook wel waar ik naartoe wilde. Plannen kunnen bijgesteld worden of je gaat plotseling toch iets anders doen, maar helemaal niks weten en dus niks doen vind ik inderdaad niet zo'n goed teken. Ik begrijp je dus wel bezorgde moeder. Je rol is een beetje uitgespeeld, dat klopt, maar de zorgen blijven. Wat me verder opvalt in je verhaal is dat je zoon zich niet aan afspraken kan houden en niet op tijd kan komen bijvoorbeeld. Dit kan hij alleen als hij zich nog moet bewijzen. Als hij ergens langer is, dan heeft hij die discipline niet meer. Dit is best wel een lastig probleem. Hij mist basale zelfsturingsvaardigheden lijkt het. Hoe gaat hij dan in beweging komen als er geen duidelijke structuur is?
Ik denk dat je best iets kunt met de adviezen die hier gegeven worden. Houd afstand (niet alleen letterlijk) en laat hem zelf met oplossingen komen. Geef hem zeker niet teveel financiële hulp.
Bij jouw zoon gaat deze stap niet vanzelf. Maar ik bestrijd nogmaals dat dit normaal is bij jongeren van deze leeftijd.

Inzicht uit de wetenschap

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/hersenscans-laten-zien-dat-pubers-niet-zelfstandig-kunnen-werken/

En eigen ervaring: meisje wel, helemaal uitgedacht, maar dan wel voor een relatief beperkte tijd: school, werk, huisje, kind. Daarna wordt het onoverzichtelijker, alhoewel e daar ook wel over nadenkt (geen plan).
Mijn jongens absoluut niet, daar leek eerder een koudwatervrees te zijn voor een plan, omdat dat het hele leven gaan bepalen. Ho, ho, ho, eerst nog wat meer opties verkennen.

Tsjor

Update

Even een update. Mede door de reacties hier, heb ik mezelf op de achtergrond gehouden. Ik schrok er ook wel van, ik wil echt niet verstikkend zijn. Maar ik weet niet of het goed is geweest, maak me ook geen illusies dat de situatie anders was geweest als ik me actief had bemoeid eigenlijk :|



De situatie nu is dat het appartement van mijn ex deze week in de verkoop gaat. Dit weet ik via zoon, ex vertelt me niets. Ik heb eerder wel gevraagd hoe hij het voor zich zag (toen ik van mijn zoon hoorde dat hij druk bezig was het huis verkoopklaar te maken) en toen zei hij dat hij dat deed zodat hij het meteen in de verkoop kon zetten wanneer hij iets anders had. Dat ‘anders’ zou een woning in een buitengebied zijn, waar ook ruimte is voor zoon. Ze hebben het er zelfs over gehad dat jongste dan ook mee verhuist. Die is ook op een leeftijd dat hij zelf bepaalt of hij bij mij of zijn vader woont, maar ik vond het alleen best pijnlijk dat ik ook hier weer buiten gehouden werd. Ex zoekt al jaren, maar die nieuwe woning is nog steeds niet gevonden. Het is ook niet te voorspellen op welke termijn hij het wel gaat vinden. Maar vanwege de corona-perikelen wil hij de verkoop niet langer uitstellen.



Ik heb natuurlijk niks te zeggen over of en wanneer hij zijn appartement verkoopt. Maar ik vind wel dat als het gevolgen voor mij/ons heeft, er op z’n minst overleg mag zijn. Nu gaat alles weer via zoon. Die doodleuk zegt: ‘Het kan zijn dat ik dus binnenkort weer hier kom wonen.
’
’Nou nee, dat denk ik dus niet, dat gaat niet zomaar…’, zei ik, maar ik vond het vreselijk moeilijk om dat te zeggen. En natuurlijk kan ik eisen stellen en natuurlijk wordt me dan van alles beloofd. Maar ik geloof er niet meer in. Van het begin af aan heb ik dit voor me gezien: zoon weer thuis terug zonder dagbesteding, met de intentie om te gaan ‘freelancen’. Dat levert meer op dan een gewoon baantje, waar hij zijn neus voor optrekt. Maar die opdrachten komen niet vanzelf, dan moet hij zich inschrijven bij de kvk, hij moet een eigen website, boekhouding, kortom, allemaal dingen die hij natuurlijk allang had kunnen uitzoeken/regelen en los staan van het moeilijkste: acquisitie. Nu draait hij het om: eerst moet ik dat uitzoeken/regelen en dan kan ik gaan freelancen… Dus dan zijn we wel weer even verder voor hij de conclusie gaat trekken dat het niet bepaald storm loopt met die opdrachten, zonder netwerk, zonder ervaring. Ja, ik realiseer me hoe negatief ik klink voor degenen die eerder aangaven dat ik een enthousiaste toeschouwer zou moeten zijn, maar ik denk dat ik vooral reëel ben.



Dus het is afwachten hoe het gaat lopen. Wanneer ex op tijd het ideale huis vindt, dan neemt hij beide kinderen mee, ver weg van hier. Zo niet, dan wonen ze hier en houdt hij het bij af en toe ophalen voor een leuk uitje. Hij bepaalt en de kinderen stellen zich al net zo op.
Wat ik wil, dat interesseert niemand iets, maar ik kan het hier wel delen. Ik zou graag een structurelere omgang voor jongste zien (die er ooit ook was, maar alweer een tijd terug zonder overleg door ex werd teruggeschroefd). En oudste zoon heeft veel spanningen veroorzaakt voor hij hier vertrok. Dat wil ik niet meer terug. Ik wil hem best financieel ondersteunen, maar ook zal zoon daar zelf iets voor moeten doen wat mij betreft.

Weer wat paniekerig

In je eerste berichtje schreef je: 'toen ben ik wat paniekerig gaan doen'. En ik vind dat nu ook een beetje doorklinken in je berichtje.
Je paniek zit nu op 3 punten:
- je ex gaat de woning verkopen waarin je zoon nu zit en jij weet niet hoe of wanneer dat zal gaan gebeuren;
- er is een mogelijkheid dat je zoon terugkomt in huis en hij heeft nog geen goede dagbesteding, je verwacht dat hij gaat uitstellen en niks doen en dat jij hem dan financieel moet onderhouden;
- je ex neemt ook je jongste kind mee als hij een ander huis heeft.

Die paniek maakt dat je allerlei eisen gaat stellen, maar niemand gehoorzaamt aan jouw eisen, en dus voel jij je niet gehoord.

Probeer je situatie eens te analyseren op drie vragen: wat valt onder mijn invloedssfeer, waar maak ik me zorgen over en wat valt buiten mijn invloedsfeer?

Onder jouw invloedssfeer vallen je kinderen en je woning, maar dan in een zeer beperkte zin: je zorg dat de kinderen de basale voorzieningen hebben, onderdak, eten en drinken etc. Je hoeft je zoon niet financieel te ondersteunen, niet meer dan een boterham met kaas en een beker melk 's morgens bij wijze van spreken. Je eigen financiële grenzen vallen onder jouw invloedssfeer. Daar ga je zelf over. Dus als je dat niet wil, dan moet je dat niet doen.

Je zorgen gaan over de toekomst van je kind, maar daarop is je invloed beperkt, zoals bij alle ouders. Je zorgen gaan ook over de vraag waar je jongste straks gaat wonen, maar ook dat valt gedeeltelijk buiten je invloedssfeer, aangezien de kinderen ook een vader hebben.

Het gedrag van je ex valt helemaal buiten je invloedssfeer. Ik denk dat het goed is dat je je dat gaat realiseren, want je loopt er nu elke keer op stuk.

Aangezien je ex ook de vader van je kinderen is betekent dit dat een deel van het leven van je kinderen zich niet volgens jouw richtlijnen zal voltrekken. Op sommige punten zul je dus voor feiten komen te staan waar je geen greep op hebt als het gaat om de oorzaak, maar wellicht wel als het gaat om het gevolg.

Stel: je oudste komt bij jou, raakt verzeild in een fantasie over een eigen bedrijf, dat niet van de grond komt. Waar liggen jouw mogelijkheden om dat te beïnvloeden? Je kunt praten, maar wat je te zeggen hebt is bekend en komt niet meer aan. Financieel gezien heb jij het voor het zeggen, je hoeft hem niets te geven, behalve onderdak en eten en drinken. Het kan zijn dat het enige tijd zal duren, voordat hij zelf zich realiseert dat dit niet de gewenste toekomst voor hem gaat opleveren. Hij bereikt de bodem van de put en zal dan zelf zijn weg omhoog moeten vinden. Daarvan ben je dan toeschouwer, niet degene die aan de touwtjes trekt.

Stel je jongste gaat bij zijn vader wonen in het fantastische huis dat vader gevonden heeft. Zou dat schadelijk zijn? Is er reden om naar een rechter te stappen om dat te verhinderen? De weg naar de toekomst ligt niet geplaveid met alleen maar succesvolle ervaringen. Iets experimenteren en ontdekken dat dat niet de toekomst is kan ook nuttig zijn, mits er maar genoeg vangnet is om erge problemen te voorkomen.

Zorg dat je eigen situatie, je woning, je financiële middelen, je geestelijke vereerkracht voldoende zijn om dat vangnet voor onverwachte gebeurtenissen te zijn. Binnen jouw mogelijkheden.

wie zei dat ook alweer, de mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest. Je vreest veel. Maar de mogelijkheid om het lijden ervan voor jezelf te beperken liggen toch echt grotendeels bij jezelf.

Sterkte.

reactie

Dank voor je reactie, Tjor. Die moest even indalen en heeft me aan het denken gezet.
Ja, ik ben paniekerig… dat komt bij vlagen steeds opnieuw op en dan zie ik het ook niet helder meer. Ik heb dan sterk het gevoel dat ik nergens ‘in control’ ben… en is ten dele ook zo, daarin maak je terecht onderscheid in dingen waar ik geen invloed in heb (of moet willen hebben). Ik vind het daarbij ook lastig om voor mezelf op te komen (in geval van ex). Want natuurlijk, ik heb geen invloed op het gedrag van mijn ex, maar het zou wel zo moeten zijn dat ik mijn grenzen daarin kan aangeven. Nu moet ik afwachten wanneer ik te horen krijg (per toeval, via de kinderen) hoe dingen gaan lopen en daarna bepalen of ik dat wel wil en of ik nog wat kan eisen. Wat daar dan ook uitkomt, de rechter zal daar niet aan te pas hoeven komen (ofwel, het is acceptabel voor mij, ofwel het is niet acceptabel, maar ik leg me erbij neer), dat is het niet waard. Los van wat jij ook al stelt over de schadelijkheid, dat is er niet, het is dan vooral mijn eigen ego die zich aan de kant gezet voelt, dat zie ik ook wel.

Het helpt ook niet dat dat vrezen samenvalt met een hoop gepieker en dat het dan ook nog vaak wel het scenario wordt wat ook daadwerkelijk uitkomt. Dat voelt als: van mijlenver zien aankomen en toch niet bij machte zijn er iets aan te doen. Of misschien is het zelfs iets van selffulfilling prophecy maar dan met mezelf als waarschuwende toeschouwer.

Voor de basis van zoon kan ik zorgen, dus dat is wel iets wat geruststellend is. Hij is nog enigszins jong, 20… een leeftijd waarop nog veel jongeren thuis wonen tegenwoordig. Daarmee stel ik mezelf gerust, maar maak toch ook zorgen of mijn zoon zo in elkaar zit, dat hij de situatie ooit zo ongemakkelijk gaat vinden, dat hij actief actie gaat ondernemen om die te verbeteren. En nee, dat ligt inderdaad buiten mijn invloedsfeer. Zijn neiging is eerder om nog soberder te leven, wanneer hij de bodem bereikt. Dat kan, want hij heeft dat vangnet. En ook al wil ik dat niet, ik zal toch dat vangnet zijn, hoe dan ook... ook al zie ik dat dat juist het enige is waar IK invloed op heb, op de eisen die ik aan die voorwaarde stel! Op die manier nodig te moeten zijn is een vrees voor de toekomst waarvan ik nu nog niet weet of die werkelijkheid gaat worden. Maar ik ken mijn zoon natuurlijk wel al 20 jaar. De tijd zal het leren en tot die tijd is het ook voor mij een leerproces, ben ik bang.

Niet alleen je ex

Bezorgde moeder, ik ben blij dat je even de tijd genomen hebt om erover na te denken.
Ik heb zelf ooit cognitieve therapie gehad en wat ik zinvol vond was het beeld van de tuin met de platgelopen paadjes. Die neem je dan altijd. Ook al weet je inmiddels dat het uitkomt op een dood punt. Om een ander paadje te maken dat net zo gemakkelijk loopt moet je oefenen: je moet het paadje een paar keer bewust inslaan, trainen. Na verloop van tijd wordt het dan een platgetreden paadje, wat je gemakkelijk neemt en het andere paadje raakt overwoekerd. Het beeld helpt mij nu nog als ik weer eens in de stress schiet om iets wat ik van te voren al had zien aankomen, maar niemand luistert naar me. Bij mij speelt dat nu vooral in werksituaties.
Ik wil je wel helpen om te trainen door te wijzen op mogelijke plekjes waar je een doodlopend paadje inslaat.

Ik denk dat dit zo'n afslag is: 'Want natuurlijk, ik heb geen invloed op het gedrag van mijn ex, maar het zou wel zo moeten zijn dat ik mijn grenzen daarin kan aangeven. Nu moet ik afwachten wanneer ik te horen krijg (per toeval, via de kinderen) hoe dingen gaan lopen en daarna bepalen of ik dat wel wil en of ik nog wat kan eisen.'

Je hebt niet alleen geen invloed op het gedrag van je ex, maar ook slechts beperkte invloed op het gedrag van je kinderen en die nemen ook beslissingen. Ik denk dat je ex er alleen anders mee om gaat als jij, meer 'laissez faire', terwijl jij meer 'in control' wil zijn.

Het probleem van je grenzen aangeven. Er zit een vloeibare lijn tussen 'je grenzen aangeven' en 'je mening erover geven'. Bijvoorbeeld: stel dat vader en kind 'plannen' maken waarvan de uitkomst zal zijn, dat kind weer bij jou gaat wonen; zonder dat vader en kind jou betrekken bij die plannen. Als je je mening wil geven zou je bij die gesprekken moeten zijn en zouden ze ook naar je moeten luisteren of rekening met je moeten houden. Als je je grens aan wil geven zul je eerst vooral zelf moeten kunnen bepalen en beslissen wat je grenzen zijn. Als je daar sterk van overtuigd bent zelf hoef je niet bij die gesprekken te zijn, maar kun je wachten op de uitkomst en dan duidelijk aangeven wat wel en wat niet kan wat jou betreft. Op een dag zal zoon of vader zich dan toch moeten melden, al dan niet met alle spullen. Op dat moment kun je je voorbereiden en je grens aangeven: hij komt er wel in of hij komt er niet in. Binnenshuis bepaal je zelf al je grenzen. Let wel: je eigen grenzen bepalen gaat over je eigen gedrag, dus niet over: hij moet dit of dat doen. Wel over: ik accepteer dit of dat niet, ik doe dit of dat niet. Ik denk dat het onderliggende probleem vooral is dat je zelf je eigen grenzen nog niet zo goed weet en nog moet bepalen.

Maar je hebt wel een voordeel: je overziet de situatie, je kent de slechtst denkbare uitkomst en die gebeurt ook nog meestal. Daar kun je jezelf op voorbereiden. Dus je kunt in je eigen hoofd de 'wat als' situaties doorlopen, het gepieker. Dat is nuttig. Alleen moet je dan de afslag nemen naar: wat doe ik. Je eigen gedrag. En niet de afslag naar het gedrag van je ex en je kinderen. Dan hoef je ook niets meer te eisen, behalve van jezelf.

Dan blijft er nog een punt over. Het lijkt alsof je je kind kent als een kind dt nogal lethargisch is, alles op zijn beloop laat, niets gaat ondernemen. Je kind is nu eigenlijk nog jong, 20. Op die leeftijd zijn veel jongeren, vooral jongens, nog onzeker over hun toekomst en dus lethargisch (of juist heel ondernemend en van alles uitproberend): ze weten het simpelweg nog niet en dus zijn ze ook niet gemotiveerd om zich ergens voor in te zetten. Maar je kent je kind goed. Is het lethargische iets wat bij hem past, karakter, aard, medisch onderliggend probleem; of is het een reactie op zijn omgeving, waarin alles voor hem verzorgd werd; of is het inderdaad het probleem van de onbekende toekomst? Bij het nadenken daarover stel je jezelf steeds de vraag: wat ga ik daarmee doen? Dus niet: wat moet hij doen of wat moet mijn ex doen, maar wat ga ik doen?

Tsjor