U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
stiefzoon van 23 met aggressiviteit
Hallo,
Ik ben echt ten einde raad hier.
3 weken terug is mijn stiefzoon weer thuis komen wonen, na een jaar in het buitenland te hebben gewoond bij familie. Deze jongen heeft al behoorlijk wat op zijn kerfstok, op 18 jaar vmbo niet afgemaakt en van school verwijderd, op 20 jaar na 2 jaar mbo gedaan te hebben niet afgemaakt. Daarna alleen maar achteruit gegaan, met drugs en criminelen omgaan. Een half jaar in jeugd detentie gezeten wegens medeplichtigheid criminele zaak.
Daarna weer door ons opgevangen, autoriteiten en hulporganisaties hebben niet geholpen (begeleid wonen heeft hem geweigerd). Dat ging uiteindelijk ook weer niet goed thuis (politie moest er aan te pas komen, fysiek geweld tussen hem en mij). Toen besloot moeders eindelijk mijn advies op te volgen en hem een tijdje weg te sturen naar familie buitenland.
Na 3 weken terug is het alweer terug bij het begin lijkt het. Hij wil niets ondernemen, wacht tot het baantje wat hij heeft bij de lokale shoarma boer hem belt, heel sporadisch werk. De rest van z'n tijd zit hij thuis te gamen of hangt hij met z'n vriendjes, regelmatig blowt hij. Thuis helpen is vaak een probleem.
Gisteren wilde hij z'n oude hobby weer oppakken, vissen. Wat ik uiteraard steun. Dus stelde ik voor dat we even naar de lokale viswinkel gingen voor wat spullen. Hij was klaar om te gaan, maar toen hij het woord "fiets" hoorde ging er een knop om en wilde hij niet meer. (Afstand tot viswinkel is 800m) en ging terug naar binnen achter z'n computer zitten gamen, 2 uur in de middag prachtig weer.
Toen heb ik besloten er iets van te zeggen. Na doorvragen waarom hij niet wilde op de fiets, maar wel met de auto, heb ik gezegd dat ik hem een luie jongen vind en dat hij nergens werk van maakt, en dat het lijkt dat hij alleen maar wil gamen en verder niets met z'n leven wil doen.
Toen is hij ontploft en gooide het scherm van z'n computer kapot op tafel. Daarna is het alleen maar geëscaleerd en heeft moeder hem gevraagd het huis te verlaten, wat hij eerst weigerde. Daarna is hij buiten in de tuin gaan zitten en zijn moeders en ik weg gegaan, vloekwoorden en dreigementen werden ons nageroepen omdat we de deur op slot deden..
Half uurtje later zitten moeders en ik in het dorp op een bankje even bij te komen, en verschijnt stiefzoon daar met vriend in de auto. Hij begint mij verder uit te dagen en een grote mond op te zetten, tot mijn emmer vol was. Hij wilde me graag een paar klappen geven zei hij, dus ik nam mijn zonnebril af, deed mijn handen op mijn rug en zei dat hij dat maar moest doen. Hij kwam uit de auto en heeft me 3x flink geduwd. Ik heb niets gedaan, want weet wat er dan gaat gebeuren.
Maar ik vind dit niet normaal en vind niet dat deze jongen het verdient om bij ons nog langer in huis te wonen. Zijn moeder verdedigd hem op veel punten en vind dat ik deels schuld heb, omdat ik wat dingen tegen hem heb gezegd en hem heb uitgelokt op het einde.
Onze dochter van 12 was gelukkig nog niet thuis van school, maar lijdt hier wel onder. Ik begin mijn motivatie voor het leven te verliezen zo.
Ik heb al heel vaak gezegd tegen moeders, dat de enige manier dat hij volwassen gaat worden, is als hij op zichzelf gaat wonen. Ik wil hem ook niet meer bij ons thuis hebben. Maar moeders wil hem niet op straat hebben. Familie buitenland wil hem ook niet meer.
Wat kan ik in godsnaam nog doen? Zit zelfs te denken om uit elkaar te gaan met m'n vrouw want ik trek dit niet langer zo.
Ik ben geen agressief persoon of ruziemakers, integendeel. Maar die jongen haalt echt het slechtste in me naar boven, keer op keer.
Alle advies welkom, liefst constructief.
Hee Sjaak
Goed bezig voor dit moment!! Super!
Daar sluit ik me bj aan
Bij Stelle. Liever een rondje lopen of een dagje weg als het weer teveel wordt. Knap dat je het zo oppakt. Misschien kun je in je hoofd planten 'mijn zoon heeft een onbehandelde ADHD' (in plaats van 'is lui'. Misschien verandert dat je blikrichting.
Ik ben ook blij voor je dochter dat je weer thuis bent.
Tsjor
Tsjor
Onbehandelde ADHD zo moet ik het zien. Alleen iemand met zeer grote stapels geduld kan hier mee omgaan. Een professional dus.
Ik roep al jaren dat hij hulp nodig heeft, maar ben niet de beslisser over hem, dus sta machteloos.
Ik heb gisteren weer een goed gesprek gehad met vrouw, weer heel duidelijk gezegd dat ik niet meer betrokken wil zijn direct met zijn problematiek.
Ik denk dat het nog wel een tijd gaat duren allemaal voordat hij z'n leven een beetje op de rails krijgt.
Maar ik heb haar ook een vraag gesteld: wat verwacht je van mij, als hij zich agressief naar jou toe gaat gedragen? Daar had ze direct geen antwoord op.
Het heeft ons leven behoorlijk aangetast dit. We kunnen nooit fatsoenlijk gerust op vakantie, hij heeft geen verantwoordings gevoel (laat Jan en alleman binnen, houdt zich nooit aan regels, mensen door heel ons huis ook onze slaapkamers en bedden, erg verontrustend).
We wilden graag in juli op vakantie maar hij wil niet meer mee, begrijpelijk. En hou zou het lopen als hij wel mee zou gaan? Maar hem thuis laten alleen vind ik ook geen optie. Tenzij er iemand toezicht houdt. Maar die hebben we niet helaas.
En m'n vrouw wil niet vragen aan hem of hij een weekje bij een vriend kan logeren, dat ziet ze als hem de deur wijzen.
Dus, lijkt het me beter gewoon thuis te blijven.
Of denk ik nu niet meer rationeel na?
vakantie
Waarom ga jij niet samen met je dochter een weekje weg? Met z'n tweetjes dus. Dat is voor iedereen misschien wel de beste optie nu.
Inderdaad
Eens met Jippox. Houd een vakantie die wel haalbaar is: jij met jullie dochter. Dat zal haar ook goed doen: even weg uit de spanning en leuke dingen doen. Rustig ademhalen.
vrouw
Hmm ja dat kan een optie zijn, alhoewel ik me dan wel een klein beetje schuldig voel t.o.v. mijn vrouw want die wil ook heel graag op vakantie. En ik denk dat m'n dochter dat ook leuker zou vinden als moeder ook mee gaat.
Mijn vrouw zegt gewoon gaan, we laten hem alleen thuis, het komt wel goed. Maar het is al zo vaak misgegaan, hoe kan ik dan gerust weg op vakantie?
Het is ook al 2x gebeurd dat we op vakantie gebeld zijn en dat er iets aan de hand was, door buren of door hem zelf.
Heel moeilijk dit vind ik.
Strategisch denken?
Op basis van wat jij hier vertelt, zit moeder er nog tamelijk idealistisch en naïef in. Het gevoel ‘ik wil mijn kind niet afwijzen en wel helpen’ zal iedere ouder herkennen maar in de door jou beschreven situatie komt het niet erg realistisch over. Ik zeg: samen naar Labyrint. Iedere ouder met een destructief psychisch ziek kind zal dit gevoel herkennen.
En dan die vakantie. Kun je niet tegen je vrouw zeggen: OK, we doen dit op jouw manier, geven hem het voordeel van de twijfel, maar ik wil wel dat we samen gaan nadenken over hoe we hier op de langere termijn mee verder gaan. Want dit kan zo niet langer doorgaan. Voor mij zijn gezonde grenzen echt heel belangrijk geworden, ook omdat ik merk dat ik mijn flexibiliteit helemaal aan het verliezen ben. Ik kan ook niet meer ontspannen, vind het zelfs moeilijk om met plezier naar een vakantie uit te kijken! Als er niet gauw een echte verbetering komt, moeten we hierbij voor onszelf hulp inschakelen.”
Daarmee creeer je contact en ontspanning tussen jou en je vrouw om er weer samen naar te kijken. Tijdens die vakantie gaat er dan waarschijnlijk iets flink mis (bereid je daarvoor voor maar gewoon als een ‘waarschijnlijk feit’, zoals verwacht noodweer) en ontstaat er alleen maar meer momentum voor jouw benadering. Weersta dan de verleiding om tegen je vrouw te zeggen ‘zie je wel’ en heb empathie met de moeder die haar geliefde kind door haar vingers ziet glippen. Zij verzet zich waarschijnlijk, heel begrijpelijk, tegen wat ze ervaarbaar als een groot verlies. En als het is, zoals jij het beschrijft is dat ook zo.
Ik heb bewondering voor de eerlijke, zachtmoedige houding die je toont. Zorg goed voor jezelf. De kracht zit waarschijnlijk op dit moment bij jou, hoe kwetsbaar je je ook voelt. Bij je vrouw moet de dam nog breken en de realiteit nog inzinken.
Groet,
Hester
Eens
Ik ben het eens met de anderen: wat herpak je je goed, Sjaak! Echt bewonderingswaardig dat je zo veerkrachtig bent.
Een rustige, beschouwende houding is nodig en het is goed dat je je beseft dat dit ook moeilijk vast te houden kan zijn als er situaties zijn die je triggeren. Dus heel goed dat je bereid bent om daar zelf mee aan de slag te gaan.
Vanuit een rustige, niet oordelende houding jouw zorgen met moeder delen, zal er waarschijnlijk voor zorgen dat zij eerder opstaat voor jouw kijk op de zaak.
Groet, Kaatjecato
Vakantie
De vakantievraag is echt lastig. Als je wil doen wat moeder doet kun je alleen maar aan haar vragen: weet je wat er kan gebeuren? Als ze alles wegwuift (het gaat goed), dan zou ik het risico nemen. Niet omdat het dan wel goed zal gaan, maar omdat de diepte van de put dan blijkbaar nog niet is bereikt. Pas als de diepte van de put bereikt is komen er veranderingen.
In je achterhoofd kun je overal rekening mee houden: vervroegd terugkomen, ziekenhuis, politie, vernield huis, alles is mogelijk, maar gelukkig niet alles tegelijk.
Andere optie: moeder niet mee, dochter wel. Het is begrijpelijk dat ze dat niet willen, maar liever samen willen gaan. Maar de vraag is of dat op dit moment haalbaar is. Niet alle wensen kunnen worden gehonoreerd. Kun je een realistisch alternatief bedenken, wat dochter leuk zou vinden? Dan kun je dat op tafel leggen als alternatief. Het zou mooi zijn als moeder en dochter dan ook een keer samen weg kunnen gaan, maar jij met zoon in huis lijkt mij een explosieve situatie, die ik nu niet zou riskeren.
tsjor
Overleg
als je toch gaat, overleg met de buren. zorg dat ze alle gegevens van je hebben en spreek af wanneer ze je bellen. Dan is er toch een vorm van toezicht.
Tsjor
Mmhh
Ik zou jullie zeker hulp gunnen, denk ook wel dat dat de beste optie is.
Alleen.... in tegenstelling tot de meeste anderen hier verwacht ik daar niet zoveel van.
De meeste hulpverlers zitten echt niet te wachten op een jongen met deze problematiek, triest maar waar.
Dus, ik zou het zeker toejuichen, maar verwacht er niet te veel van. Er zitten ook een hoop risico's aan. (bij agressie; gesloten opnames, separeer, dwangmedicatie, trauma's)
Er is weinig ruimte in hulpverlening nu. Op meerdere gebieden.
2 weken verder...
Het is redelijk rustig thuis nu, ik blijf bewust een beetje uit z'n buurt zodat ik minder ergernissen heb, alhoewel ik er soms ook niet omheen kan draaien. Ik moet echt moeite doen om niet geïrriteerd te raken met zijn doen/laten, soms moet ik gewoon even weg stukje lopen/fietsen omdat ik merk dat de emmer vol raakt.
Mijn vrouw heeft een afspraak ingepland met een psycholoog, de insteek is dat we als gezin daar naartoe gaan maar de bedoeling dat zij zaken gaat herkennen bij m'n stiefzoon en dan een apart traject met hem ingaat, als het goed uitpakt en hij meewerkt.
Heee Sjaak. Volgens mij zijn jullie goed bezig!
Wat goed zeg! Er worden wel degelijk stappen gezet bij jullie. Ook goed van je vrouw, dat ze een afspraak heeft gemaakt.
Wacht maar af wat daar gaat gebeuren, soms gaat het weer anders dan je nu kunt bedenken. Hoofdzaak is dat er (zoals ik het lees) langzamerhand een beweging ontstaat richting meer eensgezindheid van je vrouw en jij, en dat jij ook bewust je rust pakt.
Heel goed. Probeer te voorkomen dat je stiefzoon een wig drijft tussen je vrouw en jou (was misschien wel zo, maar laat dit niet gebeuren...).
Ik denk trouwens dat het ook belangrijk is dat jij zelf ondersteuning krijgt in deze situatie.
Probeer dit voor jezelf toch te blijven zien als onmacht van je stiefzoon. Dat kan helpen als je weer ergernis voelt. Ik wens je veel sterkte en succes, ook voor jullie gezin.
PS, ik weet even niet of ik het al heb gezegd in dit draadje maar ik ben zelf stiefmoeder van een dochter van nu 30 (!, time flies), en het is ook hier lang niet gemakkelijk geweest. (Dit is een understatement...) Maar de aanhouder wint. Mijn stiefdochter is blij met mij en ik met haar. Daarom hoop ik echt dat jullie hier als ouders en gezin goed doorheen komen, ook als je stiefzoon toch niet wil meewerken...