U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Relatie dochter
Mijn dochter van 19 heeft een relatie waar ik niet achter sta. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan? Man is 38 heeft 2 jonge kinderen (onder de 10 jr), zijn scheiding is net rond (relatie begon al toen hij nog getrouwd was, maar het plan te gaan scheiden was er al). Graag tips wat wel/niet te doen.
Enige achtergrond info: ben zelf net gescheiden, woon sinds febr dit jaar alleen (dochter woont fulltime bij mij).
Gek eigenlijk
Dit leeftijdsverschil is nog groter, maar daar valt niemand over.
Knurf
Dat niemand er over valt zal er zeker mee te maken hebben dat de moeder van het vriendinnetje van Johnny hier niet meeleest.
jammer zeg
Hoe dan ook, ik vond het wel jammer dat er niemand meer reageerde, nadat ik mijn verhaal had gedaan.
Ineens is het stil.
Topicstarter, ben je er nog?
Neeltje
Begrijp ik het goed dat je niet meer samen bent met deze 30 jaar oudere man? Zo ja, hoe lang heeft het standgehouden?
Wat ik me (als ik zo vrij mag zijn) dan afvraag is, hoe komt zoiets tot stand? Want de meeste twintigers zien een vijftiger toch echt niet als potentieel partner maar gewoon als iemand van de generatie van hun ouders. Hoe komt het toch dat sommige vijftigers dan blijkbaar wel aantrekkelijk genoeg zijn voor sommige twintigers.. dus wat is er nodig om het überhaupt als optie te zien? (Oprecht benieuwd.)
Hemel
Ik vrees dat je maar een paar dingen kunt doen.
De eerste is hem de hemel in prijzen. Dat was de tactiek van mijn vader destijds bij mij ( bij elk fout vriendje).
Mijn moeder wilde nog wel eens kritisch zijn, maar mijn pa prees iedereen de hemel in. Zoals Wim Sonneveld zei: ik prees hem regelrecht zijn graf in.
Dat hij die tactiek hanteerde heb ik natuurlijk pas veel later ontdekt.
Zodra je teveel tegengas geeft, drijf je je kind in zijn armen. Ik heb meerdere voorbeelden gezien. Want niets heeft meer aantrekkingskracht dan een verboden liefde.
Het tweede is om wel in gesprek te blijven. Vragen stellen zonder ondertoon, maar wel de vragen die in haar hoofd blijven zitten. Noem het maar zaadjes van twijfel zaaien. Dingen waar ze over na kan gaan denken.
Maar niet teveel doorgaan op het punt. Aanstippen en weer loslaten.
Het derde is steeds laten merken dat ze altijd op jou terug kan vallen. Altijd. Wat er ook gebeurt. Zodat ze weet dat als een van de zaadjes van twijfel uitgroeit tot een serieuze probleem, dat ze altijd bij jou terecht kan. Zonder een ' ik zei het toch'.
Probeer ook regelmatig een leuke activiteit samen met je dochter te doen, zodat je jullie band samen positief kunt versterken. Dagje uit, concert, filmpje. Het liefst dingen waar je niet continu in gesprek bent, maar waar je samen plezier maakt.
Als je geluk hebt zal je dochter ontdekken dat ze beter kan kiezen voor een meer gelijkwaardige relatie. Als ze toch doorzet, dan heb je in elk geval de relatie met je dochter gered. En vermoedelijk, ooit op een dag zal de relatie weer eindigen. Want relaties met grote leeftijdverschillen hebben een enorm grote kans van scheiding. Het is dan vooral te hopen dat er nog geen kinderen bij zijn gekomen.
Maar nogmaals: op dat laatste heb je toch geen enkele invloed. Ik ken weinig voorbeelden van foute relaties waarbij kinderen die beëindigd hebben omdat hun ouders dat een slecht idee vonden. Integendeel.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid, want het lijkt me heel moeilijk. Ik heb zelf een dochter van die leeftijd en het is een scenario dat je echt liever niet wil.
antwoorden aan Jacky
>>Begrijp ik het goed dat je niet meer samen bent met deze 30 jaar oudere man? Zo ja, hoe lang heeft het standgehouden?
Nee hoor, waar blijkt dat uit? Misschien omdat ik het over 'vroeger' heb, maar de start van de relatie (en dus 'gedoe met mijn ouders') speelde zich ruim twintig jaar geleden af. We zijn gelukkig samen, ja nog steeds. Hebben inmiddels ook oudere pubers.
>>Wat ik me (als ik zo vrij mag zijn) dan afvraag is, hoe komt zoiets tot stand? Want de meeste twintigers zien een vijftiger toch echt niet als potentieel partner maar gewoon als iemand van de generatie van hun ouders. Hoe komt het toch dat sommige vijftigers dan blijkbaar wel aantrekkelijk genoeg zijn voor sommige twintigers.. dus wat is er nodig om het überhaupt als optie te zien? (Oprecht benieuwd.)
Dit is een moeilijke. Ik vond hem als tiener al .. fantastisch en uniek. Deze zin 'de meeste twintigers zien een vijftiger toch echt niet als potentieel partner': is niet zo van toepassing, want ik zag ook de meeste 'mannen rond de vijftig' niet als potentieel partner. Met de een heb je meer dan met de ander, maar hoe dan ook zie je ze meer als iemand van de generatie van je ouders. Ik ben daar niet echt anders in dan de meeste mensen, misschien een heel klein beetje. Ik interesseer mij bijvoorbeeld ook vrij weinig voor uiterlijk, het gaat me voornamelijk om de persoon. En deze man had en heeft eigenlijk alles wat ik zoek. Ik heb enorm veel geluk met hem. Ik geef toe dat het wel een beetje jammer is dat hij zó veel ouder is. En dan met name omdat we minder lang samen zullen zijn: ik moet er echt niet aan denken om hem te moeten missen op een dag. En er is (veel) meer kans dat ik lang weduwe zal zijn. En dat we misschien niet samen een oma en opa kunnen zijn.
Maar qua persoon, op dit moment, kan ik eigenlijk niet tevredener en gelukkiger zijn in een relatie.
Als tiener dacht ik al over dit soort vraagstukken na als wat je noemt: 'Hoe komt het toch dat sommige vijftigers dan blijkbaar wel aantrekkelijk genoeg zijn voor sommige twintigers.', want ik vind het ook wel 'flauw' dat het zo vaak gaat om de man die ouder of dus zelfs een stuk ouder is. Ik kan me ook iets minder goed voorstellen dat ik een tien jaar jongere man zou hebben, laat staan iemand die nu een jaar of 15 is (haha). Hoewel zij ook leuk, slim en origineel en toch lief kunnen zijn, maar ja. Die zie ik dus meer als een kind. Wie weet blijkt daarop ooit ook een uitzondering te zijn, en heb ik (nadat ik bijv 5 jaar weduwe ben geweest) ooit een vriend die 60 jaar verschilt met mijn man!
Ik geef toe dat ik dat niet echt verwacht.
Ik heb er wel diepere gedachten over waarom er meer kans is geweest dat ik op een oudere, of deze, man viel, maar dat is vrees ik te persoonlijk voor op dit openbaar forum. Dan moeten we eerst bevriend worden ;-)
Ik ben er nog
De situatie is verbeterd, in de zin dat we (dochter en ik) goed blijven praten en zij nu snapt dat ik hem meer moet zien om ook een “band” op te kunnen bouwen. Ik geef wat minder tegengas dus dat merkt ze wel. Ze heeft vorige week kennis gemaakt met zijn moeder. Dus ik verwacht binnenkort een 2e ontmoeting en dan ga ik toch ook proberen wat kritische vragen te stellen. En ook vooral observeren: hoe zijn/gedragen ze zich samen? Als een dolverliefd stel? En hoe ze op/naar elkaar reageren.
Ex van hem is deze week met vakantie dus ze heeft 2 nachten in dat huis doorgebracht (van hem en ex-vrouw). Ik vroeg of ze dat niet raar vond, maar nee hoor. We moeten toch wat was t antwoord. Ik probeer dan zo neutraal mogelijk te reageren, maar ik vind t echt zo bizar. Dan moet ik mezelf echt dwingen om dat maar beetje weg te lachen met: nou wel beetje apart niet?
Ze zijn nog samen...
Er is veel veranderd de afgelopen maanden. Hij heeft inmiddels een flatje kunnen kopen en woont daar nu al sinds begin deze maand. Ik ben er gisteren geweest, klussen is nog niet helemaal klaar, wel bewoonbaar. Dochter heeft aangegeven dat ze verwacht dat ze daar binnenkort wel gaat wonen.... Ze hebben iig nu een plek waar ze samen kunnen zijn, dus het gedoe dat ze in mijn huis wil als ik niet thuis ben is niet meer nodig. Daar hebben we nog veel strijd over gehad...
Aantal weken terug heb ik hem uitgebreid gesproken en nogmaals toegelicht waarom ik bepaalde dingen wel of niet wilde en wat mijn twijfels over hun relatie zijn. Dochter was bij dit gesprek ook aanwezig. Ze geven aan dat ze snappen wat de vooroordelen zijn (die horen ze echt niet alleen van mij), maar dat ze het toch willen proberen. Het bleek ook dat hij dacht dat hij niet welkom was en daarom ook niet binnenkwam als hij haar kwam ophalen. Ik heb al mijn bezwaren ruimschoots gedeeld met beiden en ze moeten het idd samen maar uitzoeken of het wat kan worden. Na dit gesprek was de sfeer ook een stuk beter en ik merk dat ik er nu wat losser in sta. Dochter is nu al veel bij hem, ik zie haar dus ook niet meer elke dag.
En zaak die nu speelt is dat ik zie dat ze veel te snel gaan met het betrekken van zijn kinderen in deze relatie (zijn ex heeft nl. ook een nieuwe vriend). Ik had aangeraden om nog een tijdje te wachten met het voorstellen etc. en de kinderen eerst te laten wennen aan het heen en weer gaan tussen vader en moeder (dit schema begint volgende week). Dus dat zij alleen bij hem is als zijn kinderen er niet zijn. En dus ook niet meteen gaan samenwonen. Doe dat dan als je van school bent en een baan hebt? Dan zijn de kinderen miss ook beetje gewend aan de nieuwe situatie? Maar nee hoor, het moet allemaal meteen maar. Vind het zo egoïstisch (van vader èn moeder), maar ja ik sta erbij en kijk er naar en denk: wat sneu voor die kinderen. Moeder had aangeboden dat zo lang hij nog aan t klussen is zij de kinderen nog opvangt maar van de week was een kind sowieso erg verdrietig omdat hij papa al zo lang niet had gezien, dus toen waren ze een middagje in zijn nieuwe huis geweest. En van de week hebben ze er ook al één nachtje daar geslapen (toen hun nieuwe bed er was), want dan kon moeder ook eindelijk weer een nachtje met nieuwe vriend zijn...... echt hoor, ze denken echt alleen eerst aan zichzelf.... vind het zo naar om te horen. En dan moeten kinderen weer terug en wordt hij gebeld dat ze zo verdrietig zijn en papa zo missen....Dan rijdt hij weer naar ex om de kinderen te troosten en kan mijn dochter hem weer opvangen als ie terugkomt, want dan is hij ook verdrietig natuurlijk.
Iemand nog zinvolle tips? Blijven waarschuwen of ook dit maar weer loslaten?