opstandige dochter (19) gaat het liefst haar eigen gang thuis

regels

Nouja, dat doet Jackie dus, haar houden aan de regels. Dat werkt dus niet, en zoals ze het beschrijft heeft het nooit zo gewerkt bij dit meisje.
Dan kun je 2 dingen doen; tegen beter weten in door blijven gaan (kan eindeloos doorgaan zo) of iets anders gaan doen.
Dit meisje kan, mijn inschatting door het verhaal, (nog) moeilijk flexibel reageren. Zich (nog) moeilijk aanpassen. Dat IS een, al dan niet tijdelijke, beperking. Dat kun je negeren. Je kunt ook kijken naar wat de beste manier voor dit meisje is om hierin toch te kunnen groeien.
Kijken naar wat ze nodig heeft, om zich te kunnen ontwikkelen.
Ik zou insteken op de onzekerheid en de negativiteit. Pas als dat minder is zal ze, wrs gewoon zelf, energie hebben zich te ontwikkelen.
Als mensen niet flexibel zijn, kun je zelf heel star reageren, je kunt het ook als een uitdaging zien hierin zelf juist flexibel in te kunnen zijn. Niet alleen kun je dan echt iets betekenen en zal de relatie verbeteren, het zal je zelf ook voldoening kunnen geven ipv de uitputtende energie die het nu kost. Meeveren ipv vechten kan veel opleveren, de gewaarwording dat het iets oplevert, resultaat geeft wat je doet ipv steeds de moedeloosheid van steeds dezelfde mislukking.

Dus, bijv, incalculeren dat ze mogelijk niet mee eet. Hierin zelf weer regie nemen. Nu gebeurt het tóch steeds dat ze misschien niet komt opdagen, maar overkomt het je. Door er zelf rekening mee te houden (en haar eventuele portie gewoon in te vriezen oid) voelt het minder als iets dat zij je aandoet, kost het geen overbodige energie en kun je er misschien zelfs plezier aan beleven. En is het iets dat toch belangrijk blijft, kun je het altijd nog op een beter moment weer oppakken. Maar nu is het *blijkbaar* te vroeg voor haar, is ze er nog niet aan toe.
Door bij ieder issue zoiets te verzinnen, iets waardoor je zelf weer touwtjes in handen krijgt en haar ook niet steeds negatieve macht geeft kan er een hoop rust komen waardoor een stuk herstel mogelijk is. Het zou me niets verbazen als heel veel dingen dit meisje veel meer energie kosten dan een ander.

Je zal zo'n kind op je werk hebben

Dat meisje is 19. Ik krijg dit soort kinderen ook al stagiares en geef ze een onvoldoende als ze zich zo opstellen. Van een kind van 19 verwacht ik dat ze doen wat ik vraag. Geen discussies over "maar thuis hoef ik nooit af te wassen". Bij mij op t lab moet je dat wel, en bij discussie win ik. En dan krijg ik sinds een jaar of twee ouders aan de telefoon, ook van 23-jarigen. "Ja maar hij heeft ABC, zij heeft FDG, u moet daar rekening mee houden en als mijn kind iets niet wil, dan kun je hoog of laag springen, maar dan doet hij het niet."
Prima, krijgt het kind een onvoldoende voor zijn stage, tenzij het natuurlijk beter gaat na het eerste incident, maar ik ga als baas niet aan dode paarden trekken. Genoeg kinderen die wel leuk meewerken.

Geen advies, wel ervaring

Ik wil niet teveel uitwijden ivbm privacy maar ik herken heel veel in wat je schrijft. Je krijgt hier van veel mensen goedbedoelde adviezen. Ik denk dat je de magic touch op haar 19e niet meer gaat vinden, anders had je dat al lang gedaan. Je hebt er vast genoeg je best voor gedaan. Zelf haar eigen potje laten koken raad ik pertinent af. Je runt geen vrijblijvende jeugdherbergm maar een gezin. Hier leidde het tot nog meer wrevel en ergernissen: misgrijpen, elkaar in de weglopen. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik zijn hospita niet was, en als mijn eten hem niet beviel hij maar een verantwoord alternatief voor het hele gezin moest koken. Dat gebeurde natuurlijk niet.

Mijn man trok het zich allemaal minder aan, maar bij mij was de rek eruit na een verlengde puberteit waarvan het eind maar niet in zicht kwam. Ik heb mijn zoon - ook een etiketje, maar hij onttrok zich aan iedere behandeling - wel een ultimatum gesteld. Hij was op zijn 19e het huis uit en het heeft de lucht voor iedereen enorm opgeklaard. De relatie is enorm verbeterd nu de druk van dagelijkse ergernis eraf is. Ook met zijn broer kan hij nu weer goed overweg, fijn is dat. En het allerbelangrijkst:hij heeft kanten van zichzelf laten zien waarvan ik niet wist dat hij ze in zich had. Hij komt nog bijna ieder weekend thuis maakt een zoveel opgewektere indruk dan eerst.

Op OOL schrijven veel moeders rond die het hele gezinsleven kunnen afstemmen op hun labelkind. Aan de ene kant heb ik er bewondering voor, want ik heb geduld niet om zoveel toewijding en zelfopoffering op te brengen. Aan de andere kant vraag ik me af of we of we karaktereigenschappen met ziektebeelden verwarren en of we kinderen daarmee niet invalideren. Ik heb echt met die vraag geworsteld - en nog soms. Maar als ik kijk hoe het nu gaat, ben ik geneigd te denken dat moeilijke kinderen beter thuis hun neus kunnen stoten en weer op mogen krabbelen, dan bij Thomas op het lab onderuit gaan en eruit gebonjourd worden.

Overigens kom ik uit een provincie zonder universiteit en weet niet beter dan dat 19 een hele normale leeftijd is om uit huis te gaan. Zelf heb ik genoten van die jaren op kamers, en dat gun ik mijn kinderen ook.

Schijnbare tegenstelling Frofro

Ik kan je verzekeren dat mijn 19 jarige de (samenwerkende) opdrachten die hij op zijn permanente projectstages in het HBO uitvoert niet weigert maar zo goed mogelijk uitvoert als hij maar weet wat er van hem verwacht wordt en hij vragen mag stellen. Dat is het voordeel als je thuis niet botweg eist en dwingt maar uitzoekt waar het niet lukt en waarom. En als je wel begeleiders hebt gehad op school of elders die het geduld hadden om zoon bij te scholen in het omgaan met zichzelf en zijn omgeving. Er vielen het afgelopen jaar veel kwartjes waar hij zelfstandig het hoofd geboden heeft aan situaties die voor hem zeer intensief waren.
En als hij tegen zijn beperkingen aanloopt en een Thomas treft dan is dat maar zo. Er zijn meer soorten werk en meer soorten bazen. Zoon weet zijn kansen wel te nemen.
De voordelen zijn dat je een zeer serieuze, nauwkeurige, hardwerkende en loyale werknemer hebt aan mijn zoon met autisme.
Deze kinderen worden juist opstandiger en lastiger als je niet tijdig ze helpt hun uitdagingen uit te puzzelen en aan te gaan en sommige situaties nog even uit de weg gaat. Dan geef je ze juist de kans om zich te ontwikkelen, al duurt het soms wat langer dan bij andere kinderen.

Wie heeft het over Thuis botweg eisen en dwingen

Dat komt er weer lekker uit,Annej, k voel geen enkele aandrang om jou wat dan ook te verzekeren. Maar het zou prettiger communiceren zijn als je het inzicht zou verwerven dat jouw aanpak niet alleen zaligmakend is.

Als ouder liefdevol bepaalde grenzen stellen kan een kind ook zekerheid geven.Dat levert conflicten op, maar die worden weer uitgepraat. Fijn dat jij je zo senang voelt bij jouw aanpak. Op mij komt die soms over of je kinderen inspint in een allesomvattende cocon van moederliefde; Wij tegen de rest van de boze buitenwereld. Z0 sta ik zelf niet in het leven.

Mijn ervaring is zelfstandigheid heilzaam is , dat vreemde ogen kunnen dwingen, en dat ook moeilijke kinderen kunnen gedijen bij redelijke eisen waarbij niet te marchanderen. Mijn zoon heeft zijn diagnose niet willen aanwenden, en heeft gezorgd dat hij binnen het jaar zijn HBOpropedeuse haalde.

Nog niet klaar

En ergens houdt het echt op hoor, die begeleiding op opleidingen.

Mijn man is universitair docent in een betarichting, in een deel van het land waar bovendien autisme bovengemiddeld veel voorkomt. Naar aanleiding van het schrikbarend hoge aantal kinderen met een diagnose op het forum - no offense maar is er iemand hier zonder afko kind heeft - heb ik hem wel eens gevraagd welke voorzieningen er zijn voor studenten met een labeltje. Dyslecten krijgen extra tijd voor een tentamen, en daarmee houdt het echt op.

Volwassen worden

Sommige jongeren hebben eerder behoefte dan anderen aan zelfstandig leven. 19 is echt niet heel jong om al uit huis te gaan. Ik zou het inderdaad daar op aansturen. Prima als ze nog langer thuis wil wonen maar dan moet ze zich wel houden aan de regels. Kan of wil ze dat niet dan is zelfstandig wonen een betere oplossing. Ze is een volwassen vrouw. Talloze leeftijdsgenoten die al zelfstandig wonen. Daar is echt niks mis mee. Op zichzelf wonen geeft haar de kans te groeien, zelfstandig en volwassen te worden. Ze heeft dan alle nadelen en alle voordelen van op zichzelf wonen. Want op kamers wonen is natuurlijk vaak ook gewoon heel leuk voor veel jongeren. De vrijheid die je hebt is heel geweldig. Natuurlijk staan daar minder leuke dingen tegenover en kan het soms moeilijk zijn maar voor veel jongeren is zelfstandig wonen ook gewoon leuk.

En inderdaad je aan regels leren houden en leren om iets te doen omdat iemand het zegt is ook belangrijk. Want inderdaad hebben de meeste werkgevers echt niet de tijd om alles uitvoerig uit te leggen en overal rekening mee te houden. Je zal dan toch ook regelmatig iets moeten doen gewoon omdat het je gezegd wordt. Hopelijk zal zelfstandigheid haar meer volwassenheid brengen; ook op dit gebied.

Ook de relaties binnen het gezin zullen waarschijnlijk prettiger zijn met iets meer afstand en zonder de noodzaak om nog een opvoedende rol te vervullen tegenover de dochter.

Dus ik kan me goed voorstellen dat je aanstuurt op zelfstandig wonen. Dat zou wel eens de beste stap kunnen zijn.

Frofro

Haha, denk je nou echt dat kinderen met "afko", zoals jij ze noemt, op school meer begeleiding krijgen dan volgens jouw man op de universiteit? Dan heb wel onder een steen geleefd zeg.

Jackie

"Bij doorvragen blijkt ze af en toe aanwijzingen te krijgen over iets wat beter kan of wat ze anders willen. Dat komt bij haar binnen als onterechte kritiek. Thuis barst de bom, en proberen wij uit te leggen dat een werkgever aanwijzingen hoort te geven want zij is zijn visitekaartje en je kunt niet vragen om naar huis te gaan als je moe bent (1x is oké, maar vaker kan niet) Dat hoort bij je verantwoordelijkheid"

Herkenning. Dit speelde vooral bij onze dochter (ja,ja, het was hier dubbel feest Bij mij wekte dit soort gesprekken een doodvermoeiend, verlammend mengsel op van irritatie, schuldgevoel en zorg. Daarom toch een tip die ik zelf van een hulpverlener ooit kreeg Dit soort gevoelens proberen om te buigen naar redelijker inzichten heeft weinig zin als kind er niet voor open staat (trouwens ik was zelf ook een stuk ouder dan 19 toen ik het inzicht verwierf dat kritiek niet gelijk stond aan persoonlijke ) Ga vooral niet preken, Stip aan dat gevoelens subjectief zijn en ga in eerste instantie vooral in op hoe vervelend dit voor haar is dat zij dit zo ervaart.

Je komt op mij over als een liefdevolle, verstandige moeder en je dochter als een lieve meid, die zichzelf in de weg zit. Ik hoop dat bij jullie ook de rust weer weerkeert na woelig jaren.

Zit ze op haar plek op haar opleiding? Biedt die zicht op werk dat bij haar past?

Evanlyn

Ik onder een steen? Mwaoh, ik denk dat ik meer scholen van binnen heb gezien dan jij. En die inzet van de begeleiding en de kwaliteit wisselt inderdaad nog al eens. Sommige ouders verlangen ook meer dan een leerkracht redelijkerwijs bieden kan. Misschien wordt het tijd dat beleidsmakers en ouders inzien dat school in eerste instantie een onderwijsinstelling is en geen orthopedagogische instituut of een instelling voor jeugdpsychiatrie.

Kritiek

Kritiek krijgen en geven is echt niet eenvoudig. Veel mensen hebben er moeite mee en bij moeilijke kinderen, die vaak ook al veel negatieve of onbegrijpelijke kritiek over zich heen hebben gehad kan dat extra hard binnenkomen.
Het helpt inderdaad als je op een rustig moment uitlegt hoe ze er mee om kunnen gaan. Naar de inhoud luisteren, even samenvatten of je het goed begrepen hebt en melden dat je er zeker over na gaat denken hoe je dat mogelijk anders kunt doen. Maar uiteindelijk bepaal je zelf of de kritiek terecht is want mensen zijn ook vaak met zichzelf bezig en van binnen onzeker en dan kan een aan jou gericht advies hun poging zijn om meer greep te krijgen op de eisen die het werk aan iedereen stelt. Dan is een kritiekpunt soms wel terecht soms niet.
Maar je kunt ook de onzekerheid over drukte of chaos bevestigen en daar naar oplossingen helpen zoeken.
Maar kritiek hoor je aan en doet je best kalm te blijven en het wat algemener en observerend op te vatten.
Als ze weten hoe ze er mee om kunnen gaan is het ook minder ego bedreigend.
En als je het maar vaak genoeg toelicht in diverse situaties heb je veel kans dat het kwartje een keer gaat vallen.
Wij hadden het er hier vanmorgen nog over en zoon is 19. Dat kwartje viel afgelopen jaar en hij heeft er zelf ook inmiddels veel tekst bij, want dat heeft hij nodig, tekst, om er goed mee om te leren gaan.

Tijdverlenging

Zoon heeft hier een aanvraag ingediend voor toetstijdverlenging. Dat zal de stress voor hem verlagen waardoor hij meer kan presteren.
Tot hij ook meer vaardigheden heeft om in zijn hoofd de stress te laten zakken. Met eenvoudige middelen eigenlijk.
Daarnet voor hij naar een gesprek gaat even met zijn allen staan ontspannen met inademen en ontspannend uitademen. Daar neemt hij dan zelf het initiatief voor.
Hier wel veel begeleiding geweest voor die dingen vanwege speciaal onderwijs. Waar ik zeer dankbaar voor ben.
En zoon heeft blijkbaar toch een karakter van braafheid en serieusheid waardoor hij makkelijk goede respons krijgt van sommige docenten en mentoren op het HBO. Hij heeft geleerd om concreet aan te geven wat hij wil weten of nodig heeft. En dat gaat hem op het moment gelukkig ook goed af.
Daar is door hemzelf, door mij en door zijn (ambulant) begeleiders en andere in geinvesteerd.

speciaal onderwijs

Daar is de begeleiding inderdaad goed geregeld. Daarbuiten stelt passend onderwijs niets voor. Ik weet niet wat voor scholen Frofro allemaal gezien heeft, maar scholen zijn echt geen plekken waar kinderen met "iets" gepamperd worden. Je hoopt dat ze op tijd leren wat ze moeten leren, voordat ze er keihard op afgerekend worden. De plek waar ze die juiste begeleing krijgen is thuis en niet op school. Tenminste, als ze het geluk hebben dat er thuis iemand rondloopt met de tijd en de vaardigheden om dat te doen.

Orthopedagogische of psychiatrische instellingen, ouders met teveel wensen...moehaha. Inderdaad onder een steen geleefd. Je mag je handjes al dichtknijpen als het huiswerk netjes in Magister staat, of duidelijk op het bord wordt gezet.

Maar

als er scholen zijn waar het anders toegaat, en die niet onder speciaal onderwijs vallen, hoor ik het graag.

Reguliere school

Het verschil met het speciaal onderwijs dat mijn kinderen kregen en het reguliere onderwijs.
Regulier wrong ik me in alle bochten om maar iets van begrip of steun voor die kinderen te krijgen. De wil was er vaak wel, maar men begreep het niet, een enkeling daargelaten. Pesten, angst, stress, men zag het niet of had er hele andere beelden of oplossingen bij. Die vooral neerkwamen op zelf initiatief nemen, zelf oplossen zonder dat men zag dat je daar de kinderen de vaardigheden soms ook voor moet aanleren en dat je de omgeving daar op aan kan passen zodat ze tot leren komen. En ik mocht niet mee in de klas.:-)
Op het speciaal onderwijs ging men mij uitleggen hoe het met de kinderen ging en wat ze nodig hadden. En het klopte ook nog.:-)
Vanmorgen nog over gehad tijdens het mentorgesprek voor het nieuwe jaar. Komt er een persoonlijk ontwikkelingsplan dat ik alleen nog met een enkel detail kan aanvullen.
Natuurlijk gaat niet alles altijd goed maar het was voor ons een wereld van verschil.

AnneJ

Dat vind ik ontzettend knap, dat je zoon de stap van SO naar het HBO heeft gemaakt. Daar mag je terecht heel trots op en blij mee zijn.

Leerkrachten die in het SO werken hebben een posthbo-opleiding gehad, en de klassen zijn kleiner. In die setting kunnen kinderen de zorg krijgen die ze nodig hebben. Schandalig dat het zo uitgehold wordt. Dertig kinderen in een gewone klas, met vijf -vooruit dan maar - zorgenkinderen is geen uitzondering. Ik ken aardig wat toegewijde leerkrachten die zich daaraan vertillen. Daarom reageerde ik ook fel op de smalende opmerking van Evanlyn.

Evanlyn de school van mijn dochter schoot in veel opzichten tekort. Overal is wel eens wat maar over die van die van mijn zonen heb ik weinig te klagen,de lijnen zijn kort, de gesprekken met mentoren verlopen plezierig, de manier waarop ze over de kinderen spreken is respectvol,mijn kinderen voelen zich er begrepen en gewaardeerd, wij als ouders voelen ons serieus genomen. Magister is leidend, dus als het niet compleet is, is dat het probleem van de docent. Ik heb zeker niet onder een steen gezeten ,maar misschien heb jij de verkeerde school gekozen?

Kiezen Frofro

http://www.onderwijsconsument.nl/ondersteuningsprofielen-amsterdamse-basisscholen-onvindbaar/

Dat was het eerste dat mij opviel bij het kiezen van voortgezet onderwijs. Er wordt geen informatie verstrekt over het passend onderwijs en wat er mogelijk is. In 'mijn' tijd zelfs restrictieve opmerkingen. Niet meer dan vijf rugzakleerlingen per jaar mogelijk.
Veel scholen zijn je liever kwijt dan rijk of ze vrezen een aanzuigende werking.
Dus ja, kiezen is al geen sinecure, en dan wat men zegt te bieden en wat ze in werkelijkheid bieden daar zit ook wel wat licht tussen.
Maar Ik heb weleens van een moeder goede berichten gehoord van het Goois Lyceum.
http://www.gooislyceum.nl/Ons_Onderwijs/Leerlingbegeleiding

Daar staat wel wat over begeleiding op de website en de ervaringen waren ook goed. Maar dat kan ook zomaar over zijn.

Wij hadden goede berichten gehoord van het OSB. Dus daar heb ik zoon indertijd als eerste aangemeld. Vooraf had ik al gesprekken gehouden met de decanen en ja, zoon was welkom. En kende hij mogelijk al een leerling die net als hij Asperger had?
Prima dus. Aanmelden in die kernprocedure.
Echter volgens de directeur was het beleid inmiddels gewijzigd en wisten de decanen dat nog niet, dus zoon werd afgewezen. Daar ging de eerste ronde.
Goede begeleiding is gewoon lastig en soms lukt het wel, soms met veel hindernissen, en soms kun je als ouder met een goede gespreksvoering wel wat bereiken of er is ineens een hele goede mentor (dat had mijn dochter in de brugklas regulier) waardoor er ineens van alles mogelijk is.

Maar je zou willen dat je meer greep op de keuze had dan je in feite hebt. Soms heb je toeval en geluk. Dat kan echt helpen. In Amsterdam heb je inmiddels het inmiddels beroemde en beruchte lotingssysteem. Ben je ook niet blij mee.
Je weet al niet welke school echt passend onderwijs biedt en dan moet je ook nog maar hopen dat de aanmelding goed rond komt.
Dat is voor ouders wel een rondje stressen.
Daar vat op krijgen, hulpverlening en scholing voor kinderen met een ondersteuningsbehoefte, bleek volgens een gevleugelde uitspraak van Karmijn moeilijker dan het VWO diploma halen.

Teveel gevraagd

Ik vind ook dat echt passend onderwijs voor veel leerkrachten teveel gevraagd is. Inderdaad niet de opleiding, maar ook niet de keuze om met speciale kinderen te werken, gebrek aan routine en vaardigheden daardoor, en leerkrachten lijden ook onder de voortdurende spraakverwarring en de school faciliteert leerkrachten te weinig met extra handen in de klas time out mogelijkheden of inderdaad kleinere klassen. Het is echt wel een dilemma.
Je weet wat er mogelijk is als kinderen wel goede begeleiding krijgen. Meer dan je denkt. Al zal het ook beslist niet in alle gevallen lukken. Maar je weet ook dat de middelen beperkt zijn.

Frofro

Hier valt inderdaad weinig te kiezen. En mooie verhalen hebben ze allemaal wel. Maar die veeleisende ouders ben ik nergens tegengekomen. Ja, wel vaak Joris en Monique van Koefnoen, maar hun Annelies is natuurlijk geen zorgenkind. Dat soort ouders ga ik het liefst uit de weg.

Wat onze kinderen nodig hebben is in feite vrij simpel en je hoeft er geen psychiater voor te zijn. Nu hebben we inderdaad een school waar de meeste leraren ze dat ook geven. Maar ja, je moet wel over de hele linie voldoende staan. Dus ook voor de vakken waar de leraar de tijd tot zijn pensioen zit uit te zitten.

Het punt is dat alle andere kinderen van een goede aanpak ook alleen maar profijt hebben. Die zijn ook in ontwikkeling, de een verder dan de ander, en kunnen niet allemaal tegelijk aan dezelfde eisen voldoen op het gebied van organisatie en structuur. Het is dus niet nodig minachtend te doen over kinderen met etiketjes en hun ouders, die vaak een hoop op hun bordje krijgen en in mijn ervaring echt niet het onmogelijke vragen.

Ik begin haast begrip te krijgen voor de basisschoolleerkrachten die een lager advies geven als de ouders lager opgeleid zijn. Want er is vaak veel steun van thuis nodig wil je het halen tot de bovenbouw, zodat je eindexamen kan doen op het niveau dat je tegen die tijd aankan.

"Het niveau wat het kind aan kan"

Wat is het niveau dat het kind aan kan? Ik denk dat jij en ik daarin fundamenteel verschillen. In mijn visie wordt het niveau bepaald door de intellectuele als de organisatorische/uitvoerende/performale of hoe je het ook noemen wilt capaciteiten van een kind. Mijn afkozoon (sorry, zorgenkind krijg ik niet over mijn lippen als het over mijn eigen kroost gaat)altijd hoge a'tjes, maximale entree en eindcitoscore doet een HBOopleiding waarvan het het inhoudelijke gedeelte hem aan komt waaien. Daardoor kan hij zijn aandacht richten op zijn zwakke punt: het organiseren van zijn studie. En vergeleken met zijn kwakkelende vo-loopbaan doet ie het boven verwachting goed. Helemaal zelluf. Voor mij een teken dat dit zijn niveau is.

Op OOL lijkt de mening te heersen dat het kind recht heeft op een diploma dat strookt met de intellectuele kern. En dat scholen te kort schieten als ze niet alles op alles zetten om door de schil van ASS/AD(H)D etc die hem dat belemmert, af te pellen.

Een aantal ouders lukt het om hun kind door het vwo te slepen.Inderdaad hoogopgeleide ouders, die er jarenlang veel tijd insteken (ooit bekende hier een ouder het profielwerkstuk grotendeels te hebben geschreven) of peperdure huiswerkbegeleiding en Luzac kunnen permitteren. En dan ook nog het geluk hebben dat het kind het zich allemaal aan laat leunen.

Maar hoe lang wil en kun je als ouder met al dat begeleiden door gaan bij kinderen met een milde variant? Tot ze op de uni zitten, of hopen dat het vanzelf overgaat? Want als je ze door dat vwo heensleept is de kans groot dat ze stuiten op het onbegrip van hartenloze types als Thomas en mijn wederhelft.

Je hebt geen enkele reden om neerbuigend tegen me te doen, Evanlyn. Het zou prettig zijn als je die toon achterwege zou laten. Ik weet er alles van hoe zwaar het kan zijn om een kind naar de volwassenheid te begeleiden dat aan een standaardopvoeding niet genoeg heeft. Maar de bandbreedte voor wat we normaal vinden is wel erg krap geworden. Met mijn beperkte kennis van statistiek wil het er niet in dat er werkelijk zo'n hoog percentage jongeren een psychiatrische aandoening heeft.

Grootste gemene deler van bijna alle afko's is het onvermogen om prikkels te verwerken. Misschien wordt het dan eens tijd dat we ons richten op de omgevingsfactoren. Het onderwijs anders inrichten bijvoorbeeld. Kleinere klassen, focussen op de kern, gangplekken waar snel afgeleide kinderen rustig kunnen werken.

Passend onderwijs gaat 'm niet worden. Dat is quasi-idealistische dekmantel voor ordinaire bezuinigingsmaatregelen. Ouders wordt een rad voor ogen gedraaid, leerkrachten worden opgezadeld met nauwelijks te realiseren verwachtingen. Misschien dat er een enkele ervaren, begenadigde leerkracht zijn klas kan bespelen als een orkest, maar de gemiddelde leerkracht is blij als hij of drie niveaus succesvol kan differentieren. Schoolgidsen die gouden bergen beloven wantrouw ik het meest, daar zit vast een manager aan het roer, die geen flauw benul heeft hoe het er echt aan toe gaat in een klas. Geen wonder dat twintig procent van de beginnende leerkrachten binnen vier jaar afhaakt.

"Het niveau wat het kind aan kan"

Wat is het niveau dat het kind aan kan? Ik denk dat jij en ik daarin fundamenteel verschillen. In mijn visie wordt het niveau bepaald door de intellectuele als de organisatorische/uitvoerende/performale of hoe je het ook noemen wilt capaciteiten van een kind. Mijn afkozoon (sorry, zorgenkind krijg ik niet over mijn lippen als het over mijn eigen kroost gaat)altijd hoge a'tjes, maximale entree en eindcitoscore doet een HBOopleiding waarvan het het inhoudelijke gedeelte hem aan komt waaien. Daardoor kan hij zijn aandacht richten op zijn zwakke punt: het organiseren van zijn studie. En vergeleken met zijn kwakkelende vo-loopbaan doet ie het boven verwachting goed. Helemaal zelluf. Voor mij een teken dat dit zijn niveau is.

Op OOL lijkt de mening te heersen dat het kind recht heeft op een diploma dat strookt met de intellectuele kern. En dat scholen te kort schieten als ze niet alles op alles zetten om door de schil van ASS/AD(H)D etc die hem dat belemmert, af te pellen.

Een aantal ouders lukt het om hun kind door het vwo te slepen.Inderdaad hoogopgeleide ouders, die er jarenlang veel tijd insteken (ooit bekende hier een ouder het profielwerkstuk grotendeels te hebben geschreven) of peperdure huiswerkbegeleiding en Luzac kunnen permitteren. En dan ook nog het geluk hebben dat het kind het zich allemaal aan laat leunen.

Maar hoe lang wil en kun je als ouder met al dat begeleiden door gaan bij kinderen met een milde variant? Tot ze op de uni zitten, of hopen dat het vanzelf overgaat? Want als je ze door dat vwo heensleept is de kans groot dat ze stuiten op het onbegrip van hartenloze types als Thomas en mijn wederhelft.

Je hebt geen enkele reden om neerbuigend tegen me te doen, Evanlyn. Het zou prettig zijn als je die toon achterwege zou laten. Ik weet er alles van hoe zwaar het kan zijn om een kind naar de volwassenheid te begeleiden dat aan een standaardopvoeding niet genoeg heeft. Maar de bandbreedte voor wat we normaal vinden is wel erg krap geworden. Met mijn beperkte kennis van statistiek wil het er niet in dat er werkelijk zo'n hoog percentage jongeren een psychiatrische aandoening heeft.

Grootste gemene deler van bijna alle afko's is het onvermogen om prikkels te verwerken. Misschien wordt het dan eens tijd dat we ons richten op de omgevingsfactoren. Het onderwijs anders inrichten bijvoorbeeld. Kleinere klassen, focussen op de kern, gangplekken waar snel afgeleide kinderen rustig kunnen werken.

Passend onderwijs gaat 'm niet worden. Dat is quasi-idealistische dekmantel voor ordinaire bezuinigingsmaatregelen. Ouders wordt een rad voor ogen gedraaid, leerkrachten worden opgezadeld met nauwelijks te realiseren verwachtingen. Misschien dat er een enkele ervaren, begenadigde leerkracht zijn klas kan bespelen als een orkest, maar de gemiddelde leerkracht is blij als hij of drie niveaus succesvol kan differentieren. Schoolgidsen die gouden bergen beloven wantrouw ik het meest, daar zit vast een manager aan het roer, die geen flauw benul heeft hoe het er echt aan toe gaat in een klas. Geen wonder dat twintig procent van de beginnende leerkrachten binnen vier jaar afhaakt.

een punt en geen punt frofro

Ben het helemaal met je eens. Het zou veel beter zijn om het onderwijs voor alle kinderen anders in te richten met meer rust enzovoort.
Maar je vergeet dat je kinderen die achterblijven op het gebied van organiseren en zichzelf redden in een chaotische wereld, dat wel zo goed mogelijk kunt en wil aanleren mits de omstandigheden daar naar zijn.
En dat gun je alle kinderen. De wereld is nou eenmaal een stuk complexer geworden en je wil iedereen meenemen.
Door te ontkennen dat er steeds meer kinderen buiten de 'normale' bandbreedte vallen gaan ze het heus niet makkelijker krijgen op school en later op het werk.
Want nu is het ook vaak zo dat alleen hoogopgeleide assertieve ouders hun kinderen tijdig naar passende voorzieningen krijgen.
Mijn kinderen zitten in witte klasjes van hoogopgeleide vaak ook wat rijkere ouders als een enclave in een zwarte school of zwarte buurt.
Komend van zwarte reguliere scholen.
En als je dat kunt doe je dat voor je kind. Je wilt ze niet laten zwemmen of verzuipen of schadelijke gewoonten laten aannemen of schade oplopen op school.

Onderwijs loopt altijd wat achter. Maar

We dwalen af

Wat ik zelf wel een inzicht vond is om op het moment dat de 'bui' begint om me er even helemaal vrij voor te maken en alles te laten vallen en er helemaal geinteresseerd een academische kwestie van te maken. Vragen stellen om goed te begrijpen waar ze mee zit en goed luisteren en samenvatten. En vooral geduldig en kalm.
Er bij gaan zitten en wachten tot ze zelf kalmeert. En dan het gesprek aan gaan. Ook al kom je er niet uit. Het gaat er om dat je haar een kalme houding geeft en samen na gaat denken over zaken die blijkbaar nog niet vanzelf goed gaan.
En je even verdiepen in haar logica. En misschien herneemt ze zichzelf dan wel weer of ze is bereid om even naar jou te luisteren.
Een gesprek zonder voorafgesproken uitkomst maar om aan te geven dat je er bent voor haar. Dat weet ze wel. Maar door deze puzzelhouding aan te nemen geef je haar ook het goede voorbeeld. Niet terug bot doen of bij je standpunt blijven. Van haar wordt ook verwacht dat ze niet bij haar standpunten blijft. Je gaat samen nadenken hoe het handiger kan.
Die dingen komen ook altijd als het je juist niet uitkomt maar dan toch even helemaal je aandacht geven kan soms zaken vooruit helpen.
En uitleggen hoe je zelf met kritiek omgaat of social stories vertellen over de onderwerpen waar ze dan krom mee omgaat.
Je niet laten verleiden tot 'afspraken' of overhalen tot dingen die je zelf niet wil, maar om zaken wat afstandelijker te gaan benaderen en daar kalm bij te blijven in plaats van zoals zij dat doet te denken dat het zo belangrijk is en beslist moet en dan dwing je dat af. Ook oudere kinderen hebben meer aan jou voorbeeld.