Nog inspraak over tijdstip van thuiskomen?

Sommige

Mensen moeten stoppen met denken 😉

Mijn puber krijgt geen tijd mee, maar wel stil doen als je thuis komt.
Ik ga er alleen de volgende ochtend geen rekening mee houden. Ik ga natuurlijk niet om 7 uur stofzuigen, maar de gewone huiselijke geluiden gaan wel door.

6 jaar en al vwo advies?

6 jaar en dan al vwo advies?
Moet ie niet zonder helmpje omvallen, anders wordt het toch wat lager niveau.
Wat een maakbaarheid van het leven .

Huis is van wie er woont

Ik zie mijn huis niet als alleen 'van mij' .(of van partner en mij)
Technisch gezien is het ook niet van mij, maar vd bank.
Maar het is wel mijn huis, zo voelt het. En net zo is het ook het huis vd kinderen, zolang ze er wonen.
Natuurlijk is verantwoordelijkheid van partner en mij daarin anders en groter dan die vd kinderen, wij zijn er immers financieel en juridisch verantwoordelijk voor.
Maar tav het wonen voor het moment maakt dat wat mij betreft niet heel veel verschil.

Verder ben ik natuurlijk verantwoordelijk voor de zorg vd kinderen (en niet andersom) en in het kader van die verantwoordelijkheid voor hen vind ik dat ik regels kan stellen mocht dat aan de orde zijn mbt die zorg.
In de praktijk heb ik die regels maar heel weinig nodig.

Er zit wel een nadeel aan, dat besef ik wel heel goed en komt ook geregeld terug in deze draad: ik denk niet dat dit de aangewezen manier is de kinderen zo snel mogelijk het huis uit te krijgen.
Daar pieker ik weleens over, want soms smacht ik daar toch wel naar...maar op andere momenten vind ik het juist wel erg fijn dat ze er nog zijn.

Mijntje

Waarop baseer je dat mijn zoon 6 jaar is.

advies was havo/vwo, klasgenootje nu op vmbo-t is begonnen op gym, met kerst naar havo, dit jaar vmbo-t en volgend jaar kader.
Alles is mogelijk.

Ik verwacht van een veertigplusser wat meer levenservaring.
Je kunt zo denken alleen klopt het niet.

Zo denk ik

Hoe denk ik dan volgens jou.

Mijn zoon is 12 en heeft advies VWO. Ik spaar voor zijn studie.

Enige wat ik nu weet is dat ik coor nu geen reden zou weten waarom VWO geen goed advies zou zijn maar als de komende jaren zou blijken dat het geen goed nivo voor hem is we op dat moment verder kijken.

Zo denk ik

Er zijn nooit garanties dat een kind VWO zal halen. Maar als je pas gaat sparen voor een studie op de dag van de diplomauitreiking dan ben je als ouder wel wat laat lijkt me. Sparen voor een studie is dus altijd een gok want er zijn altijd kansen dat het kind niet kan of wil studeren. En dat is uiteraard ook een weg die naar Rome leidt. Maar er is niks mis met al vroeg voor een kind geld opzij te zetten voor een studie.

Als ik er maar geen last van heb

Kind 1 is 20 en komt weer thuis wonen. Studie (HBO na succesvolle MBO) was geen succes en dus komt ze weer thuis. Dat betekent dat we allemaal een beetje moeten inschikken. In de praktijk komt het erop neer dat ze de vrijheid heeft maar dat ik er geen last van wil hebben. Dus: tijd? Nee hoor, lekker zelf weten. Maar wel voorzichtig als je thuis komt zodat niet het hele huis wakker wordt.

Kind 2 is 17 (begonnen op tweetalig VWO en door allerlei omstandigheden nu net haar diploma VMBO-TL gehaald). Maar ook dit kind komt op het ogenblik thuis zonder tijd. Ook zo lang we er geen last van hebben.

Ik werk met onregelmatige diensten

Dus de kinderen hebben hier al geleerd rekening te houden met, op de gekste tijden.
Als ik heel vroeg op moet moet er al vroeg op de avond redelijk zachtjes gedaan worden.
En als ik nachtdienst heb moet er overdag rekening mee worden gehouden. Dus liever geen bezoek (alleen in overleg) harde muziek etc.

En laat op avond en in nacht moet het natuurlijk ook zachtjes want man werkt regelmatig en anders zijn er altijd de buren nog.

We doen allemaal onze best maar natuurlijk hebben we soms wel last van elkaar. Kind vergeet dat ik overdag lig te slapen of ik maak net te veel lawaai als ik laat bed in kruip als man slaapt.

Maar 'tijd' is hier dus wel een rekbaar begrip.
Het maakt me niet zoveel uit hoe laat ze thuis komen. Hoewel ik wel rekening houd met feit dat als ze in stad zijn dat het daar hoe later hoe gevaarlijker is dus in overleg liever niet al te laat.
Maar ook dat laat ik steeds meer los en belangrijker vind ik veilige manier van thuiskomen en goed voor elkaar zorgen. (elkaar niet alleen laten)

En wat als het fout gaat ?

Alles lijkt gezegd te zijn in dit draadje, maar toch worstel ik nog met veel vragen.
Ik heb het zelfs proberen samen te vatten :

De grote meerderheid vindt:
- 18 jarige is volwassen en leg je niet op wanneer hij/zij ’s nachts thuiskomt;
- overleg hierover vinden sommigen nog wel belangrijk. Net als afmelden of appen.

De meesten verbinden aan der nog wel 1 of 2 voorwaarden aan:
- voorwaarde 1: zachtjes doen als ze thuis komen (vrijwel iedereen noemt dit)
- voorwaarde 2: zelf verantwoording nemen voor werk/studie/afspraken volgende dag;
- voorwaarde 3: rest van gezin hoeft volgende dag niet zachtjes te zijn voor de uitslaper.

“Mijn wil is wet”, “Mijn huis, mijn regels,” zo willen jullie niet zijn. Op zich klink dit allemaal heel redelijk. Ik denk dat we hier te maken hebben met verstandige kinderen en verstandige ouders en dat dit in grote lijnen goed verloopt.

Maar wat doen jullie als het níet goed gaat? Spreken jullie dan je zorg uit naar je kind? Of laat je het dan ook vrij met het argument dat hij/zij voor de wet jongvolwassen is? En dat je ook niet zou zien dat het slecht gaat als hij/zij op kamers zou wonen?

En wat bedoel ik met ‘niet goed’. Bij voorbeeld: kind maakt het bijna dagelijks heel erg laat/vroeg. School/werk hebben er onder te lijden. Gezondheid kind heeft er onder te lijden. Kind is 's nachts niet op een veilige plek.

De reden dat ik dit vraag is dat ik de moeder ben van een (17-jarig) kind met wie het niet goed gaat. Wij hadden ook nooit strakke regels over tijdstip van thuiskomen. Het ging in overleg en met de oudsten werkt dat prima. Maar jongste (met adhd) is volledig stuurloos geraakt. Ik voel me nu juist heel schuldig dat ik haar geen strakke regels en structuur opleg.
Moet ik haar echt alle vrijheid (blijven) geven?

Twee verschillende dingen

Voor mij is 'je zorgen uitspreken' niet strijdig met 'vrijheid gunnen'. In die zin is een meerderjarig kind niet anders dan ern goede vriend of vriendin. Ook daar trek je toch aan de bel als je je zorgen maakt? Vragen of je iets kunt doen, iemand kunt helpen, is niet hetzelfde als aangeven dat diegene voortaan om 7 uur op moet staan (bijvoorbeeld). Je biedt je 'wijsheid'/levenservaring aan, en je hulp. Maar je neemt het niet over.

Bijsturen

Mijn oudste is heel verantwoordelijk, veel braver dan de gemiddelde 18 jarige wat ik hier op het forum lees. En wat zo fijn is, ze heeft ook allemaal van die brave vriendinnen. Komen en gaan op tijd, drinken voornamelijk water en sapjes. En oase voor ons als ouders. Man moppert dan wel eens als ze om 23.30 belt dat de bus niet meer rijdt of ze gehaald kan worden.
Dan denk ik 23.30?! Wees blij dat ze niet om 3.30 belt om gehaald te worden.

Jongste oss en jongen, heel anders, veel makkelijker in het uitkiezen van vrienden. Even bellen dat je later bent komt niet spontaan in hem op. Goed plan gemaakt, samen doorgesproken en dan toch gaat het ergens mis. Hij heeft altijd al moeite gehad met structuur aanbrengen in zijn bezigheden; ik heb het idee dat ik hem langer moet begeleiden dan zijn zus. Hij is nu 15 en heeft nog niet de privileges die zijn zus op die leeftijd wel had.

Wilmama, kan je nog ingrijpen eventueel na een goed gesprek waarbij je benoemt wat je fout ziet gaan en dat je daar bezorgd over bent? Staat kind daar voor open of niet?

Adhd

Bij adhd moet je denk ik toch meer begrenzen. Een adhd’er loopt gemiddeld toch wel wat achter in sociaal-emotionele ontwikkeling en is vaak grenzelozer. Ik heb een 17-jarige adhd-er die ik echt wel eens zeg dat het nu niet mag of als het mis gegaan is komt ie een week het huis niet uit ‘s avonds. Dat heeft een hele andere reden dan ‘mijn huis mijn regels’, want daar ben ik juist helemaal niet van.

Het is erg lastig als leeftijd en ontwikkeling niet helemaal synchroon lopen. Je wilt je kind niet anders behandelen als leeftijdsgenoten, maar dat heeft het wel nodig. Mijn 17-jarige gaat na de zomer op kamers en dat is wel een dingetje. Hij is er enerzijds aan toe, maar ik houd mijn hart vast. Dus tja, ik probeer altijd een middenweg te zoeken tussen meebewegen en regels stellen en dan liefst zo dat hij er wat van leert. Veel praten dus samen en goed in contact blijven.

Zo gegroeid

Hier is het zo gegroeid dat dochter allerlei vrijheden aankan. Zij is op andere gebieden juist weer minder ver dan leeftijdsgenoten. Wat dat betreft is de grens van 18 jaar natuurlijk nooit hard. Het ene kind heeft andere, en ook meer of minder, regels nodig dan het andere. Maar ook dit verantwoordelijke kind met weinig regels moet ik nog vaak bijsturen hoor. Gelukkig neemt ze veel van me aan. Veel praten inderdaad, goed in contact blijven, dan ben je nooit héél erg te laat met bijsturen denk ik.

Overleg of strakke regels hebben geen effect

"Wilmama, kan je nog ingrijpen eventueel na een goed gesprek waarbij je benoemt wat je fout ziet gaan en dat je daar bezorgd over bent? Staat kind daar voor open of niet?"

Eigenlijk niet of nauwelijks. Het is (voor mijn gevoel) echt van de ene op de andere dag in een sneltreinvaart naar beneden gegaan. Tot ze 16,5 jaar was, ging het nog allemaal in redelijk overleg. Af en toe een beschaafd feestje, veel meer niet.

Toen ze naar het MBO ging en dat tegenviel, ging het met haar ook fout. Eerst verbijsterde ze ons met één heftig incident. Daar konden we nog goed met haar over praten en ze leek het weer op de rit te hebben. Vorige zomervakantie sloot ze zich aan bij een groep hangjongeren, kwam in ze aanraking met sigaretten en drugs (wiet en pillen), en sindsdien is ze dag en nacht de hort op en blowt ze zich suf.

Geprobeerd te praten, (voor zover we de kans krijgen). Ze was vroeger heel redelijk, maar nu heeft zorgen uitspreken het geen enkel effect. "Blowen maakt me gelukkig. Ik heb nu eindelijk vrienden. Ik kan niet tegen thuis/op school zitten, ik heb vrijheid nodig. Vrijheid is op straat."

Geprobeerd regels wat aan te trekken: dan klimt ze gewoon 's nachts het raam uit. (en ik trek het niet meer om elke nacht te controleren of ze er nog is) .
Geprobeerd huisarrest op te leggen: kind vloog tegen de muren op. "Als je dit weer doet loop ik weg van huis."

Nu laten we het even gaan, totdat ze in september weer een poging doet om naar school te gaan (nu een speciale school voor 'probleemgevallen').

We hebben wel geprobeerd hulp te zoeken. Wil ze niet. Advies van hulpverleners: als ouders moeten we haar fouten niet proberen op te lossen/voorkomen. Ze moet geconfronteerd worden met de gevolgen. Pas dan zal ze hopelijk hulp accepteren.