Mening over nieuwe schoonzoon eerlijk zeggen?

Ja natuurlijk is het een probleem

Ik zou er alleen niet om gaan liegen. En al helemaal niet de Wim Sonneveld uit gaan hangen.

Emmawee

Uiterlijk en status zouden mij ook bijzonder weinig kunnen schelen. Maar een totaal ambitiloos persoon, een zeur, een racist, iemand die zich alleen maar beter voelt door een ander kort te houden, dat past zeker niet in de partner die ik voor mijn kinderen hoop. Maar als zij voor een ambitieloze zeur kiezen zullen ze vast wel merken dat ik daar niet zo enthousiast ben, hoe ik dat ook breng of juist probeer te verbergen.

skik

Zorgen

Ik denk dat je ook onderscheid moet maken tussen dingen die concreet een probleem zijn of kunnen zijn (alcohol, drugs, werkeloos, racist, overheersend, ongemanierd) en karakter dingen die meer gaan over persoonlijke voorkeur (stug, weinig ambitie).

En verder hoef je de partner van je kind natuurlijk niet perse leuk te vinden. Mijn schoonmoeder vond mij eerst ook helemaal niet leuk. Pas op haar sterfbed heeft ze me een beetje geaccepteerd al was ik nog steeds niet haar eerste keuze. Dat was wel vervelend omdat mijn man daar veel last van had (ze weigerde op onze bruiloft te komen bijvoorbeeld)

Mijn moeder vond mijn man eerst ook niet geschikt en hoewel ze hem nu wel graag mag zijn er nog steeds dingen aan hem die ze niet fijn vindt. Dat mag ook. Ik voel me daar niet gekwetst door. Zolang ze er maar geen dingen bij gaat verzinnen en het houdt op feitelijke zaken. En ze ook zijn goede kanten ziet.

En verder heb je natuurlijk soms dat iemand wel een leuk persoon is maar dat je het idee hebt dat het gewoon geen goede match is. Dan zou ik niet zo veel zeggen. Een van mijn kinderen heeft een paar jaar lang verkering gehad met een heel leuk en aardig meisje. En toch had ik na een half jaar al iets van dit gaat niet lang niet duren. Ze pasten gewoon niet goed bij elkaar. Andere ambities en levensstijl. Maar daar heb ik niks van gezegd. Ook niet toen het uit was trouwens. Er was ook niks mis met dat meisje. Ik mocht haar erg graag en ze is echt een lief en leuk iemand.

eerlijk

Toen we te maken hadden met een schoonzoon over wie wij op feiten gebaseerde twijfels hadden, wist dochter dat heel goed. Zij had de gedachte dat het allemaal wel mee zou vallen.

Maar het viel niet mee.

Dankzij zakelijk advies van haar vader bleef de ellende enigszins beperkt. Lessen zijn duur en door schade en schande wordt men wijs. Je zou als ouders je kinderen zulke lessen graag besparen. Maar ja, zo is het leven niet.

Ondervinding is de beste leermeester. Ondanks alles.

Boudewijn de Groot

Wat je zegt doet me denken aan het liedje Testament, de zin:"Ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen, groot te worden zonder diep berouw en spijt."
Die was voor mij heel belangrijk vroeger.

Verder denk ik dat veel afhangt van de manier waarop je sowieso gewend bent om keuzes, meningen, smaak en gevoelens met elkaar te bespreken. Hier kunnen we over verschil in muzieksmaak al diepe, bijna emotionele gesprekken hebben.

Levensvreugde

Iemand hier boven zei het treffend; je partner moet je levensvreugde vergroten. En je niet naar beneden halen. Daar hebben dingen als politieke opvattingen of opleidingsniveau trouwens niet zo veel mee te maken.

Ik had TS verteld over mijn ervaring; van mijn (destijds) vriend werd ik al snel niet meer vrolijk en mijn ouders hebben dat gemerkt (ik was een tiener en woonde nog thuis). Toch hebben ze niks gezegd. Waarschijnlijk omdat ze bang waren dat ik hun mening niet had geaccepteerd. En dat terwijl ik juist dankbaar zou zijn geweest voor hun steun, dan had ik misschien het lef gehad om t uit te maken. Maar dat is alleen speculeren, achteraf.

Ik bedoelde met mijn post alleen dat het mogelijk is dat jullie dochter zelf ook al twijfelt en jullie steun haar kan helpen haar eigen beslissing te nemen. Maar zoals gezegd, jullie kennen jullie dochter en de situatie.

Moeilijk

Wij hebben en beetje hetzelfde, al is de partner er al bijna vier jaar. Iedereen zei dat het niet lang zou duren, dat dochter hetzelfde zou zien als iedereen, maar het is niet zo.
Ze weet hoe wij er over denken. Dat vind ik heel vervelend, want je wil je kind geen verdriet doen. Maar we kunnen niet jaren toneel spelen.
Dus ze weet het. We hebben gezegd hoe wij er over denken en dat zij daar waarschijnlijk anders over denkt en dat dat ook mag. Dat zij haar eigen partner uit moet kiezen, ook al denken wij dat het een verkeerde keus is.
Tot nog toe zie ze het niet.

Bromvlieg

Als de nog niet officiële schoonzoon de officiële status krijgt, kan ik er ook nog plezier van hebben:-). Hij kan goed omgaan met mensen die het niet (meer) zo goed op een rijtje hebben. Mijn dochter vindt de verzorging van demente ouderen leuk, dus ik zit gebakken, haha.

Schoonzoon heeft best een paar dingetjes waar ik niet voor zou vallen als meisje, maar mijn dochter heeft het leuk met hem. Nu ook met die Pokémonrage. Ik vind het vreselijk komisch om te zien hoe serieus ze daar sámen mee bezig zijn.

Levensvreugde vergroten :)

Dat vind ik een mooie. Gaat dieper dan 'leuk'.

Aan elkaar optrekken

Levensvreugde vergroten is zeker een belangrijk onderdeel van een relatie, maar ook je aan elkaar op kunnen trekken. Ik heb het altijd als zeer prettig ervaren dat mijn man veel leeskennis had. Door veel te lezen wist en weet hij veel. Zo zijn er vast meer dingen die de een in huis heeft en de ander daarin meeneemt.

Probleem

Als ik inmiddels een ding heb geleerd is, is dat je een probleem hebt als je de partner van je kind niet ziet zitten. Of je nou wel of niets zegt, het maakt niet eens zoveel uit, dochter weet het toch wel en de sfeer is gespannen.
Mijn twijfels gaan er niet over of hij stug, verlegen of of juist brutaal is, daar moet zij mee samen leven. Maar met ambitie bedoel ik dat je bezig bent met zaken om in de toekomst voor jezelf te kunnen zorgen. Als timmerman of in de zorg, allemaal prima, als je maar iets doet. Echter zonder diploma of de wil om je handen uit je mouwen te steken kom je niet ver. De jongen is halfweg 20 dus ook niet een puber meer. Er spelen nog wat meer zaken die op feiten berusten maar omwille van de herkenbaarheid wil ik die liever niet hier bespreken.

Probleem

Ja, ik geloof ook dat het niet uitmaakt of je iets zegt.
Ik zou zelf proberen daadwerkelijk iets met mijn moeite te doen. Die onderzoeken. Kijken of ik die wil en kan verminderen. Proberen te ontdekken waarom kind deze partner wél leuk vindt.

Maar dat schrijf ik wel met een achtergrond als zelf afgekeurde partner toendertijd.

deugt niet

Toen ik met mijn eerste echte verkering thuis kwam deugde er ook helemaal niets van. Vriend was zonder vertraging door vwo en hts gerold maar had in de jaren 80 niet meteen een baan: dat was fout. Vriend wilde dienstweigeren op basis van gewetensbezwaren : werd niets van begrepen. Vriend was niet katholiek: dat was in de familie nog niet voorgekomen, doodeng. Vriend kwam uit de stad en uit een ander milieu: reden tot ernstige zorg. We wilden niet trouwen maar samenwonen: mijn moeder superverdrietig, vader boos. Je kunt het je nu gewoon niet meer voorstellen, het is bijna lachwekkend.
Ik kreeg in deze tijd heel veel ruzies met mijn vader. Mijn oma stuurde me een serieuze brief dat ik een verkeerde keuze maakte. Trouwen gaf je een rijke start, samenwonen was armoedig en ga zomaar door. Dit alles heeft geleid tot een tijdelijke breuk met mijn familie, die later gelukkig goed hersteld is. Mijn jongere zussen maakten vergelijkbare keuzes met artistieke en vaak werkloze jongens maar daar kraaide geen haan meer naar. Mijn ouders waren door mij de moderne tijd binnengegaan. Ik hield gewoon vol met mijn vriend en we zijn nu 33 jaar samen. Een trouwjurk heb ik nooit aan gehad. Ik had er gewoon helemaal niets mee.
En nu, met twee zonen? Nog geen ervaring met serieuze relaties van hen. Ik hoop dat ik me wat wijzer zal opstellen dan mijn ouders.
Succes allemaal met jullie dochters en hun relaties. Bedenk misschien dat jongens wat later uit de startblokken komen betreffende het volwassen leven.
Jutta

ongeluk

Ik was voor het eerst verliefd en stelde mijn vriend aan mijn moeder voor. Haar reacte : kind, je stort jezelf in het ongeluk ! Nou, dat was wel even slikken. Ik had dit niet verwacht van mijn progressieve, altijd gastvrije moeder. Maar ja, vriend had een andere huidskleur. Mijn o zo tolerantie ouders hadden daar moeite mee. Later is het wel goedgekomen, het was een aardige jongen. Maar die reactie van mijn moeder heb ik altijd onthouden hoewel het al heeeel lang geleden is.

En ze leefden nog lang en gelukkig

Als je het me een aantal maanden geleden had gevraagd had ik je uitgelachen als je tegen me had gezegd dat ik problemen zou hebben met de partner van mijn dochter. Ik dacht van mezelf dat ik behoorlijk tolerant en modern was, maar blijkbaar heb ik mezelf dat alleen maar wijsgemaakt en is de waarheid minder rooskleurig.
Maar het maakt me werkelijk niet uit wat voor baan, opleiding of huidskleur hij heeft, of dat ze met een meisje thuiskomt, mijn zorgen gaan over andere zaken.

Mijn dochter denkt dat ze hem kan helpen met zijn problemen, ik denk dat hij dat alleen zelf kan/moet willen.

Ik wil graag dat mijn dochter geluk wordt, niet alleen nu, ook op de lange termijn. Misschien moet ik het ideale plaatje dat mijn kinderen ergens tussen hun 20 en 30ste hun levenspartner vinden en daarmee nog lang en gelukkig leven wel loslaten.

herkening, Ella

Je gunt je dochter een gelijkwaardige levenspartner, niet een 'baan' als hulpverlener. Been there... sterkte en wijsheid.

Ik sluit me aan bij bromvlieg

Been there
Door schade en schande
Het was een wijze levensles die ik achteraf toch liever niet had gehad en wat ik mijn dochters zeker zou willen besparen. Ik denk dat je daarom beter eerlijk kunt zijn. Ik heb me voorgenomen het wel te gaan zeggen mocht het niet goed voelen. Tja.......hopelijk is het niet nodig maar ik voel zeker met je mee. Sterkte!

Drugs

Als het een jongen is die aan de drugs is en ik zou dat weten, dan zou ik ook met mijn dochter praten. Er is een verschil tussen je kind haar eigen keuzes laten ervaren als het gaat om karakterverschillen, andere gewoontes e.d. en ronduit schadelijk gedrag van vriend. Maar dan nog zou ze het zelf moeten inzien om de knoop door te kunnen hakken, dat kan ik niet voor haar doen. Maar als zou blijken dat kind er in meegetrokken wordt, zou ik wel nóg meer praten, goede vrienden van haar om steun vragen e.d..

En toch en toch

werkt het beter als je dochter het voor zichzelf uitvindt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je helemaal niets mag of kan zeggen. Maar ik zou het laten afhangen van haar, als je voelt of merkt dat zij wil praten. Ik zou veel dingen vragend stellen, ik zou proberen de communicatie altijd open te houden. Allemaal open deuren, ik weet het.

Ik denk dat je in dit soort gevallen toch heel goed naar je intuïtie moet luisteren. Jij kent je kind, jij weet hoe het bij haar werkt. Wil ze bevestiging van wat ze zelf al denkt? Of wil ze het juist NIET weten... Doet ze dingen tegen beter weten in?

Vrouwen zijn vaak erg gevoelig voor het idee dat juist ZIJ degene zijn die iemand kunnen helpen... En die mannen voelen dat, voeden dat. Zodat het lastiger wordt om met iemand te breken, omdat je het gevoel hebt dat die persoon het zonder jou niet redt... En vaak wordt het dan ook een soort strijd, voelt je kind zich tussen jou en de partner heen en weer geslingerd. Helaas kiest men dan vaak voor die partner... in eerste instantie.

Lastig hoor. Ik heb het zelf meegemaakt met dochter, die 'in de klauwen' van een manipulatief, zielig en ziek persoon was beland. Mijn directe benadering werkte totaal niet. Dochter ging zich voor ons afsluiten (wat ze nooit had gedaan, was juist erg open). Doodknuffelen, iemand thuis over de vloer halen en dochter zelf inzicht laten krijgen, spiegelen ed. Werkte wel. Uiteindelijk heeft ze zelf, krachtig, met hem gebroken. Geen knipperlichtsituatie of zo, de aantrekkingskracht was helemaal weg, en ze heeft er veel van geleerd. Was toen wel jong, en woonde nog thuis.

het ligt natuurlijk wel aan het soort zorgen dat je nu hebt. Zo'n voorbeeld als Mirreke geeft lijkt me echt verschrikkelijk. Ook onbedwingbare verslavingen. Deze beide voorbeelden zou ik zeker benoemen in een mening die je geeft over hem.

Mijn dochter heeft ook al 5 jaar een vriend waar wij niet helemaal blij mee zijn (ambitieloos, ontzetttende betweter, zichzelf toch wel heel intelligent vinden tov anderen). Maar ze zijn wel ontzettend lief voor elkaar en hebben het fijn samen en dat vinden we toch het belangrijkste om te zien. Dochter vroeg aan ons wel meteen wat wij van hem vonden maar ik vind niet dat ik daar eerlijk over moet zijn. Stel dat de jongeman blijft dan is zo'n gegeven mening iets wat toch altijd zal blijven sluimeren.

ook een beetje zo

Hier ook een schoonzoon gehad, net een beetje als bij Mirreke. Manipulatief, claimend, jaloers, ruggengraatloos en vooral ziek persoon. Altijd vriendelijk tegen geweest, kon altijd meeeten en dat wilde hij graag (was van het type uitvreter). Dochter heeft nooit gevraagd wat we van hem vonden, dat wist ze waarschijnlijk wel want man zat zich altijd zichtbaar in te houden. We hebben wel altijd gezegd, als ze ergens over klaagde: "Ach, dat hoort bij Pietje, zo is hij. Daar zul je mee moeten leren omgaan." Ze heeft het zelf uitgemaakt, toen ze het verdedigen van hem tegenover iedereen zat was en hij is daarna nog erg manipulatief bezig geweest maar uiteindelijk hield dat op toen hij een nieuw slachtoffer had gevonden. Ik denk dat als wij hadden gezegd steeds wat een uitvreter en jaloers figuur hij was (ze mocht niet meer omgaan met anderen), dat ze het nog aanzienlijk langer vol had gehouden om te bewijzen dat ze hem wel kon veranderen.

Geen ruzie

Als je het nu al gaat zeggen, grote kans dat je dochter dat niet leuk gaat vinden. Als je hem beter leert kennen is hij misschien toch wel heel aardig. Bovendien vind je dochter hem leuk, dus dan is hij toch ergens ook leuk?

Mening geven

Mijn schoonzus kreeg tijdens haar huwelijk een nieuwe vriend. Er volgde een scheiding. Haar vriend was alcoholist en een enorme betweter. Op feestjes hier zat ze bewonderend aan zijn voeten, om alle kennis die hij delibreerde. Ze had uit haar huwelijk een dochtertje en dat maakte dat mijn schoonvader op een gegeven moment zijn mening gaf over deze man in het leven van zijn dochter en kleindochter. Dat is hem niet in dank afgenomen, hoewel mijn schoonzus later, toen het uit was, aangaf, dat haar vader wel gelijk had gehad.
Ook wij hebben onze menibg gegeven toen het (tijdelijk) uit was, als reactie op de dingen die ze zelf vertelde. Toen raakte het weer aan.... Ze neemt het ons nog steeds kwalijk. Voor mij reden om nooit meer mijn mening op deze manier te geven.
Mijn zoon van 22 heeft een vriendin en de relatie loopt niet goed. Ik vind het meisje ook niet echt bij hem passen, maar dat zal ik hem niet zeggen. Wel heb ik gezegd, naar aanleiding van zijn eigen twijfels, dat ze een toevoeging moeten zijn op elkaars leven op een positieve manier. En als dat niet zo is, hij zelf moet nadenken of hij zijn leven met haar wil inrichten.
Ze zijn nu op vakantie, na een heftige ruzie. Ik hoop dat ze het leuk hebben, maar misschien ook de ruimte kunnen benutten om te ontdekken wat ze van elkaar verwachten.

Paar maanden

Ik neem aan dat het om een meisje van midden 20 gaat, met een paar maanden verkering? Dat is toch niet gelijk zo serieus toch? Of mis ik dan iets? (Niet cynisch bedoeld, oprechte vraag).

En iemands hulpverlener willen zijn vind ik ook best wel brrr, maar meestal valt dat kwartje wel, toch?

Sanne

Ik weet niet hoe oud het meisje in kwestie is, heb niet het hele draadje gelezen. Maar waarom zou verkering als je midden twintig bent niet serieus zijn? Ik ben getrouwd op mijn 26ste...