Hoe vaak zien jullie de volwassen kinderen?

januari en februari

Ik vatte het verhaal van Dochter ook op als dat het om januari en februari ging en dan vind ik het klagen dat jullie niet geweest zijn door je ouders vrij onbeschoft. Het had ze gesierd als ze zelf langs waren gekomen, aangezien je man geopereerd is, ipv te zeuren dat jullie niet langs komen.

Ja janauri en februari

Ja we hebben elkaar in Jan gezien en van de week waren ze er de hele dag inclusief lunch en avondeten. En meerdere malen het gemekker dat we er al heel het jaar (dus 2 mnd) niet waren geweest. Totaal geen begrip voor het overwerk en de spaarzame uurtjes die we hebben voor andere zaken en nog minder begrip voor de 5 weken uit de running zijn van partner door de operatie.

Maar goed dan staan ze op een lage plaats op onze prioriteitenlijst daar staan ze ook en daar blijven ze, ik stond in mijn kindertijd ook onderop bij hun prioriteitenlijst en die fout wil ik in ons gezin niet maken.

We komen er langs maar of je nu 2 keer per maand komt of 1 keer per 2 maanden komt je krijgt al die tijd dezelfde verwijten. En dat is dat je "nooit" komt.

Dat verwijt kreeg ik ook toen ik nog braaf wekelijks kwam (en dichterbij woonde). Dat was pittig want ik werkte 4 dagen, en volgende 1 dag per week college, de weekenden gingen op aan huiswerk, boodschappen en schoonmaken en bij ouders langs gaan. En dan nog de opmerking krijgen "je laat nooit iets van je horen". Dat soort opmerkingen maken dat de behoefte er langs te gaan steeds kleiner wordt.

Och ja

Hier ook altijd gezeur. We hebben net een enorm drama gehad met mijn vader, die daar sinds een paar jaar ook nog tranen bij gooit. Het is zeker waar dat we daar de deur niet platlopen, maar als ik wel ga heb ik er eigenlijk weinig aan. Zit ik tig verhalen aan te horen over mensen die ik niet ken, en bij problemen met anderen ligt het nooit aan hem. Ik klink nu wel heel hard, en volgens mij is het van zijn kant ook geen onwil, maar heeft hij oprecht niet in de gaten hoe egocentrisch en energiezuigend hij is. Helaas voor hem heeft hij in onze ‘jonge jaren’ niet veel krediet opgebouwd, ik heb nooit veel aan hem gehad, dus ik ga me nu niet in 100.000 bochten wringen om aan zijn eisen te voldoen.

en...

...bij kennissen/buren komt wel altijd iedereen van de kinderen op zondag eten, hè?

Dat schreef mijn schoonmoeder een keer (naar aanleiding van iets heel anders, maar alle grieven moesten eruit of zo).

Schoonmoeder heeft nu trouwens een nieuwe gevonden: we komen niet genoeg bij haar andere kind. Ik weet zeker dat als we zouden gaan, zij er ook al zou zitten. Ze hebben zelf gewoon echt helemaal niets voor zichzelf te doen, en dat maakt het erg vermoeiend.

Mijn moeder is pas overleden, maar die 'hoorde ook nooit iets' van mij. Haar eigen rol in het nooit iets horen begreep ze niet.

Heel anders dan situatie van TS

Nu komen de verdrietige verhalen van degenen die in hun kinderjaren teleurgesteld zijn in hun ouders. Heel triest.

En tegelijk een heel andere situatie dan TS beschrijft : het jammer vinden dat het warme contact dat er was nu zo weinig uit de verf komt doordat er weinig gelegenheid is voor contact.

ja maar

niemand weet of het contact echt zo warm was, natuurlijk ;-)

Even ano

Weer even terug naar jouw posting.

Ik snap jouw gevoel heel goed. Je zou je kinderen graag vaker willen zien en je dochter ook af en toe alleen.

Belangrijkste tip: ga niet klagen dat je haar zo weinig ziet en/of dat je haar niet zonder vriend ziet. Al dat geklaag werkt averechts is mijn persoonlijke ervaring.

Klaag ook niet dat het initiatief. aldoor van jou uit moet komen. Als ze eerder wel het initiatief nam, dan is het kennelijk nu drukker dan voorheen en lukt haar dat nu niet.

Zoals geopperd, neem zelf (meer) initiatief voor kleine /korte contactmomenten en geniet daarvan. Doe zelf af en toe een voorstel om iets (lunch tijdens haar werktijd?) met haar alleen te doen. Als het leuk is als jullie samen zijn is dat het belangrijkste.

En evt., als ze het contact met hen samen of alleen echt afhoudt, kan je het beste begripvol reageren dat ze het kennelijk zo druk heeft. En dat je begrijpt dat ze dan niet altijd tijd voor jou heeft. Misschien kan je vragen of je wat kunt doen om haar te helpen, bijv (ik noem maar wat) dat je haar helpt in het huishouden en dan even gezellig nog wat samen drinkt (ik ken een moeder die dat deed, zelf had aangeboden aan haar dochter) en op die manier haar dochter wekelijks zag. Moeder had meer tijd dan dochter dus was een mooie oplossing.

Oftewel, niet klagen maar kijken naar wat er wel mogelijk is. En met begrip kom je vele malen verder dan met geklaag en verwijten.

Overigens heb ik mijn eigen ouders daar echt in moeten opvoeden. Ben ik echt het gesprek met ze daarover aangegaan. En hoewel mijn vader nog een enkele keer (heel zelden) even klaagt, zeggen ze juist nu dat ze weten dat ik het druk heb en dat ze weten dat ik bel of langs kom als ik gelegenheid zie.

Niet zo vaak

Ik kom zelf uit een warm indisch nest en we hadden altijd open huis voor alles en iedereen, voor een bezoekje, eten (natuurlijk) of logeren.

Sinds ik in Duitsland woon mis ik dat vreselijk en nu mijn kinderen volwassen zijn merk ik dat nog meer. Mijn dochter woont 500 km verder weg, studeert, werkt en woont samen. Elk weekend zijn ze bij haar schoonouders en ze komt misschien elke 2 maanden een paar dagen naar huis. Dan logeert ze in het ouderlijk huis (waar haar vader woont) maar we gaan samen dan shoppen of uit eten. Zoon woont nog bij zijn vader maar gaat dit jaar ook voor een tijdje naar het verre buitenland.

Contact hebben we eigenlijk bijna dagelijks per whatsapp of telefoon. En zoon komt regelmatig ff buurten bij mij op kantoor.

Ja, ik mis ze maar we maken allemaal (inclusief alle partners) deel uit van elkaars leven en als we bij elkaar zijn is het echt "quality time" en heel gezellig. Grote en kleine problemen en belevenissen worden in de familiechat besproken Aan de ene kant geniet ik ook van de vrijheid die ik nu heb. En soms voel ik me daar best wel schuldig over.

Maar aan de andere kant is het zo heerlijk om het jonge stel eens lekker te verwennen als we samen aan het boemelen zijn. Dat was waarschijnlijk wel anders geweest als ze om de hoek hadden gewoond.....denk ik

Mijn hele familie woont in Nederland. Mijn moeder is gister 88 geworden en langzaam aan het dementeren. Zo ver van haar weg te zijn maakt me wel verdrietig. Want ik kwam dagelijks bij haar langs voordat ik naar Duitsland verhuisde. Gelukkig heeft ze volop kunnen genieten van haar kleinkinderen want we hebben zo vaak en zo lang als het ging bij haar gelogeerd. En het ontroert me als mijn kinderen uit zichzelf zo ver reizen om een paar uur bij oma te zijn, al weet ze niet meer dat ze haar kleinkinderen zijn.

Hun eigen leven leiden...

Toen alle kinderen hier de deur uit waren, was het wel even wennen.Gelukkig gaan mijn man en ik beiden nog werken.
De twee oudsten wonen bij wijze van spreken vlak om de hoek en we spreken zeker al eens af wanneer we een momentje vrij hebben, maar ik zie dit niet als een verplichting.
De jongste heeft haar plekje gevonden heel eindje verder en komt zeker regelmatig langs, als het kan elk weekend, maar omdat ook zij en haar vriend een druk bestaan leiden, kan ik van hen niet verwachten dat het regelmaat wordt.
Natuurlijk missen we hen, wat maar normaal is gelukkig, maar toen wij jong waren en de kinderen nog klein, hadden we ook niet altijd tijd om bij ouders of schoonouders op regelmatig tijdstip langs te gaan.