U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
19jarige met psychotische klachten
Normaal schrijf ik onder een andere naam. Maar omdat ik dan misschien te herkenbaar ben, en ik het kind in kwestie nog wel iets van privacy gun, heb ik iets anders verzonnen. En dat ik over "het" en "kind" praat, doe ik om het nog iets onherkenbaarder te maken. Al ben ik benieuwd hoe lang ik dat volhoud;-).
Goed. Dat kind dus. IADH kind. Met 14 een ADD stempel, Met 15 met depressie bij psychologen en psychiater belandt. Op zich heel goed traject geweest, waar het een combinatie van praten/creatieve therapie/sporttherapie kreeg; school heel goed meewerkte en wij als ouders ook super werden gecoached om het kind beter in zijn vel te laten zitten.
Dat is toen ook gelukt. Heeft de middelbare school in een keer afgemaakt, en startte vol goede moed aan het hbo. De eerste opleiding is het na anderhalf jaar gestopt, omdat de stage tegenviel. Kan gebeuren - al was het jammer omdat de andere cijfers echt prima in orde waren. Onlangs weer begonnen met nieuwe opleiding in een nieuwe stad. Wilde dolgraag op kamers, en dankzij de "eerste jaars krijgen voorrang"regeling, is dat ook nog gelukt.
Maar goed. Mijn moedersoverbezorgdheidmotor maakte al overuren de afgelopen periode. Vond inmiddels 19-jarig kind afwezig, vond dat kind te vaak blowde, vond dat kind wel heel erg moeilijk deed over mensen die bij het naar binnen keken (op xhoog). Loslaten werd me van alle kanten verzekerd. Loslaten, dan zou het misschien wel tegen een muurtje aanlopen, maar dan kwam het vanzelf goed.
Loslaten dus. Met buikpijn, maar als het beter voor kind was - dan was het dat waard. Dus... tot afgelopen vrijdag. Ik werd gebeld door een van de vrienden van het betreffende kind. Die had met kind gesproken en was erg geschrokken van de opmerkingen. Vond kind psychotisch, met opmerkingen over complotten, iedereen volgt mij en de gebouwen sturen signalen. Omdat Kind niet altijd fijn vindt om met moeders te praten, heb ik die VriendVanKind gevraagd om zijn zorg ook bij kind kenbaar te maken.
Dat heeft hij gedaan. Bleek dat andere vriend ook al zijn zorg had uitgesproken. En hoewel kind niet helemaal snapt waarom iedereen zich druk maakt, heeft hij toch het advies van vriend gevolgd en contact gezocht met een vrijgevestigde psycholoog waar vriend zelf ook gelopen heeft.
Gevolg is nu dat kind thuis is, en niet op zijn kamer of op school. Ik inmiddels weet dat kind drie weken geleden volledig is gestopt met blowen, omdat kind het idee had dat het er paranoïde van werd. Vanmiddag kan hij al terecht bij de hulp die zijn vrienden hem aanraden, en we hebben afgesproken dat we kind daar heen brengen en thuis brengen.
Lang verhaal - en knap dat je het tot hier gelezen hebt. Ik weet me met mezelf echt even geen raad. In mijn hoofd strijden gedachtes als "zie je wel - ik was niet overbezorgd, ik zag het juist"gedachtes met "potverd. daar gaan we weer", en "ik weet dat kind het zelf moet doen, maar ik maak me hier toch echt even heel erg druk over".
Wat ik dan nu zoek? Misschien wel ervaringsverhalen, dat afkicken van blowen inderdaad dit soort klachten kan veroorzaken en wel weer wegtrekt. Of tips, hoe je omgaat met een superslim kind dat toch echt gedachtes heeft die niet kloppen. Of hoe ik toch kan loslaten. Of misschien wilde ik wel gewoon even mijn gedachtes op een rij zetten, en was het forum waar ik al 20 jaar kom wel een goede plek. Dan is dát me in elk geval wel gelukt.
Jinxen is puberette taal
En volgens mij Afkomstig uit het Engels. Het betekent iets als dat je niet te hard mag roepen dat iets goed gaat, omdat je daarmee het onheil op je af roept oid. Dus niet te hard roepen dat de toets wel goed ging, want dan wordt het een onvoldoende
En je vragen zijn terecht. Ik bedoel dan ook niet zozeer oorzaak als in welke fysieke processen er in zijn hoofd plaatsvinden. Wat ik echt wil is het meest lastige, nl ziekte inzicht bij kind zelf. En als het daarbij helpt dat hij begrijpt wat zijn triggers zijn, en wat hem helpt of juist niet, vind ik dat pure winst.
En dat is ook waarom systeem therapie genoemd is. Ik zit er niet om te springen, maar de relatie met ons heeft echt wel geleden onder zijn ziekte en het lijkt of kind ons van alles kwalijk neemt. We hopen dan ook dat op zichzelf wonen kind helpt om familie en gezin wat meer van een afstand te bekijken.
Maar laat kind eerst maar eens verder settelen in zijn nieuwe woonomgeving.
Psychotherapie
Is echt wel goed als hij ervoor open staat en erover wil leren.
En ik kan me heel goed voorstellen dat jullie als gezin elkaar weer moeten vinden, even buiten je zoon om: hoe gaan wij hiermee om, hoe zijn we ermee omgegaan, wat betekent dit voor ieder van ons.
Onder systeemtherapie zit de gedacht dat de problemen van een veroorzaakt worden door de werking van het gezin. Voordat je het weet heb je niet 1 probleem, maar een boel problemen. Vandaar dat ik er even over doorzeur.
Maar ik ben vooral blij voor je dat je hem op een goede plek hebt gekregen.
Tsjor
Hoe is het nu?
Hoi Moeder van een...,
Inmiddels heb ik me hier gemeld met een verwante situatie (zoon is ouder en leeft zelfstandig), en nu ben ik zo benieuwd hoe het jullie is vergaan!
Over ziektebesef: ik las dat je graag zou willen dat je kind dat krijgt. Ik heb dat opgegeven na het lezen van boeken van Jules Tielens en Xavier Amador (I'm not sick, I don't need help!) en dat luchtte me wel op. Zoals ik het begrijp: ons denken vertelt ons de hele dag dat wat wij waarnemen en denken de realiteit is. Dat geeft ons houvast, maakt dat we niet 'gek' worden. In een psychose raakt het denken verstoord. Het toont ons een verstoorde realiteit. Maar de boodschap erbij blijft hetzelfde: dit is echt, dit is waar. Dat houvast kan de psychoot niet loslaten, en dus kan hij zijn ziekte niet onderkennen.
We zitten er maar mooi mee. Heeft de GGZ jullie intussen wel kunnen helpen?
Groeten, Desperada
Ik had al gereageerd;)
Op het andere draadje. Want nee, het gaat niet goed. Kind is psychotisch uit een afkickkliniek gekomen, waar de behandelend psychiater hem op andere medicijnen had gezet zonder te overleggen met zijn eigen psychiater.
Negatieve psychose, ik had er nog nooit van gehoord maar weet er na deze opname alles van. Over behandelaars; Mijn beeld is dat ggz misschien wel wil maar het gewoon niet aan kan. Dan is zijn eigen spv er weer ziek. Dan komt hij uit de kliniek en is er geen overdracht. Dan is hij opgenomen en komen ze er drie weken niet aan toe hem te helpen bij het verschonen van zijn bed. Waar hij een bloedneus in kreeg.
Er zijn momenten dat ik moedeloos verzucht dat ik wenste dat mijn kind niet een hersenziekte maar een bloedziekte had. Dat hij niet bij de ggz maar in het ziekenhuis liep. Want daar is wel overleg en samenwerking en ruimte voor ouders en standaard behandelingen en een opname als het niet goed gaat. En is er vaak zeker wel ziekte bewustzijn- iets wat bij mijn kind (en met hem bij vele anderen) niet aanwezig is.
Maar goed. Had ik al gezegd dat het niet zo goed ging?