zorgen om eenzame tiener zoon

Steunen

Dit is een moeilijke situatie. Je kunt niet afdwingen dat anderen zich aardig gaan gedragen naar je zoon. Ik begrijp je zorgen.
Gelukkig gaat het nog wel goed op school met de cijfers. Ik heb zelf ook lang gedacht in weerbaarheid en aanleren. Maar ik denk dat het eerder te maken heeft met competentie en zelfvertrouwen en steun en begrip van je ouders.
Houdt de schoolsituatie goed in de gaten.
Kan je kind begeleiding krijgen in het omgaan met de concrete situaties op school? Soms heeft het zin om even na te denken wat je kunt zeggen of waar je je veiligheid kunt vinden.
En is het sociaal niets op school dan kun je, ook voor het zelfvertrouwen, kijken of er buiten school iets interessant is voor je zoon om in clubverband aan mee te doen en vrienden op te doen.
Muziek kan ook een vriendenmaker zijn. Misschien is er wel een harmonie of muziek op de muziekschool. Kijk eens waar hij goed in is en waar hij geinteresseer in is.
Misschien wel jeugdtheater, daar leer je ook veel situaties doorgronden door geformaliseerd uit te voeren en te becommentarieren.

Eenzaam

Er zijn veel andere zinvolle contacten, je ouders, je buren, je broers en zussen, familie, nichten en neven. En wees in elk geval je eigen beste vriend, dat is er al 1.

een sova-training vakantie-kamp

bij Sterkamp! Onze oudste heeft 'sterkamp' gedaan in de zomervakantie na groep 6, en 'maankamp' in de meivakantie in groep 7. Er zijn ook kampen voor pubers. Echt een aanrader. Maar ja, ook dat is pas in de meivakantie.

herken het wel

Ik heb wel zo'n beetje dezelfde soort jongens alleen dan zonder de neiging richting autisme. Overigens gaat mijn oudste zeker wel met plezier naar school (twee jaar verder).

Doet hij verder niet aan sport? Mijn jongste is op scouting begonnen dit jaar na iets van 4 sporten gedaan hebben en daar wordt zijn humor wel beter begrepen lijkt het.

Staar je niet al teveel blind op vrienden. Mijn beide zonen hebben nooit een echte boezemvriend gehad of iets dergelijks en daar hebben ze het niet echt moeilijk mee. Via de Xbox hebben ze ook leuke contacten.

andere school?

Daar is die van mij enorm van opgebloeid. Alle scholen roepen dat ze veilig zijn, maar sommige zijn het echt. Of ze trekken net een ander publiek. Maar ja, hoe kom je daar achter...

uitleggen?

Misschien doe je daar al veel aan, maar het kan helpen om uit te leggen dat dit gedrag vaak gewoon stom 'stoer' pubergedrag is, en meestal niet persoonlijk bedoeld. Onzekere kinderen/mensen betrekken vaak een hoop op zichzelf, en zijn blind voor hoe met anderen wordt omgegaan. Misschien 'ruiken' ze niet alleen hem maar is het een modus van met elkaar omgaan.
Een andere school zou ik zeker overwegen.

Scouting

Het werd hierboven al genoemd, is scouting niks voor hem? Daar zijn er meer "anders" en mijn ervaring (3 scouts thuis) is dat je daar altijd kan zijn wie je bent.

zoeken naar een leuke hobby

met mensen met wie het klikt.

Misschien is scouting inderdaad een leuk idee. Of toneel? Schaken?

En koester die ene vriend. Beter één goeie vriend dan een groep waarin je alleen maar getolereerd wordt.

Klinkt heel bekend

Het klinkt alsof je het over mijn zoon hebt, die is een jaar jonger. Inclusief de testen waar vanalles uit kwam, maar geen diagnose. Een tester is ervan overtuigd dat hij hoogbegaafd is, anderen zetten helemaal in op ASS, ADD of dyslexie. Voor dat laatste heeft hij hulp gehad, wat goed hielp, maar alleen zolang het duurde. Inmiddels weet ik het echt niet meer.

Weinig of geen vrienden van de eigen leeftijd is typisch iets wat je bij ASS ziet, zei iemand die mijn zoon getest heeft. De onderlinge communicatie valt of staat met minieme details die deze kinderen niet kunnen (of willen!!) zien en toepassen. Mijn zoon heeft een gruwelijke hekel aan "onecht" gedag en haantjesgedrag.
Hij ligt heel goed bij de leraren, volwassenen, jongere en oudere kinderen, maar zijn eigen leeftijd, dat is moeilijker. Hij is heel sterk in taalgrappen en vindt die leuk, maar anderen begrijpen die vaak niet. Ik herken zijn snelle manier van denken, die heb ik ook. Ik weet dat ik voor anderen vaak te snel ga en bouw bewust tussenstapjes in, hij doet dat (nog) niet en dan lijken zijn opmerkingen en grapjes voor anderen zomaar uit de lucht te vallen, terwijl er wel degelijk een verband met het voorgaande was. Daar is weinig begrip voor.
Gelukkig is er nog een zachtaardige jongen in zijn klas met wie hij af en toe praat. Hij speelt toneel op school (met leerlingen uit andere klassen) en hij heeft nog 2 vriendjes van de lagere school die hij heel af en toe ziet. Ik maak me ook zorgen, maar probeer erop te vertrouwen dat dat genoeg is. Hij is niet gelukkig en gaat niet graag naar school, maar wat moet je? Hij loopt bij een orthopedagoge die ook kindertherapeut is, dat is vooral om stoom af te blazen.

Ik had hem vorige zomer (voor de brugklas) ingeschreven bij een sterkamp, maar dat stuitte op een boycot van vader ("Er is niks mis met mijn zoon!!") Ik zit er sterk aan te denken hem deze zomer te laten gaan, en vader er dan maar buiten te laten. Dat kan, we zijn niet meer samen.

Mariaverering

Je kan ook nog kiezen voor toneelkamp, sluit ook goed aan bij zijn interesses.

zie de aanhef van je posting, van MariaV maakt je computer Mariaverering, geweldig :-)

Oja!

Had ik niet gezien, soms wel grappig, autocorrect....

Haha!

Mariaverering, dat mag best hoor!
Ik zag dat er ook toneel in de sterkampen zit, vandaar dat ze me extra aanspraken.

lastig (erg lang)

Lastig hoor. Wij hebben ook zo'n jongen, met wie het nu wel harstikke goed gaat (hij is 14). Ik weet eigenlijk niet wat de cruciale factor is geweest die de situatie voor hem ten goede gekeerd heeft. Hij heeft echt geen leuke lagere schooltijd gehad, en vooral tegen het einde maakte ik me verschrikkelijk veel zorgen.
Ik denk dat een van de belangrijkste dingen was dat hij zichzelf begon te waarderen om wie hij was. Hij is ook uitgebreid getest en scoorde eigenlijk net te laag voor een ASS diagnose, maar duidelijk ver boven gemiddeld. Uiteindelijk heeft hij wel een diagnose gekregen, een beetje een strategische beslissing vooral om meer hulp te krijgen (die was hard nodig ivm ernstige dyslexie). Ook onze zoon had een laag werktempo op de lagere school en ondanks dat hij erg slim is liep hij altijd erg achter.
Onze zoon heeft erg veel gehad aan een gesprek over ASS en hoe zich dat kan uiten bij mensen. Dit was een tijdje voordat hij getest werd. Ik legde hem een beetje uit hoe er verschillende manieren zijn om informatie te verwerken en naar de wereld te kijken. En dat de meeste mensen bij elkaar een manier van denken herkennen dat dat de interactie tussen die mensen makkelijker maakt, ze reageren zoals de anderen verwachten en begrijpen elkaar (bijvoorbeeld grapjes) erg makkelijk en zonder moeite. Ik vertelde er ook bij dat het lastig kan zijn voor mensen met ASS omdat ze zich anders voelen maar ook dat ik veel mensen ken die wat ASS trekjes hebben en dat die na een lastige schooltijd het veel makkelijk hebben als volwassenen omdat ze gewoonweg omgaan met mensen die hun manier van denken leuk en interessant vinden of ook zo denken.
Na een tijdje viel zoon stil en zei dat hij dacht dat hij misschien ook wel een ASS had, omdat wat hij hoorde zo herkenbaar was. Dat was een goed begin voor hem vooral omdat we ook aan konden geven dat iedereen in onze familie wel een paar kenmerken van ASS heeft en dat ik me wel naadloos herken in zijn manier van denken. Met andere woorden, hij werd zich meer bewust dat thuis een omgeving is waarin hij zich normaal kan voelen en begon te accepteren dat de meerderheid van zijn klasgenoten gewoon wat anders in elkaar zat. Het betekende nog steeds wel dat hij geen vrienden maakte, maar we begonnen de schooldag te herwaarderen. Vriendschappen zaten er niet echt in, maar er waren genoeg kinderen die gewoon vriendelijk waren, daar moest hij zich maar op richten. En hij heeft altijd een erg goede band met de leerkrachten gehad, dat hielp hem ook door de dag. Niet makkelijk, maar hij heeft het volgehouden.
De overgang naar de middelbare school heeft hem veel goed gedaan, vooral omdat zijn nieuwe school hem erg goed begeleid heeft. Zo was er de mogelijkheid om te lunchen in een veilige en rustige omgeving en werd er heel veel tijd besteed aan een positieve benadering. Hij zat het eerste jaar ook in een klein klasje en had een aantal vakken van dezelfde docent die echt een heel jaar heeft geinvesteerd om zijn leerlingen hun eigen sterke kant te laten ontdekken. Ik denk dat we erg veel geluk hebben gehad dat dit geboden werd, en ik zou willen dat ieder kind zoveel hulp zou krijgen. Ik denk dat zo’n kamp ongeveer dezelfde aanpak heeft en dat dat ook heel goed zou kunnen werken.
En sommige dingen kun je als gezin ook heel goed doen, met name om sterke kanten van het kind te benadrukken. Al vroeg bleek dat onze zoon bijzonder goed was in de weg vinden en kaart lezen. Hij vond het fantastisch om op wandelingen het voortouw te nemen en ervoor te zorgen dat iedereen van A naar B kwam. Je zag zijn zelfvertrouwen groeien. Hij doet ook aan toneel en speelt een keer in de week in een bandje met wat klasgenoten.
Buiten toneel, zijn band en een computerclubje op school ziet hij nauwelijks vrienden. Maar hij lijkt het ook helemaal niet te missen, hij is het liefst thuis. Ik denk ook dat school best vermoeiend voor hem is. Hij spreekt schoolvrienden soms ’s avonds nog via Skype en Steam maar lijkt ook niet echt ongelukkig te zijn als hij ze een tijdje niet spreekt of ziet. Zo kreeg hij pas tegen het eind van de kerstvakantie zin om iets af te spreken met een vriend.
Ik ben echt heel blij dat onze zoon wat gelijkgestemde vrienden heeft gevonden. Ik vind het fantastisch om ze te horen praten. Ze zijn allemaal verbaal heel sterk en woordgrapjes stuiteren over en weer. Geen van zijn vrienden heeft een ASS diagnose maar volgens onze zoon zouden ze die zo kunnen krijgen .
Tieners worden wat directer en harder in de omgang, dat is best lastig, ik weet zeker dat mijn zoon ook te horen krijgt dat zijn gevoel voor humor erg eigenaardig is maar omdat hij zichzelf wel leuk vindt haalt hij zijn schouders erover op. Hij is ook niet echt goed in sport maar vind dat zelf geen probleem. Als iemand dus zegt dat hij een waardeloze voetballer is bevestigt hij dat vooral flink.
Ik zou je zoon in de gelegenheid plaatsen om nieuwe contacten op te doen, via een toneelclub, scouting of een computerclubje. En misschien zelfs een schoolwissel overwegen. Maar eerst moet hij begrijpen dat hij wel degelijk leuk, grappig en slim is en dat hoe ouder hij wordt hoe meer waardering hij zal vinden voor zijn persoon, gewoon omdat je dan niet gedwongen bent om een hele dag om te gaan met mensen die je niet begrijpen. Wij verzuchten ook wel eens dat het lastig is omdat medeleerlingen wel van een andere planeet lijken te komen. Om vervolgens te proberen onze schouders erover op te halen en door te gaan. Niet makkelijk maar tegenwoordig een stuk beter te doen en de balans slaat de laatste jaren gelukkig erg positief uit, hij gaat met plezier naar school en voelt zich in ieder geval door zijn groepje geaccepteerd.

Engelandvaarder

Volgens mij heb jij een hele leuke zoon!

Moeite met leeftijdsgenoten

is ook niet onbekend bij intelligente kinderen. Oudere kinderen hebben ze meer aansluiting bij, jongere kinderen kunnen ze een 'leider' van zijn.

Met name mijn oudste zoon heeft moeite gehad met leeftijdsgenoten wanneer hij slecht in zijn vel zat. Zijn eisen lagen veel te hoog. "Ik kan dit of dat toch ook, dus zij hebben geen excuus om het niet te kunnen!" Op de een of andere manier lag zijn lat altijd lager voor zowel oudere als jongere kinderen/mensen en kon hij daar meer van tolereren.

Ja engelandvaarder

En je kunt op een leuke manier over de kwaliteiten en de verschillen van het hebben van een ass spreken. Uiteindelijk is het een karakterverschil dat als je dat weet en herkent veel beter te plaatsen is voor een kind.