U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zorgen om andermans kinderen
Ik maak me al een tijdje zorgen om de kinderen van iemand anders. Mijn zorgen gaan voornamelijk om het feit dat hun gezin in de negatieve sfeer blijft hangen en zij niet verder vooruitkomen.
Enige tijd geleden zijn zij zelf het hulpverleningstraject ingestapt ivm het feit dat hun jongste kind naar het speciaal basisonderwijs gaat. Voornamelijk op sociaal vlak kan de jongste moeilijk aansluiting vinden met anderen. Daarnaast hebben ze geconcludeerd dat de jongste niet goed zou kunnen leren. Toen zij mij vertelden van dit traject had ik hoopvolle verwachtingen, maar helaas worden mijn zorgen alleen maar groter. Moeder trekt het allemaal niet meer en vader vlucht in zijn werk. Hun oudste kind dat wel goed kan leren (vwo) zit inmiddels in de pubertijd en heeft het moeilijk. Ouders worden boos als oudste in hun ogen een te laag cijfer heeft gehaald. Bv oudste haalt een 6.5, dit is niet genoeg oudste had makkelijk een 8 kunnen halen "zo moeilijk was het niet." Inmiddels is de oudste zover afgezakt dat deze waarschijnlijk blijft zitten. Daarnaast zie ik de oudste steeds onzekerder worden. Deels waarschijnlijk pubergedrag maar ik denk dat de omstandigheden thuis ook een grote rol spelen. Ook krijgt de oudste nu vaker gesprekken, maar wanneer oudste met me praat krijg ik alleen maar het idee dat de onzekerheden van de oudste worden bevestigd in de zin van "oh je dat is inderdaad een probleem, hier moeten we echt wat aan doen want het kan zo niet langer." Terwijl ik zelf heel erg heb dat oudste juist opzoek moet gaan naar wat er wel goed gaat, zodat oudste niet blijft hangen in de negativiteit. Uiteraard samen met ouders en de andere kinderen thuis.
Kort gezegd: in mijn beleving worden de problemen alleen maar groter nu ze nog meer hulp krijgen. Inmiddels komen er tenminste 5 hulpverleners over de vloer met allemaal andere meningen en inzichten. Daarnaast hebben ze nog allemaal lieve mensen om hun heen met goede bedoelingen om ze te helpen.
De kinderen weten dat zij altijd bij mij thuis mogen komen. Maar toch heb ik desondanks het gevoel dat ik machteloos sta toe te kijken. Ik wil graag dat het goed met ze gaat en gun ze deze ellende niet. Anderzijds verantwoordelijkheidsgevoel dat ik in actie moet komen om te voorkomen dat deze situatie uit de hand loopt.
Wat zouden jullie doen in deze situatie? Wellicht lastig te oordelen omdat jullie hen niet kennen, maar het voelt voor mij al als een opluchting dat ik in ieder geval dit met jullie kan delen.
loslaten
Wat jij ziet zullen die hulpverleners ook wel zien als het klopt.
Zeg tegen de oudste wat jij denkt wat goed is; misschien kun je zo wat positiviteit toevoegen.
Als jij ondertussen een soort extra thuisplekje kan bieden dan doe je het goed!
Uitnodigen om zo nu en dan huiswerk te komen maken
Zou je de oudste kunnen uitnodigen om zo nu en dan bij jullie huiswerk te komen maken? Ik waaide in de ergste puberteitsstormen vroeger ook regelmatig bij mijn tante aan, daar kon ik in alle rust even mijn huiswerk maken, ze wilde ook best wel even woordjes overhoren ofzo, scheelde een hoop gedoe/ruzie/nare sfeer thuis.
Ik heb nu ook een aanwaaipuber, de oudere broer van een vriendin van mijn oudste. Hij is ooit komen aanwaaien omdat hij een interview wilde houden met een bioloog voor een of ander biologie-werkstuk en hij komt zo nu en dan hier met als excuus huiswerk. Hij en zijn moeder hebben wel eens botsingen zullen we maar zeggen. Zijn moeder en ik kennen elkaar en zij is blij dat hij zo nu en dan even elders stoom af kan blazen, vooral omdat ik niet te beroerd ben om tijdens het huiswerkmaken even een kopje thee en een koekje voor z'n neus zet, rustig even kijk naar het batterij-gehalte van de mobiel en die dan even aan de oplader elders leg. Geen woorden aan vuil maken verder. En als hij even hulp nodig heeft bij een stukje wiskunde of natuurkunde kan ik dat best uitleggen.
Ik merk dat het hier belangrijk was dat ik geen partij koos, puber hielp met huiswerk, school eerst, dan pas met mijn zoon op de wii of een potje voetballen (zoon kijkt er op tegen puber, puber vindt zoon schattig en aardig en geniet ook wel eens van wat bewondering). En gewoon zeggen dat het normaal is dat je zo nu en dan een aanvaring hebt met je puber.
Problemen
Hoe meer hulpverleners er zijn, des te meer problemen zijn er nodig. Als de ouders dat zouden willen zouden ze het heft in eigen hand kunnen nemen door een EKC te vragen of 1 gezin 1 plan op de website te starten. Dan weten alle hulpverleners van elkaar wie wat zit te doen. En met een EKC komt er hopelijk een plan uit wat richting oplossingen en positiviteit gaat.
Maar als je geen kontakt hebt met de ouders, dan hoop ik dat je kunt doen wat Fransien schetst. Ouders kunnen niet altijd alles allen aan en dan kan het erg belangrijk zijn als er één persoon is die uitstraalt dat hij/zij gelooft in het kind.
Tsjor
Bedankt
Bedankt voor jullie reacties
Fransien ontzettend fijn dat je hebt gereageerd!
Tsjor, in mijn ogen is het juist een probleem dat er zoveel hulpverleners langskomen. Eigen kracht van dat gezin breken ze alleen maar meer en meer af, waardoor er mijn inziens het vertrouwen in elkaar en de gezinsleden in zichzelf hebben nog verder afneemt. Het liefste zou ik ze allemaal wegsturen en het gezin een schop onder hun kont geven en bewust laten worden van het feit dat ze het zichzelf alleen maar (onnodig) moeilijk maken.
Natuurlijk is opvoeden geen simpel dingetje, maar als ouderszijnde ken je je kinderen het beste en ja het frustreert me ontzettend dat ik dit zomaar zie gebeuren. Daarom vind ik Fransien haar reactie zo fijn. Als oudste weer langskomt zal ik het haar aanbieden, ik denk dat ze weet dat ze altijd welkom is, maar wil het haar nogmaals benadrukken. Wellicht kan ik op die manier haar en de anderen iets helpen. In de zin van minder frustraties op gebied van schoolwerk. Maar oh zo lastig. Misschien komt het ook wel omdat ik zelf moeder ben van 2 kleine kinderen en graag zie dat alles goed gaat en goed gaat komen.