zoon weggelopen vanaf vakantieadres

Katniss

Maar blijkbaar heeft die zoon dat nodig aangezien hij zich niet aan eerder gemaakte afspraken houdt. Dat geld had hij onder bepaalde voorwaarden gekregen en daar heeft hij zich niet aan gehouden. Ik heb ook al een keer geld teruggevraagd van mijn zoon omdat hij het uitgegeven had aan iets anders dan ik had gezegd. Ik vind dat helemaal geen grens overgaan. De zoon is de grens overgegaan door zich niet aan de afspraken te houden terwijl hij had toegezegd dat wel te doen. Dus het is al heel sympathiek dat de zoon van Biba nu alsnog 20 euro heeft gekregen. Hij krijgt dus nog een kans om te bewijzen dat hij zich wel aan de afspraken houdt.

Hmmm manipuleren

Het heen en weer boeken van dat geld doet me een beetje denken aan manipuleren. Houdt zich niet aan afspraken, hup geld eraf. Dan weer wat geld erop om zoon proberen zich te laten houden aan de afspraken.

Wist je zoon vantevoren dat het geld weer afgeboekt zou worden als hij zich niet aan de afspraken houdt? Of hebben jullie dat impulsief gedaan toen bleek dat ze waren 'weggelopen'.

Ik vind het wel een grens overgaan. Vragen om het terug te krijgen, zodat zoon het zelf terugboekt, vind ik heel wat anders.

Wat ik wel zou doen is je teleurstelling uitspreken en aangeven dat je zo natuurlijk geen geld meer voor vakanties gaat geven.

Zie dit als 'leergeld', letterlijk.

Probeer er toch anders in te gaan staan... Je kunt hem niet meer dwingen. Hoe meer je dat wil, hoe groter het verzet wordt. Als je het toch blijft proberen verharden standpunten zich vaak.

Ik zou als ik je zoon was snel een baantje nemen... En als hij achttien wordt is het afboeken van zijn rekening in een klap voorbij, dan heb je er geen toegang meer toe.

Daar kwam ik achter toen dochter 18 werd, even niet aan gedacht. Niet dat ik haar via haar rekening wilde sturen, maar dochter vond het zelf wel handig dat ik voor haar dingen via haar rekening kon doen, als zij geen internet had of zo.

Mirreke

Opvoeden is een en al manipulatie!!
Gewenst gedrag belonen, ongewenst gedrag negeren, het is allemaal om te sturen en ze te laten doen wat jij wil dat ze doen!
Of ze nou 3 zijn of 17, inhoudelijk anders maar hetzelfde principe.

Jawel Biba :-)

maar sommige dingen vind ik wel veel te ver gaan. Opvoeden moet ook subtiel gebeuren, zeker in de puberteit, want anders krijg je verzet, verharden de verhoudingen zich en bereik je het tegenovergestelde.

En het enige wat je je kind dan nog leert is hoe het moet manipuleren. Levensles voor later, ahum.

Trouwens, eigenlijk ben ik het ook niet met je eens. Manipuleren heeft iets naars, sturen en begeleiden heeft iets zachters, iets liefdevollers.

Als je als ouder aan het flagrant manipuleren slaat vind ik dat net zo'n bewijs van onvermogen als bijvoorbeeld schelden of slaan.

Wat dus niet wil zeggen dat het makkelijk is. Je bent als ouder altijd zoekende: wat past bij dit kind en dan ook nog: wat past bij mij. En soms moet je een veer laten.

Ik denk echt niet dat je geen afspraken mag maken of zo, maar er is (alweer) een verschil tussen afspraken maken (dingen die je echt samen bespreekt) of voorwaarden opleggen en afdwingen. Zoiets gebeurt vaak als de ander iets graag wil, bijvoorbeeld geld, en het zich niet kan veroorloven om die voorwaarden dan te weigeren. De ouders noemen het dan afspraken, maar dat zijn het dan eigenlijk niet.

Net als met Griekenland eigenlijk...

manipuleren

Je ontkomt er misschien niet helemaal aan. Ik heb wel altijd geprobeerd niet bewust te manipuleren. Mijn kind is geen circushondje.
Overigens heb ik dat vooral geleerd van mijn oudste, die manipulatie altijd feilloos van kleins af doorhad en er zeer allergisch op reageerde.
We doen hier best af en toe aan beloningssystemen, maar dan als steuntje bij relatief onbelangrijke zaken en altijd afgesproken met, vaak op initiatief van kind.

Geen manipulatie

Hoe zou is dat manipulatie? Biba heeft van te voren met haar zoon bepaalde dingen doorgesproken. Hij was het daar toen mee eens (of zei dat althans) en onder die voorwaarden mochten ze samen op stap en kreeg de zoon een bepaald bedrag. Nu blijkt dat hij zich niet aan de afspraken heeft gehouden. Terwijl hij wel gezegd had dit te zullen doen. Dus is het logische gevolg van zoon die zich niet aan de afspraken houdt dat de ouders daar op reageren en dus ook de afspraken niet nakomen. De verbroken belofte ligt immers bij zoon en hij mag best weten dat er gevolgen zijn. Als zoon het niet eens was met die afspraak had hij ook man genoeg kunnen zijn om dat te zeggen en iets anders voor te stellen waar de ouders al dan niet mee akkoord kunnen gaan.

Verder zijn afspraken tussen ouders en kinderen natuurlijk nooit gelijkwaardig want die relatie is ook niet gelijk. Die illusie moet je ook niet in stand houden. Ik weet dat tieners soms die illusie hebben. Bij mijn zoon zie ik dat hij soms net iets te buddy-buddy wordt met ons. Hij kan zich niet altijd zetten over het verschil tussen de vorm waarin we iets vragen (vriendelijk, beleefd, als een verzoek) en de bedoeling erachter (geen verzoek maar een bevel). De ijzeren vuist in de fluwelen handschoen om het maar even zo te zeggen.

Mijn zoon is 17 en zolang hij nog minderjarig is zal hij zich aan bepaalde regels moeten houden. Als hij straks meerderjarig is zal hij zich ook nog aan bepaalde regels moeten houden zolang hij nog onder ons dak woont. Als hij zelf alles wil beslissen dan is dat prima maar dan verwacht ik dat als hij de privileges van een zelfstandige volwassene wil hij ook de verantwoordelijkheden van een volwassene op zich neemt. In ons huis gelden nu eenmaal bepaalde regels.

Afspraken

Ik vind het anders als je zegt 'hier heb je 100 euro voor je vakantie bij Ome Piet', en het dan terughalen als hij elders verblijft, of als de boodschap is 'hier heb je 100 euro voor je vakantie, maar alleen als je bij Ome Piet blijft. Anders halen we het terug'.
In het laatste geval sta je in je recht als je het terugboekt, maar het blijft niet mijn manier van opvoeden.

onhaalbare afspraken

Maak je onhaalbare afspraken dan kan dat ontaarden in slecht gedrag. Dat komt de eigen innerlijke motivatie ook niet ten goede.
Een kind heeft ook een eigen autonomie en sturing waar je bij aan wil sluiten omdat dat het resultaat ten goede komt.
En sommige kinderen zijn makkelijk in het meebewegen maar sommige kinderen ervaren al snel de druk van manipulatie en gaan zich daar tegen verzetten. Omdat het voor hen niet goed voelt.
En niet elk kind is opgewassen tegen de druk van volwassenen, genoeg om zo'n afspraak dan te weigeren en door te onderhandelen. Omdat ze ook in een afhankelijke positie zijn en minder ervaren dan de ouder.
Ik vind ook als je beseft dat ze afhankelijk van jou zijn dat je ook met respect met je kinderen omgaat en je dat realiseert.
Later op de werkvloer kun je als leidinggevend ook wel van alles willen afdwingen maar dan krijg je ook daar slecht gedrag. Het ontwikkelen en voordoen van vaardigheden waarmee je draagvlak krijgt bij elkaar is uiteindelijk handiger voor iedereen.

nou Nur afspraken

Afspraken zijn voor mij wel gelijkwaardig. De relatie met mijn kinderen is verder niet gelijkwaardig, we hebben verschillende rollen. Dat zegt verder niets over afspraken die we maken. Afspraken zijn ook iets anders dan bevelen. Al probeer ik zelf juist niet bevelen mooi te verpakken. Maar een afspraak is gewoon iets dat je overeenkomt tussen twee of meer partijen. Ieder heeft daarin een gelijkwaardige rol voor mij. Al houd ik wel rekening met het feit dat kind per definitie in een soort van afhankelijke rol zit. Als ouder is het niet moeilijk je kind bepaalde afspraken te ontfutselen waar kind niet achter staat. Of kind mist overzicht om te voorzien dat bepaalde afspraken onhaalbaar zjn. Bijv.

oeps AnneJ

Je laatste posting niet goed gelezen, zie dat ik veel herhaal van wat jij zegt...
Ervaar hier trouwens momenteel een zeer sturende leiding op mijn werk. Management is gewisseld, voorheen liep alles heel anders. Voelde me voorheen veel meer serieus genomen en had echt véél meer plezier in mijn werk.
Ik doe mijn werk nog steeds goed, omdat ik graag doe wat ik doe. Doe het goed voor mezelf, dat was altijd al. Maar alles daar zo omheen, wat ik eventueel voor een baas zou doen, mwoa, daar is toch heel wat minder motivatie voor. Maar dat zeg ik weer niet tegen baas hoor, geen denken aan, helemaal geen zin in gedoe. Terwijl ik zoiets met gemak tegen vorige baas had gezegd. Ook al hadden we dan conflict of strijd gehad, iig een soort van 'gelijkwaardige strijd'. Voelt voor mij echt veel beter. (En zie ik ook bij veel collega's)

stel je voor

Baas neemt je salaris terug omdat je geblunderd hebt op werk. Daar wordt toch niemand blij van?

Foute vergelijking Gloria

Stel je voor dat je baas je salaris terugneemt omdat je je niet aan de afspraken gehouden hebt. Oke toegegeven, ook vrij extreem maar toch niet helemaal ondenkbaar. Ik heb wel eens een collega wat vakantiedagen zijn kwijtraken wegens (zwaar) fout gedrag.

Excessen Ginny

Dat zie ik toch als excessen Ginny en voor mensen een reden om met 'de voeten te stemmen' tenzij je natuurlijk in een moeilijk economisch klimaat zit en niet weg kunt. Dan gaan mensen ontwijken en marchanderen, buiten het zicht van de leiding. Of over tot hulptroepen als HR en OR en uiteindelijk de vakbond en rechtzaken.
Maar dat leidt in de meeste gevallen echt niet tot salariskortingen of inname van dagen.
Ik heb inderdaad weleens zo'n wat vreemd type leidinggevende zien argumenteren en wroeten met de jurist of 6 weken opname in een revalidatiekliniek ook geacht werd plaats te vinden in de 'eigen vrije tijd'. Tijdens een reorganisatie met sterke krimp.
Ook leidinggevenden kunnen vervallen tot slecht gedrag.

Leeftijdsverschil?

Mijn reactie zou afhangen van de aard van de relatie. Hoe gelijkwaardig is die? Gaat het om een leeftijdsverschil van hooguit drie jaar,staat de 17jarige sterk in zijn schoenen, is hij verstandig voor zijn leeftijd, of is hij juist wat kinderlijk en makkelijk beinvloedbaar, volgen beide jongens nog een opleiding, heeft vriend al werk waarmee hij zijn dagen zinvol vult, of heeft hij een overvloed aan vrije tijd om met drugs te experimenteren?

Ik luister naar mijn kinderen, stimuleer zelfstandigheid. Maar wel binnen een kader van duidelijke regels . In weerwil van nietnix mag mijn 17jarige best een paar biertjes drinken bij het uitgaan. Maar geen sterke drank, niet aangeschoten thuiskomen dus na die ene keer dat ie toch gebogen over een emmer hing was het twee maanden niet uitgaan. Ik ben geen voorstander van eindeloos meebuigen tegen gevoel en verstand in. Als ouder heb ik meer meer levenservaring en mensenkennis dan een puber. Een rimpelloze relatie is niet mijn hoogste opvoeddoel. Ik hoop er aan bij te dragen dat ze gezonde,verantwoordelijke, sociale volwassenen worden. Voor mij houdt dat in dat ik ze wil behoeden voor gevaarlijke of ongezonde situaties.

reactie simone/situatieverduidelijking

Tja ik denk dat mijn manier van reageren ook veel te maken heeft met onmacht. Onmacht die ontstaan is door de situatie. En die situatie is dat de relatie tussen de jongens totaal niet gelijkwaardig is. Het gaat in feit om een jongen van 17 (met adhd en nog een leerstoornis in combinatie met een gemiddeld laag IQ) die eigenlijk niet echt als 17 jaar functioneert. (hij is trouwens net 17 en niet bijna 18)
De ander is 6 jaar ouder en gemiddeld IQ. Er zijn wel 'dingen' met hem, zaken die we eigenlijk niet goed kunnen plaatsen. Hij vertoont borderline trekjes. Er zijn meerdere kenmerken die daar op wijzen. Hij manipuleert zoon ook op verschillende manieren (hij heeft tenslotte meer geld tot beschikking, eigen woonruimte en is bezitter van vervoermiddel) wat zoon nauwelijks in de gaten heeft door zijn naivieteit. Dit geeft hem gewoon heel veel macht. Momenteel is het ook nog zo dat zoon zelf geen telefoon meer heeft en ook in die zin afhankelijk is van hem. Op deze manier krijgt vriend macht om ons als het ware buiten spel te zetten. Anderzijds, zoon is zelf accoord gegaan met voorstellen van vriend; ik weet natuurlijk niet precies hoe het gegaan is, maar is niet bij machte om tegen hem in te gaan vlg. mij. Iets waar hij zich, denk ik, niet eens van bewust is.
Wat vriend niet weet is dat zoon op de avond voor vertrek van vakantie bij ons geuit heeft, dat hij eigenlijk op het punt stond om het uit te maken: hij heeft letterlijk gezegd dat hij eigenlijk liever 'gewoon' met ons op vakantie ging zonder vriend. Hij was boos op dat moment en zei dat vriend erg bazig deed. Maar goed; 10 min later heeft hij hem aan de telefoon gesproken en heeft hij dit weer teruggetrokken. Zei ineens tegen ons dat het toch doorging zoals afgesproken, dat hij dat wilde. Op dat moment had ik graag de stekker eruitgetrokken, maar ja, ik vind toch dat hij zelf een eind moet maken aan de relatie als hij daar zelf aan toe is....

Biba

Dat maakt de situatie inderdaad erg zorgelijk. Die vriend klinkt me niet helemaal zuiver toe. Waarom is hij zo geïnteresseerd in een jongere jongen die ook nog eens een stuk jonger overkomt dan zijn leeftijd? Dat klinkt me toch dat hij geen gelijkwaardige relatie wil hebben of aankan maar dat hij het wel prettig vindt om een vriend te hebben die je kan manipuleren.
17 is wat dat betreft ook echt een moeilijke leeftijd. Als je zoon jonger was geweest (15 of zo) dan had je aangifte kunnen doen bij de politie en er voor kunnen zorgen dat het uitging. Op die leeftijd heb je als ouder nog genoeg macht om dat te doen. Maar 17 is natuurlijk niet meer illegaal en bovendien is het lastiger om een 17 jarige te dwingen dan een 15 jarige. Hoewel ik normaal helemaal niet zo van de zachte aanpak ben denk ik inderdaad dat hem dwingen het uit te maken nu niet gaat helpen. Straks gaat hij nog bij die vriend wonen en komt steeds meer in zijn macht. Dat wil je ook vermijden.

Ik zou misschien in dit geval straks toch een nieuwe (eenvoudige) telefoon kopen voor je zoon. Dat is ook handig als hij straks weer naar school gaat. En verder wel gewone regels thuis (doordeweeks in elk geval thuis slapen bijvoorbeeld) maar je verder niet al te veel uitspreken over de relatie. En dan inderdaad maar hopen dat je zoon het licht gaat zien. Niet te veel over de relatie zeuren maar ze wel wat losweken van elkaar door bijvoorbeeld te zorgen dat hij niet te vaak over de vloer komt (die vriend) en je zoon aan te moedigen ook veel met zijn gewone vrienden op stap te gaan. Moeilijke situatie inderdaad.

Onveilig

Wat tot dat zo'n kwetsbaar kind in een meerdere opzichten onveilige relatie belandt. Wil hij zelf geen einde aan deze ongezonde relatie maken of man en durft hij het niet?er wordt je hier van meerdere kanten meeveren aangeraden. Wat heeft dat tot nu toe opgeleverd? Op mij komt het over of die man jullie hele gezin in zijn greep heeft. Ik denk toch dat ik zou zoeken om een einde aan deze relatie te maken. Al dan niet met juridische middelen. Dan heb je maar even een hele boze zoon, maar grote kans dat bij van binnen erg opgelucht is als hij van die dominante dwingeland verlost is. Sterkte.

Biba

Wat jij vertelt zou voor mij nog meer reden zijn om vriend ahw 'dood te knuffelen'. Haal ze beiden je gezin binnen, dan heb je er meer zicht op en kun je ook subtiel (dus toch ietwat manipulerend ) meer je mening ventileren zonder dat het direct als kritiek wordt gezien.

Ik vertelde in deze discussie over mijn dochter van toen nog 16 met een man/jongen van 26. Ook eentje met manipulerende trekken. Onze in eerste instantie botte afwijzing van de relatie werkte desastreus. Dochter trok zich helemaal van ons terug en stortte zich nog meer op vriend, vertelde niks meer. Godzijdank hebben we dit snel kunnen ombuigen. Ook deze jongen woonde zelfstandig en had dochter in die zin veel te bieden, zij vond dat namelijk geweldig. Doordat wij zelf uiteindelijk meer betrokken werden bij de relatie konden we gedrag van hem veel beter spiegelen en dochter sterken in haar steeds vastere besluit om het uit te maken. Niet afgedwongen door ons, maar echt vanuit haarzelf. Het manipuleren van hem voelde voor haar niet goed, ze had alleen toen nog geen 'tools' om zich ertegen te verweren. Wij manipuleren zelf eigenlijk helemaal niet, zij kende het niet, en wist niet hoe ermee om te gaan.
Overigens heeft het er ook toe geleid dat ik me veel minder zorgen ging maken, ook tijdens die relatie. Het was een heel leerproces, ook voor mij, ik heb ook leren vertrouwen op dochter. De hele situatie werd ook voor mij minder bedreigend.

Ik herken je dilemma helemaal, en ook je dat je zoekend bent hoe ermee om te gaan. Probeer in ieder geval je zoons vertrouwen terug te krijgen. Als je zoon het al bijna wilde uitmaken, komt dat gevoel beslist terug. Vertrouw daarop, ondanks het manipulerende gedrag vd vriend, en probeer die vriend niet in de kaart te spelen. Wat mij destijds opviel was dat dochter vaak dezelfde opvatting had of kreeg als wij, maar zich daar in eerste instantie tegen verzette, omdat ze dat natuurlijk niet wilde. Het was een poosje een heen-en-weer-gaande beweging. En dat verzet werd dan vooral tegen ons geuit, het leek wel zo te zijn dat hoe meer dochter vriend doorkreeg, hoe meer zij hem in eerste instantie verdedigde. Een beetje een innerlijke strijd, die ze dan tegen ons uitte.

Sterkte, want het is echt niet gemakkelijk je kind zo 'gevangen' te zien, of 'bevangen' eigenlijk. En zeker als het dan ook nog om een extra kwetsbaar kind gaat.

Simone, dwingen

gaat niet lukken. In het ergste geval ben je op deze leeftijd je kind kwijt, fysiek doordat hij wegloopt, of emotioneel. Politie doet niets. In ons geval ging het om een ouder iemand die zelf psychiatrische problemen had, en een meisje van zestien, en de politie doet echt gewoon niets.
Dochter had vriendin met een nog veel oudere vriend. Die ouders waren mordicus tegen. Vriendin is weggelopen naar die vriend. Ouders hebben haar teruggehaald. Een week later zat ze daar weer. Vriend was zelfs bekend bij politie, en de dochter was 17. Politie deed niets. Meisje is NOOIT meer bij haar ouders teruggeweest, woont nu zelfstandig, en heeft (bijna drie jaar later) nog steeds die vriend (is bijna 40).
Wat ze ons hebben aangeraden is wat wij hebben gedaan. Buig mee, hoe moeilijk het ook is. In eerste instantie walgde ik er bijna fysiek van, maar het is ons gelukt. Wat dan ook blijkt is dat die persoon ook die boeman niet echt is die je denkt. Een zielige figuur eigenlijk, die vaak zelf iets zoekt wat hij niet heeft. Ik weet 100 procent zeker dat als wij een hard standpunt zouden zijn blijven innemen, wij onze dochter min of meer kwijt zouden zijn geweest. Ook natuurlijk omdat wij zo ook niet opvoeden, dat was ze helemaal niet gewend en was ons vreemd. We hebben het er nog wel eens over. Ze kan zich natuurlijk nu veel beter voorstellen waarom wij zo waren geschrokken, maar toen helemaal niet, voelde zich in haar gelijk staan, en ook nog eens door ons in de steek gelaten.

Politie

Politie kan niks meer omdat hij al 17 is. Als hij nu 15 was geweest was dat inderdaad een goede optie geweest. Wat dat betreft kan je beter zoiets met 15 hebben dan met 17. Dat is echt een rotleeftijd wat dat betreft. Ze zijn nog niet volwassen en je staat vrij machteloos. Toen de dochter van een van mijn beste vriendinnen een fout ouder vriendje had was ze net 16. Mijn vriendin heeft de politie ingeschakeld maar die konden niks. Mijn vriend komt oorspronkelijk uit een Afrikaans land dus zij heeft toen haar dochter naar Afrika gestuurd voor een jaar. Dat doen veel immigranten als oudere kinderen zich niet aan de regels houden. Natuurlijk wilde ze niet en toen ze daar was tijdens het bellen was het de hele tijd huilen en smeken of ze terug mocht komen. Natuurlijk samen met allerlei beloftes dat ze echt zou doen wat haar ouders zeiden en dergelijke. Mijn vriendin wist dat het allemaal loze beloftes waren en hoe zwaar het voor haar ook was ze heeft stand gehouden. Ook als de dochter boos was en dingen zei als dat ze haar ouders haat en zo. Het deed haar heel veel pijn maar ze wist dat het de beste oplossing was. En uiteindelijk is het inderdaad helemaal goed gekomen. Het meisje werd volwassen, heeft een aantal goede gesprekken gehad met haar ouders en is nu druk bezig met haar studie. En ze heeft nu een leuke vriend van haar eigen leeftijd met wie ze volgend jaar gaat trouwen. Maar ik weet nog heel goed hoe zwaar die periode was voor mijn vriendin. Ik hoop dat mijn eigen kinderen mij niet voor zulke moeilijke vraagstukken zullen zetten. Ik heb echt geen idee hoe ik daar mee om zou gaan.