Zoon van 13 gooit kop in de wind en agressie

kort op

'Op de basis school was hij één van de populairste jochies, maar wij zaten er kort op.' Waar zaten jullie kort op en waarmee hielpen enkele leraren en anderen niet?

Tsjor

Pubertijd

Het is moeilijk om een indruk te krijgen van wat blijkbaar een allesoverheersend probleem is met deze jongen.
Er 'kort bovenop' zitten, is dat een effectieve methode gebleken? Kan zijn dat dat in de pubertijd tegen gaat werken omdat pubers zelf willen gaan bepalen en je dan een continue botsing hebt als je er kort bovenop zit.
Kan ook best dat zoon teveel onder druk staat als het niveau te moeilijk is.
Maar het komt op mij toch behoorlijk intimiderend over hoe je als ouder over je kind spreekt. Liegen en agressief zijn.
Hopelijk kun je een goede voorziening voor je zoon vinden als je hem uit huis wil plaatsen.
Het zal moeilijk zijn want de benadering er 'kort bovenop' zitten en een puber lijkt me lastig.
Ik weet wel dat welke puber dan ook graag welkom is bij zijn ouders en gewenst en begrepen wordt en liefgehad, met en zonder zijn tekortkomingen. Hopelijk kunnen jullie als ouders hem dat wel meegeven.
Want het klinkt allemaal behoorlijk dramatisch en ontregelend.

Luister naar wat hij zelf zegt:

"Hij zegt ook altijd dat het toch zijn schuld is."

Het maakt niet uit hoe hij zich gedraagt. Hij krijgt toch wel de schuld. Bijna iedereen zit er immers altijd kort op. Zo kan het zich zo maar ontwikkeld hebben naar een situatie dat bijna iedereen voorbij gaat aan de momenten dat hij zijn uiterste best doet. Laat staan dat hij voor die inspanningen wordt geprezen. En soms lukt het hem dan toch niet om zich te beheersen of om een goed cijfer te halen. En wat is dan steeds de reactie? Zie je wel, hij doet/is/gedraagt zich altijd zo.

Zoon van 13 gooit kop in de wind en agressie

Tsjor.
ons zoontje zat op de basis school en daar was ie baldadig en brutaal naar de leiding.
We zaten er kort op, daar bedoel ik mee dat wij als ouders er consequent mee om gingen en het meteen aanpakten.
We gingen met hem naar speciale deskundigen, die iets tegen agressie deden.
En sommige leraren deden er niets aan, omdat ze niet mee wilden werken en misschien het wel niet snapten.

of..

Een andere mening waren hoe je daar nu mee om gaat. Want het is namelijk geen wiskunde en de uitkomst is niet zeker. Maar zelf ben ik ook niet zo van dik hout zaagt men planken en ik weet niet goed wanneer dat nu handig zou zijn. Die taal van 'consequent' klinkt mij als 'dwingend, geen ontkomen aan' in de oren en of dat een manier is om met respect met een menselijk wezen om te gaan denk ik niet. Maar er zijn er die er anders over denken.
Maar wat gaat er om in het hoofd van je kind? Hoe denkt hij? Wat vind hij? Waar is hij voor te motiveren?
Kan best dat al dat 'consequent' 'kort er bovenop' gedrag je zoon juist geleerd heeft dat het recht van de sterkste geldt, en dan kan het voor hem ook gelden.
Tegelijk ben ik geen allesweter en ik denk dat het vooral belangrijk is dat je jezelf als ouder goed informeert en goed luistert naar je kind. Jij bent degene die die levenslange band hebt met je kind en die het beste overzicht hebt wat er nu aan de orde is en wat je zou kunnen doen. Buitenstaanders, ook wij hier op OOL, zien maar een klein stukje en trekken daar soms vergaande conclusies uit, net als leerkrachten.

Wat doet hij voor agressiefs?

Mijn kinderen kunnen soms erg explosief reageren. Op dat soort momenten moet ik even een stapje terug, want een daadkrachtige actie van mij levert alleen maar meer frustratie en 'agressie' op.
Is je zoon ook fysiek agressief? In dat geval werkt hetzelfde. Ik ga liever zelf uit de ruimte dan dat ik de strijd aanga. Dat laatste levert alleen maar meer strijd op, en mijn licht ontvlambare 10-jarige kan ik nu nog wel aan maar over 5 jaar ook niet meer (vrees ik).
Ik vind het wel zielig dat hij zegt dat hij altijd de schuld krijgt. Zal soms best wel terecht zijn, maar juist ouders zouden daar niet vanuit moeten gaan. Wat wil hij met zijn school? Denkt hij misschien dat hij best goed leert, maar lukt het niet?

Google eens

Op 'geen-bodem-syndroom' en kijk eens of je daar iets van herkent. Laat alle verhalen over mogelijke oorzaken achterwege, die gaan bijna altijd over 'de moeder', maar dat zijn verhaaltjes die niet toetsbaar zijn en dus gemakkelijk opgehangen kunnen worden als logische verklaring. Het is namelijk altijd waar dat er ooit wel eens iets zou kunnen zijn geweest wat je als ouder hebt laten liggen, een moment waarop je niet goed hebt gereageerd etc. Met andere woorden: het is een schot voor open doel en verhult dat men eigenlijk helemaal niet weet wat precies de oorzaak is.
Ik denk eraan, vanwege het liegen en manipuleren.
Zelf zou ik het zo omschrijven (in absolute lekentermen): op een of andere wijze kunnen kinderen/mensen innerlijk een eigen vorm van gewenst gedrag ontwikkelen, dit toetsen aan de omgeving en dat geheel evalueren tot een eigen persoonlijkheid. Bij sommige mensen loopt dat niet zo soepel. Ze missen die eigen innerlijke ontwikkeling van sociaal gedrag. Dat compenseren ze door het af te kijken van anderen: hoe doen die het en welk effect heeft het. Het gedrag dat ogenschijnlijk het meest positieve effect heeft wordt klakkeloos overgenomen, zonder dat het kind de context echt goed begrijpt. Dat gewenste gedrag laat dus op een zeker moment helemaal niet het gewenste effect zien, maar juist het tegenovergestelde. Om zich daarin staande te houden gaat het kind liegen en manipuleren, met als doel het gewenste effect te realiseren. Maar nog steeds zonder enig begrip en eigen beleving van het gewenste sociale gedrag. Het kind snapt niet dat het elke keer weer mislukt. Dit leidt tot teleurstellingen, agressie, depressie, nog meer liegen en manipuleren.

Een voorbeeld om het duidelijk te maken: mijn pleegdochter zag dat kinderen die de vinger op staken en zeiden dat ze iets niet begrepen positieve aandacht kregen van leerkrachten. Ze herhaalde dat, schreef boven een toets 'ik heb wel geleerd, maar ik snap het niet'. en het werkte: de leerkracht kwam begripvol naar haar toe en legde alles nog eens uit. Wat hij niet wist was, dat zij het onderliggende verwachtingspatroon helemaal niet kende, dus ze wist in feite niet wat ze deed met het opschrijven van zo'n zinnetje. Kind blijft het herhalen, maar dan wordt duidelijk dat het een grote chaos is in haar schrift, huiswerk en prestaties. En dan laat iedereen haar vallen. Daar snapt het kind niets van. Om zich daaruit te redden gaat ze de meest fantastische verhalen verzinnen, die in eerste instantie ook weer het gewenste effect hebben, totdat daar weer doorheen geprikt wordt.

In mijn simpele visie is er dan een probleem met het begrijpen van de sociale context en de relatie met eigen gedrag en innerlijke beleving.

Maar kijk eerst maar eens of je er iets van herkent, want misschien is het helemaal niet aan de orde bij je zoon.

Tsjor

Katniss

Nooit bang zijn, ook niet van een 15-jarige die een kop groter en 20 kg. zwaarder is. Ga ervoor staan, blaas jezelf op, voeten uit elkaar, brede schouders en recht in de ogen aankijken. Dat heb ik in elk geval gedaan met mijn driftige zoon. Hij is nu 23, heel veel rustiger geworden, weet dat zijn driftbuien een probleem kunnen zijn en heeft zichzelf en door begeleiding van een psycholoog andere strategieën aangeleerd om ermee om te gaan. Kan nu gewoon onder woorden brengen waar hij boos over is en loopt even een ommetje als het hem te zwaar wordt. Maar belangrijk is dat je zorgt dat je nooit bang voor hem bent.

Tsjor