U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon met smetvrees, hulp zoeken???
Mijn zoon van bijna 18 heeft enorme smetvrees. Het is nu al bijna drie jaar zo en ik weet me er helemaal geen raad mee.
Hij verwisseld soms wel vier keer per dag van onderbroek maar wilt niet vertellen waarom. Ik heb erg veel werk aan het doen van zijn was. Zoon studeert in Delft en woont hier ook op kamers door de weeks. Altijd vraagt hij of ik kom opruimen omdat hij dit zelf niet durft, teveel stofjes.
Als we in de trein zitten wil hij nooit aan de kant bij het raam zitten, hij vertelde me dat dit komt omdat zijn jas het prullenbakje aanraakt als hij hem niet vasthoud. De hele trein een jas vasthouden is veel werk zegt hij. Ooit zaten we in de trein met zijn beste vriend erbij en hij vertelde over zijn afkeer voor het prullenbakje. De vriend pakte de hand van mijn zoon vast en drukte hem tegen het prullenbakje aan. Mijn zoon was zo geschrokken dat er tranen in zijn ogen stonden en zijn vriend begon te lachen. Ik wist me totaal geen raad met de situatie en zat daar maar. Ik vond het zo sneu voor hem, we moesen nog een half uur in de trein zitten voordat hij zijn handen kon wassen.
Ik weet me totaal geen raad met deze situatie. Meent hij dit of is het aanstellerij? En als hij dit meent, moeten we dan hulp zoeken?
Grt
Daar zou ik wel hulp bij zoeken, maar dan moet je zoon dit zelf wel willen natuurlijk. Heb je het daar wel eens met hem over gehad?
Praten
Dit is niet oke. Voor je zoon's bestwil zou ik hulp zoeken, na het er eerst even met hem over te hebben. Een kennis van me had ook zo'n geval, en die dochter is in therapie gegaan. Bleek heel helpvol te zijn. Ze is er nooit helemaal overheen gekomen, maar de situatie is wel leefbaar gemaakt.
Verder zou ik er vooral gewoon eens over praten met uw zoon, ik neem aan dat hij er ook niet blij mee is dat hij altijd alles zo vies vind, want het is natuurlijk niet praktisch. Er over praten zal hem misschien laten merken dat er naar hem geluisterd wordt, ookal weet je er zelf helemaal geen raad mee.
Hallo,
Mijn zoon had hier ook erg veel last van toen hij 17 was. Hulp zoeken zou kunnen maar wij hebben gewerkt met het straf/belonging systeem. Als hij een maand lang zou stoppen met het gebruiken maken van desinfecterende vloeistof zou hij iets krijgen, een video spelletje bijvoorbeeld. Het is in het begin wel vervelend voor hem geweest dat we hem steeds controleerde maar het hielp wel. Ook lange gesprekken over zijn dwanggedachten hielpen hem er uiteindelijk vanaf,
Ik hoop dat je iets aan mijn antwoordt hebt Coralinee,
Groet,
Jan peter
Hoe begin ik een gesprek?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb menig maal geprobeert met mijn jongen te praten maar hij klapt helemaal dicht. Om hem nou te dwingen om therapie te nemen vind ik ook weer een te grote stap. Ik heb ook niet echt het idee dat hij hier met zijn vrienden over praat en zijn vader is momenteel buiten beeld.
Verder merk ik dat ik het vooral moeilijk vind dat hij al zijn dwangmatige handelingen voor mij verberg: als hij weer eens meerdere keren achter elkaar zijn handen wast en ik loop de keuken in, loopt hij heel snel weg. Zo hoort een moeder-zoonrelatie niet te zijn vind ik.
Omdat praten vroeger niks opleverde weet ik niet op welke manier ik het nu nog moet proberen.
heb je wel eens overwogen
om nee te zeggen op zijn vraag om te komen opruimen, schoonmaken en/of zijn was te doen? In het begin?
Niet dat het gaat helpen, want momenteel is het zover dat hij sowieso hulp nodig heeft.
Maar wat jij kunt doen is proberen minder mee te gaan in zijn angst. Want doordat jij hem helpt zijn angst te vermijden, bevestig je ook steeds zijn angst. Misschien is het nu niet het moment om daar zo mee te stoppen, maar je moet je goed realiseren dat als hij in therapie gaat, jij zal moeten leren deze zaken los te laten en hem zelf te leren omgaan met die dingen. E.e.a. in samenspraak is wel zo handig. Maar er moet iets gebeuren!
Sterkte met hem!
Zo snel mogelijk
Hulp zoeken. Dwang en smetvrees kan goed behandeld worden, maar is niet makkelijk.
Door jouw hulp onderhoud je het. Ik snap dat wel want anders is hij diep ongelukkig. Maar het helpt hem niet echt.
Maak samen een afspraak bij de huisarts. Echt. Want als je lang wacht wordt behandelen steeds moeilijker.
Informeren
http://www.dwang.eu/?s=smetvrees
Informeer je zelf, en je zoon, stuur de link naar hem door, met deze website. Komt regelmatig voorbij op de twitter van Menno Oosterhoff, die kinderpsychiater is en zelf last van dwang heeft.
Elastiekje
De detective van Whitechapel beheerst zichzelf met behulp van een elastiekje. Elke keer dat hij wasdwang heeft laat hij die tegen zijn pols knallen.
Ik weet natuurlijk niet wat dit in het echt doet.
Geen aanstellerij dus ja
hulp zoeken.
Vraag: heeft je zoon toevallig ook autisme?
Mijn zoon wel, en ook smetvrees en handenwasdrang. Zelf zegt hij dat hij last heeft van dwangangsten. Bij hem is het ontstaan als reactie op het leven. Kost hem veel stress en energie, en dit is zijn manier om de wereld ahw onder controle te krijgen.
Erg ingewikkeld, vind ik het. Ik zie zijn stress, maar het bezorgt mij ook veel stress, veel was, veel zeep en shampoo... bij hem hangt het samen met de energie die het hem kost om zich staande te houden op school. Daar doet hij het heel erg goed, gaat naar 3VWO, zit goed in de klas. Maar thuis ervaren we hoeveel energie het hem kost.
Ik ben nu aan het kijken hoe wij hiermee aan de slag kunnen. Ons probleem, wij wonen niet in NL, dus het kind heeft geen recht meer op nederlandse jeugdggz.
Ik hoorde onlangs dat ouders om die reden hun kind elders inschrijven, bijv. bij tante of zo, en ik ben inmiddels zo wanhopig dat ik er ook over zit te denken...
Hulp
Gisteren heb ik met mijn zoon gepraat maar hij zegt dat ik me aanstel. Dat is juist precies het tegenovergestelde van alle reacties hier en het baart me zorgen dat ik zelf gewoon zie dat het niet goed met hem gaat.. Hij wil absoluut geen hulp zoeken. Het enige wat ik dan kan doen js stoppen met zijn kleding wassen en zijn kamer opruimen. Dit heb ik hem ook verteld maar toen zei hij ineens dat het toch niet zo goed ging maar dat hij zich ervoor schaam en het daarom niet wilde vertellen. Dit vind ik een beetje dubbel omdat hij dit alleen 'toegaf' omdat ik dreigde te stoppen met het opruimen van zijn troep. Hij zei daarna dat hij echt geen hulp wil zoeken dus dat laat mij achter met de vraag, wel of geen hulp gaan zoeken?
Mirreke, mijn zoon heeft geen autisme, althans niet dat ik weet. Lastig lijkt me dat, om ook nog in het buitenland te wonen...
Hulp?
Ik snap het niet zo goed denk ik. Je zoon zegt eerlijk dat hij zich schaamt en dan voel je iets dubbel?
Ik denk dat dat precies is wat er gebeurt. Daarom houdt hij eerst de boot af.
En hulp zoeken moet hij primair zelf doen, je kunt er alleen maar bij zijn, dus die vraag ligt niet bij jou maar bij hem.
Mogelijk kun je hem de link sturen van de dwangsite en aangeven dat je het hem niet gunt om zo in de knel te komen en dat je graag zou doen dat hij er iets mee doet nu het mogelijk makkelijker in de hand te houden is dan als hij er dieper in komt te zitten.
Het is niet iets wat je zomaar even kan wegredeneren hoe graag je ook wil. Gun jezelf om een goede poging te doen er beter mee om te gaan.
Vooral, het is het probleem van je zoon, niet van jou, hoe je tenen ook krommen, anders geef je hem onnodig gevoelens van controleverlies.
Hij moet er wel over gaan.
Om te lezen voor jou of hem
http://www.dwang.eu/wp-content/uploads/Vizier-Menno-Oosterhoff.pdf
Ik ken deze man uit mijn werk.
Gedreven en ook bereid via internet adviezen en hulp te bieden
Naar je huisarts
Hup, direct. Dit soort dwang moet zo snel mogelijk gestopt. Desnoods ga je eerst alleen en vraag je tips en een doorverwijzing. Dit wordt niet vanzelf beter.