Zoon 17 wil niet aan tafel eten

Aan tafel

Als je (liefst samen) zou besluiten dat hij wel aan tafel komt zitten om te eten (je bent immers geen hotel) maar dat je hem dan 100% met rust laat, zou dat kans hebben? Of mogen de andere tafelgenoten dan ook niet de koetjes en kalfjes doornemen en is het zijn zin of geen zin? Hem laten koken vind ik geen gek idee, dan ervaart hij ook hoe 't is om een inspanning te doen en daar wel/niet waardering voor krijgen. Dus niet koken voor hem alleen maar voor alle eters. Bijv. afspreken jij kookt twee keer per week voor het gezin (doet ook de bijhorende boodschappen en zorgt voor 'n maaltijd die voldoet aan .... en eet met het gezin mee) en de rest van de week bekijk je 't maar, dan eet je maar boven opgewarmde prak. .... is wel goed grenzen aangeven.

Sfeer in huis

Ik heb dat jaren met mijn dochter gehad. Zij heeft dan wel autisme, maar zij wilde dus nooit aan tafel zitten maar haar eigen ding doen. Toch bleef ik pushen omdat ik graag met z'n alleen aan tafel wilde zitten. Daardoor was de sfer altijd erg verpest.

Uiteindelijk dacht ik dat het mij de ellende eromheen niet waard is. Als zij uit huis gaat kiest zij ook zelf waar zij wil zitten en eten en als zij toch niet aanspreekbaar is dan maakt het eigenlijk niets uit of zij nu wel of net aan tafel zit.
Zij moet wel aan tafel als er visite komt eten of logeren. Dat is wel een eis en dat doet zij dan ook. Heel soms komt zij uit zichzelf bij ons zitten en dan is zij ook gezellig en spraakzaam. De sfeer in hus telt voor mij veel zwaarder dan het verplichte eten aan tafel.Er zijn voor mij wel belangrijkere dingen waar ik meer waarde aan hecht.

Een dag per week

Van jong af aan heb ik al ingesteld dat mijn zoon 1x per week, op vrijdag, mag kiezen wat we eten. Mits hij de rest van de week niet klaagt of zeurt over het eten en netjes bij ons aan tafel eet. Werkt fantastisch, hij koos en kiest niet eens altijd friet of pizza (althans, niet meer na de eerste paar keer). Waarschijnlijk is het wel gebonden aan het maar 1 kind hebben.
Omdat we dit van jongs af aan al hadden, geeft het eten nu in de puberteit nog steeds nauwelijks problemen. Iets van twee keer of zo wilde hij in een dwarse bui niet aan tafel komen, maar daar bleek hij toch te veel hongerlappig voor te zijn (hij kreeg die avond dan ook niets meer), het is bij de 2x gebleven.
Maar dat neemt niet weg dat het een moeilijke puber is op andere terreinen en dat ik heel erg herken wat Klara schetst: je hebt geen "macht" meer over zo'n groot jong. Inmiddels is het ergste bij ons weer wegge-ebd en is hij nu weer aardig en handelbaar (?zonder dat ik weet waarom of hoe dat gebeurd is??) Maar het was een tijdje zo: Ik kon straf geven wat ik wilde, hij hield zich er niet aan of lachte me uit. Manlief kon eerst nog wel de tv of gameconsole uit zijn kamer verwijderen, maar dat werd langzamerhand steeds meer een fysieke vechtpartij, daar zijn we mee gestopt voor het uit de hand ging lopen. Dus wat dan? De stop omzetten deden we nog wel eens. Maar hij vond altijd wel iets om "wraak"te nemen dan (heel veel lawaai maken bijv. tot heel laat).
Dus inderdaad: wat doe je als je puber zich niet meer laat bestraffen?

Gewoon aan tafel

Hier eten we gewoon elke avond met elkaar aan tafel. Als een van de kinderen op etenstijd niet thuis is dan warmt hij/zij later wel wat op uiteraard. Daar heb ik ook geen probleem mee. Ik heb er ook geen probleem mee als een van de kinderen een keer niet aan tafel komt om wat voor reden dan ook. Ik zou er wel een probleem mee hebben als iemand systematisch niet 's avonds mee wil eten omdat hij of zij ons gezelschap niet op prijs stelt. Dat zou ik niet accepteren.

Ik zou het ook niet accepteren dat ze dan maar wat voor zichzelf gaan maken later op de avond. Dat is geen probleem als dat af en toe een keer is omdat het handiger is maar wel als dat zou zijn omdat iemand niet met ons aan tafel wil zitten.

Als jij het belangrijk vind dat jullie met elkaar aan tafel eten dan zou ik er ook gewoon op staan dat de kinderen gewoon mee eten wanneer jullie eten. En als je zoon geen honger heeft dan zou hij niet hoeven te eten van mij maar wel gewoon aan tafel moeten blijven zitten. En als hij het dan alsnog niet doet dan zou ik gewoon straf geven. Geen zakgeld meer, game console afnemen of iets anders waar je hem echt mee raakt.

Overigens zou ik het niet gelijk zo laten escaleren. Ik zou eerst het gesprek aangaan en er met hem over spreken. Branca's idee vind ik ook wel leuk. Echter als ze niet voor rede vatbaar zijn dan stopt het heel vlug bij mij.

Maylise

Moyodo

Mijn zoon heeft een milde vorm van PDD-NOS (een aan autisme verwante contactstoornis).
In de puberteit worden de kenmerken weer wat heftiger.

Het liefste wil ik gewoon samen aan tafel eten zoals iedereen eigenlijk wel in deze discussie.
Allen vind ik net zoals jou de sfeer belangrijker als het samen eten aan tafel.
Daarom heb ik hem voor de keuze gesteld: aan tafel eten met normaal gedrag of alleen eten in de bijkeuken. Ik stel hem voor een keuze maar hou wel de regie.

Negeren of straffen

Als wij onze puber voor alles zouden bestraffen zou hij zijn beeldscherm helemaal niet meer terugkrijgen.

Ik probeer veel dingen toch maar te negeren.
Zakgeld inhouden is ook geen optie omdat hij met zijn baantje ca 100 euro per maand verdiend.

En ik word inderdaad ook vaak uitgelachen als ik zeg dat ik zijn beeldscherm weghaal. En zodat het niet op een handgemeen uitloopt haal in het weg als hij op school zit. Ik moet het wel weghalen anders zou hij de straf gewoon negeren.

Wie heeft er een antwoord op de laatste vraag van Stenna?

Ik denk dat ik er uit ben

Allemaal bedankt voor jullie tips.
Ik denk dat ik er uit ben.
Ik heb hier de regel; als we allemaal thuis zijn eten we samen aan tafel op een tijdstip dat het mij uitkomt. Ik ben tenslotte degene die kookt.
Als onze zoon niet aan tafel wil komen omdat hij nog geen honger heeft (dat is meestal het geval) mag hij niet later op zijn kamer eten.
Als hij niet komt mag hij een aantal dagen voor zijn eigen eten zorgen. Ik zorg natuurlijk dat er voor ons iets heel lekkers op tafel komt.
Als het escaleert zal ik zijn uitbarsting negeren, als hij het te bont maakt zal ik toch zijn beeldscherm moeten verwijderen.
En ik blijf hem de keuze stellen van normaal aan tafel eten of alleen in de bijkeuken. Onze dochter lijdt er ook onder als de sfeer verpest wordt.
Aan tafel zal ik hem voor 90% met rust laten.
Hem zelf laten koken is echt geen optie. Hij zal me uitlachen als ik zeg dat hij voor het gezin moet koken.
En nu maar hopen dat het werkt............pubers.....

Eten wat de pot schaft?

Ik ben nog even benieuwd naar jullie mening over wat anders.
Vinden jullie dat je een kind van 17 nog kan dwingen zijn groente te eten?

Mijn zoon lust maar heel weinig groentes. Omdat ik gezond en gevarieerd eten belangrijk vind probeer ik hem toch wel te pushen om het in ieder geval te proberen.
Hij wordt hier boos om en dat is natuurlijk ook niet goed voor de sfeer.
Wat doen jullie?

Dochter

Ik doe hetzelfde als jij. Al van kleins af aan heb ik gezegd dat ze in ieder geval een hapje moeten proberen. Dat wil ik nu nog steeds. Ik vind het ook wel zo beleefd eigenlijk om de moeite van het koken te 'belonen' met dat je het probeert. Mijn dochter kan hier erg narrig van worden. Tot nu toe kiest ze er wijselijk voor toch maar een hapje te nemen. We moeten dan nog wel uitgebreid horen dat het niet haar soort eten is. Ik ben een paar dagen terug toch weer uitgevallen hierover. Ik heb gezegd dat ik haar gezeur echt zat ben. "Je eet wat er op tafel staat en daar klaag je niet over. Als je het niet lust ga je brood eten."

17 jaar......

Je gaat nu op je strepen staan,en dat is goed,dat zou ik in dit geval ook doen,absoluut.
Maar juist bij oudere pubers(kom op,ik woonde op mijzelf op mijn 18e!)verwacht ik toch minder puberaal gedoe hoor.En zeker niet dat minachtende gedoe.Hij bepaalt niet waar jullie het over mogen hebben,dat kan toch niet.
Mijn zoon van bijna 18 is een slechte warm eter,maar omdat de sfeer hier wel goed is,kom ik met humor een heel end.Maar dergelijke dingen los je moeilijk op als de sfeer toch al slecht is.Dus dat zou ik even zo laten.Ik heb zelf drie kinderen,ze weten dat ik probeer voor ieder regelmatig te koken wat ze lekker vinden,maar ook dat er soms iets op tafel komt wat wij,hun ouders,lekker vinden.En,als het niet constant gebeurd,mogen ze dan wel een eitje bakken ofzo.Oudste zoon kookt sinds kort een keer per week voor ons allemaal,op eigen iniatief.
Groetjes,Bastet
Groetjes,bastet

ik ga een 17 jarige echt niet vertellen dat er groenten gegeten moeten worden.Op die leeftijd weten ze echt zelf wel dat groente gezond zijn.
Onze 16 jarige heeft de irritante gewoonte om na school met haar vriendinnen de stad in te gaan,om een broodje te kopen of een zak chips.het gevolg is dat ze s,avonds weinig warm eet,en al helemaal geen groente.
wel komt ze regelmatig bij me met buikpijnklachten,( ze heeft gauw last van verstopping),mijn reactie daarop is steevast: dan moet je maar wat aan je eetpatroon gaan doen,zodra je gezonder gaat eten is je buikpijn ook weg.
ze heeft inderdaad een hele periode op haar voeding gelet,en gezond gegeten,en ze merkte dat het werkte.
Nu zit ze weer in een fase dat ze veel snoept en weinig gezond eet,en weer buikpijn klachten heeft.maar daar ga ik me niet druk om maken,ze weet hoe het komt ,en ze weet ook hoe het anders kan.
ik bied haar genoeg gezonde voeding aan,en wil ze niet,dan is dat haar keus.

Klara

is het een idee om van hem te vragen dat hij bijv. 4 keer per week aan tafel mee eet? Als hij zich hieraan houdt mag hij de andere dagen wel op zijn kamer eten, van wat jij gekookt hebt. Dan spreek je af dat je op de andere dagen dat hij niet aan tafel eet, een bordje voor hem klaarzet.

Ik zou hem wat ruimte geven maar door je eisen te stellen hem toch duidelijk maken dat het geen hotel mama is. Je zult toch naar een onderhandelingshuishouden toemoeten met een puber. Heb je ook wel gedacht aan het inhouden van zakgeld of dat soort zaken?

Waarom onderhandelen?

Waar ik mij over blijf verwonderen, is dat er voorstellen blijven komen om te onderhandelen over dit gedrag.

Oftewel, wat zijn de voorwaarden waaronder jij wel mee wil eten en gezellig wil doen.

Maar gaat dit draadje niet over een 17 jarige die niet mee wil eten, en als hij mee eet de voorwaarden gaat scheppen door het gedrag van de mensen aan tafel te gaan bepalen?

Ik zou (en ben) daar heel simpel in zijn.
Jij wil eten? prima, dat kan 's avonds bij ons aan tafel op een tijdstip dat wij bepalen. Hou er alleen rekening mee, dat als je bij ons aan tafel zit, je je ook gedraagt. Dus geen ge-emmer en gemekker, geen geouwehoer.
Je hoeft niet enthousiast mee te praten, maar als je niet wil praten, dan gedraag je je nog altijd fatsoenlijk.

Als zoonlief dat niet wil, nou dan eet hij toch niet of ergens anders? (ergens anders is dan ergens anders maar niet in huis). Hij kan er dan voor kiezen om elke avond bij vrienden te eten, of bij de cafetaria, maar dat is zijn keuze.

Ik zou er ook geen strijd over aangaan, ik zou hem gewoon de regels uitleggen en daar is de kous mee af. Gaat hij aan tafel toch vervelend lopen doen? dan wordt er de avond daarop niet voor hem gekookt.

Hoe lullig of dit voor jullie ook is, en hoe moeilijk ook om dit uit te voeren, het is in mijn ogen wel belangrijk dat je gewoon stelt dat dit de regel is, en waar hij zich aan moet houden. Punt.

Nu kijkt hij namelijk of hij "de macht" over kan nemen met betrekking tot de maaltijden en het gedrag van jullie, maar wat is het volgende wat hij bedenkt?

Dat hij (als hij zijn rijbewijs gehaald heeft) het RECHT heeft om in jullie auto te rijden, en dat jullie toestemming aan hem moeten vragen of je met de auto weg mag?

Dat hij gaat bepalen wat er op de tv gekeken wordt, door wie en wanneer?

Vroeg of laat zullen kinderen moeten leren dat er regels zijn, die je niet kunt manipuleren. Dat het kind niet het middelpunt van het universum is waar de hele wereld om draait.

Als hij later gaat werken, dan is het ook niet zo dat hij kan bepalen wanneer de bedrijfskantine open is, en welke personen er wel of niet mogen eten.

En ook nu op school is hij niet degene die bepaalt wanneer de kantine open is.

Tja.. Sommige lesjes moet je op de harde manier leren.

JO

Eens

met Jolanda123. De sfeer ís al verziekt door zijn gedrag, die verbeter je alleen met strak beleid en duidelijkheid - lijkt mij.
Op de vraag van Stenna: hoe bestraf je pubers - die vind ik lastig. Ik ben sowieso al nooit zo van de straf, maar als ik wat doe, vind ik dat het een logisch gevolg van het ongewenste gedrag moet zijn. Oftewel: de consequenties dragen van je fouten. In de puberteit neig ik naar: als jij een stap vooruit doet, doe ik een stap terug. Als blijkt dat dat niet gaat, doe ik weer een stap voor uit. Oftewel: dan ga ik weer de agenda controleren, huiswerk controleren, compu-tijd beperken als de schoolresultaten gaan zakken. Of eerder naar bed sturen als ze er 's ochtends niet uit kunnen komen. Of kleren niet wassen als ze niet in de wasmand liggen. Kortom: consequenties van het gedrag.

Tirza

Tirza

De vraag van Stenna was volgens mij; hoe bestraf je pubers die zich niet meer bestraffen laten?

Agenda weer controleren? Mijn zoon zou gewoon zijn huiswerk er niet meer inzetten.

Computertijd beperken?
Ik zou zijn beeldscherm weg moeten halen om dat te bereiken.
Als ik hem eerder naar bed zou sturen zou hij gewoon niet gaan.
Volgens mij was dat ook het probleem van Stenna.

Ik ben het helemaal met je eens dat straf een logisch gevolg van het ongewenste gedrag moet zijn.
Zo hebben wij hem gezegd dat hij op een feestje best een paar biertjes mag drinken maar niet dronken thuis mag komen. Gebeurt dat wel dan moet hij de volgende keer thuis blijven.
Vieze was dat niet in de wasmand ligt wordt niet gewassen.
Dan houdt het bij ons wel een beetje op met "logische straffen". Wat dan nog helpt is computer verbod.

Koentje

Hij eet al ca 2 of 3 keer per week alleen aan tafel i.v.m. sport en werk.
Dus de andere dagen wil ik graag (als hij zich normaal gedraagt) dat we samen aan tafel eten.
Als ik hem toesta om een paar keer per week boven te eten wil mijn dochter dat ook wel.
Ik denk dat het beter is om daar niet aan te beginnen.

Zakgeld inhouden is geen optie. Hij verdient met zijn baantje ca 100 euro per maand.

In het stukje "ik denk dat ik eruit ben" heb ik geschreven hoe ik het wil gaan aanpakken.
Dat wil ik eerst even uitproberen.
De laatste 3 dagen is het vrij goed gegaan. Hij kwam bij ons aan tafel zitten zonder problemen te maken. De sfeer was wisselend maar het is niet geëscaleerd in een grote ruzie.

Okee

Dat snap ik Klara, dat hij het huiswerk er dan niet meer inzet. Maar dan heb ik nog wel een troef (ik schrijf het heel zachtjes, zodat ze het niet kunnen lezen ): dan dreig ik met het bellen van een klasgenoot cq docent cq mentor om het huiswerk te achterhalen. Zou ik nevernooit doen (althans, niet bij mijn kinderen tot dusver) maar dát weten ze niet. En: veel docenten zetten het huiswerk op internet, daar is het voor ons ook te controleren als we dat zouden willen.
Ons computernetwerk is zo opgebouwd, dat we van buiten de kamers van de kinderen hen de toegang tot internet kunnen ontzeggen. Dat beeldscherm laten we staan, het gaat onze kinderen om internet, niet om stand-alone spelletjes (oid) zonder internet.
Als dat niet kan (soms moet er ook huiswerk via diezelfde comp gemaakt worden ofzo), ga ik er gezellig bij zitten. Vooral zoonlief doet veel spellen waarbij hij praat met anderen en die vindt het echt he-le-maal niet cool als zijn lieve moedertje op de achtergrond gezellige liedjes zit te zingen.
Wees creatief

Tirza

Eten van wat er op tafel staat

Nee, ook ik vind dat je een 17-jarige niet meer kunt verplichten z'n groente op te eten. Maar hier kunnen ze alleen eten van wat er op tafel staat, als in: er wordt niet een boterham gesmeerd omdat ze de warme maaltijd niet blieven. Als het een iets is dat ze niet lekker vinden, dan eten ze maar wat meer van het ander. Ik zorg er wel voor dat er regelmatig iets staat dat iedereen lust, of dat er zo stiekem weg toch wel wat bij zit waar de broodnodige vitamientjes wel in zitten die gedachteloos toch hun weg vinden... Maar om 'bord leeg eten' of 'echt een hapje proeven', daar zal ik op die leeftijd geen strijd meer voor aangaan.

Klara, je weet het vast al, maar toch nog een tip

Klara, het klinkt wat flauw want als ouder van een kind met PDD-NOS (ja, de mijne heeft het ook!) heb je dit vast al ontelbare keren van therapeuten etc. gehoord: maar belonen werkt zelfs nu toch ietsje beter dan straffen. Want inderdaad, computertijd inperken en dat soort straffen zijn niet meer uitvoerbaar met zulke heel moeilijke pubers, ten minste als je geen fysiek geweld wilt inzetten. Dus deed ik maar weer het ouwe trouwe liedje met dat hij punten kon verdienen elke dag dat hij zich wel aan een vaste, simpele regel hield (voor tienen in bed, stoppen met gamen op vaste tijd, etc.). Die punten kon hij dan omzetten in een nieuwe game kopen. Ook ging ik als beloning voor extra goed gedrag af en toe samen met hem een half uurtje 'youtuben'' = samen videoclipjes bekijken: Zo groot en dwars als hij was, dat vond hij geweldig om met z'n moeder te doen (?!)
Je zou bijv. iets kunnen doen als: 4x per week aan tafel eten en goed gedragen = 1x alleen op je kamer mogen eten. Of zo iets. Als wat je nu bedacht hebt toch niet werkt, bijvoorbeeld.
Het is voor de meeste jongens van die leeftijd te kinderachtig denk ik, punten verdienen, maar juist voor PDD-NOS ers gaat het nog wel, geeft ze duidelijkheid.