U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon (17 jaar) weigert al een aantal jaren contact
Toen mijn zoon 4 jaar oud was, zijn zijn vader en ik gescheiden. Zoon is bij mij komen wonen en in eerste instantie was er een ruime omgangsregeling met vader (vergelijkbaar met co-ouderschap). Het was geen co-ouderschap omdat vader van mening was dat als zoon bij mij woont, ik ook voor alles verantwoordelijk ben (huisarts, tandarts, kapper, (sport)clubs enzovoorts). Alle activiteiten moesten in 'mijn' tijd en door mij geregeld worden.
Toen zoon 7 jaar oud was, begon ex een rechtszaak omdat hij wisseling van de hoofdverblijfplaats wilde. Op het moment dat duidelijk werd dat hij die zaak zou kunnen winnen (ik had verhuisplannen), stopte hij met de rechtszaak.
Toen zoon 8 jaar oud was, ben ik verhuisd naar een plaats 50 km verder. Zoon is met mij mee gegaan. De omgangsregeling werd toen een weekendregeling. Om het weekend ging zoon naar zijn vader.
Tegen de tijd dat zoon in groep 8 zat, moest er een keuze gemaakt worden voor de middelbare school. Ik stuurde vader een lijst met alle open dagen die we wilden gaan bezoeken. Geen reactie. Ik vroeg hem wat zijn voorkeur was. Geen reactie. Ieder jaar mailde ik de schoolfoto, maar ook daar kwam nooit enige reactie op.
Zoon en ik maakten een keuze en hij begon aan de middelbare school. In de tweede ging het niet goed. Zoon zat niet lekker in zijn vel en zei dat hij twijfelde of hij bij mij of bij zijn vader wilde wonen. In overleg met de huisarts heb ik hem toen naar een therapeute gebracht. Ik vertelde hem dat ik hem daar bracht zodat hij zijn gedachten kon ordenen en een keuze kon maken. Dat ik wel met hem wilde praten, maar dat ik begreep dat ik partij ben en dat dat lastig kan zijn.
Een aantal keren heb ik hem bij die therapeute gebracht. Op een dag kwam hij thuis dat hij een besluit genomen had. Hij wilde in de zomervakantie naar zijn vader verhuizen. Hij was toen 14 jaar. Ik heb hem gesteund. Hij bleef zitten, dus het was ook een mooi moment om deze stap te zetten.
En toen nam vader alles over.
Er werd een schoolkeuze gemaakt zonder mij op wat voor manier dan ook te informeren. Zoon werd in een havo/vwo klas 2 gezet, terwijl hij van 2 vwo kwam. Op internet vond ik de agenda van de school en zag ik een ouderavond. Ik ging daarheen, ex was er niet.
Na de verhuizing kwam zoon om het weekend. Soms zei hij af. Meestal kwam hij met zijn laptop. Die laptop klapte hij open en als het weekend voorbij was, klapte hij zijn laptop dicht en ging naar zijn vader. Nadat ik dat een tijdje aangezien had, kwam er een moment waarop ik graag meer contact wilde. Ik wilde gaan fietsen en vroeg hem mee. Hij wilde niet fietsen, hij wilde computeren. Nou kan ik hem niet op de fiets zetten (toen 15 jaar), maar ik wilde ook niet dat hij maar bleef computeren. Ik heb de kabel van de modem meegenomen zodat hij niet kon computeren. Zoon bleef weigeren mee te gaan. Toen ik na het fietsen weer thuis kwam, vond ik een briefje waarop stond dat zoon terug was gegaan naar zijn vader.
Sindsdien hebben we nauwelijks contact meer.
Twee jaar geleden hoorde ik al dat mijn ex op vakantie was met zijn nieuwe vrouw en kinderen. Onze zoon had hij alleen thuis gelaten.
Dit jaar is ex weer op vakantie gegaan met zijn nieuwe vrouw en kinderen, de vlucht moet ongeveer 11 uur vliegen geweest zijn (zonder tussenlanding). Zoon is alleen thuis gebleven en tot mijn verbazing kwam er in die tijd ook een vluchteling in huis logeren.
Zoon zat vorig schooljaar in de vierde klas van het vwo. Via via heb ik gehoord dat hij afgestroomd is en nu naar de vijfde klas havo gaat. Hierover ben ik door ex, zoon en school NIET geïnformeerd en ik ben bij de beslissing ook niet betrokken.
Met mij wordt door ex nooit iets besproken. Er is geen contact.
Ik betaal kinderalimentatie en dat is het.
Al meerdere keren heb ik geprobeerd het gesprek met zoon aan te gaan. Op het moment dat het hem te ingewikkeld wordt, weigert hij verder te praten. Er komen allerlei verwijten uit hem over fouten die ik gemaakt heb. Op mijn verjaardag hoor ik niets, met Moederdag geen enkel bericht. Wel kan hij naar iemand toe die bij mij in de stad woont en waarmee hij sinds 2 weken via internet contact heeft. Dat kan wel. Ik heb hem afgelopen zaterdag gebeld. Hij stond toen op het station in mijn woonplaats (5 minuten lopen van mijn huis). Hij weigerde terug te komen om te praten. Ik kreeg ook niet de kans om naar hem te gaan, meneer was in de eerste trein gestapt die weer richting zijn vader ging. In het telefoongesprek kwamen weer allerlei verwijten, onder andere dat ik nooit 'sorry' zeg. Ik heb hem gevraagd om een afspraak waarin we met elkaar praten. Tot op heden is er geen afspraak. Ik heb voorgesteld dat hij me schrijft wat hem dwars zit, ook daarop geen reactie.
Intussen weet ik het niet meer.
Wél ouderlijk gezag
Samen met ex heb ik nog steeds het ouderlijk gezag over zoon.
Ex en school zijn dus verplicht om mij te informeren. School heb ik gedwongen en nu stuurt school mij een kopie van het rapport. Daarmee vinden zij blijkbaar dat ik voldoende geïnformeerd ben.
Ex informeert mij nergens over.
Dat betekent concreet dat ik me wel aan mijn wettelijke verplichting houd (kinderalimentatie betalen), moeite doe om me te informeren (erg lastig als niemand wil praten), maar dat ik dus nooit iets hoor.
Voor mezelf heb ik besloten dat kinderalimentatie geen kijkgeld is en dat ik me daarom dus houd aan de wettelijke plicht die ik heb.
De toekomst.
Ik denk dat je nu weinig meer kunt doen dan dat je doet. Je probeert van je zoon's leven op de hoogte te blijven, je aandeel betalen in zijn levensonderhoud en je verdriet hier en bij vrienden te uiten.
Het komende jaar wordt hij 18, hij gaat examen Havo doen en verder met zijn toekomst. Blijkbaar wil hij bij zijn vader wonen en heeft 50 km. verderop zijn leven.
Het is jammer dat je daar zo weinig deelgenoot van bent, de tijd van corrigeren en opvoeden is langzamerhand voorbij.
Ik zou trots op hem zijn. Ondanks jullie scheiding, verhuizingen en zijn eigen verdriet groeit hij op als een volwassen vent met doorzettingsvermogen.
Stuur hem een app of mail, wens hem succes met zijn examenjaar en vraag naar zijn toekomstplannen. Laat hem weten dat je trots op hem bent en dat je hem mist.
Wat geweest is, is geweest.
Ouderschap vanaf de zijlijn
Ik wens je heel veel sterkte. Ouderschap zo vanaf de zijlijn lijkt mij heel erg frustrerend. Maar ik zou inderdaad die opvoedrol toch maar laten vallen en ik kan ook niet zo heel veel fout ontdekken in vaders rol. Vooral als je teveel tijd hebt om er over na te denken en jezelf meer rechten toedicht dan je in feite blijkt te kunnen uitoefenen kun je nog toevoegen aan je frustratie.
Heel erg jammer dat het zo gegaan is en ik zou inderdaad daar niet mee door gaan maar proberen op een vrijblijvende uitnodigende manier met je zoon om te gaan en zijn keuzes respecteren en waarderen.
Bijna hetzelfde
Mijn zoon is ook bij mijn exman gaan wonen en ook van hem kreeg ik geen informatie. Helemaal niks en het kind wilde niet met me spreken. Van school, huisarts en psychiater kreeg ik geen informatie. Dat is heel heel moeilijk.
Ik heb het zo gelaten omdat de confrontatie elke keer voor mij te pijnlijk was, er veel andere zaken waren die mijn aandacht vroegen en omdat ik van mening was dat sommige dingen tijd nodig hebben.
Toen mijn zoon zwaar depressief was, suïcide neigingen had en automutileerde kwam hij terug bij mij. Zijn vader had het grondig verpest en ik mocht de puinhopen opruimen. Zoon is weer een heel eind op rit en daar ben ik trots op. Waardering krijg ik er niet voor want het is allemaal vanzelfsprekend wat ik doe maar goed. Daar doe ik het ook niet voor.
Wat ik dus wil zeggen, geef niet op. Misschien komt je zoon wel weer terug maar dat heeft soms lang nodig.
Ik heb in de tijd dat mijn zoon weg was, heel duidelijk de keus gemaakt om het los te laten. Deels ook omdat ik hele moeilijke andere zaken aan mijn hoofd had maar ook om mijn gemoedsrust te bewaren. Ik denk dat er een moment komt dat je moet kiezen voor jezelf anders ga je er aan onderdoor. Leef je eigen leven en heb het leuk. Maak er wat van, ook zonder kind.
Heel veel sterkte.
indruk
Laat ik zeggen: niet gehinderd door (te) veel kennis krijg ik de indruk uit hetgeen je schrijft dat je het wellicht moeilijk vindt je eigen rol hierin te zien. Ook het verwijt 'je zegt nooit sorry' wijst daarop. Kort door de bocht: wat je schrijft is dat jij het allemaal fantastisch hebt gedaan en dat dit je toch zo maar overkomt. Ik vind dat moeilijk om te geloven. Op zijn minst zien zoon (en wellicht vader) zaken die jij hier niet hebt beschreven.
Gesprek
Het lijkt in je verhaal alsof je veel belang hecht aan een gesprek over de situatie. Ik weet niet hoor, of een jongen van 17 zijn inzichten, emoties en motieven zo helder op een rijtje heeft dat hij daarover in gesprek kan gaan met je. Ik vermoed dat er dingen zijn die hij zelf nog niet goed kan uitleggen. Wellicht is hij niet gelukkig geweest met de verhuizing. Of vindt hij broertjes en zusjes leuker dan alleen zijn. Of heeft hij gehoord dat jij wilde verhuizen, dat hij in zijn oude omgeving mocht blijven wonen bij zijn vader, maar dat jij dat tegen wilde houden. Misschien...er kan nog zoveel meer meespelen, maar ik denk dat je geen stap verder komt door zo de nadruk te leggen op het gesprek.
Ik deel de insteek van Wil40 wel. Laat hem merken dat je trots op hem bent.
Tsjor
Helaas
Er is niets meer wat ik kan doen. Helaas...
Ik probeer het zoveel mogelijk los te laten. Zoon is niet mijn enige kind. Gelukkig gaat het met de andere kinderen goed.
Moeder, wat een liefde lees ik bij jou!
Laat ik het er maar op houden dat jij niet weet wie ik ben en ik niet weet wie jij bent. Waar staat dat ik mijn eigen rol niet zie? Waar staat dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor gemaakte fouten? Ik heb mijn excuses aangeboden aan zoon en krijg dan terug dat dat geen waarde heeft omdat de manier waarop ik dat gedaan heb, niet de juiste manier is. Als ik vraag wat wel de juiste manier is, weet hij dat niet. En vervolgens wil zoon geen afspraak maken om erover te praten. Als ik hem vraag om me te schrijven wat hem dwars zit, krijg ik te horen dat hij daar geen nut in ziet. Als ik vraag wat hij wil, weet hij dat niet.
Wilde je tips of wilde je alleen je verhaal opschrijven?
Mensen hier denken met je mee en geven adviezen.
Jij geeft aan dat er niets meer is wat jij kan doen.
Jammer dat je niet serieus kijkt naar de adviezen. Daar zitten hele goede bij.
En de relatie met je zoon is het waard om een andere aanpak te overwegen.
Lente
Ik ben heel benieuwd naar je advies.
In een notendop lees ik hierboven dat het belangrijk is om zoon te laten weten dat ik trots ben.
Verder lees ik het advies om de opvoedrol los te laten. Ook heeft een moeder geschreven die zich herkent in mijn situatie.
En niet te vergeten: Els vindt dat ik mijn eigen rol niet zie.
Welke tips zie ik over het hoofd?
Los van het feit dat ik het loslaten heel serieus heb genomen.
Precies!
Ik schrijf nota bene "niet gehinderd door te veel kennis" en "uit hetgeen jij schrijft krijg ik de indruk" . Ik schrijf dus niet dat iemand heeft gezegd dat jij je eigen rol niet ziet en ook niet dat je geen verantwoordelijkheid neemt voor gemaakte fouten. Ik schrijf 'wellicht'…
Jij leest (of vat hetgeen ik schreef) dus heel anders op dan dat ik het, volgens mij heb opgeschreven. En ook in jouw bericht op mijn post zeg je weer dat jij echt alles (goed) hebt gedaan.
Maar dat bedoel je niet want ik lees uit #11 "En niet te vergeten: …" dat je precies weet wat jouw bijdrage is geweest waardoor deze situatie is ontstaan. Kun je daar dan niets mee? Als je advies vraag op het forum is dat wellicht interessantere informatie om een goed advies te kunnen geven? Wat ging er mis?
De vragen die jij stelt aan zoon (hoe moet ik verontschuldigingen dan aanbieden, schrijf op wat je dwars zit) zijn volgens mij veel te moeilijk voor iemand van 17. Sterker nog, ik denk dat de meeste volwassenen dat niet eens kunnen uitleggen.
Als ik teveel informatie geef, ben ik te herkenbaar.
Inmiddels heb ik wel gehoord dat zoon zich bij zijn vader vergelijkbaar gedraagt.
In mijn berichten lees ik nergens dat ik echt alles goed gedaan heb. Het staat er niet en ik vind dat ook niet. Wat ik moeilijk vind, is dat ik niet meer weet wat ik nog kan doen. We zien elkaar niet, spreken kan alleen als ik hem bel én hij neemt de telefoon op, afspreken is onmogelijk (dat wil hij niet) en wat ik schrijf op WhatsApp, vindt hij geen waarde hebben. Dat laatste heeft hij me letterlijk gezegd.
moeilijke dingen
Ik denk dat je hem zo min mogelijk moet 'lastig vallen' met moeilijke dingen. Dus geen contact zoeken om te praten, maar puur belangstellend of om zomaar even iets te laten horen.
Vertel gewoon iets leuks dat je is opgevallen, stuur een grappig (nieuws)bericht door (iets uit zijn interessegebied), laat weten dat je aan hem denkt op momenten die (ooit) van belang waren voor hem/jullie enz. Probeer vooral niet steeds vragen te stellen en aan te sturen op een reactie.
Laagdrempelig, belangstellend, opgewekt en zonder druk. En vooral alle lastige dingen laten liggen. Zo houd je in ieder geval een lijntje open. En hopelijk zal hij daar ooit gebruik van gaan maken om jouw kant weer op te zwemmen...
Klinkt als normale puber
Elsbeth, ik wil je situatie absoluut niet bagatelliseren, want het is zo ongeveer het ergste dat je kan overkomen, dat je kind geen contact meer wil. Maar als je die factor buiten beschouwing laat, leest het gewoon als een heel normale, doorsnee puber. Niet willen praten, vooral niet met zijn ouders; niet weten wat hij wel wil, maar wel heel goed weten én dat luidkeels laten weten wat hij niet wil; ouders tegen elkaar uitspelen wellicht ook?; stuurs, nukkig en boos, meestal om niets.
Ik denk dat dat is wat de schrijfsters hierboven ook bedoelen met loslaten. Hem op zijn nek zitten en lastig vallen met vragen, welke vragen dan ook, werkt op dit moment sowieso niet. Dus doe een stap terug, en doe zoals Jippox schrijft. Hou het positief en luchtig, laat weten dat je aan hem denkt, maar verwacht niets terug. Echt niet. Geen reactie, niet positief en niet negatief. En ik denk dat je dat gewoon een lange tijd vol moet houden. Hou de lijn open, maar ga ervan uit het gewoon nog heel lang eenrichtingsverkeer is.
Sterkte.
Elsbeth
ja, dat denk ik ook: normale puber. Jullie hebben de pech dat jullie zijn gaan scheiden, dat deze jongen daar handig gebruik van weet te maken, en dat jullie als ouders geen/slecht contact hebben, zodat jullie dit gedrag niet kunnen opvangen.
Ik denk dat je zoon zich bij zijn vader niet 'gehinderd' voelt door diepzinnige vragen over het leven, over wat hij wel of niet wil. Ik denk dat hij daar fijn in zijn computer mag duiken. Voor ons ouders zou het bijna emotionele verwaarlozing kunnen lijken, voor hem is het lekker rustig.
Het doet me een beetje denken aan mijn eigen zoon van 17. Als ik hem te confronterende vragen stel (en let wel, dat kan overal over zijn! Van zijn keuze voor een vervolgstudie tot waarom hij zo nukkig doet) dan kan hij woedend ontvlammen. Als ik dat negeer, komt hij uit zichzelf van alles vertellen, en bemerk ik zowaar ambitie op allerlei vlak. Wij, zijn ouders, zijn gewoon bij elkaar, maar ik weet volgens mij wel zeker dat hij als wij uit elkaar zouden gaan, bij zijn vader zou willen wonen, omdat die hem niet plaagt met levensvragen...
Probeer het niet persoonlijk op te vatten. Het is niet persoonlijk bedoeld. Hij moet zich nou eenmaal verzetten tegen zijn opvoeder, en zal zich het hardst verzetten tegen degene die te dichtbij komt en dat ben jij blijkbaar.
Ik sluit mij aan bij bovenstaand advies: laat dit LOS, echt! En schrijf hem gewoon af een toe een leuk berichtje. Geen vragen meer over excuses en gesprekken, maar een tip over een leuke film, of als je weet dat hij een bepaalde serie volgt, een appje wanneer de volgende reeks weer begint, zoiets.
Niet verwijten dat hij niet bij jou komt en wel bij een ander. Echt. Probeer de hobbel nu niet te hoog te maken. Want anders is het voor hem ook veel te moeilijk om de weg weer terug te vinden. En dat hij niet mee ging op vakantie met zijn vader en het nieuwe gezin? Dat is waarschijnlijk ook nog eens zijn eigen keuze. Mijn 17jarige wilde ook niet op vakantie...
Veel sterkte, want het lijkt me niks hoor, maar probeer het niet veel te groot te maken...
van dichtbij meegemaakt
Jaren idd geen contact maar na 10!! jaar heeft een zoon van mijn college nu weer een goed contact met zijn vader. Doordat zijn broers en zussen dit nu zien wordt daar het contact ook weer voorzichtig hersteld.
Hij is door zijn ex volledig buitenspel gezet maar heeft idd wel altijd de alimentatie betaald en op belangrijke momenten een kaartje gestuurd. (telefoon nrs van de kinderen kreeg hij niet) Zoon zocht zelf contact via facebook.
Meer ervaringen
Er zijn wel meer ervaringen. Mijn zus heeft er 30 (!) jaar over gedaan om weer kontakt op te nemen met mijn moeder. En we hebben haar gelukkig daarna gewoon geaccepteerd, zonder gesprek, zonder uitleg. Wel ondertussen op verschillende momenten laten weten dat we er zijn en dat het aan haar is om daar iets mee te doen. Dus ja, af en toe opzoeken of een kaartje sturen, maar verder vooral haar eigen leven laten leiden.
Helaas zijn er zo meer verhalen. Heel pijnlijk, en heel mooi als het ooit weer opgelost wordt. Maar ik geloof niet dat je daar veel in kunt forceren. Wel kontakt houden, zonder enig verwijt of vraag om uitleg, maar met respect en trots als het goed met hem gaat (HAVO-diploma is toch goed).
Tsjor
zelfreflectie
Wij zijn als ouders nog bij elkaar, maar zagen op die leeftijd (17) ook dat zoon een tijd meer naar zijn vader trok dan naar mij en zich aan mij ergerde. Omdat ik precies deed wat jij doet: 'm op zijn nek zitten over te veel computeren, "gesprekken" en vragen waar hij (nog) niks mee kan (waarom, hoe, gevoel, etc.). De hersenen van jongeren van die leeftijd zijn nog helemaal niet in staat tot zelfreflectie en al helemaal niet tot reflectie op jouw gedrag. Je overschat hem.
Ik zag zoon echter natuurlijk wel gewoon elke dag. Ik snap wel hoe vreselijk het is je kind niet te zien en geen contact te hebben, krijg er gewoon buikpijn van als ik me dat probeer voor te stellen.
Ja Stenna
Klopt hier ook.
Oudste (17) en ik spreken een andere taal en zijn vader heeft een veel grotere gunfactor dan ik.
Hij is meer in de fase van: vrouwen zijn stom en weten niks. De sukkel, hij moet nog veel leren ;-)
Ginny
haha, die fase is mijne inmiddels weer uit gelukkig. Dan geldt dan weer niet altijd voor alle volwassen mannen die ik ontmoet, helaas.
weer on-topic. Achterliggende vraag?
Elsbeth, heb jij het idee dat het niet zo goed gaat met je zoon omdat zijn vader hem te vrij laat? En krijg je het gevoel dat hij tegen jou opgestookt wordt misschien? Was je eigenlijke vraag aan ons of wij dat ook denken, op grond van wat je vertelt?
Zo niet, wat zou je dan willen vragen?