Wantrouwen

Mijn zoon tot op heden een superbrave brugklasser met geweldige cijfers kwam thuis met een briefje dat hij zijn huiswerk niet had gemaakt. Hij moest er bijna van huilen, want hij maakt nooit zijn huiswerk niet, hij is bijzonder plichtsgetrouw. Maar het idee dat iemand van hem zou denken dat hij dat niet zou doen deed hem al pijn. Wat was er gebeurd: Hij was maandag ziek en had aan een klasgenoot gevraagd of ze nog huiswerk hadden opgekregen. Klasgenoot had gezegd alleen voor Engels. Bleek gister dat er ook voor wiskunde wat was opgegeven. Zoon heeft nu gelijk een aantekening, dat komt in magister en ik moest een briefje tekenen. Ik was plaatsvervangend zo beledigd dat ik een vrij venijnig stuk proza aan de wiskundeleraar heb terug geschreven. Dat zoon het aan klasgenoot had gevraagd, dat ik persoonlijk heb geconstateerd dat er op magister geen huiswerk stond (sommige leraren zetten het in magister) en dat ik graag van hem verneem hoe zoon dan voortaan in dit geval moet handelen. Volgens mij werkt zo'n wantrouwige aanpak bij dergelijke kinderen dus helemaal averechts, zelf word ik hier dus heel opstandig van. Maar goed nu heb ik dus al impulsief mijn briefje geschreven, nu hoop ik maar dat ik het niet voor zoon verbruid heb bij wiskundeleraar.