U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wanhopige ouder
Beste mede-ouders ik heb advies nodig.
Ik ben een alleenstaande moeder van een dochter van 16 jaar en het loopt thuis zo enorm uit de hand. Ze is altijd al iemand geweest die snel boos en driftig werd. Sinds ze pubers is het altijd wat een verschrikkelijk mens ik ben en haalt ze voorbeelden erbij van dingen die ik in haar ogen had moeten doen maar niet heb gedaan. Ik heb regelmatig na afloop van een ruzie m'n excuses aangeboden voor fouten die ik in haar ogen heb gemaakt en mijn kant en mijn context uitgelegd en dat ik wel altijd m'n best heb gedaan. Een voorbeeld wat ik vaak te horen krijg is dat ze aan m'n gebroken arm ging hangen en ik haar uiteindelijk wegduwde waardoor ze van de bank viel Daarnaast ben ik meerde malen (ernstig) ziek geweest waardoor ik soms ook zo moe was of zoveel pijn had dat ik er niet genoeg voor haar ben geweest. Er waren wel mensen die in die periodes wilde helpen maar zij wou niemand in huis, werd boos en zocht ruzie als ze weg waren waardoor ik de hulp maar weigerde zodat zij het zo prettig mogelijk had..Toen ze jong was liet ik me nog weleens uitlokken om ook te gaan schreeuwen maar omdat ik daar eigenlijk nog verdrietiger door werd werd m'n tactiek om haar op dat soort momenten te negeren en er later over te praten waarom dat niet oke was en de regels te benadrukken. Ze loopt enorm op haar tenen op school en is bang om afgewezen te worden door haar omgeving. Daardoor begon ik een houding te krijgen van dat ik er dan niet nog eens bovenop moest zitten en dat ze zich blijkbaar bij mij wel veilig voelde. Vanaf haar dertiende had ze af en toe fases waarin ze heel somber was en ik probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn en heb vaak aangeboden om naar de huisarts oid te gaan maar dat wou ze niet en school mocht niet weten hoe ze zich voelt. Ik besprak het zelf wel maar kreeg steeds te horen dat ze het zelf moest willen. Ik kon het soms na dagen alleen maar getroost te hebben ook niet meer hebben en moest echt af en toe de deur uit en wat voor mezelf te hebben om op te laden. Ik begon confrontaties uit de weg te gaan omdat ik die zo naar vind en vond dat als ze bijvoorbeeld te laat naar bed ze zelf maar moest ervaren dat ze moe was. Ze wilde geen brood eten op school dan moest ze maar ervaren dat ze honger had. Taken werden na een hoop gezeur van mijn kant uiteindelijk wel half gedaan. Ik liet haar begaan en probeerde er vooral te zijn op moeilijke momenten. Het bleef een tijd zo sudderen totdat ze een half jaar geleden een suicidepoging deed en in het ziekenhuis kwam. Daar kwam er wel hulpverlening die ze bleef weigeren en uiteindelijk kwam er ondersteuning voor mij. Zij vonden het heel goed dat ik zo begripvol was en goede gesprekken met haar heb maar dat er meer grenzen moeten zijn omdat ze zo graag de controle wilt dat ze daardoor juist onzeker wordt en als ik laat zien dat ik de controle heb zij wat meer op mij kan steunen. Dus consequenties ingezet. De ondersteuning is toen gestopt want verder gaat het wel heel goed(geen politie,drugs,alcohol,foute vrienden en het wel redden op het vwo) Sindsdien als er een conflict is en ik doe niet wat zij wilt of er volgt een consequentie op haar gedrag maakt ze m'n spullen kapot. Gisteravond een horloge en al m'n sieraden door de kamer, een paar weken terug dvd's enz. Een paar weken geleden dus haar zakgeld ingehouden. Vanochtend gezegd dat de dingen die zo vanzelfsprekend zijn zoals tv-kijken, vrienden op bezoek en snoep/chips privileges zijn en dat ze die terug kan verdienen. Haar reactie daarop is dat als ik niet m'n best doe om het gezellig te maken zij dat al helemaal niet gaat doen. Ik heb aangegeven dat ze het daarmee omdraait, dat zij diegene is die zich misdraagt. Daarna is ze voordat ze wegging naar m'n kamer gegaan en heeft een pot crème in de wasbak gegooid. Buitenshuis gedraagt ze zich goed. Ze neemt daar volgens haar ook "wraakjes" maar niet zulke scenes als met mij. Ik weet het ook niet meer zo goed. Ik ben elke keer bang dat er weer ruzie ontstaat en dat het weer zo uit de hand loopt. Ik ben enorm teleurgesteld in mijzelf dat ik zo faal als ouder. Het enige wat ik voor haar wil is dat ze gelukkig is en dat is ze niet ook al doet ze zich ook tegen mij op goede momenten zo voor. Ik wil haar helpen of hulp voor haar zoeken maar ze wilt niet en ik zou zo graag willen dat ik niet elke keer op m'n hoede hoeft te zijn. Ik kan me thuis bijna niet ontspannen en ben altijd bang voor een conflict.
Straffen
Lastige situatie. Jij straft haar en dan gaat ze terugstraffen.
Lijkt me niet handig.
Als het met haar school goed gaat is dat al een belangrijk ding.
Ik zou beslist stoppen met straffen.
Geef zelf het goede voorbeeld en probeer wat afstand te houden.
En zodra zich een mogelijkheid voordoet zou ik met haar via de huisarts naar een psychiater gaan. Iemand die langdurig somber is, met woede-aanvallen, mag iemand die er voor geleerd heeft, proberen in kaart te brengen waar ze tegenaan loopt en hoe je daarmee om kunt gaan.
En het gebruikelijke advies om Ross Greene te bestuderen.
Niet straffen maar proberen te begrijpen en de keten die vooraf gaat aan moeilijke situaties in beeld te krijgen.
Herkenning
http://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=193360&postdays=0&postorder=asc&start=0
Je dochter heeft blijkbaar geen gemiddeld karakter. Je kunt haar deze link sturen of ze zich daarin herkent.
Het zou jammer zijn als het nog een x aantal jaren duurt voor ze zichzelf wat beter zou gaan begrijpen.
Heb je hier wat aan?
http://www.ouders.nl/forum/algemeen-ouderschap/oudermishandeling
en die professionele
hulp , heb je die nog? Want dit klinkt wel dusdanig dat het nodig hebt! Ik vind het gedrag van je dochter behoorlijk extreem en vraag me ernsig af of je ermee komt om meer begrip te tonen. Misschien toon je zelfs wel te veel begrip.
Het is heel goed om niet te emotioneel mee te gaan met haar buien, maar dan zou je wel iets in handen moeten hebben om haar duidelijk te maken dat bepaald gedrag echt niet kan. Jouw spullen vernielen bijv.
Dat is echt ietsw waar ze van moet weten dat dat echt niet kan. Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe je dat kan aanpakken. meer begrip lijkt me helemaal niet handig. Ik denk eerder dat jouw dochter gebaat is bij een hele neutrale en zelf seen beetje afstandelijke benadering.
Je voorbeeld van dat zij aan je arm hangt en dan valt van de bank is ook een situatie dat ik denk dat je dochter wel echt extreem gek doet.
Ook kan het zijn dat je misschien in een eerder stadium je grens moet aangeven en de situatie niet zo uit de hand moet laten lopen. Bijv. weglopen als ze aan je gaat hangen of zo.
weet je
Mijn dochter heeft ook extreem pubergedrag vertoont (en nog steeds), maar een poging tot zelfdoding daar moet je niet te simpel over denken. In combinatie met haar agressieve gedrag moet ik aan borderline denken. Maar goed wie ben ik. Zou haar toch dwingen om naar een psycholoog te gaan. Als ze een goede bui heeft kun je dat bespreekbaar maken. Ook jouw ongerustheid.
hulp nodig
Het klinkt eerder alsof je met de 'hulp' van de regen in de drup bent gekomen.
Hulp is maar zeer zelden maatwerk. Het zijn standaard programmaatjes, die je maar net moeten liggen.
Kan best zijn dat de conclusie dat je te weinig regie had, klopt. Maar dan kun je beter op een andere manier meer versteviging krijgen, dan je hele opvoedstijl wijzigen. Dat geeft onrust in een toch al wankel gezin, en bij een toch al wankel meisje. Bovendien is de kans groot dat deze opvoedstijl jullie niet past. (zo blijkt wel...)
Beter kun je dan bij jezelf blijven. En juist de positieve kanten van je eigen stijl gaan verstevigen.
Verder eens met AnneJ.
Alleen
mari-loutje, je geeft aan een alleenstaande moeder te zijn die meerdere malen ziek is geweest. Is dat, naast de puberteit, een reden voor je dochter om onzeker te zijn over haar toekomst? Waar gaat ze naar toe als haar enige ouder niet meer voor haar kan zorgen? Heb je familie? Is ze bang alleen over te blijven?
Het zijn zware vragen maar die wel haar zelfmoordpoging kunnen verklaren..
Ik denk dat een kind niet snel zal toegeven bang te zijn voor haar toekomst. Maar die gevoelens kunnen haar wel bezig houden. Hierbij wil ik geen aannames doen, maar vraag ik mij af wat haar voedt.
In mijn puberteit was mijn moeder bij tijd en wijlen depri. En stond ze daar alleen voor. Ik ben daar best onrustig maar ook boos over geweest. Ik reageerde anders dan je dochter. Maar zolang ik in onzekerheid bleef, maakte mij dat onrustig. Later ontmoette ik mijn vriend en was het niet meer nodig te vrezen voor het alleen achter blijven.
Het is goed mogelijk dat achter de boze reacties van je dochter een diep verdriet schuilt; bang jou kwijt te raken.
Zowel mijn kinderen als de kinderen van vrienden, weten wie de zorgtaak over neemt als de ouders iets overkomt. Er geeft hen een mate van zekerheid.
Dank
Dankjulliewel voor jullie reacties, ik ben vanochtend bij centrum jeugd en gezin geweest en ik krijg waarschijnlijk een gezinscoach. Ze waren heel begripvol ook over m'n dochter. Ik wil namelijk niet dat zij als een boeman wordt gezien. Ze is heel angstig voor van alles en nog wat en reageert daar vanuit. Gelukkig werden er niet nog meer straffen aangeraden maar dat ik me zekerder naar haar toe moet opstellen als ik grenzen stel. Wel vonden ze dat ondanks haar angsten dit gedrag moet stoppen en dat ik dat door zekerder te zijn ook beter zal uitstralen. Haar eventueel vasthouden en tegenhouden als een fysieke grens totdat ze afkoelt maar daarnaast ook haar laten merken dat ik heel veel van haar hou. Ze beseft ook wat ze doet en er moet niet een angst voor afwijzing bijkomen.
Ik heb me ook vaak afgevraagd of er iets van ADHD of autisme inzit. Het komt veel in mijn familie voor naast hoogbegaafdheid wat ze hoogstwaarschijnlijk ook is. De hulpverleners gaven ook aan dat haar intelligentie haar in de weg zit. Ze heeft zich zo lang alleen met cognitie kunnen redden dat ze sociaal achterloopt.
Ze weet wel wie voor haar zou zorgen als mij eventueel iets zou overkomen, ik denk dat haar dat ook houvast geeft in een leven met onzekerheden naast de onzekerheden die elk meisje op die leeftijd heeft.
O help
" Haar eventueel vasthouden en tegenhouden als een fysieke grens totdat ze afkoelt"
Bij autisme zou ik dat beslist afraden.
Doe het toch niet. Als autisme vaker voorkomt in je familie volg liever een training bij Autisme Centraal.
http://www.autismecentraal.com/public/workshops.asp?div=N&spec=all&lang=NL&pid=127
Of loop eens binnen bij een AIC.
http://www.autisme.nl/regio/noord-holland/autisme-info-centra-(aic)-noord-holland.aspx
Oudermishandeling
Lees de link van Marie dan weet je wat het risico is. Hier ook een vriendin die zich vierkant opstelde voor haar kind met autisme, paar jaar jonger dan jou kind. Daar kwam de wijkrechercheur aan te pas omdat het zaken alleen maar verder op scherp zet.
Zelf het goede voorbeeld geven. Kalm blijven, neutraal en concreet/kalm reageren met veel geduld, zelf kalmeren. Even weglopen. Zijn veel betere voorbeelden om vuurwerk te voorkomen.
Door jou gedrag leer je je kind juist escalerend gedrag aan. De volgende keer gaat ze vierkant voor jou staan als je iets doet dat ze niet begrijpt of afwijst.
Dat heeft ze al laten zien.
Fijn
Dat jullie een goed en open en helder gesprek hadden. Ook fijn dat de hulp vam cjg jullie verder brengt.
Nu gaat het om het vertrouwen in elkaar.