Vriend heeft sombere buien

Eens

Ik ben met je eens dat ze naar het kamp moet gaan. Het is niet verstandig om dat soort leukigheden te laten verslobberen omdat vriend verzorging nodig heeft. Hier is ze echt te jong voor. Is het het overwegen waard om met zijn ouders te overleggen? Die horen hem op te vangen en ervoor te zorgen dat hij hulp krijgt. Je dochter kan hem dan gezellig gezelschap houden als, zoals dat normaal is als je van iemand houdt, maar wel op haar niveau en niet dat van een volwassen vrouw.
Sombere buien kunnen aangepakt worden met medicijnen. Zeker bij een puber waar allerlei hormonen door het lijf schieten lijken me sombere buien geen veilige situatie.

Hoe uitleggen aan haar?

Dank voor je snelle reactie, maar hoe leg ik dat aan haar uit?

Voor zichzelf zorgen

Lijkt me een belangrijk advies. Juist als je met mensen te maken hebt die psychisch kwetsbaar zijn is het belangrijk om goed voor jezelf te zorgen en niet mee te gaan in het ziektegedrag. Dan houdt je het het langste en het beste vol. Ik zou ook uitleggen hoe het zit met reddersfantasien en dat dat beiden niet erg zal helpen. En bovendien zou ik haar wijzen op zijn eigen verantwoordelijkheid om voor zichzelf te zorgen. En dat het wel een erg afhankelijke relatie wordt als je nu al begint met iemand waar je toelaat dat je eigen leven zo op het 2e plan komt.
Het is haar keuze maar ze overziet de gevolgen niet. Daar zou ik haar wel op wijzen.

Ben ik weer even

Ja, ze is nog erg jong en kan inderdaad nog niet goed de dingen overzien. Ze gaat wel naar het scoutingkamp en mag dan erna naar hem, dus een middag. Niet het hele weekend.
Ik probeer erachter te komen wat er nu precies aan de hand is. Dat is vrij vaag. Pubertijd speelt natuurlijk ook mee. Hij is enige weken thuis geweest met een ernstige ontsteking en schijnt dat hij daar weer last van heeft met enorm veel pijn. Ik vroeg of hij iedere keer op controle moest en pijnstillers had, maar dat weet ze niet precies. Praat hij erover met zijn ouders, over de pijn en de somberheid? Dat wist ze ook niet precies. Daarom vind ik het ook best vaag. Ik merk als hij hier is weinig van pijn of somberheid. Zou hij het verzinnen/overdrijven om zo haar steeds naar zich toe te trekken? Dan vind ik dan toch wel eng worden. Ze heeft een groot verantwoordelijksheidgevoel. Hing net een uur aan de telefoon met hem. Met mij praat ze er wel over en ze vertelde dat het niet goed ging met hem, hij had erg veel pijn, kon zich niet concentreren en daar komt bij dat hij ook nog het jaar over moet doen omdat hij veel gemist heeft.
Als het mijn kind zou zijn, dan zou ik er zeker weer mee naar het ziekenhuis gaan en/of iets aan de pijn doen en misschien ook wel psychische hulp gaan vragen.
Maar kennelijk vertelt hij weinig aan zijn ouders en loopt er alleen mee rond, als het al waar is allemaal.
Ik vind het best moeilijk en ik denk er steeds meer over om eens met de ouders een praatje te maken.

Andersom

Ik las het eerst verkeerd toen dochter zei dat hij goed kon acteren. Ze bedoelde neem ik aan dat hij goed kon acteren dat er niets bij hem aan de hand is als hij bij jullie was. Maar ik dacht, hij kan goed acteren dat er wel iets met hem aan de hand is. Misschien inderdaad om haar aandacht op deze manier te krijgen? Ik weet het niet hoor, het kan natuurlijk heel goed zijn dat hij echt in de knoop zit met zichzelf, maar het kan ook dat hij in de gaten heeft dat dit gedrag goed werkt op het gevoel van zijn vriendinnetje om haar zo bij zich te hebben?

Dochter

Toch zou ik niet buiten je dochter om met de ouders praten. Jammer dat je ze niet al kent, dan is het wat makkelijker. Ook denk ik dat volwassenen al snel veel te ver denken. Je kunt het beter wat concreet houden. Natuurlijk zit die jongen niet bij jou te somberen op de bank, dan is hij op visite. De meeste mensen houden hun innerlijke beleving wat in als ze bij een ander zijn en delen dat met intimi. Dat is helemaal niet raar hoor. En natuurlijk deelt hij dit wel met je dochter. Het is haar taak om daar mee om te gaan. En het is fijn dat ze je daar in betrekt. Dat geeft wel aan wat een goede relatie jullie hebben. Dat zou ik zo proberen te houden. Niet te zorgelijk en niet buiten haar om en probeer het van haar gezichtspunt uit te bekijken. Iemand waar ze veel van houdt en veel mee deelt heeft problemen. En mogelijk is het ook gewoon een fase. Een ontsteking en dan schooluitval en blijven zitten kan een puber echt wel wat laten versomberen. Mischien is het handig om het wat luchtig te houden en er niet te snel allerlei sombere toekomstbeelden op te plakken. En in elk geval daarin naast je dochter te staan.

Relaties

Als ik in mijn omgeving kijk zijn ook niet alle mensen in relatie met iemand met een rimpelloos leven en blijmoedig karakter. Er is overal weleens wat en je kunt ook niet alles voorkomen ook al zie je het als ouders aankomen.
Ik sprak vorige week een oom die een relatie had met een vrouw met psychiatrische problemen. Notabene destijds aanbevolen door de huisarts, als ze maar eenmaal getrouwd zou zijn dan kwam het wel goed. Ze kregen samen een zoon. Ook al keek de buitenwereld daar toch wel vreemd tegenaan in een kleine gemeenschap, toch is het altijd een gelukkig gezinnetje geweest, hoewel wat geisoleerd, met name door het onbegrip van de omgeving. En die oom dus, bladerend in het familiealbum memoreerde hele vrolijke en gelukkige momenten met zijn vrouw die inmiddels overleden is.

Heb je het hém al eens gevraagd?

Mooi dat je dochter wel naar het kamp gaat. Heel verstandig.
Wat ik me afvraag, heb je het vriendje zélf al gevraagd wat er met hem is?
De vriend van mijn dochter staat heel erg open voor dat soort gesprekken, best lief eigenlijk. Ik zou dus met gemak met hem kunnen bespreken wat er aan de hand is. Kan dat met jouw 'schoonzoon' niet?