Teenpregnancy - advies

Adoptie?

Is adoptie een optie?
Is ze "samen" met de vader? Hoe staat ze t.o. kinderen? Verwacht ze dat haar ouders haar steunen en nede-opvoeden terwijl zij gewoon haar ding blijft doen? Weet ze hoeveel het kost om een baby te onderhouden? Waar denkt ze dat van te bekostigen?
Ik zou met haar een overzicht maken van de kosten versus het minimumloon (al mag ze nog niet werken!!!), hoeveel het kost om een huis te huren, gas water licht etc. Haar duidelijk maken dat als ze besluit haar kind te houden, dit háár verantwoordelijkheid is en dat ze absoluut niets van haar ouders mág verwachten buiten eventuele geestelijke steun.
groetjes, Olief

Mogelijkheden

Wij zijn ooit gevraagd bij een raadsonderzoek voor buitenlandse adoptie om ook 'klaar' te staan voor een eventuele Nederlandse adoptie. Dat is meer dan tien jaar geleden, maar toen ging het als volgt: men had een aantal gezinnen en echtparen van wisselende religieuze achtergrond en gezinssamenstelling in voorraad. Omdat sommige (tiener)moeders die hun kindje afstaan, dan voorkeuren kunnen uitspreken voor het soort adoptieouders dat ze voor hun kind zouden wensen. Ik weet niet of dat nog zo gedaan wordt, maar toen vond ik het een goed idee.
Het lijkt mij dat er eerst heel goed op een rijtje gezet moet worden wat er allemaal voor mogelijkheden zijn tegenwoordig. En dan laten kiezen. En inderdaad, wat de rest ook al zegt, van A tot Z doornemen wat de diverse scenario's voor consequenties hebben.

Manipulatief

Als ik lees dat het meisje manipulatief is, komt bij mij meteen de vraag op: wat is de werkelijke reden dat zij deze zwangerschap wil voldragen? Ik ontkom toch ergens niet aan het idee dat het een soort van puberesk iets is om haar ouders een hak te zetten. Of in elk geval dat dergelijke gedachten meespelen.
Hoe dan ook: als zij het kindje wil houden, dan zal ze een plan klaar moeten hebben hoe ze dat wil regelen. Waar moet het wonen? Wie moet het verzorgen als zij naar school is? Wie betaalt de kosten van de baby-uitzet en andere zaken? Hoe combineert zij de zorg voor een kind met haar eigen studie- en beroepsmogelijkheden? En inderdaad, zoals hier ook al gevraagd: waar is de vader in dit beeld??
n@nny

Australie

Je woont in Australie, dan moet je ook rekening houden met: wat vind 'men' daar normaal, welke opties zijn er. Is adoptie mogelijk (in NL eigenlijk nauwelijks meer)? Wat zijn de financiële consequenties?

Lastig

Uiteindelijk moet dit meisje zelf de beslissing nemen wat ze doet. Dat vind ik het belangrijkste. Zij is zwanger en het is haar baby. Zij moet zelf beslissen of ze het kindje wil krijgen en of ze het zelf wil opvoeden of wil laten adopteren. Ik vind het heel belangrijk dat het meisje onder zo weinig mogelijk druk van haar ouders of anderen staat om een beslissing te nemen. Dit is in elk geval mijn mening als buitenstaander.

Als buitenstaander zou ik mij zou neutraal mogelijk opstellen en eerlijk en open alle mogelijkheden bespreken met het meisje. Ik zou haar vooral heel duidelijk maken dat het haar lichaam is en dat niemand maar dan ook niemand ook maar iets te zeggen heeft over de beslissing die zij neemt.

Ik snap wel dat het voor de ouders heel moeilijk is om neutraal te blijven. Ik denk ook niet dat ik neutraal zou kunnen zijn als het om mijn dochter zou gaan. Mocht mijn dochter zo jong zwanger raken dan zou ik proberen om om zo weinig mogelijk mijn mening op te leggen maar ik zou het heel moeilijk vinden. Ik heb namelijk wel een mening. Als het mijn dochter zou zijn dan hoop ik dat ze geen abortus pleegt en de baby zal houden. Adoptie zou ik ook niet willen. Dan zorg ik zelf wel voor de baby. Maar ik ben me er van bewust dat ik mijn mening niet uit moet spreken. Het is haar beslissing namelijk. Elke vrouw hoort volkomen autonoom de beslissing te kunnen nemen. Ook mijn dochter. Maar ik zou het moeilijk vinden om haar niet te beïnvloeden.

Maylise

Drie verhalen

Toevallig heeft mijn dochter net een vriendje dat zelf de zoon is van een meisje dat 17 was toen ze hem kreeg. Hij is opgevoed door zijn grootouders, ziet zijn moeder als een zus. Laatst sprak ik met zijn (groot)moeder, en zij vertelde dat het wel heel erg en ingrijpend is geweest allemaal, en dat hoewel ze het zo weer over zou doen wat betreft de jongen, dit écht niet is wat je voor je dochter wilt. De moeder is trouwens niet met de vader bij elkaar gebleven.
Kennis van ons was zelf 16 toen ze haar dochter kreeg. Ze heeft er zelf voor gezorgd, met ondersteuning van haar ouders. Nu (30 jaar later) heeft ze nog een zoon van 6 (vriendje van mijn zoon). Nu merkt ze pas wat ze als moeder van haar dochter destijds gemist heeft, en wat haar dochter dus ook heeft gemist... Ze is wel blij dat haar dochter er is, maar heeft nooit gemoederd over haar dochter, ze had er gewoon de tijd niet voor, maar ook het gevoel niet. Ze wilde niet spelen met een kind, ofwel ze werkte, ofwel ze deed haar eigen dingen. Abortus was destijds uberhaupt geen mogelijkheid. Ook zij is niet met de vader bij elkaar gebleven.
Mijn eigen stiefdochter was zwanger toen ze 12 was. Zij heeft abortus laten uitvoeren, onder sterke druk van haar moeder. Nu is ze ontzettend blij dat ze het kindje niet heeft laten komen. Ze krijgt steeds meer door wat dat inhoudt, een kindje krijgen, en zegt dat ze nu goed inziet dat ze nooit een goede moeder had kunnen zijn. Destijds was ze wel verdrietig, achteraf denk ik dat ze een kindje zag als iets wat haar troosten kon, wat haar problemen zou oplossen. Dat kan een baby natuurlijk nooit, het wordt dan alleen maar moeilijker. Haar vriendin was ongepland zwanger en kreeg een kindje toen ze 19 was. Dochterlief gaat vrij intensief om met haar vriendin en ziet dat je leven compleet verandert met een kind, en dat het fijner is als je daarvoor kiest dan als het je overkomt en je wel moet.
Wat ik vind? Ik geloof niet dat ik zou willen dat een kind van 14 een kind krijgt. Hoewel ik mijn dochter zelf de beslissing zou laten, zou ik echt heel erg duidelijk maken wat het allemaal inhoudt, zo'n baby. En volgens mij is het werkelijk het einde van je jeugd. Dat zou ik voor mijn kind en de baby niet willen.
Tja, ik denk dat je de standpunten en invalshoeken zelf ook wel weet. Een baby krijgen is erg intensief, zowel qua zorg maar ook qua gevoel, houden van, empathie. Een meisje van 14 is zelf nog aan het ontdekken, wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik. Midden in die fase moet je jezelf opeens opzij zetten en gaan zorgen voor een kind. Alleen dat al plaatst je compleet buiten je eigen leeftijdsgroep. Ziet ze dat wel? Denkt ze dat haar ouders de zorg op zich nemen? Hoe ziet ze het voor zich, school en een kind? Wil ze het afstaan? (hier zou ik nooooit voor kiezen, zowel kind als moeder blijven voor hun leven met een gat in hun hart achter, en wat dacht je van de grootouders, maar goed, het is een mogelijkheid).
Moeilijk hoor. Heeft de dochter wel een goede relatie met haar ouders? Hoe zit het eigenlijk met de vader, heeft ze contact met die jongen? Kan er met alle partijen in goede harmonie worden overlegd?
En idd, hoe zit het in Australië. Zijn er goede voorzieningen voor jonge moeders, is het een schande, kan een meisje met een baby naar school? Bestaat abortus als optie?
Sterkte!

Nederland

Gebruiken ze die methode in Nederland ook? Ik heb het wel eens gezien in Amerika maar hier nog nooit.

Geen goede methode

Ik vind het niks zo'n methode met een pop. Een pop die op gezette tijden huilt, eten moet en een schone luier bootst misschien wel deels de mechaniek van het hebben van een baby na en geeft dus een idee van hoe vervelend het is om niet 's nachts door te kunnen slapen. Echter het staat natuurlijk in geen benadering tot de werkelijkheid. In werkelijkheid is er namelijk ook liefde als het goed is. Liefde voor de baby waardoor het 's nachts opstaan nog steeds niet leuk is maar een opoffering die je graag brengt voor het kind. Je kan het zorgen voor een pop niet gelijken aan de zorg voor een kind. Zeker niet als het jouw baby is. De baby die je zelf het leven hebt gegeven, die helemaal van jou afhankelijk is en waarvan je zoveel houd.

Ik zou daarom zelf absoluut niet deze methode propageren als ik een zwangere minderjarige dochter zou hebben. Maar goed de beslissing is blijkbaar genomen en de ouders zullen haar onbewust ook wel die kant op hebben gestuurd net zoals ik dat vast ook onbewust bij mijn dochter zou doen in dat geval alleen dan een andere kant op.

Maylise

Helemaal eens met maylise

Inderdaad Maylise. En ook ik zou eerder de andere kant op sturen. Dan komt er een zware last op mijn oma schouders, maar dat zou ik er voor over hebben.

Prulletje

Juist wel goed!

Om bij een meisje van 14! jaar een beetje zweverig te gaan zitten vertellen dat je ook liefde van een baby krijgt... Hallo zeg, ja je krijgt ook liefde van een hond of van een kat. Maar een kindje is wel een wat grotere verantwoordelijkheid die wat dieper gaat en veel verderstrekkende gevolgen heeft.
Ik vind zo'n oefenpop juist wel goed, omdat náást die liefde (die zo'n meisje juist voor ogen heeft lijkt me, zo'n echt romantisch ideaalbeeld) er nog heel erg veel meer praktische kleine zaken komen kijken. En daarbij komt dat een meisje van 14 gewoon nog een kind is! Zie ik mijn eigen dochter voor me, 13 jaar, lijkt 17, voelt zich 20, gedraagt zich (soms) als een kleuter, dan zie ik echt niet iemand die de verantwoordelijkheid in al zijn facetten voor een kind zou kunnen dragen. Ze is zelf in de onderzoekende fase, wie ben ik, wat wil ik, welke kant ga ik op. Dat moet 100% de ruimte krijgen. Goede keuze Ozzieozzie! Mijn stiefdochter is nu oprecht heel blij dat ze destijds geen kindje heeft gekregen. Ik vind het echt een belasting voor een kind, voor de toekomst, voor de baby ook, voor iedereen eigenlijk. Zelfs als je als ouders de baby in huis neemt is het nog steeds heel zwaar, ook voor de moeder/dochter.

Mirreke

"Mijn stiefdochter is nu oprecht heel blij dat ze destijds geen kindje heeft gekregen."
Dat is mooi. Maar als ze het kindje wel had gekregen was ze er waarschijnlijk ook heel blij mee geweest. Zeker als er hulp en opvang vanuit de familie is.

Prulletje

Prulleke, serieus?

Ik kan je bijdrage niet serieus nemen. We hebben het hier over kinderen, KINDEREN, van 12, 13, 14 jaar. Dan is het hebben van een baby geen optie, niet echt. Wel in je dromen misschien.
Nog een geval: in onze vroegere buurt. Twee pubers van 16 zwanger. Eerst nog bij elkaar, ben je achttien, rokend op de hoek van de straat met je vrienden rondhangen, buggy erbij, kindje loopt erbij rond, nog immer puberende ouders schreeuwen wat tegen het kind, de rest zeult er leuk mee als was het een pop (hee, dat komt me bekend voor die pop) en vertrekt daarna opgelucht naar het ouderlijk huis en doen fijn hun huiswerk, de 18-jarige ouders sukkelen terug naar hun apartementje en ruzieën wat af. Nu uit elkaar. Maar ach hee, geen probleem, want het kindje is nu vier en gaat fijn naar school. Kun je toch fijn je opleiding weer oppakken.
Het is echt heel veel erger dan jullie heel idealistisch stellen. Ik vind het super groothartig, ik had vroeger ook dat soort idealistische denkbeelden. Maar als het je overkomt is het echt een ramp. Ik herken het bv. ook van de grootouders die ik ken die hun kleinzoon opvoeden. Het jochie is er, ze zijn blij met hem, maar hij heeft géén relatie met zijn moeder, en de ouders trouwens ook niet, oma schoot helemaal in de stress omdat hij een vriendinnetje heeft (mijn dochter) want nooit, NOOOOOIT meer een vroege ongeplande zwangerschap. Het leven van hun dochter is er helemaal door in de soep gelopen, tot psychiatrische opvang aan toe.

Eigenlijk

denk ik dat je hier niets over kunt zeggen.....
Ik volg dit blokje en ik heb een 14 jarige dochter.
Ik moet er niet aan denken dat ze zwanger wordt.Ik probeer te denken wat ik haar zou adviseren.Maar ik kan er geen antwoord op geven.
Alleen ben ik ook van mening dat kinderen van 12,13,14 geen baby horen te krijgen.
Ik ben het helemaal met Mirreke eens.Het KAN gewoon niet.

Pfffffffffffffff.............................

klinkt wel stom.Eerst heb ik geen mening en dan ben ik het met Mirreke eens.Is ook zo,ik vind dat het niet kan,het kan gewoon ook niet,een kind met een baby.maar als het mijn dochter overkwam ,wat dan??Geen idee.Wat als zij het kindje wel wil?Absoluut geen abortus wil.
Ik denk dat je hier pas een menig over kunt hebben als je het zelf meemaakt.

Advies

Advies is eigenlijk niet meer nodig aangezien de beslissing al is gevallen. Ik heb wel een advies op een heel ander gebied, ik las namelijk iets wat mij triggert. Wat voor werk doe je? Met wie deel jij zaken omtrent je werk? Je schrijft namelijk dat je er slapeloze nachten van hebt en dat lijkt me nou voor jou totaal niet gezond, tevens ook niet constructief voor zowel jezelf als het meisje in kwestie. Heb je werkbegeleiding ofzo, of intercollegiaal overleg? Zorg vooral dat werkzaken je niet kunnen beinvloeden, voor je eigen gezondheid vooral!
Groet Terpi

Mijn mening

Er lopen nu toch een beetje twee draadjes door elkaar. Maar goed. In het andere draadje heb ik geschreven dat 12 jaar wel heel erg jong is. Ik dacht meer aan meiden van 15. Maar feit blijft dat ik mijn dochter niet in een bepaalde richting zou willen sturen. Ik zou kunnen voorlichten en alle voors en tegens doornemen. En als ze het kindje geboren zou laten worden dan ben ik er voor haar en voor het kindje. En als dat betekent dat de opvoeding voor 99% op mijn schouders terechtkomt dan is dat zo. Ik ben geen idealist maar wel een realist. Daar komen we dan wel uit. Liever niet, begrijp me goed! Maar als het gebeurt dan redden we ons wel. Mijn dochter wordt in zo'n geval wat mij betreft geen single mum met een uitkering die kettingrokent op een kamertje zit. En haar kennende ook niet.

Prulletje

Net als prulletje

De tekst van Prulletje gaat voor mij precies zo op.
Ik heb in mijn omgeving meegemaakt dat een vrouw van in de 20 met babyzoon opeens besefte waar ze afstand van heeft moeten doen van haar moeder. Haar moeder had haar gedwongen om haar baby te laten aborteren omdat ze een meisje van 16 te jong voor een kind vond. Ze is heel erg boos op haar moeder geweest en dat heeft echt zijn tijd nodig gehad om te betijen. Dit is voor mij een reden om een meisje nooit te dwingen om abortus te laten plegen. Zelfs een kind van 14 moet de kans krijgen om er zelf voor te kiezen, maar wel in de veilige wetenschap dat ze er niet alleen voorstaat.