U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
stilte voor de storm? herkenbaar?
Hallo,
Toen ik gister laat thuis kwam van het werk had mijn zoon van net 16 een dinner voor me klaarstaan: met pizza, drinken, salades en desert voor circa 10 personen (we zijn met z'n 2-en). Hij koopt dan zelf meel en benodigdheden en maakt dan de pizza's (heel veel) zelf. Dit doet hij willekeurig om de 2 weken ongeveer, allemaal uit zichzelf en ik kijk elke keer weer op als hij weer zo'n avond organiseert als t ware. Ik snap niet waarom hij zoveel maakt maar als er dan bv. een vriend van hem blijft eten, eten ze de rest samen op.
verder is hij erg lief tegen me: masseert me soms (wil dat zelf haha), wil soms een kus en knuffelt me als ik lang ben weggeweest. Hij zit in 4 mavo en hij doet het goed, heb hem nooit hoeven te vertellen dat hij zijn huiswerk moet doen of leren moet voor een toets. (Ik kijk wel regelmatig naar zijn cijferlijsten maar die zijn altijd wel redelijk/goed). Het begrip 'luisteren' bestaat hier nauwelijks want hij weet wat niet mag en kan. Hij vraagt als hij iets wil maar hij weet het antwoord wel: ja (tog vragen omdat hij weet dat ik dat prettig vind 
.Simpele dingen als tandenpoetsen, wasmachine aanzetten en was van hemzelf opruimen etc. doet ie uit zichzelf. Als ik eventueel iets van hem wil dan zeg ik altijd een 'suggestie' en dan doet hij het meteen. Maakt ie per ongeluk wat stuk etc. komt hij heel lief naar me toe en zegt dat, ik heb gezegd dat hij dat niet per se hoeft te doen, maar doet t toch haha. Ik weet niet waar hij al die spontaniteit en liefde vandaan haalt want ik ben niet zo streng en eis niet veel.
Nu vraag ik me af: is dit herkenbaar? (spontaan en lief zijn op deze leeftijd).
En heeft je zoon ook zulke momenten dat hij bijvoorbeeld spontaan eten gaat maken of jou met z'n hobby betrekt?
En verder maakte ik me toch zorgen als ik sommige topics lees. komt er nog een tijd dat hij opstandig wordt? Of zou hij zo blijven? En heeft iemand meegemaakt dat zoon plots anders of opstandig ging doen?
Groet, Eva
Mooi
Nou, klinkt echt prettig Eva. Gefeliciteerd met zo'n zoon als huisgenoot. Niet elk kind heeft een pubertijd waar je tenen van gaan krullen.
En fijn dat je kind zo'n prettig in de omgang iemand is geworden zonder dat je er dressuur voor hebt uitgeoefend. Gewoon omgaan met elkaar op de manier waarop jij het gepast en prettig vind is goed geweest.
Ik denk eigenlijk dat kinderen tot zo'n 12 jaar opgevoed worden. Daarna is het gewoon botsing van karakter, soms moeten ze nog wat rijpen, maar de basis moet er dan wel zijn. Ik denk niet dat ze dan in eens op hun 16e in een orkaan van pubertijd komen als daar nog geen signalen van zijn geweest.
Ik wil hem wel eens lenen
Eva,
je lijkt wel een topzoon te hebben. Stilte voor de storm? Misschien maar misschien ook niet. Gewoon genieten zou ik zeggen!
Kleine anekdote van mij : mijn zoon is gisteren 24 jaar geworden. Vorige week vroeg hij me of mijn vriend en ik niet met hem en zijn vrienden naar de discotheek/dancing wilden om zijn verjaardag te vieren. LOL! Maar ik vond de vraag alleen zo leuk.
Mijn zoon is ook een superzoon maar buiten 2x een chocomousse heeft hij nooit gekookt voor ons.
ja hoor....
Die van mij is ook soms ineens heel lief, wilt een knuffel en die tijdens uit zichzelf zijn ding...
Maar zelf koken, altijd braaf luisteren, goede cijfers halen en van alles zelf doen.... neh!
Of zegje het alleen om ons jaloers te maken.... :-)
jaaaaa
Je wil ons gewoon jaloers maken!
Ben maar trots hoor, en geniet!
geheim leven
Misschien is je zoon wel heel slim en heeft hij stiekem een geheim leven. Door zijn vriendelijke en welopgevoede gedrag zul je hem er nooit van verdenken ha ha. Nou dat is maar een grapje maar toch vind ik jouw verhaal bijna te mooi om waar te zijn. Ik denk dat de hormonen straks roet in het eten gaan gooien, en dat komt dan ook allemaal weer goed hoor!
Ontwikkeling van "ik"
Pubertijd is eigenlijk de ontwikkeling van de eigen "ik". Wie ben ik en waar ga ik naar toe en hoe verhoud ik me met de buitenwereld? Dat is de essentie van de pubertijd. Bij sommige kinderen is het "ik" al zo sterk ontwikkeld in de kindertijd, die kinderen zijn al zo een eigen persoon dat, mits in de juiste omgeving, ouders die het kind al jong de ruimte geven voor het kinds eigen "ik", dat een pubertijd niet nodig is om je "ik" te ontdekken. Immers dat is er al. Dat komt niet heel vaak voor maar is er wel. Geniet dus als je hier je kind in herkent.
Maar
Heeft iedereen een 'lastige' pubertijd. Nee toch?
Ik heb geloof ik nooit strijd gehad. Leerde uit mezelf, deed aardige dingen voor mijn ouders, ging echt wel veel uit enzo, maar ik vond de wensen van mijn ouders heel redelijk (en dat vind ik als volwassene nog) en kwam daaraan tegemoet.
Zoals Eefy zegt: veel ruimte gekregen en al veel vertrouwen in wie ik was.
Sanne
bedankt
Bedankt voor de reacties!
Charlie vo, wat leuk dat hij jullie meevraagt en aan jullie denkt haha, gefeliciteerd met je zoon!
Zijn karakter was altijd wel t zelfde gebleven, ook toen ie jong was. maar in tegenstelling tot wat ik dacht wordt hij alleen maar meer geintresseerd in mij en wil hij juist meer contact dan vroeger. Daarom vond ik het een beetje raar... Meestal worden pubers afstandiger en laten hun ouders meer los, maar hier is het precies andersom. Maar het is niet dat hij kinderlijker wordt of afhankelijker wordt maar echt alleen dat hij juist meer contact wil.
Mijn theorie is dus als hij juist meer contact wil nu (puber) dat hij later in 1 keer veel minder wil. Wat je meestal hoort is dat puber veel met hun vrienden doen en minder met hun ouders, hier precies andersom. Dat hij met een vriend of vrienden echt iets doet is 1-2 keer in de week. Met mij doet hij opzich niet zoveel samen behalve dan dat we samen afwassen, samen tv kijken en samen computeren (geen spellen samen hoor 
maar gewoon nieuws en collums samen lezen etc. Ik weet niet of 1-2 middagen/avonden veel of weinig zijn maar hij is geen persoon die nachten wegblijft en dan dronken thuiskomt ofzo. Tijd om thuis te komen heeft ie niet maar ik zie hem altijd wel verschijnen voor ik op bed ga. Van dat geheime leven klopt wel wat, hijs een beetje mysterieus. Ten eerste snap ik niet waar hij die inspiratie en spontaniteit vandaan haalt.... Van mij en zn vader kan hij t niet hebben, ook uiterlijk en lichamelijk is totaal geen overeenkomst (ik ben 1,90, vader ook ongeveer 1,90 en hij is 1,65)
Ten tweede weet ik niet hoe hij op school is en hoe die school er uberhaupt uit ziet. Ben 1 keer geweest voor zo'n ouderavond(in een ander pand) en dat ging over pesten, al die ouders met elkaar in felle discussies.... dus ik zit daar een beetje te wachten totdat iemand mij beschuldigt of aanvalt maar gebeurt niet..... Na een tijdje vroegen ze wie mijn kind is, toen ik dat zei keken ze allemaal zovan: wie is dat?! En sommigen begonnen te grijnzen. Ik kon nergens over meepraten en dacht bijna dat ik niet goed zat. Ze gingen een soort lijst af met namen en daar gingen ze over praten, en toen ze eindelijk bij mijn zoon kwamen keken ze elkaar aan en vroegen elkaar wie in vredesnaam is dat.... Iedereen me aankijken.. Zo awkward.. Totdat er iemand helemaal aan de andere kant van de zaal die ook nog niks had gezegd over zijn en mijn zoon begon te praten (positief) dus ik hardstikke blij zijn dat iemand mijn zoon kent. Maar niemand reageerde op zijn verhaal en ze gingen weer verder met de felle discussies. Aan t einde ontmoette ik zijn mentor en die vroeg ik hoe mijn zoon was: 'gewoon, valt niet op' dus ik doorvragen maar na een tijdje zegt ze 'uw zoon heeft weinig met de klas te maken net als de vrienden van hem, hij pest niet en wordt niet gepest, bemoeidt zich er niet mee. Oke..... Vaag want t lijkt me wel erg naïf maarja, Niemand van school belt of mailt ook nooit.
Verder vraag ik me af hoe jullie 'genieten' van jullie puber. Ik vind het bijvoorbeeld echt leuk Als we op luchtbedden in de sloot liggen te zonnen. Of als mijn zus langskomt met haar zoontje en ik met mijn zus uit eten ga, hun samen thuis laat en dan zeg ik: 'veel plezier he' dan kijkt mn zoon me met zo'n blik aan van onmacht, geirriteerdheid en kijkt ie zo zielig want hij MOET dan 4 uren lang tekenfilms kijken en met lego spelen hahahaha, ik heb echt op de gang keihard gelachen om hem omdat ik weet dat hij 4 uur lang lekker ongemakkelijk kan gaan spelen haha.
Ps: dit mijn reactie op al jullie reacties.
Doet me denken aan mijn vriend
Mijn vriend hangt ook heel hard aan zijn ouders. Dat heeft hij altijd al gedaan, ook tijdens zijn pubertijd. En nu nog terwijl hij tegen de 50 loopt.
Ik zou me dus niet teveel zorgen maken.
Al vraag ik me af of het wel verstandig is om je zoon bij het zoontje van je zus achter te laten. Misschien leert hij wel slechte dingen in die tekenfilms of tijdens het lego spelen. LOL.
Genieten maar van zo'n zoon!
haha
Ja je kent het gevoel wel van ongemakkelijkheid.... Want je dan moet hij zich vermaken met iemand en dan moet je maar meedoen haha.
Wat ik ben vergeten te schrijven: mijn zoon had in groep 8 een eintoets gedaan.
Op die eindtoets had hij 546 score en hij kreeg mavo advies.... :'(
Och ja
Ik vroeg net aan mijn dochter of ik ook een chipje mocht. Normaal gesproken vind ik zo'n aangebroken zak 's avonds ergens onder een kussen op de bank of onder de bank, of ik kom er 's morgens achter dat ik hem had moeten opruimen omdat de katten de hele kamer onder de chipskruimels hebben gesmeerd. 'Oh' zegt puber 'ik heb hem al naar de keuken gebracht'. Eng ;-)
ja hé
Iets wat die pubers motiveert om het toch te doen. Van die onverwachte dingen die ze normaal niet zo snel zouden doen. Wel grappig dat jij moet vragen om een chipje haha, ik zou zon zak gewoon uit zn handen trekken ;)
Gezond
Ik kan het haast niet geloven wat je schrijft. Toch ben ik niet jaloers op je. Ik heb zelf een puberende zoon wat niet altijd makkelijk is, geef ik meteen toe, maar toch ben ik blij dat hij zich goed ontwikkeld op deze manier. Het gaat met ups en downs, net zoals de hormonen natuurlijk, maar dat geeft wel aan dat hij volwassen aan het worden is met de bijbehorende perikelen. Als ik jouw verhaal lees denk ik aan aanpassingsgedrag en zeker ook als hij in de klas wegvalt. Het is een zorgzaam persoon zo te lezen dus misschien verbergt hij iets? Je zou immers zelf ook niet schrijven als je je geen zorgen zou maken of twijfelen hierover.