U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Sociale contacten zoon
Zoon 14 jaar heeft geen vrienden, eigenlijk is dat al sinds zijn basisschoolperiode. Hij werd bijna nooit uitgenodigd op feestjes en geeft sinds groep 8 zelf ook geen feestjes meer. Er is in groep 4 geconstateerd dat hij PDD NOS heeft.
Wij hadden het idee dat dat het sinds de brugklas beter ging , hij gaf zelf aan " vrienden " op school te hebben, maar die zagen we nooit. ZIjn zus is een stuk socialer, en zoon profiteert daar van bijvoorbeeld zus heeft op de camping binnen kortste keren contact en trekt zoon daarin mee.
Nu zit mijn dochter in de brugklas en vertelt dat zoon in de pauzes veel alleen zit. Ook via de mentor horen we signalen dat zoon hoelanger hoe meer "onzichtbaar" wordt in de klas. Hij geeft aan dat hij het erg lastig vindt om initiatief te nemen om contact te zoeken. HIj wil wel maar vindt het moeilijk. HIj wordt niet gepest.
Hij zit op muziek en theater, voelt zich thuis heeft daar wel contacten maar durft deze niet uit te nodigen.
Thuis is hij meestal wel vrolijk en opgewekt .
Maar ik maak met zorgen over later, ik zie hem al eenzaam op een studentenkamertje zitten of slachtoffer worden van "verkeerde vrienden" .
HIj geeft aan geen " cursus" sociale vaardiheden te willen. Hoe kan ik hem helpen ?
Ik kan mij herinneren dat ik in de puberteit ook weinig contacten had en me alleen voelde, dat is later ook goed gekomen dus misschien maak ik me teveel zorgen?
Lastig
Je kunt niet in de toekomst kijken. Misschien komt het vanzelf goed, misschien zeg je over tien jaar: hadden we toen toch maar...
Hier hetzelfde, oudste met pdd-nos die aansloot bij de contacten die zijn jongere broer (overigens ook pdd-nos) heel makkelijk opdoet.
Maar! Sinds een half jaar heeft oudste (inmiddels bijna 17) ineens een sociaal leven. Hij heeft een beste vriendin, een goede vriend, verkering, gaat met de een midden in de nacht fotograferen, met de volgende naar de film, of een avond kletsen. Hier is het dus vanzelf goed gekomen.
Mijn ervaring is dat een training voor sommige autisten weinig waarde heeft, omdat ze in de training goed meedoen, maar de transfer van geleerde vaardigheden niet kunnen maken naar het echte leven. Mijn zoon heeft diverse malen Rots&water gedaan, snapte heel goed wat de bedoeling was maar gaf haarscherp aan dat zo'n training niet het echte leven is.
Bovendien was het voor hem lastig om de school- en thuiswereld te mengen. En had hij veel behoefte aan thuis 'bijtanken' in rust en eenzmheid.
Ik zou dus investeren in wat nu wel goed gaat, dus kijken of de contacten bij zijn hobby wat uitgebreid kunnen worden. En als theater zijn ding is misschien iets als dramatherapie voor hem zoeken? Dat lijkt me win-win in zijn geval.
hoe vindt hij het zelf?
Vind hij het zelf een probleem? Kan het zijn dat hij genoeg heeft aan wat vluchtiger contacten?
Kan de school hier iets in betekenen, het is goed dat het gesignaleerd wordt, maar kunnen ze hem ook aanmoedigen elke dag bij de andere jongens te gaan zitten?
Hele kleine stapjes
Zou ik voor gaan. Zo te lezen is hij niet ongelukkig, hij wordt niet gepest. Je moet er ook niet jouw leven en voorkeuren op willen projecteren. Maar als hij sommige kinderen wel graag wil zien, kan hij misschien beginnen met iets laagdrempeligs? Iets doen wat een beperkte tijd duurt en waarbij je een activiteit hebt waarbij je niet de hele tijd hoeft te praten? Dus iets van muziek of theater? Dat hij vraagt of iemand mee wil naar een voorstelling bijvoorbeeld? Mijn dochter heeft éėn op één met iemand over vrienden maken, die wilde ook echt niet op een cursus in een groep. Daardoor kreeg ze meer vaardigheden en meer acceptatie van wat het niet gaat worden. Was toch fijn.
Kleine stapjes
Inderdaad kleine stapjes, ik weet wel dat er genoeg kinderen zijn die geen grote vriendenkringen hebben. Maar ik merk dat hij hoe langer hoe meer begint te beseffen dat hij geen vrienden heeft en dat ook mist. Ik gun het hem zo. Het is zo,n leuke jongen, creatief , muzikaal . Het is geen stoere jongen. ZIjn contacten zullen misschien meer via zijn hobbies moeten lopen dan via school.
Misschien toch
Vragen of hij één op één met iemand wil praten, gewoon voor wat handvaten? Beetje hulp kan geen kwaad toch?