Puberzoon heeft geen vrienden

Mensen voor jou

Pijnlijjk ja. Toch zijn er altijd mensen in de wereld die jou mensen zijn, mensen die jou wel willen leren kennen en bevestigen. Te beginnen met je ouders, je familie en vaak vrienden van je ouders, buren.
Mijn ervaring is dat dit dan de nadruk verdient. Wat er wel is. En niet wat niet lukt en er niet is.
En bovendien leer je kind dat hij beste vrienden wordt met zichzelf. Hij is het waard. Hij kan zichzelf leren bevesitgen en waarderen. Dat neem je je hele leven mee.
Hij is inmiddels oud genoeg dus je gaat niet voor hem beslissen of hij al dan niet meegaat naar Rome.
Verder is het handig dat je jezelf bij anderen betrekt. Maar ik kan me voorstellen dat dat even niet lukt als je te vaak de pin op de neus hebt gekregen. Maar oefening baart kunst en je gaat niet zitten wachten op een ander. Misschien kan hij de volgende keer zelf iemand vragen om bij hem op de kamer te zijn of iets dergelijks. Tja, risico hoort erbij.
Maar er is ook niets mis met het even afstand houden en je eigen beste vriendje zijn en genieten van wat er wel is.

Ik denk dat ik in jouw geval hem toch echt zou steunen in zijn wens naar een andere school te gaan. Nee, geen garantie uiteraard, die heb je nooit. Maar wél de zekerheid, voor hem tenminste, als hij dat zo kan ervaren, dat hij een poging gedaan heeft vo voor hem leuker te maken.
En dan zou ik wel uitgaan van zsm overstappen.

Hier ook een zoon zonder vrienden.
Maar deze zoon uit zich niet. Ik zal er dan ook wel nooit achter komen of hij dit erg vindt, en in welke mate.
Toch zou ik, zou ik ergens het gevoel hebben iets te kunnen proberen, altijd nog proberen kansen te helpen scheppen op gelijkgestemden.
Bij zoon hier zie ik daar geen mogelijkheden (meer) toe en, zoals al gezegd, misschien hoeft het voor hem momenteel ook gewoon niet.
Maar lastig voor mij als ouder blijft het.

Voor jouw zoon betekent huidige school niet alleen alleen staan, geen vrienden etc. Het betekent ook nog eens verlies, van de vrienden die hij wel had. Afwijzing, waar hij keer op keer mee geconfronteerd wordt. Dat kan geen gezonde leeromgeving zijn.

Klasgenoten/vrienden.

Klasgenoten is net zo iets als collega's. Soms is het niet meer dan dat en soms ontstaan daar vriendschapoen uit.
Als hij op zich met plezier naar school gaat, niet gepest wordt en hier en daar wat aansluiting heeft zou ik zelf niet snel veranderen van school.
Wat doet hij naast school? Om uit te gaan of andere leuke dingen te doen in je vrije tijd heb je niet altijd klasgenoten nodig.
Juist als hij weet dat jij er verdrietig van wordt, wordt het voor hem alleen maar lastiger.
Wat AnneJ zegt, vrienden zijn met jezelf, accepteren dat het is zoals het is en er het beste van maken. Het lijkt voor een puber zo of iedereen stikt van de vrienden, maar dat valt nog al mee. Er lopen meer einzelgangers.

Sterkamp

https://www.stichtingdester.nl/de-vakanties/stay-strong

Ik ben ook nogal een fan van sterkamp. Daar hoor ik altijd van mensen goede berichten van. Voor pubers en jongvolwassenen hebben ze tegenwoordig Stay Strong en Star Trek.

Mijn zoon heeft het helaas indertijd niet kunnen doen. Hij kwam niet door de intake, was te ver weg. Maar sindsdien volg ik het wel. Kinderen kunnen er goed van opknappen en zien dat ze niet de enige zijn.

Liselotte

Bedoel je praktisch gezien of bedoel je dat je zoon echt niet naar zo'n kamp zou willen? Dat laatste kan ik me best voorstellen. Zoon hier is ook een beetje een einzelganger. Heeft wel wat vrienden, maar hij benadert ze eigenlijk nooit in vakanties of weekenden. Soms bellen zij hem en dan wil hij soms wel en soms ook niet afspreken. Een kamp zou hem helemaal niets lijken.
Wat is wel sneu vind ik dat jouw zoon er echt ongelukkig van is. Dat is zoon hier namelijk niet. Het is meer dat ik er last van heb dan hij (haha).
Doet hij iets aan sport of heeft hij een andere hobby? Misschien kan hij daar contacten op doen.
W.b. de werkweek zou ik eens contact met de mentor van school opnemen. Misschien kan hij/zij hier nog iets in betekenen. Wie weet is er nog een eenzame jongen of meisje die ook mee gaat op deze werkweek. Bij elkaar op de kamer kan natuurlijk niet met een meisje, maar de stad in wel. En misschien gaan ze wel steeds met de hele groep op pad, dus dan is hij niet alleen.

Waarom niet Liselotte?

Misschien kun je het zelf wat minder zorgelijk presenteren. Veel jongeren hebben moeite om door het vrienden- en groepjesgedoe van de middelbare school heen te komen. Bij de meesten komt het later heel erg goed omdat ze in meer gelegenheid komen om mensen te komen met dezelfde interesse en manier van denken en doen. Veel jongeren zijn zelf ook onzeker en gedragen zich niet altijd zo goed als je zou wensen, terwijl ze best wel willen.
Onzekerheid zit niet alleen in je zoon maar in veel pubers, laat staan ook in veel volwassenen.
Bied zo'n week gewoon aan. Het is juist gemaakt omdat veel kinderen onzeker zijn en wat aanmoediging en gereedschap en tekst nodig hebben.
Je kunt het allicht vragen toch? En als hij eerst nee zegt, hij wil ook niet als een watje of zoiets te boek staan, geef hem dan de kans om er over na te denken en vraag het nog eens of houd in de gaten wanneer hij erop terug komt.
En heeft hij geen geschikte neef of zo die mee kan op vakantie? Of een kind van vrienden?
Pushen hoeft niet maar je kunt toch vragen en aanbieden, vrijblijvend?

Werkweek

Misschien kan hij een week meedraaien met een bevriende docent of misschien met de concierge of de administratie? Gewoon even wat anders doen in een een op een relatie met iemand die hem positief kan bevestigen? Soms is er best iets mogelijk op school als je het voorstelt.

Voor mij zou belangrijk zijn

om hem hierin een stuk regie (terug) te willen meegeven.
Daarom zou ik hem zeker steunen bij het onderzoeken van idee van andere school, het is een initiatief van hem en zal hem alleen al daarom een boost geven.
Ik zou ook eigenlijk niet weten waarom het zo'n enorme stap zou zijn.

Ja, dat is echt sneu

Dat hij er zelf zo mee zit. Ik vind het toch bijzonder dat het zo mis is gelopen met dat groepje vrienden. En dat je zoon daar niets meer in wil. Zijn dat nog steeds jongens uit zijn klas? Kan de mentor hier iets in betekenen?
Dat hij bij de hockey ook geen vrienden heeft herken ik wel. Zoon hier voetbalt en heeft daar ook geen vrienden. Heeft deels ook met leerniveau te maken, zoon voetbalt best goed, maar zit op VMBO-basis met LWOO. Zijn teamgenoten op VMBO-T en hoger. Op school vindt zoon wel aansluiting, al is het minimaal. Hij heeft er 2 vrienden en 1 vriendin. Met 1 vriend spreekt hij heel soms buiten school af.
Misschien kan je nog kijken voor een andere activiteit erbij voor jouw zoon, schaken, scouting etc. Maar of hij daar vrienden aan over houdt blijft afwachten. Inderdaad net als bij een andere school. Heeft hij zelf ideeën over naar welke andere school hij zou willen? Is er een school waar hij bij kinderen van de basisschool of van de hockey in de klas kan komen?

Houd moed

Hi Liselotte en zoon,
Ook mijn oudste had moeite met vriendschappen op de middelbare. Hij hoorde er nooit echt bij, deed alleen mee met door school georganiseerde activiteiten en klassenfeesten bij leerlingen thuis. Zat nooit in een vriendengroepje, en was eenzaam. Hij had alleen bij het orkest wat contacten, vaak met jongere kinderen. Ik denk achteraf dat het niet in zijn voordeel was dat hij altijd de jongste was op school. Had ook geen oudere broers of zussen en liep altijd wat achter in sociale ontwikkeling. In 6vwo heeft hij een training gedaan in sociale vaardigheden. Hij wilde toen zelf want hij had ontdekt dat als hij nieuwe mensen keerde kennen dat het dan steeds iets beter ging. Met ingang van zijn studie heeft hij heel bewust ingezet op sociale contacten. Dit heeft tot een vriendengroepje geleid. Toch is dat niet het enige. Hij heeft ook een heel ruim netwerk intussen. Dat lijkt hem wel te liggen: met mensen dingen samen organiseren levert ook contacten op. Makkelijker voor hem dan "vrienden maken". Kortom zoon blijft op een bepaalde manier onafhankelijk en einzelgangerig maar is nu zeker niet eenzaam meer op zijn studentenkamer.

Grote school

Mijn ervaring met een grote school is dat er veel keus aan extra’s zijn. Mijn dochter zit nu bijvoorbeeld bij een literair clubje. Helemaal iets voor haar en daar heeft ze ook snel vrienden gekregen.

Meer leerlingen betekend ook meer kans op aansluiting. Ik zou mijn kind absoluut helpen bij zo’n overstap.
Fris beginnen is heerlijk en voor je zoon ook kans om zijn foutjes achter te laten en dingen anders aan te pakken.

Omgeving aanpassen of zichzelf?

Lastig op de basisschool, lastig op de middelbare, lastig op sport... Langere tijd lastig vrienden maken is denk ik extra dikke pech, omdat vrienden maken ook om wat sociaal zelfvertrouwen en sociale handigheid vraagt en juist als het steeds niet lukt, groeit dat ook niet.

Ik denk dat alleen de omgeving aanpassen dan niet genoeg is, maar dat hij ook een steuntje nodig heeft. Iemand om mee te sparren over hoe dat nou werkt dat vrienden maken en houden. Een vriendencoach zeg maar. Mogelijk weten ze bij de sterkampen met wie je zou kunnen praten. Zodat hij ook met een plan van aanpak op die nieuwe school komt om de kans op succes te vergroten.

Ik vind het ook heel verdrietig voor jullie, maar ook ik ken gelukkig verhalen waar het tij weer keerde.
Sanne

veranderen

Mijn zoon had het vooral erg moeilijk op de lagere school.Ja, we zijn toen van school veranderd vanuit het idee dat het niet veel slechter kon.Natuurlijk kwam hij ook op de nieuwe school zichzelf tegen maar hij voelde zich er veel veiliger en beter.
Ook hij zit op zo'n school als jij beschrijft en die zijn wel wat eenzijdig.Gelukkig heeft mijn kind een andere houding gekregen, en veel vrienden via sport. Maar ook hij had een groepje wat ineens zonder hem op vakantie ging. Heel hard en pijnlijk.
Dit schrijf ik niet zozeer om mijn verhaal te doen, maar om mijn mening te onderbouwen: ik zou echt van school veranderen.Je zoon heeft hier pijnlijke ervaringen, het is niet zo dat hij zich fijn voelt alleen, hij is uit een groep gestoten en dat doet elke dag pijn.
ja het is een grote stap maar wat heb je te verliezen??

Herkenbaar, ik was er ook zo een

Hoi Liselotte1973,

Hier een lotgenoot. Ik was een groot deel van m'n schooltijd ook alleen. Eveneens zonder aanwijsbare reden. Ik was 'anders'. Als ik je verhaal nu lees moet ik weer aan die kleine 15-jarige 'ik' denken die in z'n eentje door dat grote schoolgebouw sjokte, vaak alleen pauze hield en ook 'buiten de boot viel'.

Laat ik allereerst zeggen dat uit het verhaal dat je nu schrijft, je een bijzondere (en mogelijk talentvolle) zoon hebt dus daar ligt het niet aan. Laten we wel wezen: deze geesten kunnen héél ver komen. Maar door dit soort omstandigheden zou ik inderdaad eens nadenken over een andere school. Verandering van omgeving is in zo'n geval misschien een bijdrage om hem weer gelukkig te krijgen.

Als hij niet mee wil naar Rome - tsja - ik heb om die reden niet deelgenomen aan een uitwisselingsproject op de middelbare. Kijk of er mogelijkheden zijn dat hij alternatieve activiteiten kan ondernemen. Is er geen plusprogramma ofzo?

Ikzelf ben er dankzij het mbo en hbo sterker uitgekomen, maar als er iets is waar ik altijd verdrietig van zal blijven worden is het als kinderen om welke reden dan ook buitengesloten worden...

Daag hem uit

Met excuses voor de dubbelpost:

Hoe ondernemend is je zoon? Wat mij indertijd heel erg heeft geholpen, is dat ik zelf 'projecten' ben gaan opzetten. Toen ik in zijn schoenen stond, ben ik internetsites gaan bouwen en onderhouden en ben gaandeweg heel wat gelijkgestemden tegengekomen. Zowel op school (mbo/hbo) als daarbuiten en veel van die contacten heb ik nu nog :)

Zooo herkenbaar!

Precies het zelfde. Ik vind het zo erg.
Vooral als ze gaan huilen. Ik huil dan spontaan mee. Kan er niet meer tegen.
We hebben dit sinds 8 maanden sinds de verhuizing eigelijk. Ik krijg alle schuld omdat hij weg is van zijn oude vrienden.
Hij was heel geliefd en populair. Helaas in onze nieuw stad is dat niet zo.
Ieder avond moet ik het aanhoren.
Hij zit op voetbal, en op de middelbare school inmiddels.

Vandaag schaken geprobeerd, helaas alleen maar kleine kinderen.
Ik ga door tot dat ik wat vind want ja ik voel me ook schuldig.

Pfff niet fijn dit.

Game

Doet hij ook aan game?

Vrienden

Hi ik lees jullie berichtje en vindt er wel herkenning in. Alleen een vraag, woont iemand van jullie toevallig in Haarlem? Dan zouden ze bij elkaar langs kunnen.