Puberteit bij 14-jarige

Hier een van 13

Hier een 13-jarige zoon met een grote mond. Er kan niks meer zonder geblèr tegenwoordig.
De regels zijn hier niet veranderd sinds de puberteit: als je niet gezellig bent, ga je maar op je kamer zitten. Soms geef ik een herkansing om iets alsnog op een aardige wijze te zeggen.
Het is natuurlijk normaal dat je ouders minder boeien dan je vrienden. Accepteer dat, maar blijf imteresse tonen.
Het gezeur over school (ik voelde me inmiddels meer een boeman met een zweepje dan een moeder) hopen we hier op te lossen met huiswerkbegeleiding. Ik wil weer de moeder zijn en niet de zeurpiet.

Alles geprobeerd

Ik heb een 15-jarige zoon die met zijn pet gooit naar school. Hij zit voor de tweede keer in havo 3 en er moet een wonder gebeuren wil hij het redden. Als dat wonder gebeurt dan zal hij havo 4 waarschijnlijk ook niet redden. Ik heb huiswerkbegeleiding geprobeerd, ben boos geworden, heb eindeloos geprobeerd te helpen en te praten. Het haalt niks uit, hij wordt boos om niks, heeft een enorme grote mond. De puberteit komt heel hard bij hem aan.

Hij wil ook niet naar het vmbo want (ik citeer) dat is voor domme mensen. Ik vind het vreselijk dat hij zo denkt, maar ik kan er niets aan veranderen. Laat het voor nu maar even los, alsmaar ruzie in huis om school is ook niet leuk. Ik trok het me allemaal zo aan dat iedereen er last van kreeg. Nu, op advies van mensen die er verstand van hebben, wijs mijn zoon er op dat school zijn verantwoordelijkheid is, hij maakt de keuze niets te doen. Het komt de sfeer in huis ten goede. Qua hersens kan hij het wel, maar hij heeft er geen zin in.

voldoendes = niet zeuren

Mijn dochter (14) kon er ook wat van, maar die kwaaie bui is overigens wel overgewaaid. Waar het vandaan kwam en hoe het weer wegging weet ik natuurlijk niet precies. De regel over huiswerk hier is: zo lang je met voldoendes thuiskomt, bemoei ik me niet met je schoolwerk. In de zin van zeuren dus hè, helpen doe ik altijd. Ik ben nogal van de softe aanpak, dat moet je liggen en je kind moet er ook open voor staan maar bij ons werkte dat goed. Concreet: blijf in contact. Vraag hoe het met haar gaat. Hoe blij ze is met haar vriendje. Of het gezellig is in de klas. Of het leuk was op skype. Zo kun je weer meer de moeder worden en minder de boeman. Het leven bestaat niet alleen uit huiswerk en als je daar begrip voor toont, kun je haar laten inzien dat dat huiswerk toch ook wel belangrijk is.

Waarom zeg je bijvoorbeeld "nu beweert ze een vriendje te hebben" en "gelukkig woont hij niet in de buurt"? Geloof je haar niet? Waarom is het fijn dat hij niet in de buurt woont?

puberteit

is toch een beetje jezelf ontdekken en je afzetten tegen je ouders. Kon ze op dezelfde school blijven? Toen die van mij naar het tso gingen was het naar een heel andere school, totaal opnieuw beginnen dus en dat kostte best veel energie (wennen aan andere regels, andere klasgenoten, andere leraren en andere boeken want andere vakken) Helaas geen garantie op betere schoolresultaten is mijn ervaring. Maar vergeet niet, ze is nog maar pas gewisseld, veel dingen hebben ook een beetje tijd nodig

o ik zie

dat enkele van mijn vragen al beantwoord zijn

jeanine

welkom in de wereld van pubers. Ik hoop niet dat je boos wordt, maar je klinkt me een beetje wereldvreemd (streng?) in de oren, alsof puberteit flauwekul is en je vergelijkt veel met vroeger en met wat jij normaal vindt. Probleem is dat de kans vrij groot is dat een puber zich gaat afzetten tegen wat de ouders vinden. Dus als jij iets anders vond, zou ze zich daar vast ook tegen afzetten .

Heb je geen bevriende ouders om je heen die ook pubers hebben? Lees misschien eens rond op dit forum, er zijn veel voorbeelden en vragen.
Ik zou zeggen, bepaal je doelpalen en de zaken die je echt belangrijk vindt met je man, maar geef haar voldoende ruimte om zichzelf te worden.

Het is niet belangrijk dat ze exact doet wat jij zou doen, maar het is wel belangrijk dat jullie contact met elkaar hebben en elkaar op de een of andere manier respecteren. Al zal zij dat misschien nog niet zo makkelijk uiten of laten merken, maar als jullie haar 'gewoon' met respect hebben opgevoed dan is dat heus niet weg. Het komt er alleen misschien niet zo goed uit.

Vond jij op 14 jarige leeftijd trouwens dat je ouders gelijk hadden en dat je dus altijd je best moest doen? Ik denk dat dat opgelegd gedrag is waarbij je niet na hoefde te denken, en ja, dat helpt wel bij het halen van schoolresultaten. Maar er is ook wat te zeggen voor langzamerhand de vrijheid te krijgen en iets meer eigen beslissingen te nemen.

neemt niet weg dat het moeilijk is . . . daarom zo'n vol forum

gr Angela

Ben je lid van de gezinsbond?

Die geven ook het blad Botsing uit. Verder ook gespreksgroepen/ lezingen voor ouders met tieners. Misschien kunnen die je ook helpen om met je dochter om te gaan.

'terugdoen'

Dat is niet hoe zij denkt, dat is dus wat mij triggert in jouw posting.
Als je vast blijft houden aan deze manier van denken, dan ontken je dus dat het voor haar anders voelt. Dat wil niet zeggen dat je het niet bespreekmaar moet maken, maar ik denk dat je niet moet verwachten dat zij het precies zo ziet en dús daarom haar gedrag zal aanpassen.

Vraag is namelijk wat je wilt: wil je dat ze 'iets terugdoet' of wil je dat ze zelf inziet wat er gebeurt en wat ze met jullie wil afspreken om het toch te halen. Misschien wil ze best wel met jullie wat strengere afspraken maken (bijvoorbeeld pas naar de film als het volgende cijfer voldoende is), misschien kan ze ander soort hulp gebruiken. Als je haar daarop probeert te triggeren gebeurt er wellicht iets positiefs. En anders kun je altijd nog je eigen grenzen gaan trekken en die duidelijk uitleggen.

gr Angela

Wat bij ons goed werkt

is aangeven wat hun verantwoording is en daar een vrijheid aankoppelen.

Zoals huiswerk wat hierboven al genoemd werd, gaat het goed, dan hoor je ons niet. De vrijheid is dan: zelf bepalen wat je aan huiswerk maakt en wanneer. Slechte cijfers = ouders op je dak over het huiswerk.

Bij mijn puber: inzet tonen, ook voor de vakken waar je slecht in bent, je hebt het beheer over je telefoon. Merk ik dat je meer met je telefoon doet dan aan die lastige vakken: telefoon inleveren tot ik je leerwerk overhoort heb.

Dit is voor een puber duidelijk.

Dus het is tijd voor een goed gesprek. Geef aan dat jullie school belangrijk vinden voor haar toekomst (is moeilijk te overzien voor een puber) dat jullie begrijpen dat ze ook lol wil maken, maar dat jullie dan wel verwachten dat haar cijfers goed blijven.

Een grote mond op zetten is uitproberen. Voor jou als ouder zaak om het goede voorbeeld te geven. Als jij aangeeft dat ze een grote mond opzet is dat dan schreeuwen tegen jou? Of is dochter meer van schelden?
Wat vaak helpt is op dat moment de emotie die je ziet bevestigen, bijvoorbeeld: ik zie dat je boos bent of ik zie dat het jou verdriet doet.
Als er dan weer rust is, kun je aangeven dat je verwacht dat zij je met respect behandeld.

Klinkt als een doodnormale puber

Ik denk echt dat je het een beetje los moet laten Jeanine. Je dochter klinkt als de perfecte puber. Daarbij hoort nu eenmaal dat je precies doet wat je ouders nu juist graag anders zien. Kamer opruimen is onzinnig en waarom zou je kleren die je lekker vind zitten niet vaker aandoen. Dat je moeder dat graag anders ziet daar heeft een puber geen boodschap aan. Ook tegenprestaties voor leuke dingen en omdat je ouders het willen je best doen op school daar hebben de meeste pubers een broertje dood aan.
Wat ik zo uit je postings lees is dat er geen enkele reden is om je echt zorgen over te maken, grootste knelpunt zit er denk ik in dat jij het lastig vindt om te accepteren dat je dochter groot wordt, zelf haar beslissingen neemt en dat die anders zijn dan dat jij graag zou willen. Leer er maar mee leven en pick your battles.
Dat wil natuurlijk geheel niet zeggen dat je alles maar moet pikken en slikken wat een puberella wil, maar probeer haar wel de ruimte te geven om zich te ontwikkelen.

Laat los

Ik snap dat je een tegenprestatie wilt, alleen werkt dat niet zo bij pubers. Stop met haar kamer opruimen. Laat haar zelf aantrekken wat ze wil. Hoe meer jij gaat zeuren, hoe bozer en ongezelliger zij wordt. Probeer met haar te praten. Ga uitvinden waar nu die slechte prestaties vandaan komen. Misschien wordt ze wel gepest op die nieuwe school.

jij doet

hele normale dingen die een goede ouder doet.
Verwacht geen 'tegenprestatie'.
Als ze haar best niet doet voor school moet je gaan kijken hoe dat komt en niet slachtofferig gaan doen omdat ze niet dankbaar genoeg is.
Verder denk ik ook dat je meer los moet laten.
Een kind aanspreken op het niet leegeten van haar bord kan ook echt niet meer.
Broodtrommel niet uit de tas halen? Jammer joh. Dat komt ze dan wel tegen de volgende dag.

heb je de rest wel gelezen

jeanine, je reageert helemaal niet op de tips.
heb je ze wel gelezen? wat vind je ervan, wat is je gevoel erbij?
Je realiseert je dat de eerste stap bij jullie ligt en daarna ligt er ook veel bij jullie om een pad te zoeken dat leidt tot ene fijne verstandhouding en een zelfstandige dochter, toch? het is niet da zij niets moet doen, integendeel, maar het begint bij jullie.
stap even uit de dagelijkse waan ('wat moet ik nu weer doen') en focus op wat langere termijn. laat even gaan wat je niet kan oplossen. probeer de sfeer o.k. te krijgen.
gr Angela

Daarom dus

Over die fijne verstandhouding en dat vertrouwen gaan de tips nu juist. Ik heb het idee dat je een beetje blijft hangen in kritiek op je dochter. Niet doen. Praat met haar. "Wat moeten wij hiervan denken?" Stel deze vraag aan haar. Het begin van een betere verstandhouding ligt bij jou. Ze is nog een kind, 14 jaar pas, ze heeft je nodig.