U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
puber valt meer en meer uit de boot
Ik begin mij zorgen te maken over bijna 13-jarige zoon. Hij had tot vorig jaar heel veel vrienden, maar heb de indruk dat dit meer en meer aan het verminderen is.
Hij doet krampachtig zijn best om bij de groep te horen, maar hij valt er steeds een beetje buiten.
Hij voetbalt en zit ook op jeugdbeweging. HIj heeft het wel leuk als hij mee op kamp gaat, maar nadien lukt het precies niet om contacten te onderhouden.
Gisteren was er hier een buurtfeest en hij liep altijd samen met 1 jongen, terwijl je soms groepen zag passeren die hij ook allemaal kent.
Ik durf er niet met hem over te praten omdat hij dit misschien nog niet als probleem ervaart en ik hem ook geen probleem wil "aanpraten".
Ik wil eventjes luisteren of er nog mensen zijn die dit erkennen.
Heeft hij er last van?
Heb je het idee dat hij er last van heeft, Naika? Hoe komt hij verder op je over? Blij, ongelukkig?
Het komt op mij niet direct over als een probleem. Hij heeft vrienden, al zijn het er misschien niet zoveel. Verder lijkt hij plezier te hebben in het voetballen en jeugdbeweging (wat is dat eigenlijk?). Voor een puber is het volgens mij ook vaak niet mogelijk om alle contacten te onderhouden, ze hebben het vaak al druk genoeg met school e.d. En veel contacten gaan hier bij puberdochter ook via sociale media en daar heb je als ouder natuurlijk wat minder zicht op. Maar ik weet niet hoe dat bij jouw puber is natuurlijk.
het is
niet altijd wat je denkt. Jij ziet misshien andee dingen, de meer negateve dingen omdat je zo graag wil dat alle perfect gaat. Dat hij met een jongen op zo'n feest rondloopt en geen contacten maakt met anderen, betekent misschien wel dat hij beter en diepgaander contact maakt.En dat is dan zijn manier. Probeer jouw eigen gedachte en wensen eens los te laten en kijk hoe hij zich zelf voelt bij de contacten die hij maakt.
Ervaart hij een probleem? Dan is het tijd om eens samen te kijken wat er aan de hand is. Eerder niet
Wel moeder eigen hoor, dt soort dingen.
Niet iedereen
is een groepsmens. Misschien vindt hij het wel prettig om met 1 persoon op te lopen. Gewoon eens aan hem vragen, zonder het in de probleemsfeer te brengen.
Vriendengroepen
Op de een of andere manier is dat 'de norm'. Mijn kinderen hebben altijd maar 2 of 3 vrienden gehad waar ze het meest mee omgingen. Bij mijzelf is dat niet anders. Niets zieligs aan hoor.
jeugbeweging
Het doet mij deugd jullie reacties te lezen.
Voor Tango: jeugdbeweging is hier een groep jongeren die iedere week samenkomen om een activiteit te doen. Hij zit in de chiro. Hebben jullie geen scouting of zo? Dus daar neemt hij wel deel aan. Hij heeft bewust voor chiro gekozen terwijl veel van zijn kennissen in de Scouts zitten (chiro is hier kleinschaliger, dus vermoedelijk vertoeft hij ook niet zo heel graag in grote groepen....)
Ik ben mij idd nogal hard aan het focussen op zijn sociaal leven en moet het meer loslaten.
Het is idd niet altijd gemakkelijk, dat soort moedergevoel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nu zelfs soms al eens wakker van lig.
Ik probeer er hem morgen eens over te polsen op een ongedwongen manier zonder hem iets aan te praten en mijn gevoelens over te brengen.
Poehee
Mijn zoon heeft op school wel contacten met jongens uit zijn klas en ook op internet. Maar hij ziet buiten school om nooit iemand.
Hij zou er echt helemaal gestoord en geirriteerd van worden, als ik mij daar zorgen om zou maken. Het is toch zijn leven?
Ik zou wel willen weten dat je kind niet gepest wordt of bewust buiten wordt gesloten, maar dat is het dan toch?
Ik heb zelf ook maar drie vriendinnen hoor. Meer heb ik echt niet nodig. Geen enkele behoefte aan. Deze drie zie ik al veel te weinig.
En bij een groep horen? Meh, als je het wilt, moet je dat doen, maar persoonlijk houd ik helemaal niet van groepen. Ik kom uit een groot gezin en ik voel me nooit zo op mijn gemak tussen veel mensen. Ik ga liever met een vriendin door de de bossen wandelen, dan dat ik naar een bruisend feest ga.
Jouw zoon is op de leeftijd dat het heel belangrijk is om je los te maken van je ouders en zelf te gaan bedenken wat je wilt in het leven. Hoe je over dingen denkt.
Als je daar als moeder dan met je zorgen tussen gaat zitten, verstoor je dat proces en maak je je kind nodeloos onzeker. Dat zou ik niet doen als ik jou was.
loslaten
Ja, ik vrees dat ik er een beetje te veel met mijn neus op ga zitten en hetgeen ik belangrijk vind (veel vrienden) misschien juist te veel op hem ga projecteren. Pas op, heel goed bedoeld, ik wil dat hij gelukkig is/wordt.
Of hij gelukkig is, dat denk ik wel. Hij is niet zo een grote prater....
Er is een spreekwoord dat wij hier vaak gebruiken: kleine kindjes kleine zorgen, grote kindjes grote zorgen. Ik denk dat er veel waarheid in zit. We kunnen hem alleen een goede thuis geven waar hij met zijn vreugde/verdriet kan thuiskomen. Maar leven, dat moet hij inderdaad zelf in handen gaan nemen.
Ondertussen heb ik hier de traantjes in mijn ogen. Ergens besef ik wel dat het met hem in orde komt. Hij is intelligent, vrij sportief en een lieve gast. Alleen is hij niet stoer, geen opschepper, geen meeloper... Hij kiest misschien nu niet voor de gemakkelijkste weg, maar ik weet dat dit op termijn toch de beste keuze is.
wat dramatisch allemaal
Het is heel normaal dat je op de basisschool minder kieskeurig bent met wie je speelt en hoe ouder, hoe meer je omgaat met iemand met dezelfde interesses, hoe meer je je eigen ding doet. En dat dunt nu eenmaal wat contacten uit.
Doet je zoon krampachtig zijn best om erbij te horen? Hoe uit zich dat, omdat jij zegt dat je hem geen probleem wil aanpraten?
Of wens jij dat hij een allemansvriend is?
Er zijn zoveel mensen niet stoer, geen opschepper en geen meeloper. Dat is trouwens ook alleen maar een uiting van onzekerheid, vaak.
spreeekwoord
Ik heb altijd een beetje moeite met het spreekwoord: " kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen" . Alsof de zorgen die je hebt bij kleine kinderen niets voorstellen. Ik zeg altijd andere zorgen.
Hier ook kind met weinig vrienden. Heeft er geen behoefte aan. Gaat weinig uit, maar zit super in zijn vel is een hele gezellige puber.
Ik heb ooit eens gelezen dat voor puberjongens een vriendengroep veel minder belangrijk is dan voor pubermeiden.
Hier klopt dat precies
andere behoeftes
elk kind heeft zijn eigen behoeftes, de een houdt van uitgaan met een groep leeftijdsgenoten, de ander vindt het fijner om via Skype met leeftijdsgenoten te kletsen. Onze zoon hoort bij de laatste categorie maar hij maakt bepaald geen ongelukkige indruk.
eigen beste vriend
Het is ook goed als ze leren hun eigen beste vriend te zijn. Daar heb ik met mijn kinderen wel over kunnen spreken. Dat je het gewoon prettig hebt met jezelf. Een druk sociaal leven is geen voorwaarde om gelukkig te zijn. Als je vanuit jezelf tevreden bent trekt dat ook anderen aan en zijn de contacten die je hebt minder beladen.
Kan me het wel voorstelllen
Ik kan me best voorstellen dat je daar je zorgen over maakt, zeker als je zelf heel sociaal bent. Ik heb me daar bij twee van mijn kinderen ook gedurende een periode zorgen over gemaakt. Het was niet alsof zij heel ongelukkig leken maar ze hadden zo weinig vrienden verder. Aangezien mijn sociale leven voor mij heel belangrijk zijn kan ik me weinig voorstellen bij mensen voor wie dat niet zo is en die maar een heel beperkt aantal vrienden hebben of zelfs helemaal geen vrienden. Ik heb echt moeten leren om te aanvaarden dat sommige mensen echt die behoefte niet hebben. Dat wist ik natuurlijk wel maar bij mijn kinderen is dat toch anders want ik maakte me echt zorgen.
Het is trouwens ook de leeftijd. Dit speelde toen ze zo tussen de 13-16 waren. Ze waren toen allebei wat terugetrokken en hadden het moeilijk met zichzelf en er was waarschijnlijk in hun hoofd weinig ruimte voor een druk sociaal gebeuren. Inmiddels zijn deze beide jongens volwassen en hebben ze allebei een aantal hele diepe en goede vriendschappen. Misschien hebben ze geen 500 vrienden op hun facebook maar ze hebben wel allebei een paar echte vrienden en dat is ook goed. Ze zijn allebei wat rustiger en meer op zichzelf en kunnen zich heel goed lange tijd alleen vermaken. Maar het is anders dan onze andere kinderen of dan ik die altijd een uitgebreid sociaal leven hebben gehad.
zorgen
@hagelslagje: ja, dat is misschien nog beter verwoord. Andere zorgen.
Pas op: ik wil hier zeker niemand op de tenen trappen, want kleine kindjes kunnen ook grote zorgen zijn hé. Ik heb mijn geluk met mijn 2 gezonde kinderen en zal inderdaad meer naar het positieve dan naar negatieve kijken. Had het de laatste dagen ook wat lastig door ziek te zijn en dan pieker je natuurlijk nog veel meer.
Het gesprek is er nog niet van gekomen, maar ik laat het nog wat rusten en zie wel wanneer ik eens kan polsen zonder dat het beladen wordt.
Het is hier trouwens de laatste week school (hij is al thuis na de examens) en dan kan hij genieten van 2 maanden verlof (België). Het voordeel is ook wel dat hij een goede band heeft met zijn zus die 3 jaar jonger is en ook met haar gaat hij wel af en toe op zwier.
anders
Na de basisschool worden contacten 'anders' van kinderen. Ze 'spelen' niet meer dus afspreken daarom doen ze al niet meer. Als ze hier al vrienden meenamen was het meteen na school. De meeste contacten spelen zich af in de sociale media. Op twitter,facebook,whatsapp en via instagram. Daar maken ze 'groepjes' op waar je bij hoort of niet. Jongste heeft groepjes van de verenigingen/clubs waar ze bij zit en in de klas 1 grote groepsapp en nog kleinere groepjes met vriendinnen.
Afspreken gebeurd met z'n allen vaak, niet meer met 1.
Het duurt een tijdje voor dat allemaal uitgekristaliseerd is en ze hun groepje en contacten gevonden hebben.
Ik zou zeggen vrij normaal zoals hij nu in het leven staat hoor.
Hier was het met beide (meiden) ook zo..........pas na het eerste jaar werd het een beetje duidelijker met wie ze om gingen en wanneer ze afspraken.
groeten albana
Puberen
Ik merk ook dat mijn zoon minder met zijn vrienden om gaat. Hij is nu 16 en zit in de 4e. Veel van zijn vrienden kent hij al vanaf zijn 6e jaar, de meesten zitten op dezelfde middelbare school en op dezelfde voetbalvereniging, velen zat hij al vanaf de kleuters bij in de klas. Een is al jaren zijn beste vriend, maar toch merk ik dat ze elkaar minder opzoeken. Ze fietsen samen 's ochtends en de vriend is hier ook kind aan huis, hij komt binnen en maakt ook altijd even een praatje met mij enzo. Maar met voetbal kijken zitten ze allebei bij een andere groep te kijken. De vriend is toch al wat meer bezig met uitgaan en experimenteren met alcohol enzo. Mijn zoon helemaal niet, dus je merkt dat ze daarbij bijpassende vrienden zoeken. Dit jaar gingen ze ook op school uit elkaar omdat mijn zoon een NT-profiel heeft en vriend E&M, daarbij had vriend ook nog eens een andere tweede moderne taal. Dus volgens mij zitten ze alleen met M&O nog bij elkaar in de klas. Ik merk nu dat zoon andere vrienden begint te krijgen, de nerds zeggen wij altijd thuis en eigenlijk nog heel weinig met zijn vriend samen doet. Wat ze voornamelijk gemeen hebben is de liefde voor voetbal en daar hoor ik ze eigenlijk ook alleen maar over praten, maar vergis je niet, daar kan een 16-jarige uren over praten hoor. Het zijn misschien bijna meer een soort broers geworden, want ik ben ervan overtuigd dat ook al doen ze niet zoveel meer samen, dat ze echt voor elkaar door het vuur gaan. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat interesses op de puberleeftijd uit elkaar kunnen komen te liggen en dat ze dan andere vrienden gaan zoeken, dat is niet erg.
gesprek is er gekomen
Gisteren had ik mijn puber en zijn zus meegenomen naar een vriendin. Zij had ongeveer 15 volwassenen en evenveel kids uitgenodigd. Na een tijdje gingen de kids buiten spelen. Het viel de anderen op dat mijn zoon er maar wat bij liep, maar wel meedeed. Hij praatte niet echt. Na klein uurtje buiten ging hij met 2 jongens naar boven om wat te gamen en hebben hem de rest van de avond niet meer gezien. Hij had het nadien heel fijn gehad.
Op de terugweg kwam het op deelnemen in een groep of een activiteit met 1 à 2 kids. Zoon gaf aan dat hij een grote groep niet leuk vond (hij ging in het lager wel naar verjaardagsfeestjes maar vond ze eigenlijk niet echt leuk) en liever een 1 op 1 contact had. Toen ik hem vroeg hoe het dan kwam dat hij wel al ruim 9 jaar in jeugdbeweging zat, gaf hij toe dat hij dat aanvankelijk helemaal niet leuk vond, maar nu zijn draai gevonden had en iedereen hem daar gewoon is en hij ook. Ook bij de voetbal gaat hij eerder voor het spel dan voor de groep, ook al vindt hij de meeste kinderen op zich wel leuk, maar hij vindt dat ze soms nog echt kinderachtig kunnen doen als ze in groep zijn.
Voor de rest geeft hij aan gelukkig te zijn. Gisteren kwam ik thuis van het werk en was er hier toch opnieuw een vriend waarmee hij al lang niet had afgesproken.
Ach, ik ga het wat meer moeten loslaten en ga hiermee het draadje afsluiten. Ik denk dat het met zoon wel goedkomt.
vakantie
Even een update. Zoon heeft toch al een leuke vakantie tot zover. Hier hebben ze 9 weken vakantie (eigenlijk 10 want de week na de examens was hij ook al thuis) Hij is nu weg op kamp voor 11 dagen.
Voor de rest heeft hij al wat ondernomen met één van zijn betere vrienden. Samen hebben we ook al wat uitjes ondernomen met collega's met leeftijdsgenoten en daar is een mooie vriendschap uit ontstaan met een jongen die 1 jaar ouder is. Ze hebben ook al afgesproken om samen na het kamp nog eens naar de film te gaan.
Ben blij dat hij meer buiten komt maar laat hem zijn eigen tempo daarin gaan.
Bovendien is hij helemaal in de ban van het loomen en maakt samen met zijn zus de mooiste creaties 
hahahahaha
Zo zie je het loopt weer anders dan je denkt...