U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Problemen met puber
Mijn dochter is 17 jaar, heden is er enkel nog eenrichtingsverkeer. Zij is enig kind en vindt het normaal dat wij steeds beschikbaar zijn wat haar betreft. Wil ze naar een fuif, wil ze naar haar job als jobstudente, gaat ze met een vriendin naar de stad, altijd verwacht ze dat we voor haar klaarstaan. Ze is nu gaan gidsen in Lissabon voor haar richting Toerisme, ik vroeg haar om mij iets mee te brengen als verrassing nadat ik haar €100 zakgeld had gegeven. Haar antwoord was dat zij geen geld meer had en dus niets heeft gekocht. Hetzelfde voor mijn verjaardag, een plantje van €1.50. Ik stel me dan de vraag, wij doen alles om haar leven zo comfortabel mogelijk te maken, wat krijgen we in ruil? Een puber die voortdurend met ons in de clinch ligt, die het thuis niet meer leuk vindt en dan telkens een excuus vindt om weg te gaan. Dit als we erop wijzen dat haar schoolresultaten niet goed zijn. Zij doet immers haar jaar opnieuw. Waarom kan zij toch geen gewone puber zijn die van het leven geniet en het ook voor ons aangenaam maakt, vraag ik me soms af.
De vrienden en vriendinnen gaan voor. Maar het is telkens een strijd wat binnen ons gezin ook voor spanningen zorgt. Heeft iemand ook dat probleem of weet iemand raad?
Schuld
Het gaat hier toch niet om de schuldvraag Jeanine? Tenminste, ik mag hopen van niet. Lees de reacties nu eens goed. Allemaal tips aan jou om uit de strijd te komen. Al vanaf 2015. JIJ bent hier de volwassene, je dochter is een puber die geheel volgens haar taakomschrijving zich lekker tegen jou (jullie?) aan het afzetten is.
Natuurlijk gaan er dingen niet goed. En het is voor je dochter heel fijn dat jullie zo vaak helpen. Maar... dat wil ze eigenlijk niet. Ze wil het zelf doen. Jouw taak als ouder is haar te begeleiden. En meestal leer je het meeste van de fouten die je maakt. Dus hoe moeilijk ook, ga op je handen zitten en wacht met iets doen tot ze het zelf vraagt. En bewaak heel goed wat haar eigen verantwoordelijkheid is en wat de jouwe. Om bij jouw voorbeeld te blijven: als school jou vraagt om de Clb te gaan, dan doe je dat (weet niet precies wat het is, ben geen Belgische). Maar als wiskunde niet goed gaat, ga jij GEEN briefje aan de docent schrijven. Dat kan en moet je dochter zelf doen. Ze is 17! Volgend jaar mag ze alles zelfstandig doen, van stemmen tot een huis kopen. Het wordt tijd dat ze dat gaat beseffen en leren, en dat kan alleen als jij niet altijd direct klaar staat met hulp.
Ik vind het oprecht jammer dat je niet lijkt te luisteren naar wat er hier gezegd wordt. Het gaat niet om wie er schuld heeft, het gaat om verbeteren van de relatie met je dochter. Jij bent degene die iets zal moeten veranderen, in je houding, je gedrag, je verwachtingen. Je kunt dat niet bij haar neerleggen.
Pubertijd
heeft natuurlijk wel een functie, dat geldt voor de meeste dingen/fasen ;)
Kinderen moeten zich losmaken van ouders.
Jouw kind lijkt me daar erge nood aan hebben, want je laat mi erg lastig los.
En zelfs al laat je makkelijk los (vind ik toch van mezelf 
) dan nog krijg je stank voor dank!
Voor mij geregeld een seintje:hee, kan er nog iets anders/beter?!
En ja hoor, dat kan altijd wel.
Dan bedenk ik me dat ik toch net nog te hard ren voor puberella. Dat ze wel wat meer kan doen. Dat ik stapje terug ergens in kan doen. Of dat ze wel wat aandacht kan gebruiken. Of dat ze gewoon even stoom afblaast en over 2 uur weer poepie lief doet. En dat het dus beter werkt even afstand te nemen of een domme grap te maken, dan vol in de aanval te gaan.
Dat afstand nemen doet je dochter perfect.
Ben daar blij mee. Ik zou er blij mee zijn.
Gebruik die afstand ook. Kom tot jezelf. Geef aandacht aan JOU.
Het valt niet mee, na al die tijd te gaan ontzorgen.
Maar je dochter laat je zien dat ze je nog hard nodig heeft. Maar op de achtergrond!
Jij moet zorgen voor een alternatieve invulling van je leven, dat lang gevuld is met je dochter. Je dochter is er nog lang niet, maar de laatste stukjes moet ze voornamelijk alleen doen, met jou als vangnet.