Papa gaat vreemd

Confronteren

Ik denk dat het funest is als die dochter daar alleen mee blijft rond lopen, dus ik zou het gesprek met hem aan gaan zonder de moeder. Eerst kijken wat er aan de hand is en ik zou dan eisen als het waar is, dat hij het zelf aan moeder verteld. Ik denk dat dit anders toch blijft knagen, geheimen zijn meestal niet zo goed.

Nancy

Ik zie een hoop overwegingen en emoties in je post beschreven, waarvan ik niet weet of het jouw overwegingen en emoties zijn of die van de jongedame. Tegelijk vraag ik me af wat de 17jarige in kwestie zelf *wil*?

Verduidelijking graag

Ben jij vriendin/vertrouwenspersoon van 17 jarige? of de moeder? of de vader????
M.i. is inderdaad de belangrijkste boodschap aan de 17 jarige dat het een kwestie is die met name haar ouders aangaat, dat het niets afdoet aan de liefde die haar vader voor haar heeft. en tja, dat hij waarschijnlijk dus een gewoon mens is... kan ook een fout maken ... ouch ...

Ozzie

Ik ben de moeder van die vriendin/vertrouwenspersoon dus. Mijn dochter komt aan mij vanalles vragen waar ik ook geen antwoord op weet. Maar het lijkt me toch dat er iets moet gebeuren om haar te helpen...

advies

Dochter, papa laten confronteren. Desnoods per brief.
17 jarigen kunnen prima brieven schrijven en het klijkt mij het meest handig om je vermoedens te verivieren.

Verifieren

moet het zijn ahum

Confronteren?

Lijkt me niet. Vader zal (mi terecht) vinden dat het haar niet aangaat, en als ze hem toch al niet vertrouwt, zal weinig wat hij zegt ook echt bij haar aankomen. Haar vader is bovendien de enige aangewezen persoon om het haar moeder te vertellen, mocht het zover komen, dus dat moet zij zeker niet doen. Het gaat haar niet aan, hoe moeilijk dat ook is. Mij lijkt ze het beste geholpen met een praatpaal (die heeft ze gelukkig), met meer inzicht in volwassen, langdurige relaties (bijvoorbeeld de ervaring dat relaties dit best kunnen overleven), en met vertrouwen dat haar ouders toch wel van haar houden, hoe hun persoonlijke leven er ook uitziet.
Voor dat laatste kan ze misschien wel een gesprek met allebei haar ouders aangaan. Misschien erkennen dat ze bang is dat ze uit elkaar gaan, lijkt me een vaker voorkomende angst. Evengoed is het een vreselijke manier om te beseffen dat je ouders mensen zijn.
Ik weet dat mijn zus haar halve leven zeker heeft geweten dat onze ouders zouden gaan scheiden zodra de laatste het huis uit was. Uiteindelijk is dat niet gebeurd, maar het tekent wel je beeld van relaties, die vrees. Ik ben er rond mijn vijftiende door rond te snuffelen op plekken waar ik niets te zoeken had achtergekomen dat mijn vader een relatie had (gehad), maar ik heb daar nooit zo heftig op gereageerd als dit meisje. Uit naïeviteit, misschien. Ik schrok er wel van, maar had niet het gevoel dat ik daar ook maar enige invloed op kon uitoefenen. En omdat ik de angst van mijn zus niet deelde, heb ik het ook niet als aankondiging van een scheiding gezien. Jaren later is het met een omweg wel tussen mijn vader en mij ter sprake gekomen, dat was prettig, maar toen was ik dus al volwassen (en zelf ervaringsdeskundig).
Je ouders zijn niet onfeilbaar. Mijn advies zou dus zijn om er afstand van te nemen, haar vader meer als mens te zien en zich te concentreren op wat haar vader nog wel voor haar is. Zou ze haar beste vriendin aan de dijk zetten als die een fout maakte? Relativeren en proberen de andere kant van het verhaal te zien.
Maar de vader erop aanspreken zou ik niet doen. Niet nu het nog zo vers is.

Uit moeders zicht

Als ik het nu even uit moeders zicht zou bekijken zou ik zwaar teleurgesteld zijn als mijn dochter weet of denkt te weten dat mijn man vreemd gaat en ik er later achter kom via man of misschien nog wel via vreemden.
Daarom zou ik verwachten dat mijn dochter eerst met vader erover heeft, en is het echt waar dat hij er met moeder over praat. Zal toch ooit moeten.

Dat het haar niet aan gaat, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Je leeft onder een dak en als ik erachter zou komen dat vriend van mijn dochter vreemd zou gaan, zou ik mij daar ook mee bemoeien. Hem erop aan spreken dat hij het aan dochter moet vertellen of ik doe het.Ik hou niet van geheimen, dat maakt vaak zoveel kapot omdat je daar toch ooit achter komt.

Nancy?

Zou je antwoord willen geven op mijn vraag? Wat WIL het meisje in kwestie zelf?

Confronteren? (2)

Vind ik helemaal niet! Als zij het zelf wil, moet ze dat zeker doen. Haar vader vertellen wat zij heeft gemerkt, en dat ze daar zo mee zit. Maar ik vind het van de zotte dat een meisje van 17 haar vader op het matje zou moeten roepen om aan haar verantwoording af te leggen. Wat een onzin. Idd ben ik het helemaal eens met Aagje. Je hebt als kind in principe niets te maken met hoe je ouders hun relatie inhoud en vorm geven. Wel kun je er natuurlijk over praten. Maar dat kan ook met een ander.
En ik zou als moeder nooit mijn kind verwijten dat ze mij niets had gezegd, want dat is helemaal niet de rol van mijn kind. Die mag ook loyaal zijn aan haar vader.
Wel kan ik me goed voorstellen dat het erg verwarrend is voor haar, maar dat is dus iets waar ze over kan gaan praten. Ze kan ook bv. naar de vertrouwenspersoon van haar school stappen en daar gesprekken voeren.

Confronteren??!

jeetje, dat arme kind: zeg pap, ga je vreemd? dat mag niet hoor!
zie je het voor je???
dat gaat haar in zekere zin toch ook niet aan?! het is de relatie tussen haar ouders.
en daarin ligt meteen het probleem - haar ouders - die twee mensen waar je altijd op kunt vertrouwen, die van elkaar houden en die dat soort dingen natuurlijk allemaal niet doen ... ouch ... ze is verdrietig, boos, bang en zoekt hulp! goed zo! ze gaat naar een buitenstaander om haar hart te luchten - prima! want ze kan in deze situatie dus niet naar haar ouders...
mijns inziens is er niets wat deze dochter kan doen mbt de relatie van haar ouders, nancy, blij dat jij er bent om haar tot steun te zijn - als je denkt dat ze meer nodig heeft dan jij kunt geven: huisarts/maatschappelijk werk / jeugdwerker / kids helpline??

Papa gaat vreemd

Ik weet niet wat de jongedame zelf wil. Maar als je vriendin diep ongelukkig is wil je haar graag op één of andere manier helpen. Dus kwam mijn dochter naar mij....en tja, ik weet het ook niet.
Zoals gezegd, misschien weet die moeder er wel van en maakt ze zich voor niks zorgen...
Moeilijk hoor

Confronteren

Als moeder van een vriendin kun je weinig doen denk ik behalve een luisterend oor zijn en een schouder om op te huilen als dat zo uitkomt.
Wat het meisje moet doen... Lastig. Ik zou zelf zeggen, confronteren. Maar dat is wel heel persoonlijk. Het kan ook een enorme beerput opentrekken. Niets zeggen kan misschien het huwelijk tussen haar ouders heel houden, wel wat zeggen kan heel veel kapot maken. Maar niks zeggen is ook wel een hele zware moeilijke last voor een jong kind om te dragen. Kan ze dat aan? Wil ze dat aan kunnen?
Ik zou haar sowieso duidelijk maken dat welke keuze ze ook maakt de gevolgen nooit haar schuld kunnen zijn. Haar vader is degene die vreemd is gegaan (waarschijnlijk) en die er ook nog eens zo onvoorzichtig is geweest dat zijn dochter er achter is gekomen. Haar treft geen enkele schuld daarin, welke beslissing ze ook neemt en welke gevolgen dit ook heeft. Ze moet zelf met deze beslissing (wel of niet confronteren) kunnen leven.

Ik vind trouwens dat het haar wel degelijk aan gaat. De gevolgen kunnen namelijk ook voor haar heel groot zijn. Het kan als gevolg hebben dat haar ouders uit elkaar gaan bijvoorbeeld. Als twee mensen trouwen en kinderen krijgen hebben ze ook een verantwoordelijkheid tegenover die kinderen..

Tegenover je kinderen ben je naar mijn mening een zekere verantwoording schuldig. Als ik nu vreemd zou gaan en mijn man zou er achter komen dan zou er een lastige, emotionele scheiding volgen waar we geen van allen heel en zonder wonden uit zouden komen. Dat zou enorme gevolgen hebben voor de kinderen en die littekens zouden ze de rest van hun leven meedragen. Het zou hun hele leven ingrijpend veranderen. Dus ze zouden alle recht hebben om boos te zijn op mij en mijn gedrag te veroordelen.

De vader van de vriendin van Nancy's dochter is niet alleen vreemd gegaan maar is ook zo slordig geweest dat dochter er achter is gekomen. Ik zou het dus heel normaal vinden dat dochter hem hier mee confronteert. Ik hoop alleen dat de vader vervolgens de wijsheid zal hebben om hier op een goede en volwassen manier mee om te gaan en zelf de moeder zal inlichten zodat hij niet dat onmogelijke geheim bij zijn dochter laat.

Maylise

Nancy

Ik stel de vraag niet voor niets Voor je het weet ga jij als moeder van de vertrouwenspersoon totaal aan de haal met dit verhaal. Je vraagt op een forum advies terwijl het meisje wellicht helemaal geen advies nodig had, slechts een luisterend oor? En als ze wel advies wil, dan is mijns inziens het belangrijkste om eerst te achterhalen waar ze zelf aan denkt alvorens jouw mening en die van een groep forumbezoekers erop te plakken... Vraag het haar eens, stel je open en luisterend op, of beter nog, als zij het aan je dochter vertelt en niet aan jou is jouw taak om je dochter te steunen. Je kunt natuurlijk (via dochter) aanbieden het er ook eens met een volwassene (dus jou) over te hebben maar hou in je achterhoofd dat het belangrijkste is wat deze dame zelf wil!

Meerdere mogelijkheden

Ik ben het eens met sommige posters hier dat de dochter wel zeker haar vader om tekst en uitleg mag vragen. Als hij inderdaad vreemd gaat brengt hij willens en wetens hun gezin in gevaar. Ik vind dat zij oud genoeg is om hem daar op aan te spreken. Er is natuurlijk ook nog altijd de mogelijkheid dat er iets anders aan de hand is. Ze heeft het simpelweg mis, of misschien weet de moeder ervan… Er zijn tenslotte open huwelijken/relaties.

S.

Niet per se een morele kwestie

"worstelt met gevoelens van boosheid, verdriet en onzekerheid"
Ik vind het heel simpel: ze mag haar vader confronteren met de gevoelens die zijn daden bij haar oproepen. Dat heet een relatie. Ik zou het diepdroevig vinden als mijn kinderen in hun eentje zouden moeten worstelen met heftige pijn over iets wat ik doe of laat. Wat niet per se hetzelfde betekent als dat ze me ter verantwoording mogen roepen.
Of die vader dat ook trekt .... tja, wie zal het zeggen.
Groet, Jo Hanna