U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Overspannen en uithuizig
Dochter van 15 heeft het moeilijk. De huisarts zegt: ze vertoont klachten die passen bij een dreigende burnout. Dat was in december. De kerstvakantie heeft haar goed gedaan, maar ze is nog wel snel gestrest en heeft moeite met concentreren. De klachten komen door twee dingen: door een chronische aandoening liep ze erg achter op school en was het ook lastig om alle toetsen in te halen (ze kan geen hele dagen zitten, dus aan het eind van de schooldag een inhaaltoets kon eigenlijk ook niet). Dat hebben we met de school redelijk goed opgelost: ze mocht veel inhaaltoetsen gewoon overslaan. Ze heeft ook een mentor op school met wie het goed klikt. De andere oorzaak is een wraakzuchtige ex, die nare verhalen over haar verzint en rondbazuint. Ik ken die verhalen overigens niet.
Dochter heeft inmiddels een nieuw vriendje van wie ze heel blij wordt. Het punt is: ik weet niet zo goed wat wijsheid is op dit moment. Ze is veel bij hem en wil niet ‘niksen’ want dan krijgt ze akelige gedachten over ex. Ik heb een beetje het idee dat ze haar kop in het zand steekt. Haar energie gaat naar nieuwe vriendje. Ondertussen is haar kamer een puinhoop, om maar wat te noemen. Het lijkt mij een slim plan om minstens die kamer eens (gezellig samen) onder handen te nemen, schoolspullen te sorteren, kleren uit te zoeken, dat soort dingen. Alles is een puinhoop. Een rustige kamer, een rustig hoofd, dat idee. Wat vaker thuis zijn, wat vroeger naar bed, de telefoon wat vaker wegleggen, proberen wat te lezen. Een plan maken: wat kun je wanneer doen aan schoolwerk, wanneer vrije tijd, wanneer naar vriendje. Aan de andere kant snap ik ook wel dat het fijn is om nu zo veel bij haar vriend te zijn, ze heeft weer plezier. Ze komt dan ook echt blij thuis.
Ik weet het niet. Wat is wijsheid? Laten gaan zoals ze gaat, in de hoop dat het zo ook goed komt, of juist wat meer sturen naar mijn eigen idee van wat goed voor haar is?
Dat ik zo aarzel, komt doordat ik een beetje bang dat mijn eigen probleem mij in de weg zit. Ze is enig kind, we waren altijd ontzettend close samen, ze hield erg van thuis zijn en nu is ze voor het eerst ineens enorm uithuizig. Ze scheurt zich los lijkt het wel en dat is een goede, normale ontwikkeling. Dat ik daar moeite mee heb, daar moet ik haar niet mee opzadelen. Ze gaat haar eigen weg, maar ik vraag me dus af of ze, door zo uithuizig te zijn en niet te willen nadenken, niet te veel haar kop in het zand steekt.
Hoe het gaat op school vind ik, door dit alles, ook moeilijk te beoordelen. Ze is vaak moe, kan niet alles aan, en mist daardoor nog steeds af en toe school. Maar ze heeft geen hekel aan school en haalt graag goede cijfers. Vanwege haar spanningen wil ik haar dus ook niet te veel pushen om aan haar huiswerk te gaan. Dat is ook nog nooit nodig geweest. Ik denk ook wel dat ze echt haar best doet, maar haar energie gaat nu wel voor een groot deel naar gezelligheid. En dat is dus mijn dilemma: is dit nou gewoon goed en fijn voor haar of moet het anders?
Nu ik dit opschrijf, merk ik dat mijn gevoel nu toch wel vrij duidelijk zegt: nee, dit moet anders. Mijn plan is beter. Toch post ik het maar. Misschien heb ik het mis. Of valt er nog iets anders verstandigs over te zeggen. Ga je gang...
sociale ontwikkeling
Blijkbaar heeft ze nu energie voor haar sociale ontwikkeling. Dat is ook nodig en kan zelfs enigszins ten koste gaan van haar school. Die ruimte zou ik haar gewoon geven. Probeer een afspraak met haar te maken voor het ordenen van haar kamer, bijvoorbeeld in de voorjaarsvakantie.
Neem ook wat van haar over. Als mijn zoon het heel druk heeft ruim ik zijn kledingkast op en vouw alles weer eens netjes op. Verder heeft hij een wasmand op zijn kamer die ik dan af en toe weghaal als hij zelf geen tijd heeft om het weg te brengen. Zoon heeft in de kerstvakantie nog zijn hele kamer opgeruimd, stofgezogen en het bureau gelapt.
Inmiddels veel ouder dan jou dochter. Toen mijn zoon 15 was is hij een keer blijven zitten vanwege het feit dat hij ineens sociaal grote sprongen maakte en dat niet meer kon combineren met school. Blijkbaar kan jou dochter dat nog wel en dat is heel belangrijk.
Je kunt altijd het gesprek aangaan over de balans in haar leven maar ik zou er vooral naast gaan staan en niet gaan pushen. Het is haar leven en zij moet, met deze belemmering, een weg zien te vinden.
Annej
Nou, die energie heeft ze inderdaad kennelijk, maar het gaat wel af van de schoolenergie. In totaal heeft ze gewoon erg weinig energie. Ze wil absoluut niet blijven zitten trouwens. De onvoldoendes komen nu binnen, dus ik hoop binnenkort samen met haar een plan te kunnen maken waarin de sociale contacten op een wat lager pitje gaan. Verder ben ik het zeker met je eens, wat betreft het helpen en ontzien. Dat doe ik, ik help haar waar ik kan en ben zeker niet van plan te pushen, heb ik ook nooit gedaan. Ik hoop wel dat ze zelf tot de conclusie komt haar tijd iets anders te verdelen want anders 'moet het van mama', dat kan ook natuurlijk maar liever niet.
energie
Lou, ik snap je en toch denk ik dat het goed is haar ruimte te geven.
Juíst als haar energie balans zo fragiel is.
Grote kans nl dat ze juist energie opdoet bij vriendje.
Terwijl school haar misschien alleen maar kost.
Zolang je merkt dat ze blij wordt van wat ze doet zou ik daar echt de ruimte voor geven, hoe lastig ook.
Verder eens hier en daar wat droppen, losse opmerking over school of kamer, je hulp aanbieden. Liefst op zo'n manier dat ze niet gelijk hoeft te reageren maar er gewoon op terug kan komen met jou of er zelf iets mee doen. Ze is tenslotte al 15 en uit je berichten lees ik doorgaans dat ze heel verstandig is.
anne
Dat opmerkingen droppen had ik inmiddels al gedaan en heeft inderdaad gewerkt. We hebben samen haar kamer opgeruimd en daarvan werd ze, zoals verwacht, heel moe maar ook heel vrolijk. We zitten nu meer op één lijn, ik heb niet meer het gevoel dat ik koers 1 of koers 2 moet kiezen. Ik leg me er wat meer bij neer dat ze haar eigen ruimte invult en zij laat zien dat wat ik zeg ook wel in goede aarde valt bij haar.
Ze is zeker verstandig. Maar wel 15. En dus overziet ze niet noodzakelijkerwijs alle consequenties van gedrag. Dat was waar ik mee zat: in hoeverre bijsturen? Maar we gaan er wel uitkomen.
Dank beide Anne's voor de reacties!