U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ontwikkelt hij een sociale fobie of niet?
Ik maak me zorgen om onze zoon van 14 en vraag me af bij wie en om welke hulp ik moet vragen.
Even snel: het gaat goed op school en heeft genoeg vrienden, maar gaat heel zenden buiten schooltijd me ze om.
Hij is bang voor het ontmoeten van nieuwe mensen. Bij uitjes met zijn hockeyteam zit hij er stilletjes bij en geeft alleen antwoord op vragen, maar voert zelf nooit een gesprek. Hij wil geen kleding in een winkel kopen, want dan moet hij praten met de verkoper. Het klassenuitje van vorig jaar ontliep hij bijna, maar omdat zijn mentor belde en wij een beetje hebben aangedrongen ging hij uiteindelijk. Hij vond het uiteindelijk heel leuk. Het klassenuitje van dit jaar heeft hij alweer afgezegd, zogenaamd onder het mom van huiswerk. Een ander uitje met de 6 kinderen die niet wilde heeft hij ook overgeslagen. Zaterdag ontmoeten wij nieuwe mensen en hij wilde niet mee, want hij kent die mensen niet. Hij gaat wel mee omdat ik gezegd heb dat hij niet hele gesprekken hoeft te voeren, maar wel even moet gedag zeggen.
Van de week bestelde wij pizza’s (vooraf betaald) en toen ik vroeg of hij de deur open wilde doen, wilde hij dat niet: want daar krijg ik zo’n stress van! Toen ik hem daar gisteren nog eens naar vroeg zei hij: geloof je dat nou echt als ik dat zeg?
Hij praat heel zachtjes en binnensmonds, friemelt aan zijn vingers. Durft de buren niet te groeten, doet net of hij ze niet ziet en zo kan ik nog legio voorbeelden opnoemen.
De theorie van rustig blijven en niet aandringen, het komt vanzelf wel werkt niet. Hij heeft dit al vanaf groep 6. Dwingen roept angst op.
Ik heb met hem expres het programma levenslang met dwang gekeken om hem te laten inzien, dat het bij deze mensen allemaal begonnen is met angst en dat je dus eigenlijk niet aan je angst moet toegeven. Hij begrijpt het allemaal, maar weet zelf niet hoe hij dat moet ombuigen. Daar is hij te jong voor.
Wat zouden jullie met dit probleem doen?
Therapie
Mijn dochter had/heeft hetzelfde. We hebben jarenlang geprobeerd haar aan te sporen om dingen te ondernemen en spannende situaties aan te gaan, maar de angst bleef. Uiteindelijk een doorverwijzing gevraagd naar de Ggz en op 15-jarige leeftijd heeft ze de diagnose autisme gekregen. Een intensief traject van cognitieve gedragstherapie hielp haar ook niet verder, de angsten bleven. Vervolgens EMDR en heel praktische ambulante hulp bij het aangaan van nieuwe situaties, en nu zien we steeds een stukje vooruitgang. Ze durft zelf met het ov, naar winkels, en heeft nu zelfs een baantje. Dat was een jaar geleden nog ondenkbaar.
Ik zou dus wel via de huisarts laten doorverwijzen. Als het serieuze angst is ben je er niet met een spreekwoordelijke schop onder de kont.