U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Moeilijk kind algemeen
Hoi,ik ben nieuw hier en wil hier even mijn hart luchten over mijn ondertussen puberzoon van 14.Eigenlijk heb ik altijd al geworsteld met zijn opvoeding.Als kind had hij vaak driftbuien,nooit tevreden,Als hij zijn zin niet kreeg sleurde hij alle kussens ook de zitting uit de zetels uit frustratie.Naar mij toe was en is hij nooit lief,knuffels en zoenen heb ik nog nooit gekregen ook niet toen hij heel klein was en zeker niet nu hij ouder is.Hij is nooit eens enthousiast,vrolijk of vriendelijk.Nu hij ouder is is dit niet verbeterd integendeel.Het liefst heeft hij dat ik zo weinig mogelijk thuis ben.Ook tegen zijn zus van 12 spreekt hij gewoon niet alleen het hoognodige,...Zijn opvoeding kost mij zoveel energie...En dus niet enkel nu als puber maar eigenlijk al altijd.Vooral naar mij toe is hij zeer veeleisend en verdraaid vaak mijn woorden.We zijn al 10jaar een samengesteld gezin.Contact met zijn vader is er wel maar echt veel gaat hij niet.Contact met mijn man verloopt niet altijd zo goed mijn man ergert hem ook enorm aan zijn houding thuis.
Om positief af te sluiten,vrienden heeft hij wel.Gaat 3 x per week voetballen en doet altijd trouw mee aan alle matchen.Hij heeft een vaste vriendenkring en het zijn verstandige jongens.Komt ook altijd op tijd thuis enzo...
oi oi oi
Als je altijd zo negatief bent en denkt over je zoon dan geloof ik wel dat er iets lelijk scheef gegroeid is in de loop der jaren.
Hij vertoont geen liefdevol gedrag naar jou, maar als je net zo doet tegen hem, als dat je over hem schrijft dan kan ik mij er iets bij voorstellen.
Waarom heb je niet al jaren geleden hulp gezocht als het allemaal zo moeizaam gaat?
moeilijk
Moeilijk is vaak ongelukkig, of onvermogen.
Zou hij een knauw kunnen hebben van de scheiding?
Kan dus wel
Hij kan dus wel vriendelijk zijn tegen anderen anders heeft hij geen grote vriendengroep van verstandige jongens. Maw het kan dus zo zijn dat het niet helemaal aan hem ligt?
Vrienden en school
Eigenlijk is het belangrijkste dat hij goede vrienden heeft en dat hij zich op school een beetje redt. Alleen een draakje thuis is niet zo slecht voor een puber...
Niet negatief
Zoals ik al zei ik kom hier mijn hart luchten,maar ik zie mijn kind zeer graag en dat zeg ik hem ook.Hij was 2 toen zijn vader is weg gegaan.Hij is een lange tijd niet achter hen gekomen omdat hij gekozen had voor zijn nieuw gezin.Nu gaan ze af en toe maar echt bij het gezin horen mijn kinderen niet.Alles moet wijken voor het voetbal van hun zoon.Hij heeft nog 3 kinderen in zijn nieuw gezin waarvan 1 voetbal speelt op hoog niveau.Of hij daar ongelukkig over is dat kan,maar hij is zeer gesloten en zal dat niet aan mij vertellen.Met iemand gaan praten daarover dat wil hij niet.Misschien praat hij met zijn vrienden maar dat denk ik niet.Mijn zoon heeft zeker zijn positieve kwaliteiten en dat benadruk ik zeker en vast.Ik hou van hem en dat weet hij.
Wat lastig
dat je man zich zo aan hem ergert!
Probeer dat echt te stoppen, is echt niet goed!
Misschien is zijn gedrag een teken dat het niet zo goed met hem gaat, misschien zegt het dat hij heftig pubert, misschien ook 'is hj gewoon zo,'.
Niet iedereen is uitbundig, extravert of knuffelig.
Ik zou iig wat afstand proberen te nemen, pubers kunnen onuitstaanbaar zijn, juist omdat ze die afstand hard nodig hebben. (Om zelfstandig te worden)
Ik begrijp
Mijn man wel hoor...Hij laat die frustraties niet zien probeert vaak een gesprek met hem aan te gaan over voetbal en dan praten ze daar wel even over of kijken samen naar een match maar verder gaan doe gesprekken niet.Hij doet zijn best,repareert zijn fiets,gaat kijken naar zijn matchen...maar hij krijgt amper een Goeiemorgen,...Het kost niets om beleefd te zijn of een beetje vriendelijk daaraan ergert mijn man hem ergens toch wel terecht vind ik....
Mmhh
En wat voegt het toe, het ergeren?
begrip
Leuk hoor voor je man, dat je hem begrijpt, maar ik denk dat je zoon je begrip net even harder nodig heeft.
Doe je ook regelmatig iets met hem samen, één op één, zonder je nieuwe partner? Zelfs zonder dat er sprake is van een samengesteld gezin doet dat vaak wonderen.
Iedereen kan nu wel de bal terug ketsen naar moeder Natje, maar het gedrag wat zij beschrijft is wel het gedrag wat mijn narcistische ex (gediagnosticeerd) beschreef over zichzelf in zijn jeugd. Let wel: ik zeg niet dat het kind narcistisch is. Maar er zijn kinderen die wel degelijk zo'n pijn in zichzelf hebben dat opvoeden een zware taak wordt. Een dochter van een vriendin van mij is gediagnosticeerd borderliner, zoooo moeilijk als kind! En de hulpverlening en de omgeving het maar zoeken in de interactie van moeder met het kind. Zo'n miskenning van de goede bedoelingen van die moeder! En later ingehaald door de diagnoses.
Let wel, beide mensen hadden dit afwijkend gedrag en afstotend gedrag ontwikkeld naar aanleiding van trauma's.
Maar het vroeg wel degelijk een specialistische benadering en niet een soort makkelijk 'ja moeder moet ook wat positiever zijn'. Natuurlijk ga je bij diepgewortelde persoonlijkheidsstoornissen als ouders een niet functionele tegen reactie ontwikkelen. Maar in de gevallen die ik noem, had er veel specifieker geïntervenieerd moeten worden.
Dus Natje, ga eens op zoek naar meer kennis over afwijkend gedrag. Gooi het niet alleen op 'lastig karakter' wie weet waardoor het zich ontwikkeld heeft en hoe op een verantwoorde manier er beter mee om te gaan.
Mijn ex is bijvoorbeeld veel te vrij gelaten in zijn jeugd. Hij had gewild dat hem veel meer grenzen waren gesteld. Sterkte!
sorry
Ik had de reacties te vluchtig gescand. Ze legden de bal minder bij Natje dan ik in eerste instantie dacht.
Ik ben vaak alleen
Met mijn kinderen doordat mijn man in het buitenland werkt en soms weken weg is.Dat is natuurlijk voor iedereen iedere keer weer aanpassen.Onze gezinssituatie is niet evident doch doen we er alles aan om het voor de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken.We zijn dichter komen wonen bij de scholen van onze kinderen zodat ze ook gemakkelijker kunnen afspreken met hun vrienden.We gaan regelmatig op reis,we doen uitstapjes...Toen ze kleiner waren hebben we vaak spelletjes gespeeld,geknutseld,cinema,...noem maar op.Ik heb me altijd ingezet voor onze kinderen en nu nog...Dat hij wat gesloten is daar kan ik mee omgaan maar dat hij op een manier zo dominant en soms arrogant is daar heb ik het moeilijk mee.Soms denk ik ook dat hij wat narcistisch is,lachen is voor hem vaak leuk als het uitlachen is.Ook in school weten ze niet altijd goed hoe ze hem moeten aanpakken of hoe ze moeten doordringen bij hem...Maar toen hij vorige keer zag dat zijn nichtje van een jaar een mes pakte was hij de 1 Ste die het zag en ons waarschuwde,hij ziet ook graag dieren....en als we op vakantie gaan of doen een uitstap met heel de familie dan is hij ook aangenamer of thuis....Ik weet het gewoon niet goed.Ik zit constant gevangen tussen is dit normaal gedrag of moet ik toch verder gaan...
Ik lees eigenlijk niks bijzonders
Een beetje de standaard 14 jarige puberjongen. Die zijn niet per definitie gezellig.
Ik lees eigenlijk niet echt iets verkeerds,behalve dan dat hij erg op zichzelf is.