Moedeloos door depressie stiefdochter

Programma's

Ten eerste vind ik het opvallend dat je aangeeft dat het om je stiefdochter gaat. Het is op papier wel je stiefdochter maar ze woont bij jullie en dat maakt haar toch als een dochter.

Op google zijn progamma's om weer in 'balans' te komen. Maar ook ontspanningsoefeningen zoals de pilatus-uurtjes in een sportschool, kan positief uitwerken. Of de boodschappen van prof. Schrerder; bewegen doet hormomen aanmaken die het lamlendige gevoel vermindert.
Vaak helpt het opstarten van een dagschema zodat een puber op een bloknoot kan zien wat moet gebeuren en wanneer ze relaxtijd heeft.

Kind hier startte een hardloopprogramma. Even een frisse neus halen en even weg uit huis, weg van de pc en mobiel. Kind gaf toe hoe verslavend filmpjes kijken is en dat te koste gaat van schoolprestaties zodat dit leidt tot een negatief spiraal. Doorbreek het gebeuren. Hier betekende dit, dat ik ernaast fietste als kind 's avonds een rondje rende. Z'n hertsel moet een puber niet alleen doen. Het heeft een klankbord nodig om de loskomende gevoelens te bespreken.

Het mooie is, wanneer ze zelf zo tot verandering groeien, ze veel waardering voelen voor zichzelf. Je bent gevallen en het lukte je om overeind te komen. Dergelijke ervaring maakt een jongeling sterker/ krachtiger en actiever.

was is er tot nu toe aan gedaan?

Ik denk dan aan bezoek aan huisarts, praktijkondersteuner, therapie, andere professionele hulp, inclusief ondersteuning aan de rest van het gezin.

nou ja, Flanagan...

Wat bedoel je Flanagan, ze praat over haar stiefdochter omdat het haar stiefdochter ís en niet haar dochter. Zoals je schrijft suggereer je (naar mijn idee hoor) dat ze haar meer als dochter zou moeten zien/behandelen, of dat ze misschien niet genoeg van haar houdt.
Kan allemaal best, maar dat is een aparte discussie

Ik heb zelf altijd van 2 kanten stieffamilie gehad en van sommigen ben ik blij dat ik er na al die jaren alsnog vanaf ben, en van anderen hou ik redelijk veel, anderen voelen als volledig familie: het maakt niet uit, het blijft in ieder geval stieffamilie, ieder van hen.
Zelf heb ik dat altijd prima gevonden om zo te noemen. Een generatie later kan dat wel weer anders zijn. Mijn stiefvader is uiteraard gewoon 'opa' voor mijn kinderen.

Helaas heb ik niet zoveel tips voor Ukkepuk. Ik kan mij voorstellen dat het zwaar is. Het lijkt me altijd zwaar om met iemand samen te leven die depressief is (hoeveel je ook wel of niet van haar of hem houdt). Ten eerste lijkt het mij het beste om af en toe ergens anders (hier, ..) of bij iemand anders (je partner, een vriend(in), een familielid) stoom af te blazen dat dit voor jou/jullie ook niet leuk is, ook al heb je met haar te doen.
Maar inderdaad: wel opstaan en wel naar school gaan kan iemand soms helpen. Maar of jij dat dan moet zeggen, dat weet ik ook niet. Heeft ze verder al hulp? Ik hoop dat ze in ieder geval wel veel liefde mag ontvangen..
sterkte voor jullie

Dochter

Ik heb een zelfgebaarde dochter met ontwikkelingsstoornis en depressieve buien. En toch herken ik wat Ukkepuk zegt, de moedeloosheid en 'pfff, daaf gaan we weer'. Je kunt het haar niet kwalijk nemen dat ze zich zo voelt, en zelf zou ze het ook veel liever anders hebben, dus je moet als (stief-) moeder ook gewoon maar omgaan met de situatie.

Chocolademousse ( ot)

Het woord stiefdochter heeft 5 letters meer. Extra werk dus. Waarom die extra informatie voor dit probleem.

TS gaf al lange tijd de jongedame probeer te stimuleren, van mijn kant geen twijfel aan haar goede bedoelingen.

Het maakt voor het probleem niet uit wie het betreft. Het gaat een een meisje van 17jr..

Persoonlijk vind ik het woord stief een waardeloos woord, in mijn beleving erg overbodig. Niet dat je dan anders gezien wordt, maar waarom het gebruik van dergelijke aanduiding. Dat ontgaat mij.

misschien

Misschien voelt/denk TS dat ze meer moedeloos is omdat het haar eigen dochter niet betreft? Dat ze er wellicht beter mee zou kunnen omgaan als dat wel zo was, of zich wellicht nu meer schuldig voelt omdat ze er niets mee kan?
Zomaar gedachtes hoor, kan me voorstellen dat het moeilijk is. Ik heb een dochter die gelukkig niet depressief is, maar wel wat last heeft van de winterdagen...en op gang komen voor school en nieuwe dingen. Ik luister veel en geef tips, maar laat het verder ook wat los, het is haar beslissing om aldoor uit te slapen bijvoorbeeld en geen nuttige dingen te doen.
Ik adviseer juist, ga sporten, ga vroeg uit bed, je voelt je dan de rest van de dag lekkerder, maak een to-do list en het voelt heerlijk als je een taakje gedaan hebt en kunt doorstrepen.
Dochter is het overal mee eens maar doet het niet. Ik loop 3x per week hard en probeer haar aldoor mee te krijgen, soms lukt het en voelt ze zich super daarna en neemt voor het vaker te doen.(wat dan niet lukt)
Ik verwen haar maar een beetje zo nu en dan, door haar kamer mooi op te ruimen als verrassing, dat voelt toch lekkerder, een slaapkamer die niet rommelig is (ze is er ook altijd erg blij mee). Verder kook ik gezond en vraag regelmatig of ze ff kopje thee komt drinken. Mijn dochter is deze week weer in een productieve bui en dan is ze meteen een stuk happier (ook goede plannen voor de komende tijd) ....tot ze dus weer in een soort winterslaap-bui komt...en dan doet ze weer een week niks (ja alleen naar haar bijbaan en de uren die ze moet maken voor school.....maar echt het minimale)

Wel herkenbaar

Ik heb een eigen dochter en ik kan ook niet altijd tegen de wanhoop die ze soms zo doorleeft. Het kost me echt wel moeite om dan weer even mezelf op te peppen en met een kopje thee maar weer even een 'warm' contact te leggen en maar weer even te luisteren en te bevestigen en er hopelijk bij te zijn als ze zelf formuleert hoe ze dat weer te lijf gaat. Want eigenlijk hoef ik ook niet veel meer te zeggen, ze weet het wel, maar het voedt mijn eigen wanhoop en het kan jezelf ook naar beneden trekken.
Ik zeg het ook weleens eerlijk, ik zucht en vertel dat ik het heel naar voor haar vind en niet zo goed weet hoe ik zelf dan kan zorgen niet meegenomen te worden in de wanhoop.
Soms is dat een reden voor dochter om mij te ontzien, maar soms brengt het ons ook dichter bij elkaar. Ik houd toch onvoorwaardelijk van haar maar ben ook maar een mens.

https://kennisnetjeugd.nl/blog/43-stoornis-een-excuus-graag-meer-kennis-en-begrip

Misschien kan deze blog ook wat begrip brengen.
" In inleidende gastcolleges over psychopathologie, laat ik wel eens een filmpje zien van een depressief meisje van 17, dat wat uitgeblust praat, halve dagen naar school gaat en ergens zegt ‘Ik ben niet lastig, ik ben ziek’. Ik vraag de studenten vervolgens wat het filmpje bij hen oproept. Eerlijk is eerlijk, de eerste keer dat ik het zag, riep het bij mij lichte irritatie op. ‘Kom op, zit niet zo te simmen, schop onder je kont en aan de slag’. Maar betekent dat nu dat het meisje haar stoornis als excuus gebruikt, of dat ik reageer vanuit gebrek aan kennis en begrip? Ik denk vooral dat laatste."

Maar goed, ik begrijp mijn dochter wel, maar dan toch kan ik niet altijd goed tegen de zwaarte van haar zijn dat mij ook uitdaagt en waar je wel 24/7 mee te maken kunt krijgen, ook als het jezelf niet uitkomt.
Want het komt je kind ook niet uit en het gebeurt nu.

Wees

Lijstjes..het klinkt handig maar kan een enorme druk geven en je voelt je niet heerlijk na een klusje of wandeling. Die depressie gaat overal mee naartoe.
Wees lief en geduldig; het is de meest onbegrepen, meest eenzame ziekte die er is.
Mocht het er nog niet zijn, zorg voor professionele hulp. Praten, medicatie en zelfs soms alleen 1 van beiden is wat je verder brengt.
Het is ook voor de omgeving zwaar en daardoor nog extra zwaar voor de zieke, want die merkt en weet dat ook. Geen druk op haar leggen; dat is 1 van die dingen die je dan niet kunt gebruiken. Sterkte voor allemaal.