U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
machtsstrijd
Een tijdje geleden had in een gesprek met een coach over onze begaafde dochter die enorm veel behoefte heeft om altijd de discussie aan te gaan. Wij gaan daar altijd in mee, met als gevolg dat niets vanzelf gaat, overal een discussie over is en ik halverwege de dag helemaal uitgeput is. Dochter is net 17 en is inmiddels op een debatclub gegaan. Hier kan ze wel haar ei kwijt, maar de debatclub is nu dicht.
Coach gaf aan dat het goed is dat er ruimte is voor discussie, maar dat ik ook meer grenzen mag aangeven. Ook omdat in het gedrag richting anderen zij ook nogal grenzeloos is en eeuwig de discussie aan gaat en daarbij soms ook nogal brutaal of lomp over kan komen.
Vandaag wilde ze haar broertje geen drinken geven omdat broertje zich volgens haar slecht had gedragen (broertje is 7 en had aan tafel zitten klieren toen ik even weg was, iedereen had daarop drinken gekregen van dochter behalve broertje, hij krijgt niets, want hij is bewust vervelend was haar argument.
Ik gaf aan: geef zijn glas aan, je broertje krijgt ook drinken, ook als hij vervelend is. Hierop begon de discussie. Dat hij voorgetrokken werd en dat hij zo niets leerde etc. Ik zei: je geeft je broertje voortaan gewoon drinken, als hij vervelend is kunnen we het daarover hebben, maar je kunt niet iedereen drinken geven en hem niet. Ze bleef echter maar doorgaan. Ook toen ik aangaf dat ik geen discussie wilde maar dat ik wel wilde dat ze hem niet oversloeg.
Het hield niet op. Ik deed daarop wat de coach voorgesteld had: Ik zei: je blijft nu maar discussiëren. Ik ben echter heel moe. Ga even op je kamer zitten. Als je kunt eten zonder discussie kom je maar weer beneden, want ik trek het even niet. Dit wilde mijn dochter absoluut niet. Wat gaf mij het recht haar naar boven te sturen. Zij ging gewoon eten als zij dat wilde, zij ging niet naar boven, ik had het recht niet om dat te zeggen, want zij had recht op eten en recht op haar mening etc.
Ik zei: ik wil toch dat je naar boven gaat. Ze ging echter niet. Ik pakte het bord weg en zei: je gaat nu naar boven. Ze griste echter met grof geweld het bord uit mijn handen. De chili viel over de tafel heen. Een grote rommel. Ik zei: dit kan niet, ga nu naar boven. Ze is toen naar boven gegaan en weigert nu om de rest van de avond te eten.
Ik pak het niet goed aan, want een machtsstrijd moet je voorkomen. Maar ik weet even niet hoe ik hier nu weer mee om moet gaan, het kwam best geweldadig over dat heel hard uit mijn handen trekken van het bord. Herkennen andere ouders dit? Iemand tips?
Goden niet verzoeken
Ik zou als ik jou was de discussie eerder staken. Je kunt je eenvoudig beroepen op je autoriteit. Zij heeft haar mening maar die mag ze houden want ze heeft niet de verantwoordelijkheid. Het leven in huis gaat zoals jij het begrijpt want jij bent verantwoordelijk.
Als er iets afgedwongen moet worden dan moet het dat zo doen zodat je dat zelf waar kunt maken. Dat betekent dat je niet aan moet sturen op iets dat zij moet doen (ga naar je kamer) maar dat je zelf iets doet: je gaat naar je kamer en neemt broertje mee. Ga jij maar even alleen eten, ik ben de discussie moe.
Hoe vaker je haar opdrachten geeft die jij helemaal niet af kunt dwingen, hoe meer jullie in discussie aan elkaar geplakt raken.
Verras haar. Maak je van haar los.
Kennelijk heeft ze een mening over broertje en zijn opvoeding. Je kunt met haar afspreken het daarover te willen hebben op een ander moment. Op dat moment kun je haar laten praten en haar vragen stellen. De conclusie kan blijven dat er niks verandert. Want ook al zou ze alle gelijk van de wereld hebben, het leven in huis gaat zoals jij het begrijpt want jij bent verantwoordelijk.
Tuurlijk M Lavell
Ben het met je eens, maar misschien ging dit in basis helemaal niet over bemoeienis tav opvoeden, maar was meisje gewoon even erg gekwetst over wat broertje met haar deed en kon ze zich er niet toe zetten 'hem ook nog te bedienen'. En voelt ze ergens ook wel dat dat niet helemaal volwassen is en probeert ze het mooi te praten door een discussie over opvoeden op te starten.
Door daar in mee te gaan of daarop te reageren ga je misschien wel mee in haar vluchtende gedrag.
Ik zou dan ook dit gedrag gewoon negeren, (hoogstens benoemen) voor zoon inschenken en neutraal, belangstellend informeren naar wat er gebeurd is.
Niet om daar over te oordelen weer maar om iig dochter haar verhaal te kunnen laten doen. Als dochter leert haar emoties te uiten op fijne manier (stap voor stap) valt de noodzaak voor haar tot oeverloze discussies mogelijk ook deels weg.
Want in feite zegt dochter ook iets over zichzelf en niet over moeder: ze voelt zich achtergesteld.
Waarmee ze mi signaal afgeeft dat ze het juist graag over zichzelf wil hebben ipv commentaar geven op de opvoeding.
Dat zeg ik nergens
“ maar misschien ging dit in basis helemaal niet over bemoeienis tav opvoeden, ”
Ik zeg nergens dat het daarover gaat.
De machtsstrijd is er omdat moeder die mogelijk maakt.
Ze geeft dochter opdrachten die door dochter eenvoudig te negeren of te bediscussiëren zijn. Moeder moet een andere strategie kiezen. Eentje die uitgaat van dat waar moeder wel invloed op heeft.
Als moeder dochter zat is, gaat moeder weg.
Andere diepzinnige gesprekken moeten zeker ook gevoerd worden, maar niet op zo’n moment als door TS beschreven. Dat is veel te explosief.
serieus
Ik was allang opgestaan en had gezegd: goed dan geef ik x drinken. En had dat gepakt. Was dat geen optie? Waarom zo'n halszaak maken dat je dochter het moet aangeven als ze dat pertinent weigert.
En erbij gezegd: hola, ik ben zijn moeder, nog altijd. Ik voed hem op,. Wat ben jij streng zeg? Met deze temperaturen droogt dat kind uit. Zoiets.
En evt tegen het jongetje: sjonge twee moeders, je moet je wel wat voorbeeldiger gaan gedragen.
Beetje minder serieus allemaal.
Geen machtsstrijd
'Ik pak het niet goed aan, want een machtsstrijd moet je voorkomen.'De term 'macht' is natuurlijk zwaar beladen. Maar met de gedachte dat je een machtsstrijd moet voorkomen heb je wel heel veel uit handen gegeven.
'Een tijdje geleden had in een gesprek met een coach over onze begaafde dochter die enorm veel behoefte heeft om altijd de discussie aan te gaan. Wij gaan daar altijd in mee, met als gevolg dat niets vanzelf gaat,' Je hebt de 'macht' dus in handen gelegd van je dochter: haar behoefte aan discussie bepaalt wat er gebeurt. Jij volgt. En dat gaat niet goed.
De coach noemde het 'grenzen aangeven', maar dat is eigenlijk een wat zwakke term. Ik denk dat het erom gaat dat je je rol op je neemt, je rol als ouder. Jij bepaalt wat er gebeurt, jij voedt op, jij bepaalt of iemand straf krijgt en daar is geen discussie over mogelijk. En ja, dan gaat het toch om 'macht'.
Je hebt nu het beeld van je dochter als een begaafd kind, dat behoefte heeft aan discussie. die behoefte aan discussie is ook echt een puberding: alles ter discussie stellen om zo je eigen richting te zoeken. Op zich geen probleem, maar als je dat als een bijzondere behoefte van je dochter ziet raak je uit het oog dat het om een experimenteer-puber-ding is, waarin zij wel nog gecoacht moet worden, liefst door haar ouders in eerste instantie. Ook al gaat dat met conflicten gepaard. Wees daar niet bang voor.
Tsjor