Langdurige depressie bij mijn 18-jarige zoon

Kan hij niet naar een andere school zodat hij niet bij zijn broer zit?

Veel pijnlijke momenten

Dag Nicky, dat zijn wel veel pijnlijke momenten achter elkaar. Ik denk dat ik zou kiezen voor VAVO (omdat het maar om één vak gaat) en daarnaast overdag zorgen dat hij in beweging is. Ik denk dan aan werk, waarbij je veel moet lopen, lichamelijk actief moet zijn.

Tsjor

bewegen

Dat wat Tsjor zegt, veel beweging, is het eerste wat mij te binnen schoot. Of het nou gaat om intensief lichamelijk werk, of veel sport, dat doet er niet toe, hangt er ook vanaf wat het beste bij hem past. Hij zal er wellicht geen zin in hebben (als hij depressief is, zal hij sowieso nergens direct van opleven of voor gemotiveerd raken). Maar als ik je verhaal zo lees, denk ik dat een gestructureerd leven, met duidelijke taken en véél beweging, hem op de lange termijn goed zou kunnen doen.
Ik zou hem niet op dezelfde school laten en dat jaar overdoen. Kan me heel goed voorstellen dat hij niet bij zijn jongere ogenschijnlijk succesvollere broer in de klas wil belanden. Dat kan zijn zelfbeeld gewoon geen goed doen, en dat lijkt me nu funest.
Ik zou dus overwegen om hem ofwel voor te stellen naar een andere school te gaan en daar het examenjaar opnieuw te doen, met daarnaast iets van sport of running therapie. Ofwel de optie die Tsjor geeft (VAVO), met daarnaast werk.
Veel sterkte, voor hem en voor jou, want dit klinkt als een heel zware situatie.

deskundige

Veel bewegen is op zich heel goed, maar een depressie kan ook zo diep zitten dat je dat helemaal niet aankunt. Ik zou proberen te sturen richting een deskundige, misschien niet voor een langdurig traject (ik weet het, hij wil niet praten) maar wel voor concrete mogelijkheden: wat kan hij aan, wat niet? Wat is het beste op dit moment? Hij kan het niet alleen.

bedankt voor jullie reacties!

Hartelijk dank voor jullie ideeën. VAVO is m.i. een goede optie, maar ja, het punt is inderdaad dat hij helemaal niets meer wil, geen hulp, geen school, geen werk etc., helemaal niets....... Ik kan hem niet dwingen, hij is 18, het enige wat nog zou kunnen is een gedwongen opname, maar ja, dat is heel erg onaangenaam natuurlijk, voor hem en voor ons! Bedankt voor het meedenken in ieder geval.

zelf

Misschien is het toch tijd om het meer bij hemzelf te laten.
Hij kan kijken op 'grip op je dip' en daar misschien ideeen opdoen.
Vavo inderdaad. En laat hem dat jaar er maar voor uittrekken, het leven is nog lang genoeg, hij heeft een andere opdracht: levensmoed vatten.
Ik zag gisteren, of eergisteren, een aflevering van 'The bridge'. Daarin is een van de detectives in een langdurige depressie geraakt na verschillende heftige gebeurtenissen in zijn leven. Hij krijgt therapie en aangepast werk maar het wil maar niet vlotten.
Dan neemt hij een besluit. Hij stopt met de therapie en gaat zelf nadenken wat hij wil om eruit te komen. Hij confronteert zichzelf met de dader van de moord op zijn zoon. Nou is dit een oudere man, maar ook je zoon heeft al een leven waaruit hij kan putten hoe het voor hemzelf werkt en wat hij dan wil.
Ja, het liefste wil je dan toch iemand met wie hij kan reflecteren. Misschien weet hij zelf wel iemand. En zelf nadenken of hij daar medicatie bij wil of niet. Hem de controle geven.

Beweging

'VAVO is m.i. een goede optie, maar ja, het punt is inderdaad dat hij helemaal niets meer wil, geen hulp, geen school, geen werk etc., helemaal niets....... Ik kan hem niet dwingen, hij is 18,'
Nicky, ook werken (fysiek) kan belangrijk zijn. Liefst gewoon produktiewerk, waar je niet bij na hoeft te denken. Heeft hij al ooit gewerkt? Na een maand salaris ontvangen kan je zelfvertrouwen behoorlijk opkrikken.
Maar je kunt hem niet dwingen. Dat is waar. Je kunt hem wel duidelijk maken dat hij met 18 jaar een andere levensfase is ingestapt. Hij zal bijvoorbeeld zelf zijn ziektekostenverzekering moeten aanvragen en betalen (ook al wil jij dat misschien wel doen) en zelf de belastingteruggave moeten aanvragen. Dan blijft er nog een klein bedrag over, waarover hij moet nadenken: hoe kom ik aan dat geld? Je kunt hem daarin wel prikkelen en begeleiden om aktief te worden.
Heeft hij een goede arts, psychiater of huisarts, die hem eerder begeleidde met de medicatie bijvoorbeeld? Op eigen houtje stoppen met medicatie 'omdat het toch niet helpt' is niet echt verstandig. Nadeel is wel dat hij 18 is en dus is de invloed van ouders zeer beperkt. Maar ik zou zelf zeker overleggen met een huisarts of met zijn psychiater over zijn huidige toestand en de vraag wat jij het beste voor hem kunt doen.
'..het enige wat nog zou kunnen is een gedwongen opname, maar ja, dat is heel erg onaangenaam natuurlijk, voor hem en voor ons!' Een gedwongen opname van een 18-jarige krijg je niet zomaar voor elkaar, dan moet er aantoonbaar gevaar zijn voor hemzelf of zijn omgeving. Is er wel al gesproken over een eventuele gedwongen opname als een reële optie? Het is inderdaad bijzonder onaangenaam, maar dat lijden is relatief als je zou merken dat je kind daardoor op zou knappen.
Je schreef dat hij het kontakt met zijn vader heeft verbroken, omdat die niet goed om kan gaan met zijn depressieve zoon. Wat is dan 'niet goed omgaan'? Hetzelfde dreigt te gebeuren met zijn vrienden, die hij erg nodig heeft, maar te zwaar belast, waardoor zij zich terugtrekken. Wellicht kun je eens iedereen om de tafel bij elkaar roepen en samen bespreken wat ieders mogelijkheden en onmogelijkheden zijn, zodat iedereen van elkaar en zoon van iedereen weet wat hij van wie kan vragen. En dan beginnen met de vraag aan zoon: wil je beter worden en wil je daar wat voor doen? Ervan uitgaande dat er geen toverstafjes zijn die alles in een keer veranderen.

Tsjor

niet de enige

Misschien een schrale troost maar ik ken meer jongeren die in een dergelijke impasse zitten. Geen diploma want gezakt voor eindexamen, geen werk en geen idee wat ze met hun leven aanmoeten. Eentje (man,24) is opgenomen geweest maar dat heeft niets veranderd, zit nu thuis en doet niet veel. Ander (vrouw bijna 30), heeft heel lang gestudeerd, maar laatste studie is gecrasht op de scriptie en die zit ook thuis zonder werk. Beide jongeren hebben erg beschermende moeders maar dat kan ook niet van invloed zijn. Vrouw is bovendien extreem dik en voor haar lijkt het me helemaal moeilijk om ooit een baan te vinden. En dat na vwo en 9 jaar studie. Ik zou echt alles proberen om je zoon aan (vrijwilligers) werk te krijgen. Het maakt niet uit wat het is als hij maar bezig blijft. Veel succes!

Ritme

Ik zou denk ik vooral gaan zoeken naar ritme en regelmaat. Zou hij ervoor openstaan, als je zegt:
Okee, voor nu geen hulp of therapie, maar dan gaan we wel samen, haalbare doelen voor je opstellen, waar je aan kunt werken.

Verder zou ik jouw geval ondersteuning voor mezelf gaan zoeken. Het is gewoon erg fijn om met een professionele luisteraar over je eigen twijfels kan praten, zonder dat je iemand ongerust maakt of het idee krijgt dat je iemand te veel belast. Misschien kun je bij je huisarts terecht, maatschappelijk werk, of een psycholoog of zo. Het is voor jou ontzettend moeilijk om de moed niet te verliezen en volgens mij heb je niet iemand waar je je zorg mee kan delen. En zo te lezen heeft je zoon vooral jou. Dus jij moet ook blijven drijven om hem drijvende te houden. Een prof iemand kan je trouwens ook een beetje coachen. Zodat je een klankbord hebt, waarbij jij kunt bedenken hoe je het slimste kan reageren op bepaalde situaties.

Je zou los van praattherapie, ook aan iets anders kunnen denken, waarbij hij aan zijn zelfbeeld werkt of aan zijn rust. Ik denk dan aan een oosterse vechtsport, yoga, kunst, dans, hardlooptraining of zo. Een sport/hobby, waarbij je vooral bezig bent met je lijf en je verstand. Dat lijkt mij sowieso helend. Ik kan me voorstellen dat hij het praten moe is. Vooral omdat hij er geen resultaat bij ziet.

Is er overigens gecheckt of de depressie te maken heeft met een onderliggend probleem? Een stoornis of een traumatische ervaring, een lichamelijke ziekte? Dat zou ik toch wel uit willen sluiten.

Ik denk dat je het heel specifiek en concreet moet houden. Dus geen grote dingen als ' vriendschap' 'school' of 'werk'. Dat kan gewoon erg overweldigend zijn.

Doelen op hepen gebied als dagritme: vaste tijd opstaan, drie maaltijden, vier tussendoortjes, lichaamsbeweging, persoonlijke hygiene, hobby, corvee in huis, een keer per week koken bijv. Waarbij ook boodschappen doen hoort je kunt hem dan eventueel begeleiden, als hij het te zwaar vindt, maar dat hij wel actief meedoet.. Onze zoon knapt daar altijd van op, van koken en bakken. Je hebt resultaat en iedereen is blij met je. Daarnaast is het een heel handige vaardigheid om aan te leren.

En dan en keer per week een evaluatie moment. Hoe gaat het nu. Gaat het beter dan eerst? Waar heb je last van? Hoe gaat het met eten, slapen, sociaal contact, lichaamsbeweging? Waar loop je tegen aan? Wat zijn de drempels de obstakels. Dat helpt omdat je anders misschien wel de hele dag blijft hangen in: 'wat moeten we? Hoe gaat het? Wat willen we?' Het kan een verademing zijn om die dingen naar een vast moment te schuiven. 'Ik weet het nu ook niet, we gaan er woensdag wel weer verder over denken.' Anders wordt 'de depressie' het enige waar je nog over communiceert en daar wordt het dan alleen maar erger van.

Als hij het op kan brengen zou ik voor de vavo gaan. Niet meer naar school. Dat doet toch bijna niemand die gezakt is? Hier in de buurt niet in ieder geval. Het lijkt mij erg deprimerend, om weer ion zo'n examenklassen te zitten en dan nog met je broer ook. Ik vond een keer de zesde klas al een duffe zooi. Daar knap je vlgs mij niet van op.

En die vrienden, dat is natuurlijk moeilijk. Die gaan nu aan de studie en vervolgopleiding. Die hebben vast hun eigen sores. Realiseert je zoon zich dat. Het is hard, maar zo is het leven ook wel weer. Hij kan het hun eigenlijk niet kwalijk nemen. Is het het mogelijk dat hij een vast moment in plant. Een vast stap of filmavond of zo?

Heb je zelf ook op grip op je dip gekeken? Daar staan echt wel zinnige dingen. Ik kan daar als moeder ook wel dingen oppikken.

En verder klinkt hij als iemand die zelf hard werkt en probeert. Het is belangrijk om dat te zien en te benoemen. Ook al is het resultaat niet direct wat je hoopte, het feit dat je probeert, is ook van grote waarde.

Wat mij trouwens wel rust gaf is om afspraken te maken. Bijvoorbeeld: als we over een maand nog zijn waar we nu zijn, dan gaan we....' Dat gaf ook weer rust.