Kerst met pubers

Ach nee toch

Nu verwacht je teveel, hij heeft een cadeautje geregeld. Leuk toch!

Natuurlijk zou ik het prima vinden als ze met een fotolijstje komen, het gaat er alleen om dat ik niet iets wil afspreken met mijn gezin, we allen akkoord zijn gegaan om iets te kopen en te regelen en dat eentje het dan vertikt ivm te lui of te duur. Dat kan ik niet verkopen aan het andere kind, dit gaat niet om een opblijftijd of het kijken naar een bepaald programma of wat een kind wel of niet hoeft te eten. Er zijn wat mij betreft grenzen en mijn grens zou hier liggen, bij helemaal niets doen en wel een duur spel willen hebben. Ze hoeven hier helemaal niet hetzelfde bedrag als wij te betalen maar het hoeft niet van 1 kant te komen. Dan moet je zeggen dat je niet aan kadootjes doet en principieel als jong volwassene zeggen dat je het teveel gedoe vindt of te duur.

Levenslessen

Natuurlijk, ik was blij met het fotolijstje. Vooral omdat hij de afspraak toch ter harte heeft genomen... en het toch iets met hem heeft gedaan. Prima zo, hoewel minimaal of noem het praktisch als je wilt... hij hoefde er het huis niet eens voor uit. Ik bedoel ermee te zeggen dat ik het er volgend jaar niet meer op aan wil laten komen, dat heb ik ervan geleerd. Dan doen we liever gewoon lekker eten en misschien geef ik nog iets, eenzijdigs... wat dan logisch is dat 't van één kant komt, want er was immers niks afgesproken. En nou ja, dat eten is natuurlijk net zo goed in overleg, want het zou zomaar kunnen dat er tegen die tijd een vriendinnetje in beeld is... zo gaat het met die fases, net als je denkt te weten hoe je ermee om moet gaan, is de fase alweer afgesloten.

Schiet me ook een akkefietje te binnen wat mijn jongste zoon had op school. Budget € 5,- en een surprise. Zoon nam dat serieus, hij heeft daar best wat werk van gemaakt, inclusief de tijd genomen om een leuk kadootje uit te zoeken voor dat luttele bedrag. Zelf kreeg hij dan een doos met papiersnippers... en op de bodem een Mars. Die surprise tja... misschien had het kind weinig inspiratie. Maar dat je er dan iets in doet wat zoveel minder is dan het afgesproken bedrag, daar had zoon erg veel moeite mee. En ik ook, dat corrigeer je dan als ouder toch, of zou dit langs de ouder heen zijn gegaan? Ook zoon's mentor heeft er een opmerking over gemaakt, maar daar is het bij gebleven. Kind ging natuurlijk zelf wel met een leuk kadootje en surprise naar huis, dat zul je altijd zien. Wat doe je ermee... tja, ik denk dat dit van die levenslessen zijn, dat je af en toe teleurgesteld wordt. En je kunt je inderdaad niet op rechtvaardigheid beroepen, het is geen ruil... Dat is nou juist de charme van dat lootjes trekken.

Te veel ?

Waarom zou het te veel zijn om van een jong volwassene te verwachten dat hij zijn afspraken na komt? We hebben het niet over een peuter of kleuter maar over een jonge man. Het zou mij helemaal niet gaan om dat cadeautje maar veeleer om het principe er achter. Als er iets afgesproken is dan doe je dat, dan neem je die verantwoordelijkheid. Ik vind dat in sommige reacties het hier wel erg wordt goed gepraat dat het ok is dat een kind zich niet aan de afspraken houdt en dat het toch wel heel veel is om te verwachten dat hij dat wel dat doet.

Geen wonder dat sommige jongeren zich onverantwoordelijk gedragen want blijkbaar zijn er ouders die dat vergoelijken en die jongeren als kleine kinderen zien van wie je niks mag verwachten en die je niet serieus moet nemen.

Als iemand zich zonder reden niet aan een afspraak houdt mag je best boos en teleurgesteld zijn en dat ook laten merken. Ik probeer mijn oudste kinderen te benaderen als de bijna volwassenen die ze zijn (16,16 en 15). Ik heb hoge verwachtingen van hun. Ik neem ze serieus. Ik luister naar hun. Tegelijk verwacht ik ook dat ze hun verantwoordelijkheid nemen voor hun plichten en afspraken.

Ach ja

En dan nog 40 jaar of langer de pest in hebben dat het altijd gedoe is met Kerst met familie zodat je bij het leger gaat horen dat tegen de Kerstdagen opziet. Er is altijd iemand ontevreden want je hebt weer eens niet aan andermans verwachtingen voldaan.
Fijn.

Annej

Niet aan verwachtingen voldoen of je niet aan afspraken houden zijn 2 totaal verschillende dingen. Appels en peren.
Maar prima natuurlijk als dat in een gezin verder niet belangrijk gevonden wordt of minder belangrijk dan de goede lieve vrede.
Ik vind het ook belangrijk dat kinderen, jong volwassenen hun verantwoordelijheid nemen.
En soms heb jee daar ouders voor nodig om dat te begeleiden zoals bij de surprises. Missch was er een ouder thuis die liever de goede vrede bewaarde dan het kind op gemaakte afspraken of verantwoordelijkheden te wijzen. Anderen worden daar de dupe van en kind heeft niks geleerd behalve dat hij er mee weg komt want niemand zegt iets om de lieve vrede. Zo zit ik niet in elkaar en ik wil niet dat mijn kind zo doet. Dus ik maak er een punt van.

Verwachtingenmanagement

Het kan ook handig zijn om je kinderen te leren dicht bij jezelf te blijven en naar anderen uit te spreken wat jou verwachtingen zijn. Je kunt best meedoen met wat anderen van je vragen maar denk na of je wel aan verplichtingen wil of kan voldoen en laat dat tijdig weten.
Mensen afrekenen op 'foutjes' is geen handige eigenschap. Je kunt hooguit neutraal vragen hoe het komt dat het niet lukt en of je daar bij kunt helpen.
En niet op alle slakken zout leggen. En genieten van wat er wel naar je toe komt.

Je kunt je kinderen ook leren een niet aan zichzelf te denken en iets te doen voor een ander. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb het nergens over afrekenen laten zien. En het de toon die de muziek maakt. Je kunt hier op veel manieren een draai aangeven zonder dat het gaat over fouten of wroeging.

afspraken nakomen

ik sluit me aan bij degenen die vinden dat je je aan de gemaakte afspraken houdt, er hierbij wel van uitgaande dat iedereen binnen het gezin het eens is met de afspraken. Dus als er afgesproken wordt om kado's te kopen, dan zou ik als ouder ook verwachten dat ieder zich daar aan houdt. En als dat niet zou gebeuren, dan zou ik zeker mijn mening hierover uitspreken.

Wij doen zelf de laatste jaren niet meer aan kado's, we geven liever iets tussendoor. Onze zoon krijgt elk jaar wel een geldbedrag voor zijn verjaardag. Het gebeurt dat onze zoon iets voor onze verjaardag koopt maar niet elk jaar. Is ook helemaal niet erg, hij is ook meer van het type van een spontane actie tussendoor en kiest dan iets waarvan hij weet dat we het erg leuk vinden.

Afspraken

In veel reacties wordt gezegd, er zijn afspraken gemaakt en oudste heeft zich daar niet aan gehouden. Maar heeft die het ook beleefd als een gemaakte afspraak?
Ik lees, ‘we hebben gezegd dat we wel vonden dat de kinderen iets konden doen’, ‘we hebben duidelijk uitgesproken dat we vonden dat ze iets kleins moesten doen’, ‘het is wel duidelijk dat het gedoe van het nadenken over en kopen van kadootjes wordt onderschat wanneer je zoiets eind november voorgesteld krijgt’.
Daar lees ik weinig afspraak in en veel eenzijdige volwassen plannen. Een afspraak is voor mij iets waar je het -samen- over eens bent geworden. Hij heeft geen nee geroepen, klopt. Maar het is echt wel des pubers dat ze dit soort volwassen plannen lekker naast zich neer kunnen leggen met een soort van meer of minder bewust ‘niet voor mij’ idee.
My 2 cents, geef ze volgens jaar duidelijk inspraak en leg niet je eigen ideeen op van hoe jij vindt dat kerst zou moeten zijn.

Kinderen verschillen

Uiteraard hoop ik dat mijn kinderen opgroeien tot niet egoïstische, gevende mensen.
Maar mijn middel om dat doel te bereiken verschilt gewoon.
Ik vind het veel waardevoller kinderen daar zelf mee te laten stoeien, dan dat ze plichtmatig iets doen alleen omdat moeders het zegt.

En nogmaals, mijn kinderen geven dus wel. Maar als ik daar achteraan zou gaan zouden ze het niet meer doen, of iig met veel minder plezier.
Plezier in geven is voor mij veel belangrijker dan een afspraak daarover nakomen, als waarde om mee te geven.

Definitie van 'een afspraak'

"In veel reacties wordt gezegd, er zijn afspraken gemaakt en oudste heeft zich daar niet aan gehouden. Maar heeft die het ook beleefd als een gemaakte afspraak?"

Daar heb ik ook wel over nagedacht, zoon benoemde dat namelijk, dat hij dit niet had afgesproken, maar wij. Toch denk ik wel, dat als je ruim van te voren een voren een voorstel doet (wij) en er wordt ingestemd (hij), dat dat een afspraak is. Wanneer is het dan wel een afspraak? Als het zwart op wit staat? Als hij de afspraak woordelijk herhaalt? Als hij een termijn krijgt om erover na te denken? Ik vind het lastig. Ik had het eigenlijk wel kunnen zien aankomen. Het past ook helemaal in het plaatje van puber met diagnose ADD. Geen overzicht zien, slecht kunnen plannen. Misschien had ik een week van tevoren (eerder heeft weinig zin) nog een keer moeten zeggen dat kerst eraan kwam en dat hij moest denken aan een kadootje. Punt is wel dat dit op zo'n moment geïrriteerd wordt weggewuifd, want ook een week is nog ver weg. En nu gaat het over kerst, maar eigenlijk lopen we continu aan tegen dit soort dingen, met zijn baantje, met school, soms kun je 't van tevoren niet bedenken... omdat je zelf ook druk bent, ben je ook niet altijd alert dat er weer iets verkeerd dreigt te lopen. Gewoon zo weinig mogelijk plannen, ondernemen of afspreken... op de nodige 'moetjes' na, dat is het makkelijkst. Maar of dat nou de oplossing is?

Ik denk

Dat hij de leeftijd heeft voor meer overleg. Dus: het is bijna kerst. Hoe zullen we die invullen met elkaar? En dan de kinderen ook met ideeën laten komen. Dan is het meer gun eigen ding geworden. Als er dan uitkomt: cadeautjes. Ok leuk idee. Hoe dan? Hoeveel? Wie doet wie? Met lootjes? Maximaal bedrag?
Laat hen het bexenken. Als jij dan toch extra cadeaus wil geven gewoon omdat moeders dat nu eenmaal leuk vinden dan kun je dat doen zonder er iets voor terug te verwachten.
Onze kinderen kwamen er zelf mee dat ze cadeautjes wilden doen. Ieder 1 cadeau was wat ze hadden bedacht maar broer en zus gingen niks aan elkaar geven. Maar wel iets voor ons regelen. Ik heb ze er nog wel even aan herinnerd maar ze deden het wel.

Ik kan er zelf erg slecht tegen als mensen zich niet aan afspraken houden, maar ik zou kinderen in puberleeftijd nog wel een week voor de datum nog herinneren.

Overigens zou een cadeau ook gratis mogen zijn; een bon om 3x af te wassen zonder dat het de beurt is. Ik noem maar wat, het ging tenslotte om een cadeau waarbij aan de ontvanger gedacht werd.

Wij hebben hier Sinterklaas met pubers in overleg op een bepaalde manier gevierd. (Wat zullen we dit jaar doen met Sinterklaas?). Als een van de pubers op het laatste moment opeens niets had gedaan, had ik dat slecht getrokken. Ik denk dat we even overlegd hadden hoe dat gekomen was en hoe het nog op te lossen was. Maar als hij geweigerd had wat te regelen, had hij aan mij toch een slechte gehad. Afspraak=afspraak.

Een afspraak

Ontbreken van actief tegenstemmen is niet hetzelfde als instemmen... zeker niet voor een puber. Een afspraak hoeft niet zwart op wit te staan maar er maar er gaat wel overleg aan vooraf, en niet een mededeling die dan al of niet tegengesproken kan worden.
Jip het grote verschil is dat er bij jullie de vraag werd gesteld, wat zullen we dit jaar doen met Sinterklaas? En niet vanuit de volwassenen werd gezegd, we doen het op deze manier, vergeet het niet.

net als Teuntje

Ik las We hebben ook duidelijk uitgesproken dat we vonden dat ze iets 'klein's' moesten doen'.
Ik lees dat niet als een vrijblijvend voorstel waar wel of niet mee ingestemd kon worden. Een beetje puber zegt op dat moment ja, omdat hij of zij weet dat een "nee" niet zo maar wordt geaccepteerd.
Ik zou volgend jaar gewoon aan je kinderen vragen wat zij leuk vinden om te doen met kerst. Vervolgens kun je dan echt afspraken maken.

Iets kleins

Naast een discussie over hoe de afspraak tot stand is gekomen, vind ik een foto die met een beetje zorg is uitgezocht en ingelijst wel een cadeautje.

Soms is het niet alleen een kwestie van verwachtingen aan zijn kant managen, maar ook het managen van je eigen verwachtingen.

Overleg

Ach, ook overleg kan dezelfde problemen geven. Dochter hier was de eerste die met Sinterklaas riep dat ze toch echt weer wilde lootjes trekken en surprises en gedichten maken. Omdat zoon ook wilde zijn we gezwicht. Ik wilde namelijk eigenlijk al stoppen. Uiteindelijk was dochter dus degene die op de dag zelf om half 4 nog eens aan haar surprise begon, terwijl om half 5 de visite voor de deur stond. En uiteindelijk nog een uiterst saaie surprise maakte, een boek van Sinterklaas. Maar goed, we hebben erom gelachen. Wat doe je anders? Ze had op haar manier toch haar best gedaan. Het kadootje en het gedicht waren overigens prima.
Dat we wel stoppen met de Sinterklaastoestand heeft er meer mee te maken met dat zoon niet meer wil. Knutselen is echt zijn hobby niet en gedichten schrijven vindt hij ook heel lastig. En dat mijn moeder liep te klagen dat er teveel op schermpjes gezeten werd, wat overigens niet het geval was.
Met Kerst heb ik voor iedereen van het gezin nog iets onder de boom gelegd. Ook voor mezelf. Dat werd erg gewaardeerd. Met name door zoon. Want die had zo'n zelfde ervaring als eerder hier werd genoemd. Hij had op zijn manier zijn best gedaan op de surprise en kreeg van mijn vader een surprise terug die meteen uit elkaar viel en met als kado alleen maar chocola erin. Dat vond ik ook een beetje matig. Zo zie je dat ook volwassen mannen zich er makkelijk vanaf kunnen maken.

Afspraken

Voor mij zou dit dus echt niet onder een afspraak vallen. Dat is gaan zitten en open vragen 'hoe zou iedereen kerst het liefste vieren', met ook ruimte voor 'nou niet'. Dan kan je tot afspraken komen waarin de wensen van iedereen zijn meegewogen. En dan leef je voor wat rekening houden met elkaar daadwerkelijk inhoud.