Is het normaal dat ik me afgewezen voel?

het is min of meer normaal. ik kn me herinneren dat ik dat in het begin ook heel sterk had.
Wel moet je toch gaan proberen om het je zo min mogelijk persoonlijk aan te trekken. Zie het als zijn persoonlijke tekortkoming van dit moment dat hij zich nu zo opstelt. Maar probeer wel degelijk ook tegelijk om er wel consequenties aan te verbinden! Want dit gedrg moet toch ook wel beantwoord worden.
Als hij zegt dat het een grapje is, dan schaamt hij zich blijkbaar achteraf toch wel voor zijn gedrag...dat is het goede nieuws!
Toch moet je niet accepteren dat hij het een grapje noemt. Je moet hem laten weten dat je het wel serieus oppakt en dat hij zich er niet vanaf kan maken door te zeggen dat het een grapje was of dat hij het niet meende.

Niet gemakkelijk

Bedankt voor je reactie tante Sidonia.
Ik word vooral kwaad als hij zijn puberkuren op zijn jongere broer uitwerkt. Broer is twee jaar jonger, maar iets minder 'volwassen' dan hij op die leeftijd. Begint nu pas een klein beetje interesse te krijgen in meisjes, gsm dient enkel om te bellen ... je snapt wel wat ik bedoel. En die broer heeft nu een vriendinnetje (maar echt gewoon een vriendinnetje ) en hij durft niet samen met het meisje naar school te fietsen (laatste jaar basisschool) omdat zijn broer hem dan gaat pesten met zijn 'liefje' ... zo ver gaat het dus ...

Dan denk ik altijd: ik kan dit wel hebben, ik weet dit wel te plaatsen, maar er zijn andere mensen (broer, oma's, ... ) die dit niet kunnen en op zijn minst tegenover deze mensen moet hij een beetje 'normaal' doen

Dat lijkt nog mee te vallen Hier is de oudste net bijna uitgepuberd en die was soms ronduit grof. Dan liet ik wel duidelijk merken dat ik daarvan niet gediend was. Gelukkig had ik hier op OO regelmatig gelezen dat de crux is om het je niet persoonlijk aan te trekken. Het is juist goed voor hun ontwikkeling dat ze zich afzetten tegen hun ouders ;-)
Uitzitten dus, en begrip tonen voor dat onvolgroeide brein. Maar van valse opmerkingen of klierend gedrag naar familieleden mag je best uitleggen wat dat met je doet.

in dit geval

denk ik dat mijn insteek zou zijn jongste te stimuleren weerbaarder te worden.
Kom op zeg, hij laat zich toch niet op zn kop zetten door een klierende broer;)
Ik zou dan ook wel zo vals kunnen zijn een bijtende opmerking te maken naar oudste.
Verpakt in humor, dat misschien wel. Dat oudste vast jaloers is oid. Luchtig maken/houden!!

(vind ik zelf ook niet makkelijk hoor, laat me op mn kop zitten door draak van 13 hier.
Rustig blijven uitleggen is mijn devies, iets dat ik geregeld vergeet.
Vaak blijkt achteraf dat puberella het niet zo kwaad bedoelde, het kwam er alleen nogal verrot uit. Ze weten zich ook nog lang niet altijd goed uit te drukken al lijkt het soms heel wat.
Vervelend doen moeten ze natuurlijk ook goed oefenen;) maar gevolgen ervan mogen ze ook ervaren.