Is dit normaal of reden tot het zoeken van hulp ?

Eerst

Ik zou toch eerst even het stof laten zakken. En er een paar baldadige incidenten in zien.
En je ex niet steunen in zijn escalerende gedrag. Ja, pubers kunnen je verrassen en verbazen en de fout ingaan, maar de soep wordt meestal niet zo heet gegeten, tenzij je zelf de zaak op de spits gaat drijven.
Dus eerst vader en moeder kalmeren. Pubers hebben al lang door dat dit niet de bedoeling is. Het vernielen niet en het stelen niet.
en anders stel je het nog maar eens aan de orde, gooi het in de groep.

Grenzen

Ik mis in je hele verhaal dat je zelf grenzen stelt. rommel mochten pubers van mij hebben, op hun eigen kamer, die ik niet meer bezocht. Maar een vuilachtergelaten keuken leverde toch van mij een behoorlijke uitbrander op en vervolgens de vraag of ze dat wel konden opruimen, omdat ze anders niet meer de keuken in mogen.
Schoonmaken en vergoeden van wat vuil en kapot gemaakt is is aardig en minimaal. Maar er zou toch ook een stevig gesprek volgen: kan ik jullie nog wel naar buiten laten?
Ik geef je ex gelijk dat hij boos is geworden, alleen vind ik zijn eis 'totdat iemand bekent' niet realistisch: het zou zomaar kunnen dat het briefje in de pas gewassen broekzak zit.
De vrijheid van kinderen breidt zich uit naar mate ze ouder worden, maar ze moeten dan wel laten zien dat ze die vrijheid ook aankunnen. en anders moet jij daar als ouder staan om ze even terug te fluiten.
Begrip en meeleven tonen met hen vanwege de echtscheiding of de leeftijd of de de te strenge vader helpt helemaal niet. Integendeel: het maakt ze stuurloos.
Waar liggen jouw grenzen? Of heb je die niet meer? Maak je pubers dan duidelijk dat het jouw huis is, dat jij daarin woont en dat er dus dingen zijn die wel en niet kunnen. Lijstjes maken met 'ruim de ontbijtspullen op' vind ik zelf te kinderachtig op die leeftijd. Dus het zal in algemenere termen moeten gaan: 'zorgen dat anderen hier ook kunnen leven, fatsoenlijk, normaal, nou ja, allemaal die termen waar jezelf misschien een hekel aan hebt, maar waarbij zij wel zelf in kunnen vullen hoe dat dan zal gaan. Alleen is niet elke invulling acceptabel: jij bent de grens en die grens mag best veel steviger dan wat het nu lijkt te zijn.
Straks mogen ze alles doen als ze op zichzelf wonen.

Tsjor

Niet laten zakken

Ik ben het overigens niet eens met AnneJ: zoiets moet je niet laten zakken, dan snappen kinderen straks, als jij bent uitgedacht, helemaal niet meer waarover het dan nog gaat. Het gaat ook niet om wat er later mogelijk voor criminelen uit zouden kunnen komen, het gaat om het irritante gedrag dat ze nu laten zien, waar je nu boos van wordt en wat je nu aan moet gaan pakken.
Dat zou ik ook tegen mijn ex zeggen: nog geen externe hulp, eerst zelf maar eens gaan opvoeden. Wat dan het beste is weet ik niet: ieder op zijn eigen manier of juist sterke onderlinge afspraken maken. Als je het niet eens bent met de manier waarop je ex het aanpakt, en je denkt dat je zelf een betere aanpak hebt, dan zou ik afspreken dat ieder het op de eigen manier probeert. Anders ga je namelijk ruzie maken met je ex: hij te streng, jij alles vergoeilijkend. Uiteindelijk zal het in de loop van de tijd allemaal vanzelf wel weer goed komen, ongeacht welke aanpak ook. Maar dat neemt niet weg dat je nu niet niks kunt gaan zitten doen: jij moet de ruimte in jouw huis weer terugnemen.

Tsjor

stelen baldadigheid?

'In het huis van ex-man is ondertussen 20 euro verdwenen, volgens ex gejat door een van de kinderen die echter alledrie bij hoog en laag volhouden dat zij het niet zijn geweest.'

'En er een paar baldadige incidenten in zien.'

Stelen is geen baldadigheid. Op die leeftijd moet je weten dat je met je tengels van andermans spullen afblijft. Dus ik zou het zeker niet laten gaan. Vermoedelijk is dat al de hele tijd gebeurd en is dat de reden dat het zo ver gekomen is.

Tips

Sommige tips zijn minder realistisch. Bv de tip over het keukenverbod. Dat werkt toch niet in de praktijk. Als een ouder even naar de winkel gaat, is er niets dat een puber weerhoudt de keukenkast open te trekken. Ik ben ook wel eens verbaasd wat ik onder de bedden aantref..
Opvallend is wel dat na het bekijken van een tv-programma over het verslavende effect van suiker in voedsel en we hier bewuster minder vaak frisdrank kopen of sultanapakjes, er ook minder verpakkingspapiertjes rondslingeren. Minder behoefte van het lichaam naar suiker en snoep.

Maar discussies en een vervelende sfeer behoren bij het verleggen van grenzen, hoe goed die grenzen ook bedoeld zijn.
Wij zeggen ook dat een mobiel tijdens huiswerk op de aanrecht dient te worden gelegd om ze te behoeden voor afleiding of onverwachte pingetjes. Maar op diezelfde mobiel staat vaak een foto van het huiswerk op het bord. Ze zijn zo geraffineerd in het bedenken van excuses. En we hebben nu eenmaal geen ogen in de achterhoofd als bij een wandeling naar de keuken voor een glas water tegen uitdroging, ook even een mobiel wordt meegenomen want huiswerk...

Ik snap de irritatie . Zelfs zonder baldadig gedrag, zoals blowen of drinken of vandalisme, is er genoeg wat je bezig houdt. Het knaagt aan je vertrouwen in elkaar. Ik zou het ook niet koppelen aan de scheiding. Alsof moeilijk pubergedrag alleen voorkomt in gescheiden gezinnen. Op de vraag van TS of ze criminelen op de wereld heeeft gezet? Nee, die twijfel vind ik te ver gaan.

Het is vervelend dat de ex klaagt over het geld. Dat niemand eerlijk durft te zijn. De ex zal het al met zijn kinderen besproken hebben. Ze zullen al gevoeld hebben hoe teleurgesteld hij is in hun gedrag. De enige les is dat een ouder in het vervolg het geld niet voor het grijpen neerlegt.

Toen ze klein waren, was je ze een stap voor bij het oversteken van de weg. Nu moet je ze een stap voor zijn bij andere uitdagingen. Maar dat wilt niet zeggen dat je daarin altijd slaagt.

Samen werken

Jullie zullen samen moeten gaan werken. Samen duidelijke afspraken over wat wel en wat niet. Daarbij moeten jullie ook beide verwijzen naar wat er bij vader gebeurd bij vader blijft en vice versa. Jullie zullen beide naar de kinderen toe heel duidelijk moeten zijn, dat ondanks dat jullie niet meer samen wonen, het niet betekent dat jullie niet meer samen ouder zijn. Met pubers is dat extra moeilijk, omdat ze alles wat jij zegt in twijfel trekken.

Dat het voor jullie zwaar is begrijp ik heel goed. Eerst moet je veranderen vanwege het feit dat jullie minder makkelijk snel kunnen schakelen over hoe jullie bepaalde zaken gaan benaderen. Dan nu de overstap naar de coachende rol die bij een puber vaak beter werkt.

Dat de vader aangeeft hulp nodig te hebben is niet slecht. Daarvoor hoeft het echt 'te erg' te zijn. Soms is het al genoeg om juist te horen te krijgen dat het er nu eenmaal bij hoort. Er zullen in ieder geval adviezen komen over hoe de zaken te benaderen. Ik zou dus gewoon lekker op zoek gaan naar iemand die jullie kan begeleiden, liefste met ervaring met gescheiden ouders. Het is toch altijd een extra complicatie, al is het alleen maar omdat de communicatielijnen nu eenmaal langer zijn, dan als je in 1 huis woont.

Hmmm

Ik vind het idee om alledrie te straffen totdat er wordt bekend geen goede methode. Het is DE methode (zoals je zelf al schrijft) om onderlinge argwaan en woede te kweken, terwijl je van je eigen kinderen juist wilt (tenminste, ik wel) dat ze saamhorig zijn en voor mekaar opkomen en zo.

Ik denk idd dat jullie pubers van streek zijn door de scheiding en zich op deze manier uiten. Over die twintig euro, kan een briefje niet door een windvlaag achter die kast zijn gewaaid, door een openstaand raam of een openzwaaiende deur?

Ik zou iig zeker niet alledrie straffen. Het werkt niet en pakt averechts uit. Ongeveer net zoals een hele schoolklas straffen omdat er een kind liegt of zo. Dat is echt een achterhaalde praktijk.

Overigens: hebben jullie als puber echt nooit eens geld gepikt (dat klinkt al heel anders..) of iets baldadigs gedaan? En verder toch goed terecht gekomen? Ik denk namelijk dat het er wel een beetje bijhoort, het aftasten van grenzen, en zeker nu, na zo'n scheiding. Ik zou vooral veel praten. Verder heeft je ex blijkbaar het gevoel dat het hem boven het hoofd groeit. Komt dat alleen door het 20-euro-incident? Of speelt er meer?

Hulp en regels

Helemaal eens met Paddington: "Dat de vader aangeeft hulp nodig te hebben is niet slecht. Daarvoor hoeft het echt 'te erg' te zijn." Integendeel, als het "te erg" geworden is, is het veel moeilijker op te lossen. Dus laat vader maar op zoek gaan naar hulp. Kan geen kwaad.

De scheidig zal geen positieve invloed gehad hebben, schat ik zo in, maar ik vind dit toch nog redelijk normaal pubergedrag. Het is aan jullie om te bepalen wat jullie wel en niet accepteren. Het is heel normaal om en elk geval enkele regels te hebben rondom eten/drinken op de kamer, telefoongebruik, was/afwas, opruimen. Hoe los of hoe strak die zijn, bepaalt iedereen natuurlijk zelf.

liegen en stelen

Dat het geld verdwenen is, is naar. En omdat je ex het zo erg vindt, is de kans dat een van de drie bekent, minimaal. Hoe bozer je wordt en hoe meer je het 'erg' vindt, hoe minder ze eerlijk zullen bekennen.

In mijn gezin zou ik het zo doen:

Ik zou zeggen: er is geld weg, ik weet niet wat er is gebeurd, maar ik baal er erg van. Ik hoop dat het niet nog eens gebeurd en als dat zo is, ga ik mijn geld heel goed opbergen en jullie heel goed in de gaten houden. Maar op die manier wil ik eigenlijk niet met jullie om gaan. Jullie zijn verstandig genoeg om te weten dat je niet het geld van een ander mag pakken.'

En verder zou ik voorlopig ervoor zorgen dat er geen gelegenheid tot stelen is.

Het gedrag in de flat heb je volgens mij goed opgelost. Zelf de troep opruimen, schade vergoeden, excuses aanbieden. Dat werkt het beste.

Je kunt natuurlijk nooit weten of je kinderen zonder de scheiding zich ook zo gedragen hadden. Ik heb als puber ook weleens dingen gedaan die niet door de beugel kunnen en mijn ouders zijn volgend jaar 60 jaar getrouwd.

Het had bij mij te maken met het zoeken van grenzen en een soort van verzet tegen alles. Ik had het niet naar mijn zin en dat moest er op de een of andere manier uit.

Ik zou dus wel zorgen dat je je kinderen tijd en ruimte geeft om zich te uiten. Om te bespreken als ze balen en duidelijk te maken dat het logisch is als ze boos zijn. Dat daar ruimte voor is.

Ik zou ze ook aanbieden om gesprekken met een psycholoog of zo te hebben. Ik denk dat het belangrijk is om te weten dat dit een mogelijkheid is. Zulke gesprekken zijn misschien een beetje eng, voor de eerste keer, maar kunnen erg goed helpen. Dat zou ik ze alledrie aanbieden. Als ze er dan zelf voor kiezen om dat niet te willen, zou ik ze daar vrij in laten.