U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Honderd keer zeggen, nog niet doen
Hoi,
Wij hebben hier te maken met een (gelukkig niet echt) hardhorende puber. Het gaat vaak om kleine afspraken waar hij zich gewoon helemaal niet aan houdt. Meestal zijn het dingen die hij zelf moet regelen, die hij laat zitten. Bijvoorbeeld: zeg even tegen die en die juf dat je rekenmachine kapot is. Jajajaja. Maar na drie keer opnieuw afspreken is het nog niet gebeurd. Of nog simpeler: pomp je band op want die is hartstikke zacht. Gebeurt niet, rijdt ongeveer op zijn velgen. Gooi je kleren in de was: nee hoor, trekt ze rustig 4 dagen aan als het aan hem ligt. Ga douchen! Vergeet dat en dat niet (vergeet het toch). Doodmoe word ik ervan. Steeds maar blijven herhalen totdat ik zo ongeveer uit mijn vel spring. Met huiswerk gaat het iets beter, hij hoeft niet veel te doen om goede cijfers te halen, gelukkig.
Wat doen jullie hiermee? Ja, de consequenties laten ervaren, dat snap ik theoretisch wel maar praktisch? Als meneer zijn slaapzak vergeet kan papa wel weer een half uur naar het kampadres rijden om hem te brengen. Of moeten we hem dan maar gewoon zonder deken laten liggen (in de winter??) Moeilijk, moeilijk.
Groet,
Anonieta
Je geeft het antwoord zelf al
Ja hoor, laat hem maar zonder deken dan. Hij regelt heus wel iets anders, maar dan moet hij het ter plekke zelf oplossen. En die band zelf laten plakken, en hem een onvoldoende laten halen omdat hij zonder rekenmachine zit, enzovoorts. Dan komt de boodschap op een gegeven moment wel aan. Een puber helpen herinneren is prima. Maar vier keer en dan nog niet doen? Nee...
Wat betreft de kleding en het douchen: Misschien kan je een leuk meisje uit zijn klas inhuren voor het leveren van commentaar? 
Prulletje
Wat hier werkt
hier mag de tv en de computer pas aan als pubers klaar zijn met hun eigen dingen.
er is gedoucht,de lunchtrommel en het huiswerk is klaar.
1 van de pubers vergeet ook altijd alles,we hebben haar geadviseerd om een lijstje op de hangen op haar kamer met wat zij elke dag moet doen.
dit heeft ze uiteindelijk gedaan( nadat ze het eerst 20 keer vergeten was;-).
en je slaapzak vergeten? ja ,dan zijn de consequenties dat je het koud hebt s,nachts.
in het begin vond ik het moeilijk,vond het al gauw zielig voor puber als hij/zij weer iets vergat,maar het blijkt dat ze toch het meeste leren door zelf de consequenties te dragen van hun eigen vergeetachtige gedrag.
Maak duidelijke afspraken
wij hebben ervaren dat duidelijke afspraken 'helpen' bij het 'loslaten'. Zoiets als rijden op je velgen omdat je band zacht is. Als nog onduidelijk is wie die lekke band zodadelijk moet plakken/betalen zal het puber een zorg zijn....hij/zij fietst lekker door en ach, die band dat zien we dan wel weer....Heel anders wordt het als puber weet (omdat je duidelijke afspraken hebt) dat 'lekke band' automatisch inhoud: zelf plakken/gaan lopen/ zelf fietsenmaker betalen.
Dus eerst om tafel gaan zitten. Of voor mij part op de bank. Zorg dat je z'n aandacht hebt (dus t.v.+p.c. etc. uit) en maak afspraken. Hij is verantwoordelijk voor...(vul in), verlies, kapot gaan of vergeten is zijn eigen pakkie an. Kijk ook of hij het begrijpt, geef een voorbeeld en vraag 'm te bedenken hoe ie dat zou 'kunnen' oplossen. Laat hem de afspraken herhalen. Overleg ook de hoogte van zijn zakgeld (vantevoren) is dat hoog genoeg om eventuele zulke dingen op te lossen? (bandenplakspul te kopen etc.) Anders verhoog je het met een paar euro per maand. Als (áls..) je hem nu waarschuwt is het alleen maar een soort 'extra service' van jouw kant...Zeg het ook niet meer 4 keer. 1 keer is al meer dan genoeg...en geen reactie kun je ook nog 's een keer zeggen: "oke, dan moet je het zelf maar weten, de gevolgen zijn voor jouw...." (misschien zet dat 'm aan het denken.)
En houd dan ook vast aan de afspraken. Zo blijft het duidelijk. Als jullie je niet aan je afspraken houden door elke keer in te springen wordt het voor hem alleen maar onduidelijker. Een keertje hulp verlenen mag altijd natuurlijk, maar geef dan duidelijk aan dat hij 'geluk' heeft dat jullie dat doen, het hoort bij de extra service die ouders zo nu en dan verlenen. Een bedankje van zijn kant is dan ook zeker op z'n plaats.
Hier regelt oudste zulke dingen zelf vanaf dat ze op het voortgezet onderwijs was....ook met de nodige opstartproblemen natuurlijk. En is ze ondertussen dolblij als wij toevallig thuis zijn én tijd hebben en ze heeft een lekke band onderweg van school naar huis...Dan zijn we wel eens zo aardig d'r op te halen. Dat scheelt 10 km. achterop bij vriendin of erg ver lopen. En gaat ze met gezwinde spoed meteen die band plakken, want anders is het morgen zélf de trein betalen...
Ach, wij zijn gewoon 'aardige' ouders.....
Maar zelfs deze aardige ouders zouden zo'n slaapzak niet brengen, ze leent er maar eentje of gaat er daarginder maar 1 kopen. Dat had zich best opgelost, er was toch ook leiding aanwezig?
groeten albana
Bekend
Anonieta, jouw verhaal klinkt me heel bekend in de oren. Ook ik heb ervaring met een puber met bovenstaande perikelen. "Om tafel gaan zitten voor een goed gesprek" helpt niet. Blijft over: loslaten. Ik spring allang niet meer uit mijn vel. Nooit gedaan trouwens, verspilde moeite.
Dus: doucht misschien één keer in de week; loopt dagenlang met dezelfde kleding aan; rijdt door op een lekke band (desnoods haal je de band eraf en rij je op de kale velgen); vergeet van alles en nog wat.
Hij rijdt nu op een fiets van mij, waar na twee weken al een flinke slag in het voorwiel zat, omdat hij was gevallen. Ik wil dat hij meebetaald (de helft) aan een nieuw voorwiel. Aangezien hij dit absoluut niet van plan is, heb ik zojuist een stevig slot om het wiel gelegd en heeft hij morgen geen vervoermiddel om naar school te gaan. Jammer dan. Dan gaat hij maar niet. Mocht het nodig zijn, dan ben ik graag bereid tekst en uitleg te geven aan zijn docenten. Daarbij spaar ik mijn zoon absoluut niet!
Ik lijk misschien onverschillig, maar dat ben ik absoluut niet! Ik blijf hem confronteren met de gevolgen van zijn daden en hoop dat ooit zijn ogen open zullen gaan. Maar ik pas ervoor mijn hele leven op te offeren voor mijn zoon. Ik heb nog een kind en een fulltime baan.
Jessica5
Klopt helemaal wat je zegt, maar in de praktijk vind ik dit heel moeilijk. Troep laten liggen vind ik niet makkelijk. Ik denk al vlug: laat ik het zelf maar snel opruimen. Weet ik, helemaal fout! Maar ik ben eraan aan het werken... ;)
Helemaal eens met albana
Zoals Albana het beschrijft zo pakken wij het ook aan.
Soms moeilijk maar wel de beste manier.
Van continu pamperen, helpen, achter ze aan lopen enz enz worden ze geen zelfstandige jongens/meiden.
Leuk voorval: Ik kwam s'avonds uit mijn werk en zag dat de afwasmachine al was uitgeruimd. Ik glom helemaal, zomaar zonder te vragen gedaan. Wat heb ik ze goed opgevoed. Ik ging ze echt even positief benaderen en flink bedanken.
Maar wat bleek. Mijn moeder was even langs geweest en dacht ik haal de afwasmachine maar even leeg. Te vroeg gejuichtd dus. (dit ook wel even tegen de jongens gezegd).
ps. Heeeeeeeeel soms is de afwasmachine nu zonder te vragen uitgeruimd.
Groeten JOER.