Hoe nu verder

Mijn man en ik worden moedeloos van onze pubers.
We hebben er 2, de ene is 16 de ander 17.

- Ze hebben geen respect voor ons en ons huis.
- Ze laten alles staan wat ze gebruiken.
- Negeren ons wanneer we iets vragen of geven met moeite antwoordt en het antwoordt is dan heel gemakkelijk Nee.
- Ze doen waar ze zin in hebben.
- Oudste heeft mij 2 dagen terug uitgescholden, wat steeds vaker voor komt.
- We zijn de meeste stomme ouders die er zijn
- Ze willen zo snel mogelijk het huis uit.

Sommige dingen hoor ik ook van andere ouders, het loopt hier echterr de spuigaten uit.
We komen thuis en de keuken is bezaaid met allemaal spullen die gebruikt zijn, brood open en bloot, eierschalen liggen op de aanrecht (waarschijnlijk al een aantal uren), verpakkingen op de grond en ga zo maar door. 1 van hen heeft de taak om beneden bij te houden, dat doet hij, maar op zijn eigen tijd. Wanneer we er wat van zeggen, moeten we onze mond houden, zeuren we en hij gaat gewoon rustig zitten en eten.
Dochter negeert ons en voert al anderhalve maand niets, NIETS uit in huis.

We hebben hun laptop, xbox, tv alle elektrische spullen ingenomen en gezegd wanneer je je taken een tijdje goed doet dan krijg je het terug. Dat boeit ze niet. Wanneer ze alles hebben doen ze het niet, wanneer ze het niet hebben ook niet.

Ze zijn 90% van de tijd chagerijnig en wanneer we wat vragen horen we een gebrom of niets. Zitten op hun kamer en that's it.

Ik schrijf het nu kort op, maar dit gedrag is al jaren zo.
- We hebben gepraat en gevraagd wat het probleem is. Ze geven geen antwoordt alleen dat we stom zijn en dat de regels die we hebben stom zijn. (De regels waren, doe je je taken niet, dan gaat internet eruit en ook je tv)
- Man en ik hebben vorig jaar therapie gehad ivm onze relatie. Wij hadden door ook aan gekaart dat het wellicht voor de kinderen goed zou zijn om ook te kunne praten, zodat zij ook hun ei kwijt kunnen en we daar ook aan kunnen werken. Daar kwam ook uit, dat de regels stom zijn.
- We hebben met vrienden gepraat, de kinderen kunnen ook goed met hen opschieten en vertrouwen hen ook. De kinderen hadden al eens eerder met hen gepraat en die vrienden dachten ook echt dat het aan ons lag. Door dat gesprek is er een balans gekomen, omdat ze ook onze kant hebben gehoord. Klagen doen ze genoeg, wanneer er wordt gevraagd wat wil jij (de kinderen dus) er aan doen. Dan zegt de oudste ik wil er niets aan doen, de jongste trekt haar mond niet open.

Ik weet niet meer hoe we verder moeten. Het is niet alleen het niet opruimen van de eigen spullen, het is het hele geheel, de desintresse, het respectloos zijn naar ons toe.

We willen een soort shock effect creeeren en vanavond zeggen, dat we er niet meer tegen kunnen en dat wij het er mee eens zijn dat ze het huis uit mogen en waar ze dan naar toe willen en hoe ze dat zien.
Ze hebben tot zondag de tijd en anders bellen we maandag naar Jeugdzorg of iets dergelijks. Overigens gaan we maandag echt ergens naar toe bellen, maar waarschijnlijk begint het met de dokter. Maakt niet uit er moet iets gebeuren.

Het klinkt misschien alsof het niets is, maar ik heb het gevoel dat de kinderen geen onderdeel willen uitmaken van ons gezin of dat het teveel moeite kost.

Ik vraag me af iemand advies heeft of me gewoon even een hart onder de riem kan steken.