U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe houden we het gezellig?
Met 2 pubers (12 en 15) in huis, die beiden met regelmaat niet vooruit te schoppen zijn en zich gedragen alsof ze in Hotel Mama wonen, is de sfeer in huis nog maar zelden positief. We zitten momenteel met zijn allen in een negatieve spiraal, waar we niet uit lijken te komen. Hoe doen jullie dat? Man en ik proberen echt zoveel mogelijk het positieve te belonen en het negatieve te negeren, maar dat is zooo moeilijk. Ze presteren het zelfs om hun tanden niet te poetsen als we er niet naast staan, om even de situatie te schetsen. Afspraken komen ze niet na, zijn met hun beeldschermen vergroeid (uiteraard), zelfs een lijstje met hun taken zorgt er niet voor dat ze zonder (veel) aansporing doen wat ze moeten doen. Hoe draaien we dit om??
Vast dank voor het meedenken en delen van jullie tips!
Klinkt
Klinkt als heel normaal eigenlijk, heel erg des pubers.
Blijven proberen, geen discussies aangaan, heel vaak je schouders ophalen, goed leren zuchten, regelmatig je hand over je hart halen en af en toe opmerken dat ze je opvoeding en inzet ergens anders wél laten zien.
Verder vooral vreselijk uitzitten is mijn ervaring.
Wat mij helpt:
bij elke knal van de deur bedenken dat het voor het kind rotter is om zich zo te voelen dan voor mij om het aan te zien en te horen.
Pick your battles
Mijn man kan af en toe ook zo enorm zeuren over onze zoon, die aartslui is. Hij gooit zijn onderbroeken niet in de wasmand, komt op het laatste nippertje uit bed, hangt de hele dag achter de playstation etc.
Ik haal eigenlijk mijn schouders erover op en denk: ach hij hij zit inmiddels in 5 vwo, hij rookt, drinkt, blowt en spijbelt niet, volgens mij mag ik mijn handen dicht knijpen als ik andere ouders hoor. En die onderbroeken en smerige kamer, ach ik gooi gewoon zijn kamerdeur dicht dan zie ik het niet.
Jammer ;-)
Had gehoopt op een gouden tip, maar wist eigenlijk al dat die er niet is 
. Okee, gewoon blijven ademhalen en af en toe diep zuchten deden we al, dus daar gaan we dan maar mee door. Het helpt al een beetje dat jullie dat ook allemaal herkennen... Ik ga met puberella maar weer eens wat gezelligs doen, jammer alleen dat ze het meestal presteert om op de dag dat we iets gepland hebben zich als een monster te gedragen, maar dat hoort nu eenmaal bij haar ben ik bang. Moet ik me niet door uit het veld laten slaan!
Thanks!
tandenpoetsen
Op deze leeftijd hoef je niet op het tandenpoetsen te letten, dat is hun eigen verantwoordelijkheid. Ze zullen wel opmerkingen krijgen van klasgenoten, dan zullen ze echt wel goed gaan poetsen.
eigen wasmand
Ik heb op een gegeven moment een wasmand in de kamer van zoon gezet. Dat ging niet vanzelf goed. Soms wel, soms niet. In het begin samen. Maar inmiddels, 18 jaar, vraag ik hem om even zijn wasgoed van de vloer te rapen en in de mand te doen dan kan ik de volgende dag een was voor hem doen. En dat gaat goed.
Geluk of gelukkig?
Of ik heb geluk en vind het allemaal (nog?) wel meevallen met pubers van 15 en 12, of ik ben zooooo ontzettend gelukkig met ze (heeft ook even geduurd voor ik zwanger van ze was, dus prijs me nog elke dag gelukkig dat het toch allemaal gelukt is) en zo onwijs trots op ze, dat die vervelende kanten van ze (ja, ook hier rotzooi op de kamer, kleding niet in de wasmand, tanden niet poetsen, lui op de bank of op bed, eindeloos dingen vragen om te doen en toch niet doen) bij mij toch echt bijzaken zijn en blijven (tot nu toe dan).
Goh, wat ben ik toch gelukkig met mijn kinderen, ondanks alle ergernisjes. Dat denk ik echt elke dag!
Dat zeg ik trouwens ook vrij vaak tegen ze. Dat ze dat vooral goed weten en dat ze weten dat ze met alles bij mij terecht kunnen als ze willen.
En bij ergernisjes, rustig blijven, geduld opbrengen, tot 10 tellen, weer vriendelijk vragen en soms functioneel wat bozer worden om ze toch eens in beweging te krijgen 
. En soms inspiratie opdoen op OO voor een andere aanpak .
hier ook
Doen we hier ook; elk kind vanaf een jaar of 10 heeft een eigen wasmand op z'n kamer. Als ze willen dat er wat gewassen wordt nemen ze de wasmand mee naar het washok en doen daar hun was in de verschillende wasmanden bij de wasmachine (op kleur). Dan wordt er gewassen. Anders niet.
Best lastig als je niets hebt om aan te trekken;-)
Ik zou investeren in kleine dingen. Hier zelfde leeftijd. We veren wat mee met geklaag over huiswerk en school. Regelmatig even met 1 een kopje thee drinken, samen een filmpje kijken, vaste taken hebben ze niet; laten wel de hond uit, tafel afruimen, vaatwasser uitpakken, stofzuigen soms. Soms met gemopper. Negeer ik. Bedank ze altijd voor wat ze doen.
interesse tonen in hun beeldscherm. Mobiel / ICT dingen laten uitleggen. Geef ze ruimte om zelf hun zaakjes te regelen. Zijn afspraken echt afspraken of opgelegde regels (eenzijdig). Betrek ze in de afspraken. Wat willen ze? en hoe willen ze het leuk houden?
Nadrukkelijk wat leuks plannen lijkt mij beladen. Gewoon kleine vanzelfsprekende dingen. Kijk ook naar jezelf; hoe reageer je op ze? Ik bied mijn excuses aan als ik bijv. kort reageer.
Het is vervelend om in een negatieve spiraal terecht te komen. Kun je ook benoemen. Laat ze spuien waar ze zich aan storen. Mijn ervaring is dat als ze de ruimte krijgen ze uiteindelijk ook wel naar zichzelf kijken.
Of het door bovenstaande komt weet ik niet maar hier met zelfde leeftijd hebben we niets te klagen.
Succes gewenst
Akke; je eigen gedrag
Akke heeft gelijk. Het is goed om naar je eigen gedrag te kijken.
"Kijk ook naar jezelf; hoe reageer je op ze? Ik bied mijn excuses aan als ik bijv. kort reageer."
Dat laatste is een hele goede: als ouder ook ruiterlijk toegeven als je zelf iets onhandig gezegd of gedaan hebt, onaardig reageerde of wat dan ook.
Door je kwetsbaar op te stellen, geef je kinderen het voorbeeld dat zij dat ook kunnen doen. Dat dat niet erg is, maar juist goed. En wordt de sfeer relaxter, want je mag fouten maken, en je mag dat toegeven, want iedereen doet dat wel eens.
En ook ik bedankt ze altijd, net als Akke, als ze iets gedaan hebben. Ook als ze het mopperend (en na soms tig keer helpen herinneren) hebben gedaan .
Tot slot, ik zeg altijd: als je bij iemand iets negatiefs wilt zien, dan lukt het je altijd. Als je bij iemand iets positiefs wilt zien, lukt dat ook.
Dus: zit het glas altijd halfvol of halfleeg bij jou?
Ondanks alle ergernissen, focus ik erg op alles wat wel goed gaat, wat ze wel leuk, aardig doen. Waar ik trots op ben.
Overigens je schreef al dat jullie zoveel mogelijk het positieve belonen. Ik weet niet wat je daarmee bedoelt, maar volgens mij is steeds alle (kleine) positieve dingen benoemen al voldoende. Hoeft geen echte "beloning" tegenover te staan.
En ik hoorde wel eens: voor elke negatieve opmerking zou je 5 positieve ertegenover moeten zetten. Let eens op of je die 1 op 5 haalt op een dag . Succes ermee!
jezelf oefenen niet te ergeren, de-escaleren
Merk zelf aan verschil benadering man en mij dat je eigen benadering echt effect heeft op de sfeer in huis en de bereidwilligheid van de kids om mee te werken. Manlief kan zich bont en blauw ergeren en dan ook echt alleen maar als politieagent reageren, dan wordt puber dus bozig en dwars. Ik laveer een beetje mee en haal hier en daar mn schouders op en heb nooit zoveel problemen, ze doen wat ik vraag, en zijn dan ook vaak nog best gezellig. Zelf t goeie voorbeeld geven. En ook ik zit nog regelmatig in de badkamer om het naar bed ritueel te begeleiden. Ik zie het als quality time, ze praten dan ook veel over wat ze bezighoudt, en door zulke dingen zelf ook positief te benaderen maak je het voor jezelf ook een stuk makkelijker.
Ik voed mijn man dus ook op in wat werkt en wat niet werkt. Hij merkt t zelf ook , maar hij slaagt er nog niet altijd in om over zijn eigen ergernis heen te stappen. Er is wel verbetering mogelijk dus.