Hoe help je je puber geen meeloper te worden

Groep is goed, onbeschoft gedrag niet

Pubers zijn kuddedieren. Daar doe je niets aan. Er zijn absoluut ook pubers die juist van de groep af willen wijken en hun eigen gang gaan, maar groepsgedrag is heel normaal. Ik zou daar dan ook geen punt van maken. Zodra hij door dat groepsgebeuren onbeschoft gaat doen moet je natuurlijk wel ingrijpen. Ingrijpen in de zin dat je wel grenzen aangeeft. Mijn dochter heeft vroeger ook wel eens een uitglijder gemaakt en toen heb ik gezegd dat ik dat niet tolereerde. Dat heeft geholpen. En natuurlijk proberen om in gesprek te blijven. Soms is het beter maar met gekrulde tenen in je schoenen te luisteren en na afloop te zeggen dat hij zich wel zo moet gedragen dat anderen geen last van hem hebben, dan er een serieuze levensles van te maken. Hij moet het gevoel hebben dat hij het niet voor zich hoeft te houden en stiekem gedrag gaat vertonen.

Lastig

Je schrijft al dat hem 'ogenschijnlijk' niets raakt, want de kans dat het hem wel raakt is groot, maar dat kun je als stoere puber niet laten merken. Je bent snel geneigd er iets van te zeggen of te 'preken', maar zeker dat laatste werkt vaak averechts. Terloopse opmerkingen, terloops voorbeelden aanhalen bijv. uit het nieuws waaruit blijkt wat je bedoelt, werkt vaak beter. Natuurlijk moet je gedrag wat je niet tolereert wel benoemen, maar het gaat vaak meer om 'vaag' gedrag en dat is lastig. Verbieden met bepaalde mensen om te gaan werkt stiekum doen in de hand. Gedrag waar je je aan ergert kun je vaak het beste negeren en als hij zich gedraagt op een prettige manier kubn je hem laten merken ( niet zeggen, hoor ) dat je dat fijn vindt.

Aanvulling 'manstomvervelend'

... nu ik jullie reakties lees, realiseer ik me opeens dat zoons gedrag misschien ook wel in de hand is gewerkt doordat mijn man een tijd lang 'bovenop' zoons keuze voor zijn vriendengroep zat. Hij had vaak kritiek op zijn vrienden, was m.i. veel te bemoeizuchtig, ik vond dat ongezond en had daar nogal wat probelemen mee. Heb daar dan ook menigmaal met 'man(stom)vervelend' over in de clinch gelegen, we zaten daarin niet op 1 lijn ook.Hij volgt nu meer mijn lijn, accepteert iets meer de keus van de vrienden van de kinderen.
Zoon moet misschien daarom ook provoceren denk ik.
Dat van dat negeren van vervelend gedrag en belonen van prettig gedrag is een goeie.Ik merk dat ik soms door moedermoeheid dat niet meer goed kan zien.
dank jullie voor je reakties,
katie

Moedermoeheid?

Ik begrijp wel wat je met moedermoeheidbedoeld, maar ik begrijp niet dat het zover kan komen dat je de positieve dingen van je zoon niet meer automatisch oppikt. Ik zeg niet dat ik de hele dag aan het turven ben, maar zeker als er wat problemen zijn vallen de positieve momenten toch op en dan deel je toch eens een complimentje uit? Doen hoor!:-)

Kaaskopje

ik zie de positieve dingen van zoon wel degelijk en benoem die ook zeker regelmatig.
Maar ik vind het negatieve gedrag helaas overheersen bij mijn zoon, er is altijd wel wat vervelends met hem aan de hand, iets wat hij nalaat, of niet doet, of zich tegen verzetten moet.
Ik bedoel hiermee: een negatieve ondertoon in hoe hij zich gedraagt en/of aandacht vraagt. En echt,ik doe als moeder mijn best me hierdoor niet te laten meeslepen en hem te belonen voor positieve dingen.
Ik snap ook hoe dit bij hem zo heeft kunnen ontstaan,het voert te ver door dat hier uit de doeken te doen.
groeten van katie

Hoeft ook niet:-)

Je hoeft niet alles uit te leggen hoor:-)
Ik heb mezelf aangeleerd om iedere situatie los van elkaar te zien. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer, maar het heeft niet zoveel zin om boos te blijven over een voorgaande situatie met 'zo'n kind'. Die situatie is afgehandeld en dan moet je weer door. Elke morgen dus weer nieuwe kansen en echt proberen de mooie momenten te herkennen en te waarderen. Ik ben er zo'n 10 jaar mee doorgekomen (kind is eigenlijk als puber geboren zeggen wij wel eens), met 16 jaar leek het tij gekeerd en nu ze 18 is lijken we er voor 95 procent doorheen.

Humor gebruiken

Ga na het eten, als hij zo op zijn stoel hangt, er eens naast hangen. Niks zeggen, vriendelijk knikken. En na een poosje zeg je: nou. De wereld ziet er zo nog hetzelfde uit en het zit nog beroerd ook. Pffffff, ik snap niet wat je er áán vindt. Opstaan en weglopen.

Kijk, bij pubers is het meer dan eens: pick your battles. Dat "gehang" vinden wij vreselijk, wij zitten er tegenaan te kijken, maar als zij zo willen zitten moeten zíj dat toch weten? Stel je voor dat je een draadje zou openen met: mijn man heeft altijd commentaar op de manier waarop ik op mijn stoel zit. Nouououou, dan waren de opmerkingen "waar bemoeit hij zich mee" niet van de lucht. Pubers worden langzaam volwassen. Zitten hoe je wilt hoort daarbij.

Tirza

Tirza

je hebt gelijk: dit zitten hoort er helemaal bij.Dat is ook niet waar het mij om gaat. Het gaat mij om het onaantastbare,dat ik erin zie komen nu, waarin hij zich zo kan afsluiten tegenover ons en dan ook gaat provoceren.
Maar vooral gaat het mij om dat hij een 'kloon' wordt van die ene stoere jongen in dat groepje, en geen vertrouwen heeft in zijn eigenheid. Dat hij daar niet voor gaat STAAN ( ik heb geen streepjes op mijn nieuwe laptop gevonden....),zich zo totaal inlevert om erbij te horen. Dat dus.
groeten van katie

Eens met de anderen

Hoi,
Ik ben het eens met de voorgaande berichten en wat hier werkt is (ligt wel aan de bui van het kind) eens om zijn mening vragen, over vanalles en nog wat. Niet altijd over hem en zijn vrienden maar over vanalles, wat je op het nieuws ziet of als je iemand tegenkomt op straat (ik mopper hier bijvoorbeeld altijd als ik in het schemerlicht iemand zie fietsen zonder licht, en ik ben met de auto) dat ik hem amper zie en dat het dus levensgevaarlijk is om zonder licht te fietsen. Ze zien zelf inderdaad ook vanuit de auto dat een fietser zonder licht praktisch onzichtbaar is, dus hier hebben ze altijd hun lichten aan en wordt het gelijk gemeldt als hun licht kapot is.
Het klinkt misschien zo wat overdreven maar het gaat eigenlijk heel geleidelijk en ik probeer hiermee dus dat ze hun eigen mening leren te geven, en dat je ook wat anders kan denken dan de ander en dat dat niet erg is. Ik hoop dat ze zich dus niet helemaal conformeren aan de groep en tot nu toe (maar we kunnen ook gewoon mazzel hebben) zijn onze kinderen van 14 en 11 nog geen echte meelopers geworden.

Maxime

Klopt niet helemaal

Hmm ik lees mijn voorgaande berichtje terug en het voorbeeld van de fiets past eigenlijk niet helemaal in de rest van het verhaal. Maar goed, we spreken dus vaak met de kinderen (vaak onder het eten of als we in de auto zitten) over vanalles en nog wat. Ik vertel dan wat ik ervan vond en dan vraag ik terloops, hoe vind jij dat nou. De ene keer krijg ik een uitgebreid antwoord, en soms staat zijn/haar hoofd er niet naar en krijg ik alleen maar gehum... maar goed, als dat maar niet dagelijks zo is op alle vragen vind ik het geen punt. Verder gaan ze hier door getreuzel steevast te laat naar bed slapen lang uit en maken een bende van hun kamer (maar ruimen dat wel een keer in de zoveel tijd op) en hebben zo nu en dan een grote mond, dus verder genoeg puberdingen, maar het is hanteerbaar en over die laatste dingen maak ik allang geen ruzie meer.

Maxime

Wat bij mij werkt

is om te zeggen: school is school, thuis is thuis, en ik ben je vriendje niet! Hoe je op school met elkaar omgaat moet je zelf weten, maar ik ben je moeder and you can leave your attitude at the door when you come home. Je weet de huisregels en we gaan hier met respect met elkaar om!
En af en toe blijven herinneren :)
Werkt hier echt!
groetjes, Olief