Gekwetst door puber/vakantie

Tjsor

'Ik wil graag aansluiten bij de ouders die ook binnen het veilige gezin respect voor elkaar wensen/eisen.'

Jij vraagt: zijn er andere ouders dan?

Volgens mij zijn er heel veel 'andere' ouders: ik doel dan op uitspraken die ik vaak (hier) lees; dat kinderen zich tegen hun ouders durven af te zetten omdat ze zich veilig voelen. En dat dat prima is, dat je daar begrip voor moet hebben, dat dat zo hoort.

Ik heb dan het gevoel (misschien ten onrechte), dat die ouders dat brutale/grensoverschrijdende gedrag tolereren, omdat het erbij hoort dat pubers zo praten of doen. Dat dat feitelijk een compliment is, omdat je gezin dan zo'n veilige omgeving biedt.

En daar doelde ik op: ik vind dat gedag normaal of acceptabel, net als Aagje schrijft in post 13. En dat laat ik mijn kinderen vriendelijk, maar duidelijk weten.

Nu hebben weinig van dat soort 'gedoe', we hebben het doorgaans (niet altijd hoor) fijn samen. Het is natuurlijk een kip/ei verhaal: komt dat omdat ze weten dat we dat gedrag niet tolereren? Of hebben we gewoon geluk met onze 4 kinderen? Daar gaan we niet achter komen...

gemengde gevoelens

'Hij is zich duidelijk echt aan het losmaken en nogmaals ik mis zo de bevestiging.'

Je weet wat er aan de hand is, losmaken. Dat doet hij bij jou anders dan bij zijn vader. Verstandelijk kun je daarmee omgaan, tegelijk voelt het als gemis.

Bevestiging, 'lief zijn' mis je de laatste tijd. Laat je niet ontmoedigen.

Koester je zelfvertrouwen. Hij wil mee op vakantie. dat is positief. Probeer wat onderkoeld te reageren bij minder aardige opmerkingen, laat je niet meeslepen want daar win je niets mee. Geef ik-boodschappen.
Hij is nog lang niet volwassen, hij is onderweg. Heb geduld (en zeur tegen ons, wij kunnen daar prima tegen).

Vulcan in plaats van mens

Soms heb ik het idee dat je beter Vulcan (die van Star Trek, die tonen geen emotie, alleen logica) dan mens kan zijn als je puber-ouder bent. Onderkoeld reageren, er rustig later oo terugkomen en niet je emoties laten zien als je ernstig gekwetst wordt. Zo wordt er heel wat van je gevraagd als ouder.

Veer

'dat kinderen zich tegen hun ouders durven af te zetten omdat ze zich veilig voelen. En dat dat prima is, dat je daar begrip voor moet hebben, dat dat zo hoort.'
Het is op zich al een hele oude straatwijsheid: kinderen die zich tegen ouders durven af te zetten, omdat ze zich daar veilig voelen; terwijl ze buitenshuis heel lief, aardig en beleefd zijn. Het is echt geen nieuwtje. Dat betekent overigens niet dat je over je heen laat lopen of dat je geen grenzen stelt. Het betekent vooral dat je het je niet persoonlijk aan moet trekken. Het ene kind maakt zich rustig los, het andere kind doet dat met wat meer kabaal. Vaak komen de verschillen zelfs binnen één gezin voor, dus dat ligt niet zozeer aan de opvoeding, meer aan het karakter van het kind. En karakters kunnen botsen, ook tussen ouder en kind.
Ik ben zelf nogal onder de indruk van de cirkels van Vygotsky: de cirkel van veiligheid, waar een kind veilig zelfstandig in kan bewegen, de experimenteercirkel en de verboden cirkel; en hoe die cirkels steeds opschuiven. Maar dat er een experimenteercirkel nodig is lijkt mij wel duidelijk. Nogmaals, dat wil niet zeggen dat je daar als een mak schaap naast gaat zitten. Jij kunt drempels opbouwen, grenzen aangeven etc. Maar uiteindelijk zal een kind toch zichzelf moeten worden en een eigen ontwikkeling door gaan maken, die steeds losser komt te staan van de ouder. Ja, dat is prima en ja, daar zou je begrip voor moeten kunnen opbrengen. Het tegenovergestelde is namelijk vreselijk.
Moedermop, ooit gedacht dat ouderschap makkelijk was?

Tsjor

Bovenmenselijk?

Soms was ik meer een vulkaan met eruptie, dan een Vulcan, maar mijn kinderen hebben er inmiddels begrip voor. Ze hebben ontdekt dat hun ouders mens zijn en nog meer schrikken, zijzelf ook...

Vakantie

We zijn nu op vakantie en op een ruzie na gaat het super. Maar....dat was dan wel weer zo'n voor mij pittige aanval van zoon op mij. Uiteindelijk allebei in tranen dit komt ook omdat ik afstand wil nemen maar mijn man die van de lieve vrede is steeds ons probeert het te laten uitpraten. Ik heb ook echt onaardige dingen gezegd kan er niet tegen dat hij in mijn ogen zo'n arrogante houding aanneemt.
Maar: de dag erna nog eens alles doorgelezen hier. Samen met man en hem rustig gesproken. Excuus gemaakt voor mijn fouten maar grens getrokken voor zijn houding.
En het allerfijnste: daarna zei hij mam, je moest is weten; we hebben zooo weinig ruzie vergeleken bij andere jongens, je hebt echt geen idee.wow.

Mooi verhaal

Machteld, mooi verhaal van jou en mooie reactie van je zoon. Het is nog niet voorbij, maar ik hoop dat het einde in zicht is.

Tsjor

Dank je

Tsjor en iedereen die gereageerd heeft. Het helpt zoveel om hier je verhaal te doen.!

Klinkt idd goed

wat je nu schrijft. Mooi dat het er over kon gaan en mooi dat het gesprek zo verliep.

Aagje