geen vriendinnen meer (lang)

Ik zit met m'n handen in het haar voor wat betreft mijn dochter. Ze is 12 en zit in de brugklas. Aan het begin van het schooljaar leek ze een aantal leuke vriendinnen te hebben, ze deden ook het een en ander samen, maar langzamerhand gaat het de andere kant op met als hoogtepunt haar app van vanmiddag tijdens de pauze: X en Y en ook A, B en C willen niets meer met mij te maken hebben.
Om te beginnen is mijn dochter enig kind, wij waren 40+ toen we haar kregen en we waren en zijn dolgelukkig met haar. Al van jongsaf aan heeft ze een hekel aan herrie en veel drukte, tja, hier thuis is het ook vrij rustig. Ze staat zeker niet op de voorgrond. Verder merk ik dat ze niet altijd even sociaal handig is in een groep; ze snapt de groepsprocessen ook niet altijd. Wij hebben haar bewust naar het kinderdagverblijf en bso laten gaan om ervoor te zorgen dat ze tussen leeftijdsgenootjes zou komen. We stimuleren haar om vriendinnen mee naar huis te nemen en elders af te spreken. Aan de ene kant zie ik dat ze graag bij de populaire meisjes wil horen, maar aan de andere kant: daar kan ze niet mee omgaan. Van de basisschool heeft ze twee vriendinnen overgehouden en die ziet ze met enige regelmaat, maar we moeten haar wel aan herinneren dat ze vriendschappen moet onderhouden. Uit zichzelf doet ze dat niet. Langzamerhand worden die vriendschappen ook minder. Nu op het vo krijg ik haar ook niet zo ver dat ze leuke dingen met anderen gaat doen. Een paar voorbeelden. Ze speelt een blaasinstrument en dat doet ze goed. Ik geef haar de suggestie mee om bij een jeugdorkest te gaan. Samen muziek maken, het kan heel erg leuk zijn. Dat wil ze niet want ik weet niet of ik de optredens wel kan, je moet er wel altijd bij zijn. Je kunt het toch proberen zeg ik dan. Er is een frisfeest in een grote disco, ik zie dat op what's app, veel kinderen uit de klas gaan. Ik vraag haar of ze het ook leuk vindt om er naar toe te gaan, van ons mag ze. We halen en brengen je wel of misschien kun je meerijden met iemand. Nee, te veel herrie, stel ik vind mijn klasgenoten niet en als ik nou al om 10 uur naar huis wil? Dan sta ik voor schut. Ze vraagt zich bij alles af of het wel kan, haar kleren, haar fiets, haar haar, haar oude ouders, haar school, en dat maakt haar onzeker.
Vorig jaar heeft ze met gym op school een akelige blessure opgelopen. Ze zegt dat ze nog steeds veel pijn heeft, maar als ik haar in haar uppie zie dansen voor de wii dan denk ik dat het wel meevalt. De pijn wordt ook vaak aangegrepen om te zeggen dat ze iets niet kan. De fysiotherapeut zegt dat ze veel meer kan dan ze nu laat zien. Zij wil ook contact met de huisarts opnemen hoe we nu verder moeten.
De middelbare school valt haar zwaar, veel huiswerk en ze wil graag hoge cijfers halen, maar ze wil of kan er niet alle aandacht aan geven om die hoge cijfers te halen. Van ons hoeft ze geen 8'en en 9'ns te halen, ze moet wel haar best doen.
Ze slaapt slecht, 's avonds niet naar bed te krijgen en 's ochtends er niet uit willen komen, puber-eigen? Ze is moe, dat zie ik wel.
Mijn man en ik zien aankomen dat ze straks alleen staat en de vraag is: wat kunnen we doen? Wat kan zij doen? Mijn man is meer het hardere type en die zegt: ze moet zich maar aanpassen, het is ook haar eigen schuld. We kunnen haar niet met alles helpen. Het kan niet altijd gaan zoals zij het wil. Soms moet je je aanpassen en soms moet je wat harder zijn voor jezelf. Deels geef ik hem ook gelijk, maar aan de andere kant zie ik ook een kind dat dit niet kan! Maar ja, wat is wijs? Nog maar een keer met haar praten? Wat wij zeggen is per definitie raar, stom, niet waar, we hebben echt een puber in huis. Hulp halen? Maar wie, wat, hoe? Mentor op school inschakelen? Is de mentor daar voor? Schoolmaatschappelijk werk? Of toch alles maar op z'n beloop laten? Ik weet het echt niet meer, maar het doet wel pijn hoor zo'n app. Ik zie een leuk kind, een kind wat er graag wil bij horen, een kind wat onzeker is over zichzelf en feitelijk alleen ons heeft en dat geeft veel verdriet. Volgende week is het vakantie en zoals het er nu voorstaat, is ze de hele week op zichzelf aangewezen.