Feest zoon 18

Zoon is een verantwoordelijke jongen op veel vlakken.
Hij wordt 18 binnenkort en geeft een feest. Hij heeft een grote vriendengroep en nog 2 kleinere vriendengroepjes. Denk dat merendeel 17 jaar is, aantal 16 en aantal 18.
Afgelopen jaar werd er geexperimenteerd met alcohol op feestjes. Dit geeft 2 x geresulteerd in dronkenschap. 1 keer was hij zelf van geschrokken. 2de keer minder dronken - vond ie niet zo n probleem. Natuurlijk hebben we hier gesprekken over gehad. Maar we sraan loodrecht tegeniver elkaar. Hij vindt aangeschoten zijn leuk en uk vind t afschuwlijk.
Ik heb een enorme antipathie tegen drank - en een hekel aan aangeschoten/ dronken mensen.

Datum is overlegd. Vrienden zijn uitgenodigd. 45 man. Niet overlegd maar ok - we hebben de ruimte.
En dan komt t. Hij wil dat wij niet thuis zijn en liefst de hele nacht wegblijven. Anders kan hij geen feest geven. Want t is voor z n vrienden en voor hem niet fijn om aangeschoten te zijn als ouders thuis zijn.ik wil geen aangeschiten jongeren over de vloer. Ik vind hem verantwoordelijk dus verwacht dat hij dan nuchter blijft om te zorgen dat t feest in goede orde verloopt. Maar hij wil aangeschoten zijn want dat is gezellig en dan kan hij heus de boel nig wel regelen.

Ik wil best poosje vertrekken maar wel om 12.00 thuis zijn. Wil niet de nacht wegblijven. Wil geen minderjarigen met deank op in m n huis. Dat er een biertje gedronken wordt is ok - en ik snap dat dat leuk is als je 18 wordt. Hij gaat uit van 6-8 biertjes de man. Dan heb je wel t effect van alcohol maar ben je niet dronken. Zegt hij.
Feest is buiten. Tot 2.00. Hij wil t zelf regelen met de buren.
Dat laatste is ok. Maar ik vind 2.00 muziek en feest buiten te laat. Ik wil om 0.00 de muziek zacht en liever naar binnen.

Ik had hem wijzer ingeschat. Ben teleurgesteld. En een gesprek hierover is onmogelijk doordat ik volledig in emotie schiet. We zitten op een compleet ander level. Kunnen elkaar niet bereiken. Ligt ook echt aan mij. Man neemt nu gesprek over. Geeft iets meer ruimte aan zoon. Het is een zelfstandige jingen - bereid tot overleg en tot nog toe kwamen we er altijd wel uit.

Ik - en hij ook- ben er verdrietig van dat z n 18de verjaardag zo n strijd wordt.
Ik raak verstrikt in eigen emotie en mssn tunnelvisie. Hoe kijken jullie hier tegenaan?