U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Even ei kwijt: puberdochter en vriendje en problemen
Mijn dochter van 13 heeft sinds de zomer een vriendje (van 14). Het jochie (aardige jongen, hij voelt nog heel jong, vandaar het woord jochie, is voor mij een soort kooswoordje) is helemaal wég van haar, hij is tot over zijn oren verliefd. Zijn oma (die hem opvoedt) maakt zich gewoon een beetje zorgen, zo erg is hij verliefd. Dochter is bij lange na niet zó verliefd...
Enfin, kwam mijn dochter laatst thuis met het verhaal dat hij zich snijdt uit verdriet over het overlijden van een goede vriendin van de familie. Hij moest ook erg huilen. Uit wat ze vertelt lijkt het dat hij niet zo goed met zijn verdriet kan omgaan. Verder vertelde ze ook dat hij haar heeft verteld dat hij soms dingen doet die hij niet wil, zoals gek schudden of bonken met zijn hoofd, of ineens iets doen of pakken zonder dat hij het weet of wil, alsof hij op afstand wordt bestuurd door iets of iemand. Dit gebeurt regelmatig, meerdere keren per week, en het is volgens zijn zeggen al ruim een jaar aan de gang. Dochter maakt er gelijk van dat hij bezeten is door een geest.
Ik heb dochter aangeraden hem te zeggen dat hij hiermee naar een dokter moet gaan, of de vertrouwenspersoon van school. Dochter is bang dat hij heel boos wordt als ze iets aan iemand wil vertellen, hij weet ook niet dat ik/wij het weten, en hij wil persé niet dat zijn (groot)ouders het horen. Ik heb haar verteld dat dit soort dingen gewoon een te groot probleem kunnen zijn. Wij zijn geen deskundigen op dit vlak, en zij ook niet. Indien er echt iets aan de hand is moet hij geholpen worden, en anders krijgt hij misschien de bevestiging dat alles wel mee valt en hoeft hij niet zo bang te zijn. Hij is namelijk bang dat hij gek is, of dat men hem gek zal vinden als hij hierover praat.
Enfin, alles bij elkaar voel ik me over de hele situatie vrij ongerust maar kan niet goed duiden waarom dan. Heeft iemand input waar ik wat mee kan?
Klinkt me in de oren als...
iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis.
Daar komt ook het snijden voor het zichzelf pijn doen om andersoort pijn niet te hoeven voelen.
toch is hier echt hulp voor nodig....of het nu wel of geen borderline is want ja dat kan alleen een arts beoordelen(psych)
natuurlijk,ik speculeer maar wat aan de ahnd van je verhaal.
Misschien kan jij voorzichtig het gesprek eens aan gaan met hem?
Zijn vertrouwen winnen?
sterkte ermee lastig iets...
Ik zou
school inlichten. Die hebben ongetwijfeld iets van een counsellor of vertrouwenspersoon en ik mag toch aannemen dat die er raad mee weten.
Sterkte.
Tirza
Nee, geen surinamer of surinaamse invloeden :-)
Ik geloof niet dat hier een andere cultuur een rol speelt. Ik denk zelf ook meer aan een psychisch probleem. Wat ik er nog lastiger aan vind is dat dochter er vrij dicht op zit. Ze heeft ook een vriendin die er af en toe een potje van maakt. Ik heb ook al eens met de moeder van haar gesproken. Maar een vriendje maakt het lastiger. Omdat verder niemand het weet zal hij ongetwijfeld direct doorhebben dat het via haar komt als er volgende week of zo ineens naar zijn huis wordt gebeld door school. Daarom wil ik eigenlijk hem zo stimuleren dat hij zelf naar iemand toestapt, ik dacht ook direct aan school. Verder ben ik bij zo'n kwetsbare jongen ook een beetje bang wat er gaat gebeuren als dochter het (eventueel) uitmaakt, hij schijnt echt heel erg verliefd op haar te zijn.
Over borderline. Ik weet toevallig meer over borderline dan me lief is, en bij hem had ik eerlijk gezegd niet aan borderline gedacht. Hij is niet explosief in zijn buien, geen extreme stemmingswisselingen.
Hoeft helemaal niet
Kinderen zijn vaak niet eens verbaasd als zoiets uitkomt, die geloven toch vaak nog wel dat volwassenen alles weten (of het aan je neus kunnen zien ofzo). Zeker als hij zichzelf snijdt, is het helemaal niet ondenkbaar dat iemand dat ziet (de sporen er van dan).
Tirza
Eens met jessica5
Het klinkt mij ook een beetje psychotisch in de oren. Psychose kan passen bij verschillende diagnoses, niet persé bij Borderline.Ik zou toch hulp forceren, maar hem er wel steeds bij betrekken. ( misschien samen met oma dit aankaarten, na de eerste schrik is hij misschien ook wel opgelucht dat het niet "gek"is)
Je kunt ook eerst advies bij een Riagg inwinnen voor iemand het gesprek met hem aangaat.
Damajo
Goede tips alvast
Dank voor jullie tips. Ik ga even op een rijtje zetten wat ik ermee ga doen.
Ik heb zelf ook zo'n onbestemd gevoel van onrust als ik aan de hele situatie denk.
Inmiddels wel een stapje verder. Dochter heeft met hem gepraat en doorgegeven wat ik met haar had besproken, dus dat dat hij ofwel naar de huisarts ofwel naar een vertrouwenspersoon moet stappen. Bovendien weet hij nu dat wij het weten. Dat is mooi want dit weekeinde komt hij hier en kan ik eens subtiel met hem praten.
Hij wil zelf persé niet naar iemand toe omdat hij zeker weet dat het dan bij zijn grootouders komt en zij zullen vervolgens vinden dat hij gek is zegt hij. Of dat zo is weet ik niet. Ze zijn best aardig maar ik heb niet zoveel met ze gemeen en ik ken ze maar heel oppervlakkig. Ik denk wel dat het mensen zijn die snel dit soort dingen zouden kunnen bagatelliseren ("stel je niet aan").
En nu wordt ik heel erg nerveus want mijn zoon die om drie uur uit is en na tafeltennis echt om vier uur, uiterlijk half vijf thuis zou moeten zijn is er nu nog niet en neemt al de hele tijd zijn mobieltje niet op...
Ja, zoon is terecht :-)
Blijkbaar duurde tafeltennis tot half zes...
Zaterdag probeer ik wat te praten.