U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Eenzaamheid
Mijn dochter van 17 heeft geen vrienden. Ze gaat naar school, maakt daar wat vrienden, maar om een vage reden gaat dat altijd fout. Het is nu zomervakantie en ze heeft een baantje, maar ze is alleen. Ze lijdt daar erg onder en ik zit er ook mee in mijn maag.
Mijn dochter heeft het heel moeilijk gehad. Ik ben gescheiden, al heel lang, en de band met haar vader is ook niet heel goed. Vorig jaar heeft ze besloten daar niet meer heen te gaan. Ook dat is jammer.
Ze heeft wel vriendinnen gehad, maar ergens in het schooljaar gaat dit fout. Hier over praten met haar lukt redelijk, maar ze legt alles buiten zichzelf.
Ze is een meisje die niet houdt van uitgaan, niet van drinken, niet van feesten. Ze is meer een introvert iemand, die houdt van 1 op 1 gesprekken en naar de film gaan enz. De oppervlakkige contacten die ze nu wel heeft maken haar juist eenzaam. Ik zie haar verdriet. iedere dag alleen en soms huilt ze omdat er weer niemand is.
Ik krijg haar niet aan het sporten, of bijleggen met vorige vriendinnen. Ze zoekt online naar plekken waar ze mensen kan leren kennen, maar vindt dat niet.
Het is nu vakantie, ze werkt wel wat, maar verder hangt ze rond en hangt vooral heel erg op mij. Ik vind dit zwaar en voel me verantwoordelijk. Echter ik kan het niet voor haar oplossen. Ik zoek naar mogelijkheden....
Iemand een idee? Of tip?
Huisarts
Ik herken heel erg het verantwoordelijk voelen van jou. Er zijn uit het verleden allerlei redenen te noemen waardoor zij zich zo voelt. Toch is het inmiddels haar verantwoordelijkheid hier iets mee te doen. Mijn dochter leunde ook erg op mij (ze is 16) en ik weet wel ongeveer hoe dat komt, maar het is háár leven, hoe erg ook beïnvloed doo mij. Jouw dochter kan naar de huisarts om hierover te praten. Misschien kun je haar uitleggen dat jij haar niet kunt helpen omdat alles te dichtbij isvoor jou, en dan komen er allerlei emoties die door elkaar lopen en dan weet je niet meer wat nou wel of niet belangrkijk is voor haar. Dat heb ik mijn dochter uitgelegd en dat begreep ze. Nu heeft ze een tijdje hulp gehad en ze neemt wat meer afstand van mij. De hulp bestaat dus niet alleen uit het verwerken van allerlei uit het verleden, maar ook uit het loskomen van mij, en dat laatste kun je heel moeilijk zelf doen als moeder.
Mijn dochter vond een jaar geleden ook dat alle problemen buiten haarzelf lagen. Voor mij als moeder was het niet uit te leggen dat enige reflectie er toch echt bij hoort, dat pikte ze gewoon niet van mij. Dat moet je echt iemand anders laten doen. Vreemde ogen dwingen, zeg maar. Ik wens je veel sterkte!
Ik zou de (zelfde) draad van jou uit de andere forumrubriek weghalen, je krijgt zo twee gesprekken door elkaar. Ik weet niet of jij dat zelf kan doen of dat je het de moderator moet vragen.
toch de gelijkgestemden zoeken
Ze lijkt gewoon wat volwassener dan haar leeftijd genoten op dit moment want bij volwassenen kennen we natuurlijk voldoende mensen met zo'n profiel als je dochter.
Het kan wel werken als ze toch een hobby of clubje zoekt waarbij mensen komen met dezelfde interesses, daar heeft ze een veel grotere kans om iemand te vinden die van dezelfde dingen houdt als zij doet, maar goed, daar moet ze wel voor open staan en er wat tijd insteken, misschien lukt het bij het eerste clubje niet, maar een volgend clubje wel.
Ik ben vroeger eens om die reden op een tekencursus gegaan, bleek niemand daar een woord met elkaar te wisselen. Jammer, cursus wel afgemaakt,maar niemand leren kennen 
Vervolgens werd ik vrijwilliger bij een buurthuis en daar liep het beter.
Activiteiten zoeken
Als mensen wilt leren kennen waar je bevriend mee zou kunnen worden, dan moet je zorgen dat je die tegen kunt komen. En dan in een omgeving waarin je met mensen samen dingen gaat dóen, net als Jasmijn in het buurthuis.
Er op uit! Dat is het belangrijkste volgens mij: hobby, club, vrijwilliger bij een activiteit (heel veel vrijwilligers hebben volgens mij als doel: een leuke/zinvolle tijdsbesteding hebben & mensen leren kennen). Er zijn vaak evenementen waar vrijwilligers langere tijd samen werken.
Maar, dat is wel een grote stap als 17-jarige.
En de vraag is natuurlijk ook: wat zoekt ze? Daar kun je met haar achter komen door 'terloops' vragen te stellen als: hoeveel vrienden heb je nodig om gelukkig te zijn? of móeten vrienden álles samen doen; kun je ook bevriend zijn met iemand die ouder/rijker/heel anders is dan jij?
(jij kunt bijv. zeggen dat je hier een artikel over gelezen hebt, en je daardoor wat dingen afvraagt en benieuwd bent hoe zij daar over denkt).
Je komt dan samen te praten over vriendschap en mogelijk geeft dat openingen.
Als jij, of zij, denkt dat zij zelf 'iets' anders moet veranderen in haar houding of gedrag om vriendschappen te kunnen onderhouden, dan zijn daar volgens mij cursussen voor, hier OO worden die wel eens genoemd.
Want hoe dan ook: ze zal zélf aan de slag moeten als ze wil dat de huidige situatie verandert.
Ik hoop dat ze een stukje verder komt, ik kan me voorstellen dat het soms lastig is als je dochter op jou hangt. Fijn dat ze in elk geval graag met jou optrekt, maar nóg fijner als ze ook elders haar vertier kan vinden!