Dochter (14) is te zwaar

Jij viel prima binnen het gemiddelde van 6-10 cm groeien na de eerste menstruatie. Als dit meisje op dit moment niet groeit, dan komt er niet opeens nog 10 cm bij. Moeder zegt dat ze al een jaar niet meer groeit.

snoepen/snacken versus eten

Ik ben het ermee eens dat pubers soms gewoon veel eten nodig hebben (eten dus, geen snoep/snack voor de duidelijkheid). Of ze nog een stukje de lucht in schiet is moeilijk te voorspellen overigens.
Verder is de combinatie van zien dat dochter veel snackt én vetrollen heeft, voor mij niet een definitie om moeder een controlfreak te noemen. Wát ze ermee moet is een ander verhaal, maar dat je je daar wel zorgen om maakt vind ik niet zo gek.
Overigens vind ik de opmerking van Miriam over een wellicht overcontrolerende moeder in dit verhaal wel heel apart. Gezien een draad een tijdje geleden over een te dikke puber jongen, waarvan Miriam heel stellig vond, dat die jongen voorlopig niet meer naar verjaardagen moest (hele gezin niet), geen verjaardagen thuis vieren, niet meer bij vriendjes spelen (want daar zou moeder geen controle hebben over wat er naar binnen ging), direct vanuit school naar huis enz enz. Over controle gesproken.......Een heel tegenstrijdige reactie die mij heel erg verbaasd.
Maar goed: wat moet deze moeder? Wat ik al eerder zei: niks suggereren over evt. te dik zijn, wel zelf zorgen (maar dat doet ze wellicht al) voor goede maaltijden thuis. En verder met kind proberen te achterhalen of snoep/snack gedrag werkelijk honger is, of zin in lekkers. Als het honger is, dan bepraten dat te veel snoep/snack slecht is voor je lijf enz. en goede alternatieven aanbieden. En proberen kind te laten inzien dat (veel) snoep/snack iets is voor het lekkere en waar je gewoon een enkele keer per week van geniet, maar niet als vervanging van normale voeding.
Bibi

Zo was ik ook op mn 14de

Ik was ook zo een pubermeisje als jou dochter. Werd vroeg ongesteld en op mn 14de wel zo een beetje uitgegroeid (1.72). Ik deed veel aan sport maar hield ook veel van eten. Mn moeder heeft er niet zo heel overdreven aandacht aan besteed. Toen ik 17 was woog ik bijna 100 kilo. Ik was niet ongelukkig, zag er leuk uit, zat prima in mn vel maar was me gewoon niet zo heel bewust van eten en wat gezond was. Bovendien had (en heb) ik geen natuurlijke rem.

Vind het juist enorm goed dat je haar wat bewustzijn op het gebied van goede voeding probeert bij te brengen. Zonder nou perse erg te pushen of haar op haar vetrollen te wijzen.

Uiteindelijk is het gewoon heel vervelend om geen leuke kleren te kunnen kopen en er anders uit te zien dan je vriendinnen. Dat je in de eerste instantie opvalt omdat je zwaarder bent dan gemiddeld.

Bij mij kwam het besef pas veel later. Ik weet wat gezond is en waar ik niet van aankom. En ik voel me lekkerder nu ik slanker ben. Maar daar was ik wel pas aan toe op het moment dat ik daadwerkelijk last begon te krijgen van mn kilo's.

Heeft jouw dochter er al zelf last van? Met kleren kopen bijvoorbeeld? Of dat mensen opmerkingen maken?

(Van dit draadje heb ik enorme trek gekregen! Maar ik neem toch maar een wortel met wat bietenhumus ipv die zak chips die me zachtjes roept vanuit het keukenkastje...)

Lieve dietiste

Een lieve, goede dietiste heeft me rond mijn 17e van 20 kg overgewicht afgeholpen. Zij heeft me een dieet gegeven waar ik goed mee overweg kon en goed bij mij paste. Dankzij haar heb ik het grootste deel van mijn volwassen leven heb ik een normaal gewicht gehad. Maar wel aan de zware kant van normaal, op 2 kg na geen overgewicht. Dan word je nog wel voor "dikzak" uitgescholden, maar dit vond de dietiste een gewicht voor mij dat vol te houden was. En dat klopte!
Nu rond de overgang heb ik er wat meer moeite mee een gezond gewicht te houden, maar als die dietiste er niet was geweest, had ik veel meer gezondsheidsproblemen en veel minder zelfvertrouwen gehad, daar ben ik zeker van. Misschien moet ik maar weer op zoek naar een goede dietiste die me in het juiste spoor kan houden!
Ik hoop dat je een goede dietiste kan vinden die ook voor jouw dochter kan bepalen wat een goed gewicht is.

Positief benaderen

Annet, op je veertiende kun je echt niet zeggen dat je uitgegroeid bent. Het kan inderdaad even stilstaan, om dan opeens weer een paar centimeter te groeien. Als een meisje 16 is, kun je gevoegelijk aannemen dat het groeien klaar is, maar helemaal klaar ben je, meen ik, pas ergens in de 20.

Ik ben met DC eens dat de benadering bij een pubermeisje zo positief mogelijk moet zijn, maar het moet wel realistisch blijven. Dus als er teveel gesnoept wordt, mag je daar als moeder iets van zeggen. Ikzelf heb het daar ook bij gelaten. Wijze raad gaat het ene oor in en het andere weer uit en je hoopt dan maar dat ze het wel érgens opslaan.

Het lastige met een puber die op het VO zit is dat je de controle niet meer 24 uur per dag hebt. Je kunt boos worden, op je kop gaan staan, maar als ze willen snoepen, dan wordt er gesnoept. Ik ben in zo'n geval niet voor straffen, zoals ik wel eens lees, dus ook niet met iets als zakgeld inhouden. Het geld wordt misschien niet verstandig uitgegeven, maar zakgeld is geen strafmiddel. Thuis gevarieerd eten op tafel zetten, zelf niet de ene verpakking koek na de andere leeg eten en voorkomen dat een kind stiekem gaat doen, om maar geen gezeur over zich heen te hoeven krijgen.

Rianne

Rianne:---Anno: "Niet doen, je dochter sport/beweegt voldoende, er is alleen invloed op haar inname en dan alleen binnenshuis."
"Wie zegt dat het alleen gaat om inname binnenshuis? Ook buitenshuis eet/snoept ze (denk ik) teveel. Ze vindt het lekker, kan zich niet goed inhouden. Bij vriendinnen, op feestjes, (een enkele keer) uiteten, zelf eens wat lekkers kopen... Genoeg gelegenheden hoor."---

Dat is precies wat ik zeg/zei: je hebt alleen invloed op wat ze binnenshuis binnenkrijgt. Je kunt dus haar binnen aan banden leggen, maar als ze daarbuiten zich helemaal klem eet, dan kun je wortels aanbieden zoveel je wilt.
Je kunt haar leren over gezonde keuzes,met stickers in de kleuren rood, geel en groen, maar als zij met haar 14 jaar trek in een tosti heeft, staat ze waarschijnlijk niet open voor een stuk selderij en gaat ze misschien stiekem eten en dat is nog veel lastiger.

Laat de bal bij haar liggen. Als ze je advies vraagt, met je praat, vraag wat háár dwarszit, vraag hoe zíj denkt dat ze het kan oplossen. Maar niet uit jezelf, alleen als zij komt en nooit in het negatieve (je moet ook geen .... eten, daar word je dik van). Als ze even net te gevoelig is kan dat echt kwaad doen. Een langduriger en kwalijker effect dan die extra's kilo's nu.

Luisteren naar haar lichaam

"Als je haar nu leert blij te zijn met haar lichaam, te luisteren naar haar lichaam, dan komt de balans vanzelf wel. Als je haar nu gaat vertellen dat haar lichaam niet het gewenste ideaalbeeld is, dan komt ze van dat foute imago de rest van haar leven niet meer af. Ook al weegt ze over 5 jaar 50 kilo en leeft ze op een appel per dag."

Dochter van TS moet inderdaad leren luisteren naar haar lichaam, door bijvoorbeeld niet te overeten! Dat is iets wat sommigen moeten leren.

Daarom ook niet wegen

BMI zegt niet zoveel, zeker niet als ze ook sport.
Ik zou focussen op een positieve benadering op welk eten lekker en gezond is en hoe het voelt als je zo eet. Je kunt aan je lijf voelen wat het verschil is tussen ongezond en gezond eten, los van uiterlijk. Misschien kun je samen met haar een leuke workshop doen op dat gebied, een receptenboekje samen maken met favorieten, een cursus mindfull eten doen, wat zij leuk vindt.

Luisteren naar mijn lichaam

Als ik naar mijn lichaam zou luisteren, woog ik zo 100 kg. Mijn lijf schreeuwt regelmatig: MEER! En dan moet ik mezelf streng toespreken, nee, je hebt genoeg gehad!
Mijn maag lijkt wel op mijn hok met cavia's, die piepen ook altijd als ze de koelkastdeur horen, terwijl ze genoeg hebben gehad. Die luisteren naar de koelkast en niet naar hun lijf en als je die hun gang laat gaan, worden ze ook moddervet.

Dat leg ik ook regelmatig mijn kinderen uit, let op dat je niet teveel eet, op je maag en je ogen kan je niet vertrouwen. Helaas lukt dat ook maar ten dele, met name mijn zoon van bijna 16 krijg ik maar moeilijk in beweging, en dan zeg ik ook wel tegen hem: let op dat je niet teveel eet, maar dat valt ook niet altijd in goede aarde. Het valt niet mee te leven met een lijf dat lekker eten heerlijk vindt en liever lui dan moe is.

MoederMop

Toen ik van de eetproblemen af probeerde te komen, moest ik een tijd lang een dagboekje bijhouden met alles wat ik at en vooral Waarom ik at. Toen kwam ik erachter dat ik vooral at uit verveling, of omdat ik boos of verdrietig was. Eten omdat ik honger had kwam maar weinig voor.

Toen ben ik per emotie een vervanger gaan zoeken. Dus als ik me verveelde, dan ging ik een kop thee maken. Toen ik die link had verlegd ging ik eten uit verdriet vervangen met opschrijven waarom ik verdrietig was. Zo heb ik geleerd weer naar mijn lichaam te luisteren. Het duurde even, maar het effect is gebleven. Ik eet nog steeds niet om het eten.

Maar ik ben nog steeds boos op de verloren jaren dat ik eigenlijk alleen maar obsessief bezig was met eten of niet eten omdat ik voelde dat ik niet aan "het ideaalbeeld" voldeed. Ik ben "gered" door voedselvergifitiging. Ik ben een week lang aan het overgeven geweest en bleef me maar afvragen of ik dood zou gaan en of ik dat zelf veroorzaakt had. Daardoor heb ik mezelf bij elkaar geraapt en ben ik na een paar maanden eindelijk hulp gaan zoeken. Het heeft jaren geduurt om er echt uit te komen. Ik heb 2 jaar lang geen tv kunnen kijken of tijdschriften kunnen lezen, want binnen 5 minuten was ik weer helemaal in paniek.

En mijn moeder vond mij niet te dik. Die zei altijd dat ik mooi was. Ik geloofde haar niet, maar ik denk dat als zelfs mijn moeder negatief over mijn uiterlijk was geweest, ik de 18 niet gehaald zou hebben.

Dank

Dank voor jullie reacties.

Ben te druk om op iedereen te reageren, maar waardeer jullie meedenken en tips.

Allereerst: ik ben heel bang om haar een complex en eetstoornis aan te praten, maar er niets over zeggen hoeft ook niet goed te zijn (zie voorbeeld hierboven volgens mij).

DC: jouw dagboekje is precies wat ik bedoel. Ik vind het een goede tip om mijn dochter in overweging te geven. Het zou bij haar ook wel eens soms vanwege verveling kunnen zijn, of andere redenen dan echt "honger" (wel denk ik regelmatig "lekkere trek").

Ik denk dat kinderen allemaal verschillend zijn. Als ouders probeer je er goed mee om te gaan door bepaalde dingen juist wel of niet te zeggen of wel of niet te doen, omdat je denkt dat dat juist wel of niet goed is voor jouw kind.

Ik ken mijn dochter, en hoewel ik haar geen complex wil aanpraten, geloof ik niet dat er in het geheel niet met haar (uit mezelf) over praten goed is.

Gisteren heb ik met haar gesproken, aanhakend bij opmerkingen die ze zelf eerder over eten/afvallen had gemaakt. Een heel open gesprek.

Ze heeft aangegeven wel te willen afvallen, maar nog niet naar de dokter of een diëtist te willen gaan. Eerst kijken of ze het zelf, met mijn hulp, kan. Naar de dokter of diëtist kan altijd nog.

Moedermop, ik moest erg lachen om jouw verhaal over de cavia's. Dat ga ik mijn dochter wel vertellen, kan ze wel waarderen, denk ik. Maar je hebt een punt: sommige mensen kunnen wellicht beter niet naar hun lichaam luisteren:-). Tenzij ze door ernaar te luisteren dus de emotie erachter te pakken krijgen zoals dc....

Tot slot, ondanks degenen die denken dat mijn dochter wellicht toch nog gaat groeien: ik geloof er niets van. Ze heeft nu precies de lengte die de GGD jaren geleden had voorspeld/uitgerekend (ivm lengte ouders) en gezien de menstruatie en lange stilstand in groei ga ik er vanuit dat er echt niet (veel) meer bijkomt. Dus daar ga ik ook niet tegen beter weten in op rekenen en haar overgewicht bagatelliseren.

Voor nog meer goede boeken en websites met goede info (niet calorieën tellen of dieet) houd ik me nog steeds aanbevolen. Ga die ene tip die al gegeven is wel checken.

opschrijven

Het 'moeten' opschrijven kan net zo werken als het bijhouden van een kasboek. Als je elke keer dat je met iets richting kassa loopt bedenkt dat het straks weer zwart op wit in de boeken komt denk je toch wel een keertje extra na. Zo kan dat ook bij sommige mensen werken mbt het eten.

ik snap het deels

Dat je niet de nadruk moet leggen op het gewicht van je kind. Maar zoals hierboven ook werd gezegd: een kind prikt er wel doorheen als je als ouder zegt: nee hoor schat. Prima. Je ziet er prachtig uit. Terwijl je zelf ook wel weet dat je te zwaar bent en daarmee worstelt. Met name dat laatste vind ik wel van belang. Je kind geeft aan dat ze het zelf ook vind en heeft blijkbaar je hulp nodig.
Ik ben mijn ouders eeuwig dankbaar dat er afgepaste porties op tafel kwamen. Hoezo twee keer opscheppen? kon bij ons niet. Er hoefde ook niks weggegooid te worden. 1 bord warm eten klaar. Ik zie op mijn werk ook enorme verschillen in hoeveelheden die mensen eten. En tuurlijk heeft het er ook mee te maken hoeveel je beweegt en dergelijke maar veelal is het echt verveling en gewoonte. Lijkt mij goed om daar es naar te kijken inderdaad. Mijn kinderen puberen nog net niet en ik hoop van harte dat zij niet dag in dag uit met vrienden in de AH hangen met een gevulde koek. Ik hoop dat ze voldoende snappen nu wat wel en niet iets goeds voor je lijf doet. OOk de uitspraken die altijd gedaan worden als: doordeweek gezond en in het weekend iets lekkers (dan komt de vla en het witbrood). Waarom niet het volkoren brood ook benoemen als lekker? Ik probeer daar echt bewust geen onderscheid in te maken op die manier. Onze westerse maatschappij heeft een verwrongen beeld tav eten gekregen en het is de taak van ouders kinderen daar ook bewust van te maken. In nederland wordt heel weinig geld uitgegeven aan gezond voedsel als je dit als % neemt van het inkomen tov andere landen. Dat wij willen avondeten voor 2 euro p.p is raar. We geven echter wel 150 euro uit in de efteling of elke paar jaar een nieuw bankstel.

pan op tafel

Idd NOOIT pannen op tafel. Gewoon een bord opscheppen en als het op is, is het op. Gelukkig deden mijn ouders het al zo en doe ik hetzelfde. Dat is ook vaak de eerste tip die een diëtist geeft bij mensen met overgewicht.

nieuwsgierig

Ik ben toch wel nieuwsgierig hoe dat dan ging met die afgepaste porties. Kreeg iedereen één bord met een daarop afgemeten (door wie?) portie?

En als je die dag dan toevallig meer of minder honger had?

Ik merkt dat er bij mij thuis veel variatie zit in hoeveel er gegeten wordt. Meestal heb ik genoeg aan de standard portie rijst maar soms houd ik ineens flink wat over, of zitten we met z'n allen naar een lege schaal te kijken (en nemen dan nog maar fruit oid).

afgepast

Afgepast zou moeten betekenen: berekenen voor iedereen wat de energie inname moet zijn afhankelijk van de arbeid/sport die zij verrichten.
Je kunt een bouwvakker of sporter nu eenmaal niet hetzelfde voorzetten als iemand met een kantoorbaan.
Kind van TS sport een aantal keren in de week, zie eerste posting.

De eerste tip van een dietiste is meestal wat je zelf wel weet:
Je mag alles eten alleen niet teveel, tot over een maand!
Tja en over alles en teveel verschillen de meningen en de resultaten nogal.

Een bord vol

Daar zou ik persoonlijk niet veel mee kunnen, met die regel van één bord. Op sommige dagen hebben de kinderen meer nodig dan op andere (dagen dat er twee trainingen zijn vergen meer brandstof dan hangdagen). Verder probeer ik ze vooral te leren goed te voelen of hun buik vol is of niet. En ook even te wachten na een bord eten, om het even te laten zakken. Vaak voel je pas na een tijdje of je voldoende hebt gegeten.
Voor mij zijn dus twee dingen belangrijk: voel of je genoeg hebt en staat het enigszins in verhouding tot wat er verbrand wordt.

1 bord vol (ot)

Als ik de tekst '1 bord vol' lees krijg ik spontaan visioenen van mensen die hun hele bord mudje vol stapelen. Geloof dat mijn kinderen daar heel erg goed in zouden zijn. Het idee dat je je bord leeg hebt en dan nog meer wilt is voor heb al voldoende om nog maar een schepje (of 2) extra op het bord te leggen.

Ik leer mijn kinderen juist precies het omgekeerde. Schep een beetje eten op. Heb je het op en wil je nog meer, dan schep je nog een beetje bij. En inderdaad rustig de tijd nemen voor het eten (een doordeweekse avondmaaltijd kost bij ons al snel 30-40 minuten).

Hier doen we dat ook op die manier. Alle schalen met eten staan gewoon op tafel en iedereen schept naar behoefte op. Er is geen druk om een heel bord leeg te moeten eten maar het is ook geen probleem als je een keer twee hele borden leeg wil eten. Inderdaad liever meerdere keren minder opscheppen dan een keer heel veel en dan de helft laten staan. Mensen hebben verschillende energie behoeftes. Kinderen die net een groeispurt hebben kunnen enorm veel eten en die hebben daar dan ook behoefte aan. Kleine kinderen miezeren soms met een klein beetje rijst en een halve wortel. Soms heb ik 's avonds heel erg honger en soms heb ik laat en uigebreid geluncht en wil ik niet zo veel. Maar ik beslis dat liever tijdens het eten dan dat ik voor ik aan tafel ga al een inschatting moet maken van hoe veel ik ga eten.
Verder inderdaad rustig de tijd nemen, aandacht voor elkaar, aandacht voor wat er op tafel staat, bewust eten. Eventueel een pauze inlassen en pas na een poosje een tweede portie.

Ik heb wel eens bij mensen gegeten die dan vroegen voordat ze gingen koken hoeveel aardappels ik wilde. Dat vond ik zo'n bizarre vraag. Ik kan daar heel weinig mee. Ik merk tijdens het eten wel wanneer ik vol zit. Ik vind dat heel moeilijk om in te schatten. En in dit geval ook redelijk ongastvrij maar dat is natuurlijk anders met je eigen gezin.

'berehonger' of 'gewone' honger

ik roep tijdens het koken wel soms 'hebben jullie berehonger of gewone honger' als ik wat weinig groente dreig te hebben. Dan weet ik dat ik wat moet compenseren in rijst of pasta .

Bij het bedenken wat we eten begin ik altijd met de groenten (ofwel wat nog uit de Odin-zak op moet of wat in het seizoen in de winkel ligt en waar ik zin in heb). De rest volgt dan uit het recept wat ik met die groente ga maken.
Als ik zeker weet dat de kinderen de groenten lekker vinden zorg ik voor veel groente op het bord en dan scheppen ze de rest naar behoefte op (of laten ze pasta etc liggen als de groente maar op gaan). Als de kinderen het niet zo denderend vinden dan eten ze wat mij betreft minder groenten (het repetoire wordt gelukkig langzamerhand groter) maar dan wordt er ook wel wat meer pasta/rest gegeten, weer al naar gelang ze honger hebben. Ik zou het echter jammer vinden als ze hun honger stillen met de koolhydraten/vlees/vleesvervangers/etc en de groenten laten liggen 'omdat ze geen honger meer hebben'. Het werkt redelijk moet ik zeggen, en ik vind het een handig systeem voor mezelf (en dat is ook belangrijk want ik vind koken niet altijd even leuk).
gr Angela

guera

". Je ziet er prachtig uit. Terwijl je zelf ook wel weet dat je te zwaar bent en daarmee worstelt. Met name dat laatste vind ik wel van belang. Je kind geeft aan dat ze het zelf ook vind en heeft blijkbaar je hulp nodig."

Nou, als ik nu foto's van nu zie, dan was ik slank. Een brok spier eigenlijk. Maar toen vond ik mezelf echt moddervet.

Een vetrolletje te zwaar? Ik zou eigenlijk weleens een foto van het meisje willen zien. Ik vind dat onze maatschappij vooral is doorgedraaid met wat "normaal" is en "overgewicht". Een stevige meid zul je nooit veranderen in een slanke den. In plaats van alle energie daar op te storten (van kind en ouder), kun je toch beter kijken naar de positieve kanten van wat steviger zijn?

Mensen worden pas moddervet doordat ze tegen zichzelf blijven vechten en regelmatig dieten. Iemand die gewoon blijft eten, zal nooit opeens 30 kilo te zwaar worden. Het beginnen met dieten is gewoon echt gevaarlijk, en ik zou me als ouder echt wel duizend keer bedenken voor ik daarover begin.

En ik hoorde een opmerking als "je hebt nu wel genoeg gehad" als "je bent moddervet en ik word misselijk van je te zien vreten". Echt pas op. Op die leeftijd heeft een meisje gewoon heel veel bevestiging nodig dat ze ok is. Als je daar op die leeftijd aan gaat tornen, dan ben je gewoon gevaarlijk bezig.

Geen pannen op tafel

Wij als ouder scheppen op. Ik ken mijn kinderen onderhand wel dus ik kan dat wel inschatten. Bord hoeft niet leeg. Misschien komt het ook omdat ik een hekel heb aan kliekjes. Kan ik niks mee. Staat in koelkast tot het beschimmeld is. Dus ik probeer echt goed te mikken. Ik ben benieuwd of dat nog opgaat als ze gaan puberen. Als ik dochter zelf de keus laat schept ze 1 sperzieboon op.... . Als ze echt nog trek hebben dan gaat er een banaan door de yoghurt ofzo.
Ikzelf heb redelijk stabiel eet patroon. Ik heb zelden zeer uitgebreide lunches. Als ik dat heb of bv borrel met hapjes dan kook ik extra groente en neem dat. Dan kook ik minder voor mezelf. Ik hoef niet te wachten tot ik aan tafel zit om te weten hoeveel honger ik heb hoor. Als ik bezoek heb doe ik wel schalen op tafel maar eigenlijk hou ik er niet van. Bij een restaurant krijg je vaak ook geen schalen op tafel. In elk geval niet voldoende om daar twee keer flink van op te scheppen.

Ik ook en weet inmiddels natuurlijk wel wat voor ieder gezinslid een normale portie is. Mijn kinderen zijn nog klein, dus die eten nog niet hun bordje leeg. Hoeft ook niet, als ze maar hun best doen. Wellicht is het anders als ze pubers zijn, maar zelf ben ik van huis uit ook niet anders gewend.

Ik kan idd ook niks met kliekjes. Als ik een keer iets invries, gooi ik het uiteindelijk na een half jaar weg omdat het me niet aanspreekt om op te eten.

Maar het geldt echt als algemene tip voor mensen met overgewicht. Toen mijn schoonvader (type pannen op tafel, 2 keer opscheppen en daarna nog alle restjes opmaken) naar een diëtist ging wast het het eerste was ze zei: hoe ziet een avondmaaltijd eruit en hoe gaat dat bij jullie in z'n werk? Nou deed hij wel fysiek werk en zal vast meer nodig hebben dan een ander, maar hij is geen vuilnisbak (woorden diëtiste) Hij kende gewoon geen rem, als het smaakte bleef hij eten en hij moest hier echt bewust van worden gemaakt. Hij heeft nog steeds overgewicht hoor, maar het is wel een stuk minder geworden.