depressie dochter 15 jaar

Moeilijk

Ik heb een zoon gehad die een jaar lang in bed lag. Maar daar speelde al een hele hoop en toen gebeurde er ook nog van alles. Ik vond dat wel een logische reactie en hij is er zelf ook weer overheen gekomen.
Wel een tip, als je toch naar de huisarts gaat laat dan ook bloed prikken bij haar.Geen aannames, eerst bloed prikken. Laat het algemeen bloedbeeld, ferritine, ijzer, B12, vitamine D en schildklier bepalen.
Meten is weten. Ze zou de eerste niet zijn waar een lichamelijke oorzaak zit achter psychische klachten

Oei, aspirine?

Voor nu: kijk uit met aspirine, dat werkt bloedverdunnend. Te veel is gevaarlijk. Als ze pijnstillers nodig heeft, laat haar dan afwisselen met paracetamol en ibuprofen. En vertel dit ook aan de huisarts.
Verder ben ik het eens met Moeder: laat alles onderzoeken wat eenvoudig te onderzoeken valt. Mijn huisarts doet dat standaard bij psychische klachten, maar niet alle huisartsen zijn al zo ver.
Sterkte.

Huisarts

Je bent dus nog niet naar de huisarts geweest? Dat lijkt me dan de eerste stap voordat je zelf een diagnose stelt. Misschien is het wel iets fysieks (schildklier, vit B), of een of andere stoornis waardoor ze somber wordt.

diagnose

Ik stel geen diagnose. Ik maak me ontzettend zorgen. Ik probeer haar veel te knuffelen en er voor haar te zijn.

Goede tip van het bloedprikken. Ga ik doen! Hel erg bedankt voor de feedback.

Er spelen hier ook wel dingen. Scheiding is natuurlijk ook een van.

Ze wil nu niet eten en drinken.

Wat een nare situatie. Als ze echt niet eet of drinkt dan zit je echt wel in een crisessituatie. Hoe lang is dat al zo?

Ik zou opnieuw contact opnemen als ze echt niet eet en drinkt, hoor. Dan zou ik niet braaf afwachten tot de afspraak. Al vraag je maar advies en/of schakelen ze de crisesdienst in.

eten/drinken

Sinds gisteren eet en drinkt ze praktisch niet.
Ze gaat ook al dagen niet naar school.

We houden het in de gaten, maar ik wil ook niet teveel pushen. Wanneer is een grens.

Zij is onze oudste, dus ik vind het lastig om e.e.a. goed in te schatten.
Ze is in ieder geval ook ontzettend moe.

Ik vaag me echt af of dit ook gewoon bij de pubertijd kan horen?

oppakken

En meenemen naar de huisarta. Nog voor het weekend. Zij kan niet beslissen, dat moet jij nu doen. Echt hoor. Geen grapje, huppekee! Actie. Nu kijk je toe en wacht tot het wel weer gaat en loop je te zenuwen in het weekend. Bel die HA en maak maar stampij (? Schrijf je dat zo) en je wilt vandaag gezien worden.

mama4kids

nee, in principe hoort dit niet bij een 'normale' puberteit. Maar ja, dat wil ook weer niet direct zeggen dat je dochter ook een bipolaire stoornis heeft, hoewel dit er wel als een depressie uitziet. Het kan ook te maken hebben met omstandigheden omdat pubers wel extreem kunnen reageren, zeker als er bepaalde reacties vanuit de omgeving zijn.Of als ze misschien juist niet genoeg reactie krijgt en het gevoel heeft te worden in de steek gelaten. Maar ik weet dan niet genoeg van wat er speelt. Een scheiding is ook niet niks inderdaad.

Ik zou probeen met haar te praten over wat er precies aan de hand is. Ik zou haar een beetje als ziek benaderen. Beetje verwennen, kijken of je haar aan het eten drinken krijgt en wat extra aandacht schenken. Zeker niet boos doen omdat ze in bed blijft. Misschien kun je wel proberen door kordaat/opgewekt de leiding te nemen en haar uit bed te sturen. Maar je kunt niet letterlijk en figuurlijk aan haar gaan trekken. Dan werkt het niet. Ze kan net even dat zetje nodig hebben maar als ze echt haar kontj einde krib gooit..... Niet doen!
Het weekend zou ik aankijken maar maandag als je nog niet veel bereikt hebt, zou ik echt aan de bel gaan trekken bij hulpverlening. En dit ook van te voren tegen haar zeggenm. gewoon zo van; ik weet niet wat ik zo met je aanmoet, maak mij grote zorgen over jou, dus of je nu wilt of niet ik vraag hulp als moeder.

En heel veel sterkte!!

Huisarts

Ik zou ook nu naar de huisarts gaan.
Niet na het weekeinde.

En stoppen met aspirine. Dat is troep.

Emoties

In de pubertijd kunnen emoties heftig zijn. Blijf in elk geval zelf goed in contact. En probeer kalm te blijven, niet in de paniek schieten. Ook al zit je dochter in een kwetsbare positie.
Misschien kun je zelf even naar de huisarts voor overleg. Vraag of hij of zij een goede kinderpsychiater kent want als je aan een bipolaire stoornis denkt dan kan medicatie mogelijk nodig zijn.
Maar ik zou vooralsnog de regie wel bij je dochter laten. Maar biedt je steun aan. En laat je niet teveel meeslepen met haar emoties.
Twijfels over het leven horen er ook bij. Maar het helpt niet als jij daarover in de paniek schiet. Maar ik zou haar wel scherp in de gaten houden. En als ze je daarvoor de gelegenheid geeft en gesprek aan gaan over hoe ze zich voelt. Of je geeft haar een schrijfboekje waarin ze haar gevoelens in woord en beeld kan opschrijven. Daarmee geef je ook aan dat je haar serieus neemt.
Kan best zijn dat ze vanzelf weer positiever gaat denken. Gevoelens kunnen soms heftig schommelen.
Bij depressie hoort ook dat je je machteloos voelt en geen greep hebt op zaken. Haar hulpverlening opdringen kan het gevoel nog versterken.
Ik zou toch echt eerst zelf op zoek gaan naar een goed aanbod en desnoods zelf haar begeleiden met hulp op afstand.
Somberheid en depressie horen soms ook gewoon bij het leven, zo makkelijk is het allemaal niet altijd.
Ik realiseer me soms dat ik mijn kind kan verliezen vanwege de impulsiviteit van deze leeftijdsfase. Gelukkig heeft ze een goede psychiater en zijn haar gevoelens geaccepteerd en bespreekbaar.
Maar het is kwetsbaar en je voelt je als moeder machteloos. Schiet niet in de dwang om dat gevoel te pareren. Je kunt meer steun bieden dan je denkt door je dochter te accepteren en bij te staan. Al is het in overleg met de huisarts.

Huisarts

Ik zou inderdaad je dochter vragen om mee te gaan naar de huisarts om als eerste lichamelijke zaken uit te zoeken. Van een ziekte als de ziekte van Pfeiffer kun je heel erg moe worden, zo zijn er wel meer zaken. Denk goed na wat je het afgelopen jaar aan haar opgevallen is. Lyme?
Ogen, oren, bloedbeeld, ijzer, schildklier. Dat is voor je dochter ook een makkelijk te accepteren reden om naar de huisarts te gaan.
Als dat is uitgezocht kun je mogelijk makkelijker een stap verder, als dat dan nog nodig is.
Misschien heeft ze wel de heftige griep van het moment. Dat gaat niet altijd met hoge koorts gepaard. Biedt haar in elk geval genoeg te drinken aan.
En vraag haar waar ze zin heeft om wel te eten.

dochter weigert te drinken

Ze wil niet drinken/eten en ook om mee te gaan naar huisarts, enz.

Ik heb haar aangegeven dat zij geen keuze meer heeft. Ik vind het allemaal ontzettend lastig. De andere kinderen proberen ook al e.e.a. door bijvoorbeeld haar lievelingseten en lievelingsdrinken te halen.
Ik vind het echt moeilijk. Ik wil haar niet pushen, maar zo kan het ook niet.

Maar wat ga je nu doen dan?

Niet drinken wordt heel snel levensbedreigend. Ik neem aan dat je dat wil voorkomen, dat er iets gebeurt voordat ze door dehydratie verward wordt of flauwvalt. Zou je een crisisdienst kunnen bellen?

Sterkte, het moet afschuwelijk zijn je dochter zo te zien.

skik

Huisarts bellen

Ik zou vandaag de huisarts bellen en hem langs laten komen. Bij dochter aandringen dat ze moet gaan eten omdat ze anders vastgebonden aan de sondevoeding ligt.

Ibuprofen en aspirine -waarschuwing

Iemand noemde aspirine afwisselen met ibuprofen vanwege het feit dat aspirine bloedverdunnend werkt. Ibuprofen is van dezelfde chemische samenstelling/familie en werkt ook bloedverdunnend. Mijn zonen hebben hemofilie en mogen beide pijnstillers, daarom weet ik dat.

Verder wens ik je sterkte

arts

Ik ben gisteren met haar bij de huisarts geweest. We hebben gesprek gehad. En zijn naar huis gestuurd, want zolang zij nog kon plassen was er geen sprake van uitdroging.

Daarna is ze weer gaan eten en drinken.

Ik word er eerlijk gezegd wel beetje gek van. Ik heb het erg moeilijk. Ik vraag me dan af of ze mij gewoon voor de gek heeft gehouden. Ik kan met haar vader er niet over hebben. Hij wuift alles weg en is ermee bezig om haar binnen te halen.
Wij zijn gescheiden en er is jaren verminderde omgang geweest. En nu wil ze bij haar vader gaan wonen. Vader wuift de zorgen die ik heb weg. Wat onze dochter doet is zorgelijk mijn inziens, maar hij vindt het allemaal best.
Ze eet toch weer.

Klinkt als

Ik heb er niet voor geleerd, maar het klinkt een beetje alsof zij controle probeert te krijgen over haar leven door middel van het eten/niet eten. Wat is de onderliggende pijn? Voelt ze zich wel gehoord?
Lijkt me toch wel dat ze meer hulp nodig heeft, in ieder geval iemand om tegen te praten en die niet probeert haar te sturen in een bepaalde richting.

Eens met Vesper

Het wijst erop dat je dochter controle op haar leven probeert te krijgen door niet te eten. Dat lijkt verdacht veel op het begin van een eetstoornis. Er gaat een hoop niet goed op dit moment in haar leven. Op school redt ze het niet, contact met vader is moeizaam, er is thuis vaak ruzie.

Depressie en eetstoornissen gaan vaak hand in hand. Ik hoop dat je snel goede hulp voor je dochter vindt, want hoe langer een eetstoornis duurt, hoe hardnekkiger hij wordt.

En is het een idee wat ondersteuning voor jezelf te zoeken?Want dit is niet te tackelen als alleenstaande moeder met vier kinderen.

Grip op je dip

Animatie hoe om te gaan met een naaste met een depressie. Wel overzichtelijk en begrijpelijk. Vooral kalmm luisteren en zorgen dat je naaste zich gehoord voelt. Meer tips.

Van de website voor jongeren: grip op je dip.
https://www.gripopjedip.nl/nl/Home/

misschien stoppen met trekken

moeder van 4, je schreef al in je eerste bericht, dat je dochter bij ruzie naar haar vader ging. en nu schrijf je dat ze naar haar vader toe trekt en dat vader de problemen wegwuift. Omgekeerd ben je dus aan haar aan het trekken. Je wil haar nog onder jouw vleugels houden en zeker niet onder haar vaders hoede krijgen. Daar zullen wat jou betreft genoeg redenen voor zijn, maar voor een kind in de puberteit is dat niet te volgen.
probeer daar iets ontspannener mee om te gaan. je hoeft nu niet alle bagger op tafel te gooien om te vertellen waarom het echt niet kan en hoe verschrikkelijk die man is, dat is niet relevant. met ontspannen ermee omgaan betekent dat je zelf beseft dat je kind als 15-jarige een eigen inbreng mag hebben over waar ze opgroeit; dat de scheiding niet haar keuze was; dat er iets mogelijk zou zijn als je met vader kon praten en dat is niet hetzelfde als 'als vader naar jou zou luisteren'; als je samen kon praten en afspraken kon maken zou jij bijvoorbeeld kunnen afspreken dat ze regelmatig bij jou komt, dat ze naar school gaat en dat jij de punten waar je je zorgen om maakt volgt. Hij zou dan moeten accepteren dat jij er anders in staat, in die zorgen. Jij zou dan moeten accepteren dat hij er anders in staat. en beiden weten jullie niet wat er echt aan de hand is en wat de toekomst zal brengen. Als jullie dan regelmatig kontakt zouden kunnen hebben, zodat je niet tegen elkaar uitgespeeld wordt of gemanipuleerd wordt door je dochter, dan kunnen jullie beiden zorgen voor een goed klimaat voor je dochter om zich te ontwikkelen.

Tsjor

dochter bij haar vader

Dochter is vertrokken naar haar vader. En blijft bij hem. Het ging hier thuis niet goed. Ze neemt gedrag van haar vader over richting mij. Schelden, alles is mijn schuld, enz. Ze zit nu daar en scheld mij nu helemáál verrot en zegt dat ze geen respect heeft voor mij. Ik heb ook andere kinderen waar ik rekening mee moet houden.
Het voelt voor mij alsof ik gefaald heb als moeder.

oh nee!

Jij hebt niet gefaald als moeder!! Je doet het goed, je bent bezorgd en je hebt naar eer en geweten gedaan wat je kon toch? Nu verkiest ze bij haar vader te zijn....misschien wel omdat jij te dicht bij haar kwam en zij de hulp nog niet aankan.
Neem je tijd om je bezorgdheid los te laten en even los te komen van haar en wees blij dat de (misschien betrekkelijke ) veiligheid van een tweede thuishonk er op dit moment is.
Echt er is niets anders wat je nu kunt doen dan even proberen je batterijtje weer op te laden.
Veel sterkte!

rot gevoel

Elke keer weer is dochter boos op mij. Ze scheld met uit, blijft aangeven dat ze geen respect voor mij heeft. Zij geeft nu ook aan dat ze geen contact met mij wil. Ook met mijn ouders heeft zij nauwelijks tot geen contact. Terwijl ze met hen altijd close was. Dit raakt me allemaal en doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik blijf over en over mezelf afvragen hoe ik dit alles moet aanpakken. Zij is zo onder invloed van haar vader waardoor haar negativiteit alleen maar toeneemt. Ik ben zo verdrietig!

Ruimte geven

Je kunt er nu weinig aan doen, behalve aangeven dat je van haar houdt en dat ze welkom blijft. Hopelijk komt ze bij vader een beetje op adem.

ruimte

Ruimte probeer ik haar te geven. Elke keer zoekt ze weer contact met mij en baggert mij finaal uit. In haar ogen doe ik sowieso alles fout. Dat weet ik, maar ik vind het lastiger dat ik nu merk hoe ze tegen mij doet het gelijk is aan hoe haar vader mij ook altijd behandelt heeft. Daarbij blíjf ik erbij dat zij hulp nodig heeft.

Ik wil voor mijzelf ook hulp, want ik vind het lastig om hiermee om te gaan. Al besef ik dat het een puber is, raakt het mij ontzettend hard. Ik hou van haar en heb dat ook aangegeven, maar dan is het puberantwoord jaja.....
Ik ben zo bang dat zij gaat drinken, roken en aan drugs gaat. Haar vader is alcoholist en drank, sigaretten e.d. zijn daar ten overvloede aanwezig. Hij is verslaafd aan alcohol en heeft aangegeven dat hij het goed vindt als zij drank nuttigt. Er zijn dus ook nog andere zorgen. En aangezien zij zich nu zo aan het afzetten is ben ik bang dat het allemaal mis gaat.