Dat eeuwige geruzie tussen broer en zus

maar

Je oudste start het en slaat zelfs maar dochter krijgt de schuld en straf allemaal omdat je al boos was door de ballon en dus oudste? Ik geef dochter gelijk hier. Pak oudste meer aan.

Verder kun je heel goed gesprekken voeren met pubers als ze niet boos zijn en een vragen of zij een oplossing zien. Ik zou slaan niet negeren maar wel jongste meer belonen door iets met hem te doen en eventueel degene die zich het meest gedragen heeft.

Leestip

Ik vond dit een erg fijn boek om te lezen over dit onderwerp:
https://how2talk2kids.nl/boeken/broers-en-zussen-zonder-rivaliteit/

De bieb heeft hem vast ook. Succes!

Die pets in mijn gezicht zou voor mij toch wel de limit zijn. Die dochter kon dan toch een zeer karig weekje van mij verwachten. Dat is namelijk heel ver over mijn grens heen en dan moest dan toch wel iets gebeuren om dat weer recht te zetten. Een heel heel heel diepe sorry zou dan toch wel het minste zijn.

Ik denk wel dat ik oudste naar boven gestuurd had, want wie zich niet kan gedragen hoort niet in de gezamenlijke ruimte maar op een plek waar ie even kan nadenken en tot bezinning komen.
Dan was je dochter wellicht ook niet zo uit haar plaat gegaan.

En ik vraag geen meerdere keren om te stoppen met een ballon. Na twee is ie echt weg.

Pfff

Eerlijk gezegd heb ik geen tips. Maar de situatie lijkt me echt vreselijk moet ik zeggen! De sfeer is totaal verziekt, zo lijkt het. Zijn er ook nog leuke momenten zo met z'n allen? En die vakantie, is die vader er dan wel bij?

Veel sterkte!!

vieuw

Dus een pets van haar broer moet ze maar gewoon accepteren en hier wordt pas op gereageerd als ze jou een klap in je gezicht geeft om dit even te bekrachtigen?

Er zijn een aantal zaken aardig uit de hand gelopen, heb ik het idee, maar ten eerst dat je nogal veel pikt van de oudste. Zus moet dat maar accepteren, zo klink je.
Vervolgens treed je bepaald niet op tegen dochter die jou notabene SLAAT. Kijk, het is al veel eerder mis gegaan, maar dit kun je echt niet acccepteren.

en wat betreft je jongste

Jouw eigen reactie is het belangrijkste. Als jij rustig kunt blijven en de situatie onder controle lijkt te hebben, kan het allemaal niet zo veel kwaad. Zelfs niet als zus woorden als kutkind gebruikt. Als jij dit corrigeert, pikt hij dat ook op.

Wat betreft de vakantie zou ik ervoor zorgen dat zij zo min mogelijk in een ruimte zijn. Dus niet weg voor straf maar zorgen dat zij niet steeds bij elkaar op de lip zitten. Samen tv kijken bijv. gewoon verbieden. Eisen dat ze naar buiten zijn of waar dan ook op vast tijden.

Ja ook dat

Preventief uit elkaar halen.

Het is ook wel een standaard broer-zus ding. Al vind ik het bij jullie wel aardig geescaleert. De ruzies voorkom je niet, de escalaties wellicht wel?

Extreem

Dat kinderen ruzie met elkaar hebben is gewoon maar bij jullie is de situatie wel heel extreem. Dat kinderen elkaar uitschelden en elkaar slaan is niet normaal. Daar zou ik veel strenger tegen optreden.
Ik weet niet hoe vaak dit soort situaties voorkomen maar als die met enige frequentie voorkomt dan zou ik hulp zoeken. Het is niet ok om op deze manier met elkaar om te gaan.
Tegen de kinderen zou ik heel duidelijk zijn: schelden en slaan wordt niet getolereerd. Ik zou gelijk ingrijpen bij de eerste keer dat er gescholden wordt.

Daarnaast zou je kunnen kijken waar de knelpunten zijn: op welke momenten wordt er meest ruzie gemaakt? Daar kan je misschien een praktische oplossing voor bedenken om de kinderen op die momenten uit elkaar te houden.

Verder zou ik de kinderen hier ook zeker bij betrekken. Zij vinden de sfeer vast ook niet fijn. Hebben zij zelf misschien goede oplossingen en ideeën?

Misschien kan je ook goed gedrag belonen: als er een week niet gescholden en geslagen is gaan jullie iets leuks doen met elkaar (en anders ga jij alleen met jongste wat leuks doen)

Er is ook een goed boek wat ik kan aanbevelen: https://www.amazon.com/Making-Brothers-Sisters-Best-Friends/dp/0971940509

Dat is eigenlijk niet echt voor de ouders geschreven maar voor de kinderen zelf. Mijn oudste kinderen hebben het gelezen en vonden het heel goed. Er staan ook veel praktische tips in hoe ze hun relatie met hun broer/zus kunnen verbeteren. Echter dat boek is alleen geschikt als de kinderen zelf ook graag iets aan hun relatie willen verbeteren en open staan voor een meer positieve verhouding met elkaar.

je kunt

niet je kinderen de schuld geven van het feit dat jij schreeuwt. Ik weet best hoe moeilijk het is, maar toch zul je moeten proberen dat te gaan beheersen.
Jij bent de volwassene wiens voorbeeld gevolgd moet gaan worden.

Bedenk ook dat je er goed aan doet om duidelijke consequenties voor bepaald gedrag-van te voren- te bedenken en te bespreken met hen. Op het moment dat het mis dreigt te lopen kun je ze deze consequenties voorspiegelen en je zult merken dat dat je rustiger maakt. Ook op het moment dat het is mis gegaan, kun je een soort rust putten uit het benoemen van de consequentie. En deze maakt het vele malen indrukwekkender voor hen als je dit op een rustige manier zegt.
Een plan, een consequentie geeft jou namelijk de controle terug en dat neemt de machteloosheid weg!

je kinderen

hebben wellicht baat bij een andere benadering. Juist niet zo negatief, gespannen en directief.
Het klinkt mij juist als een situatie die gewoon uit de hand loopt, bij kinderen die het goed bedoelen maar het pakt onhandig uit.
Als je zoon trekjes heeft van ADHD, behandel hem dan eens als iemand met (trekjes van) ADHD.
Help hem op zo'n moment een bezigheid te zoeken die hem geeft wat hij nodig heeft, die anderen niet stoort. Hem alleen maar sommeren te stoppen met wat hij doet kan best (nog) lastig zijn voor hem. (vergt een hoop op executief vlak)
Nuja, enz. Wat ik lees vooral is dat jij het óók goed bedoelt, maar dat je ook alleen maar slecht voorbeeld geeft...je dreigt (ik wil zo niet met jullie op vakantie) geeft straf (probeert te raken) raakt boos en opgewonden, denkt zwart wit (de jongste is nog leuk, de oudsten niet meer)
Ga met jezelf aan de slag, dan veranderen de kinderen mee!

Opsplitsen

Splits in de vakantie af en toe een dagje op, jij neemt er een mee en man de andere twee. Ga iets leuks doen en laat het kind dat alleen met een van de ouders op stap gaat kiezen wat er gaat gebeuren. Je zult zien dat je op zo'n dag volop van je kind geniet!

ik had zo'n broer

Ik had zo'n broer vroeger (nu is ie leuk, toen niet) en wat haatte ik hem. Door hem kwamen alle ruzies. Ik kon nooit eens lekker een boekje lezen op de bank, altijd kwam hij wel klieren of lullig doen, of zomaar uitschelden. En uiteindelijk was mijn moeder boos op ons allebei, terwijl ik nooit begon. Nooit, werkelijk waar niet. En ik kreeg ook altijd de opmerking dat ik niet zo moest happen en me moest laten irriteren. Maar hoe zou jij het vinden als je op de bank iets zit te lezen en je boek wordt afgepakt en op de grond gesmeten of je krijgt een beledigende opmerking naar je hoofd geslingerd, zomaar uit het niets.
Nog kan ik het gevoel terughalen van toen. Zo oneerlijk en gemeen vond ik mijn moeder vroeger (vader was altijd aan het werk) mijn moeder kon het gewoon niet aan en zocht ook nooit uit hoe dingen begonnen waren en ze was dan boos op ons allebei, wat ik niet begreep, want ik deed niets.

Maar ja, hoe los je dat nu op? Wat mijn moeder nooit deed, en eigenlijk iedere keer had moeten doen, is zodra de gemoederen bedaard waren uitzoeken wat er was gebeurd bij beiden en dan alsnog gepast straffen, (tenzij er eentje kan liegen dat het gedrukt staat, dan kom je nooit achter de waarheid) of er een gesprek over voeren 'hoe zou jij je voelen, als je uitgescholden wordt voor pukkelkop?", of"hoe zou jij je voelen als je leesboek uit je hand getrokken wordt".
Of een keertje als test je zoons gedrag een uurtje imiteren in zijn bijzijn, kijken of het kwartje dan valt.

En inderdaad je kinderen hebben één voorbeeld in hoe ze reageren bij ruzies, en dat ben jij, dus als jij schreeuwt, doen zij het ook etc...

Dat is moeilijk Karlijn

Het heeft met beeldvorming te maken. Sommige kinderen zijn wolfjes in schaapskleren en kunnen ogenschijnlijk een onschuldig lammetje lijken.

Ik heb van de overblijf eigenlijk geleerd dat de schuldvraag achterhalen zelden nut heeft. Een kind wil juist graag gehoord worden. Ik denk niet dat het je moeder gelukt was om geen partij te kiezen. Uiteindelijk wil je als ouder toch vooral geen rottigheid en weer dat alles gewoon normaal wordt, dus zand erover. En dat maakt dat kinderen zoals jij zich niet gehoord voelen.

Herken het ook van hier hoor. Mijn altijd brave oudste kon zijn ondernemende zus echt het bloed onder de nagels vandaan halen. Het heeft wel even geduurd voordat wij dat doorhadden. En dochter heeft het daar nog steeds over...

trekken van adhd

Een klein voorbeeldje inzake het friemelen; als hij altijd wat in zijn handen moet hebben om te friemelen, geef hem dan kneedgum (bij de action bijvoorbeeld) als de ballon je teveel irriteert. En geef hem die in plaats van zo'n ballon. Of een kneedbal, of iets dergelijks. Koop een voorraadje.

Je schrijft dat je zoon trekken van adhd heeft. Je zou er bijna overheen lezen! Maar mij viel het op. Ook de situatie die je schetst. Is het normaal? Ja en nee. Maar dat maakt niet uit: het is niet wenselijk. En je kan er iets mee.

Adhd-trekken, dat kan heel vervelend zijn, voor je zoon maar ook voor zijn omgeving.
Het komt er op neer dat zo'n kind snel(ler) prikkelbaar is, wat elke keer een stoot adrenaline oplevert wat resulteert in gedrag. Daar reageren anderen dan weer op en voor je het weet is de rust opeens geworden tot een reactie van gedrag op gedrag, waarvan je het begin niet eens helemaal zeker weet. Chaos. Dat zijn wel dingen die aan te pakken zijn maar daar moet je ook specifieke hulp voor zoeken, denk ik. Neem die gedachte over adhd dus serieus en doe daar wat mee. Dat lijkt mij wel beter voor je zoon en je gezin in z'n geheel heeft daar weer baat bij.

In de tussentijd kan ik je wat te lezen aanraden.

Ook dat schelden (van je dochter in dit geval), wat ze eerder op school oppikken maar ze moet leren zich in te houden, de emotionele ontremmingen, gebrek aan redelijk inzicht in eigen gedrag, irritaties en prikkelingen, gebrek aan het richten van eigen gedrag en dergelijk. Zo herkenbaar!

Daar is een goed boek dat over dit soort dingen gaat. Een boek voor kinderen met en zonder adhd. Het gaat namelijk over aan te leren kwaliteiten die alle kinderen idealiter leren maar waar kinderen met adhd meer moeite mee hebben, die die boot doorgaans missen. Kwaliteiten die je doorgaans impliciet leert, thuis en op school, maar met behulp van het boek juist expliciet maakt en met (tussenstapjes) juist leert te ontwikkelen.
Een boek dat ook positieve handvatten geeft. Natuurlijk kan je straffen door iets af te pakken, dat doe ik ook regelmatig, maar het is ook fijn om als je ze iets kan laten verdienen. Dat brengt een veel fijnere sfeer en meer samenhorigheid. Bijvoorbeeld door ze de volgende keer een week naar de caravan te laten verdienen. Het boek heet 'slim maar ...' van Peg Dawson. Dat is de BS versie. Er is ook een VO-versie. De bieb heeft 'm vast en ook te bestellen bij Bol.

Het prettigere eraan vond ik dat het zo praktisch is en het gaf heel veel herkenning (en ik kon eindelijk benoemen wat ik bedoelde ipv lange voorbeelden geven). Dat gaf ook veel opvoedrust tussen mijn man en mij.

hier

zat ik constant achter oudste aan. Als er gedoe was, greep ik direct haar bij de kladden. Ik voelde me daar wel eens rot over, maar achteraf zegt ze dat ik groot gelijk had en dat ze ook niet meer snapt waarom ze toen zo deed. Wel fijn dat ze zoveel zelfinzicht heeft...

O ja, en we hebben wel eens geprobeerd het geschreeuw te stoppen met een "praatobject." Helaas werd dat dus vechten om het praatobject. Dan maar liever schreeuwen dus. Laatst probeerde puberzoon het weer bij mij: "kijk mama, ik heb nu de "praatbatterij in mijn handen. Jij mag pas weer praten als ik hem aan jou geef." Yeah, right!

en als je op vakantie gaat...

Probeer dan structuur te bieden. Mijn zoon met ADHD was moeilijk 'te houden' als ik dat niet deed. daar ben ik door schade en schande achter gekomen. Maar enkele duidelijke afspraken, positief geformuleerd en een desnoods geschreven duidelijkheid over het dagprogramma deed wonderen. Dit was echt globaal, zoals ik het deed.
Ik gaf bijv. aan hoe laat hij mocht tv kijken. Dan vanaf hoe laat hij buiten mocht spelen en hoe laat we samen iets gingen doen. Alleen al van te voren aankondigen hoe lang/laat we samen iets deden en hoe lang hij zich zelf moest vermaken, hoe laat we gaan eten e.d. dat soort globale zaken zorgden ervoor dat hij rustiger was. Er was ook een periode dat het mijn zoon veel rust leek te brengen dat hij een soort aftekenlijstje had waarop hij mocht afkruizen wat e al gedaan hadden en wat er dus nog kwam.

Bespreken

Bespreken met kinderen vind ik ook nog een kunst op zich. Mijn dochter is scherp van tongriem gesneden en verbaler veel sterker dan zoon, dus "bespreken" werd voor hem één grote frustratie.
Afspraken voorstellen werkte dan beter en dan onafhankelijk van elkaar aan de kinderen vragen wat ze behoefte aan hadden (en waar wij als ouders behoefte aan hadden) hielp wat beter. Ik moet toegeven dat er in de drukte van het dagelijks leven niet altijd van kwam. Zoals we vanmorgen op het werk bij de koffie concludeerden, ook met je kinderen zou je regelmatig een functioneringsgesprek moeten houden.
Overigens werkt voor mijn zoon Whatsapp soms beter dan spreken. Heeft-ie even de tijd om na te denken voordat hij antwoord geeft. Aan de andere kant kunnen schrijfsels soms verkeerd geinterpreteerd worden, dus dat blijft tricky.