U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bij ruzie tussen man en kind zitten
Nou, hier zit ik weer eens alleen op de bank, met een boze man op z'n kamer en een boze puber op haar kamer. Allebei boos op mij terwijl ze eigenlijk boos op elkaar waren (:
Wat er wel vaker gebeurt, dochter is helemaal blij en enthousiast over iets en man knalt er dan heel bot en negatief overheen zodat dochter helemaal omslaat en verdrietig is. Man vindt dat vervolgens weer heel overdreven, dochter zoekt steun bij mij, ik probeer uit te leggen aan man dat zijn botte reactie het enthousiasme wegneemt en probeer dochter uit te leggen dat man het niet zo bot bedoelt. Man boos dat ik hem niet steun, dochter boos dat ik haar niet begrijp.....
Voorbeeld: dochter is weg van een boysband, inclusief verliefdheid op de zanger en vertelt er enthousiast over, man meent dan te moeten uitleggen dat de muziek slecht is en het puur om de marketing en de commercie gaat.
Op zo'n moment zit ik er dus bij en vind het dan zo rot voor dochter die dan niet op kan tegen goedgebekte man. En mijn man begrijpt echt totaal niet dat het haar raakt en vindt haar reactie zwaar overdreven.
Wat doe ik in zulke situaties, want ze komen best vaak voor nu dochter puber is. Misschien herkent iemand t een beetje?
Moeilijk hè
Ik herken het ook, vooral dat gevoel dat ik moet bemiddelen tussen man en kind en dat ze uiteindelijk allebei boos zijn op mij!
Het zijn hier vaak verschillende redenen hoor, maar idd vaak negatieve reacties van man, en ik heb het idee dat het bij hem vooral voortkomt uit angst dat het verkeerd afloopt met kind. Het gaat dan bijvoorbeeld over schoolprestaties (terwijl beide kinderen het supergoed doen op school, maar omdat hij zelf vroeger niet gemotiveerd was, is hij heel bang dat de kinderen ook zo zijn/worden) of over het gamen van mijn zoon (hij is heel bang dat hij verslaafd raakt).
Hij loopt vaak een paar stappen vooruit en ziet bij iets kleins al heel gauw voortekenen van iets ernstigs, en wil dit dan zo snel mogelijk de kop in drukken.
En ja, vaak lach ik hem dan vierkant uit: stel je niet zo aan, denk je nou echt dat.....
Ook niet echt respectvol, ik weet het, maar soms helpt het wel (soms ook niet...)
reactie
Flanagan, je hebt gelijk hoor dat het ook een leerproces voor dochter is. Ik merk de laatste twee dagen dat ze hem resoluut afkapt als ze merkt dat hij weer los wil gaan over iets, en dat doet ze goed. Ze zit ook goed in haar vel, dat helpt, maar eigenlijk vind ik dat thuis een plek moet zijn waar je ook als dat niet zo is je niet op je hoede moet hoeven te zijn.
Dat van een spiegel voorhouden achteraf, mwoah, bij man is zelfreflectie niet z'n sterkste punt en zoals ik eerder ook schreef, ik wil dochter niet het gevoel geven haar niet te steunen op zo'n moment.
Fijn dat jouw man blijkbaar wel open staat voor wat reflectie.
En die boysband is maar 1 voorbeeld. Het gaat echt om de timing en de overdreven stemverheffing op zo'n moment waardoor de sfeer echt naar de knoppen is en dochter van blij en enthousiast naar oprecht verdrietig gaat.
En nogmaals, man bedoelt t echt niet zo rot, hij denkt er gewoon niet zo bij na en heeft vaak helemaal niet door wat de impact van zo'n uitbarsting is.
Raffie, herkenning. Dochter is niet echt een fanatieke student, tot ergernis van man. Dan kan dochter dus aan tafel een grappig verhaal vertellen over iets wat er in de klas gebeurd is en dan out of the blue komt er een tirade over school, het lui zijn van dochter, dat ze geen enkele toekomst heeft zo, enz enz. Idem over gamen van zoon. Het is ook bezorgdheid en onmacht.
Humor en een beetje uitlachen werkt inderdaad soms wel, soms niet.
Het lijkt nu of hij alleen een nare onbenul is, dat is niet zo 
Hier ook herkenning. Maar dan van man's zijde.
Met het risico dat ik alle dames hier over me heen krijg, toch maar even reageren. Maar dan wel op mijn (mannen-) manier. Dat is gelijk ook waar de schoen wringt, mijns inziens.
Hier ook herkenning. Heb 'n vrouw en 2 dochters van 20 en 18. De dames vinden mij ook vaak wat kort door de bocht, weinig inlevend, te grof en wat al niet meer allemaal. Ik kijk met veel frictie kwesties in het dagelijks leven terug naar de oertijd. Toen we nog met berenvellen liepen. De rollen en karaktertrekken van mannetjes en vrouwtjes duidelijk waren. Mannen gingen jagen en kwamen terug met de buit. Liefdevol gevangen voor hun gezin. Kroost werd beschermd en voor gevochten. En er werd door vader op allerlei gevaren gewezen. Dat was zijn rol.
Inmiddels is er het eea veranderd. Maar in wezen handelen we vaak nog deels zoals in die tijd. Ik hou van mijn vrouw en dochters, of course. Maar moet ze soms wel wijzen op onhandigheden, risico's, gevaren, technische zaken en hoe 'n apparaat heel blijft, wijzen op relativeren als het gaat om 'n bad hair day, wat trek ik aan vandaag, of gewoon praktisch bijstaan op mijn eigen mannen-manier bij het alom bekende “Niets lukt vandaag!” Dat is mijn rol en nee, ik neem zelden 'n blad voor de mond en het komt er vaak vrij direct uit.
Geef mij de ruimte en gun mij mijn anders zijn tov mijn 3 dames. Laat mijn dames mijn adviezen met 'n glimlach nemen en als het kwetsend is of wordt, zeg het dan gewoon. Kijk me aan met die vragende, liefdevolle vrouwen oogjes en zeg dat het je raakt wat ik zeg, of hoe ik het zeg. Ik ben daar vatbaar voor en raakt mij ook.
Wij hebben hier jaren lang die strijd gehad. Moeders nam het op voor haar kroost, altijd. Vaders boos en trok zich terug. Gelukkig is dat nu enigszins op z'n retour, met name omdat moeders langzaam begint in te zien dat er tegen vechten en strijden weinig zin heeft. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig aan elkaar, maar niet gelijk! Echt niet. Ik vind “jullie” verhalen bijna altijd te gedetailleerd, te lang en niet to the point. Weinig geduld voor.
En just to be sure:
Ik ben 'n gewone vader die vroeger de luiers heeft verschoond. Fles gegeven. Kinderen weggebracht en opgehaald naar en van vriendinnen en clubjes. In ouderraad heeft gezeten. Veel knuffelt met vrouw en dichters. Kan huilen bij 'n film.
Samenvattend, vind ik over het algemeen:
1. Dat we te weinig oog hebben voor de verschillen tussen de beide sexen.
2. Dat we steeds vaker over-analyseren. Voor elke scheet naar de psycholoog. Is 'n hele industrie geworden. Idem dito met het begrip "coaching".
3. Weinig vertrouwen hebben dat de mens / het jonge mens heel flexibel is en zelf vaak z'n weg wel vindt. In dit topic ook gelezen, maar de maatschappij is onze moderne jungle. Je moet er voor trainen. En ongemerkt doe ik dat dus eigenlijk al.