U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bemoeizuchtige moeder.
Ik heb de neiging me veel te veel te bemoeien met mijn dochter van nu bijna 15.
Ik ben eigenlijk zoals iedere ouder pas gelukkig als mijn dochter het fijn heeft.
Zo heb ik haar altijd veel tips gegeven over hoe ze problemen kan oplossen met
Vriendinnen.
Ik was ook altijd diegene die haar stimuleerde vriendinnetjes te laten komen spelen en ook ergens te gaan spelen. Op zich liep dat best goed, maar lukte iets niet tussen vriendinnen, dan zat ik daar erg mee en kon ik dagen denken hoe ze dat kon oplossen. Ik had pas weer rust als het was opgelost en als een vriendinnetje haar liet stikken, begreep ik dat niet, want we hadden het nog zo goed opgelost… Nu is ze bijna 15 en heeft een vriend van net 17. Ik wil dat ze daar een leuke tijd mee heeft, maar merk ook strubbelingen. Ook die wil ik weer voor haar oplossen door haar tips te geven. Daarom vraag ik ook té vaak: en hoe was het? En alleen een vrolijk verhaal kan me een onbezorgde dag bezorgen. Is er iets, dan wil ik dat met tips oplossen en er is eigenlijk wel altijd iets, omdat hij nogal een stevige eigen mening heeft.
Mijn dochter vind nu dat ik me te veel met haar leven bemoei. Ik vind dat zelf ook, maar ik voel me ontzettend leeg en nutteloos als ik het niet doe en ben bang dat ze het fout zal doen. Haar vriendje zal verliezen, haar vriendinnen haar verlaten. Verder alles laten gaan zoals het gaat?
Op zich mag ze veel en laat ik haar wel heel vrij, omdat ze heel goed zelf haar grenzen weet wat kan en wat niet kan, maar ik hou het wel in de gaten. En zoals ik al schreef: als zij het fijn heeft, geniet ik ook. Dus thuis blijven voor straf is er nooit bij. Laat maar lekker uitgaan! Als ze zich maar amuseert! Ook school kan ze zelf ook goed hierin plaatsen. Ze doet atheneum en ze weet zelf heel goed wanneer ze de tijd aan huiswerk moet besteden. Ik weet ook dat ze zelf heel goed dingen met vriendinnen (en haar vriend) kan oplossen, maar dan sta ik ervan te kijken, dat ze niet echt vriendinnen heeft in de klas. Zelf boeit haar dat niet zegt ze, omdat het haar types niet zijn. Buiten de klas heeft ze wel wat meisjes waar ze regelmatig wat mee onderneemt. Ik zou haar het liefst nog steeds de tips geven om wel vriendinnen in haar klas te maken: zoals interesse in ze tonen ed, maar ze zal het zelf moeten doen en dat vind ik heel moeilijk.
. Ik weet dat ze het zelf zal moeten doen, maar ik weet zelf niet meer goed hoe ik het los moet laten. Alleen nog tips geven als ze er zelf naar vraagt? Zal ze het helemaal zelf aankunnen op deze leeftijd?
Fijn dat het beter gaat
Je mist wel een beetje mijn punt, jouw dochter heeft niet echt grote problemen, en zelfs dan kan jij niet normaal functioneren. Hoe moet dat bij echte grote problemen, stort jij dan in?
Accepteren ze het op je werk als je niets kan doen omdat je dochter een ruzietje heeft met een schoolvriendin (ik verzin maar wat)?
Het is niet zo dat ouders die wel zoveel mogelijk gewoon doorgaan met hun werk en leven (en andere gezinsleden) zich niets aantrekken van een kind met problemen. Heus wel. Maar met je werk slecht doen en alleen maar met je kind bezig zijn raak je op den duur nog veel meer in de problemen.
Fayw
ik denk dat die problemen vooral op sociaal vlak zijn. Ik ben er eigenlijk altijd mee bezig geweest dat mijn kind vooral veel vriendinnen 'moet' hebben. Omdat ze enig kind is, heb ik altijd heel veel kinderen over de vloer gehad. Het maakte mij zelfs niet uit als ze met vieren binnen waren. En in de tuin waren vaak meerdere kinderen in de zomer. Alles, omdat ze dan goed met leeftijdsgenootjes leerde omgaan en daarbij wilde ze dagelijks vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis nemen en ik vond het heel gezellig. Nu met haar vriendje wil ik ook alleen maar dat ze een gezellige tijd met hem heeft. Het is heel normaal dat ze in dat jaar zo nu en dan tegen problemen aanlopen, want jongens zijn heel anders dan meisjes. Ik zie nu dat ze echt veel van elkaar leren.
Wat mijn werk betreft, bedoel ik meer dat ik met mijn gedachten niet bij het werk ben. Ik doe mijn werk goed, maar er gaat geen uur voorbij en ik pieker gewoon verder. Maar dankzij mijn eigen dochter, kan ik het nu meer loslaten. Ik heb dankzij haar 'wijze woorden' meer vertrouwen in haar gekregen. Ik wil haar nog weleens tips geven, zoals gisteren nog en dan schrijf ik het op. dan ben ik het kwijt en als de hoge nood dan wat eraf is en ik lees het nog eens door, dan kom ik tot de conclusie tot ze eigenlijk in zooo een leerproces zitten. Ik kan haar wel voor alles behoeden, maar als ik het laat lopen, leren ze zo veel van elkaar.
Loslaten met mate
Hoi...eigenlijk heb ik ook een beetje (veel) het gevoel gehad zoals jij die nu ervaardt.Als moeder heb ik ook altijd zo het gevoel gehad,dat wanneer mijn kinderen zich goed voelen en het goed maken,ik me ook geweldig voel en andersom.Misschien zijn we té emotioneel op dat vlak?
Wellicht ben ik voor de moment niet echt de aangewezen persoon om jou raad te geven,maar misschien ook wel.Hangt ervan af hoe je't bekijkt.
Mijn dochter heeft na een relatie van 8 jaar een punt gezet achter haar relatie,één en al drama hier (vooral bij mijn man),want ex-vriend en hij waren twee handen op één buik.Ik heb het er ook zeer moeilijk mee gehad,maar kan het nu allemaal wat meer gaan loslaten.
Dochter was,net zoals jou dochter,net 15 toen ze stapelverliefd werd en ook al vond ik haar nog te jong,ze dreef haar zinnetje door.Wij hebben haar die kans gegeven,met de nodige afspraken.
Hoe zoiets verloopt kan niemand op voorhand voorspellen en bang zijn dat ze haar vriendje misschien zal verliezen heeft geen enkel nut.Wij hebben daar nooit echt bij stilgestaan,dat zoiets kan gebeuren.
Ik denk dat elke ouder het beste wil voor zijn kind en dat je al eens goede raad wil geven als er ergens iets fout zit.Dat hebben wij hier ook gedaan,maar ik weet nu,dat zij het vaak wel zien als bemoeizucht.Het gevaar hierin is,dat velen dichtklappen uit angst hun ouders en omgeving te kwetsen en dat de problemen hierdoor alleen maar blijven aanslepen en erger worden.
Vijftien is nog zeer jong,dus ik zou echt niet te erg op wolkjes gaan lopen wat die relatie betreft en geloof me,ik spreek uit ervaring.Als er problemen zijn,mag je gerust tips geven,hebben wij ook gedaan,maar pers lot van rekening moeten ze der zelf uitkomen.
Dit geldt ook zo voor vriendinnen,binnen of buiten de school.Ik merk aan de jongste (15,5),dat ze op die leeftijd vaak wispelturig zijn,nog niet goed weten hoe of wat op vele vlakken,veel humeur en interresseschommelingen vertonen enz...
Je kan niet eeuwig de problemen van je kinderen oplossen,dat heb ik nu wel ondervonden,maar ik begrijp wel dat je je als ouder slecht voelt wanneer het je kind niet goed afgaat en omgekeerd.Toch moeten we proberen van ze los te laten en de dingen een plaats te geven.Veel sterkte.
Andie
Dankjewel dat je zegt dat je jezelf hierin wel herkent. Ik denk idd dat iedere moeder dat wel heeft, maar de ene is er wat emotioneler in als de ander. Gelukkig heb ik het nu een beetje samen met mijn dochter opgelost zoals ik al schreef. In ieder geval bedankt aan iedereen die me hierin begreep! Kus!
Projectie
Pucksie, ik denk dat er meer a/d hand is dan je gewoon verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je dochter, wat alle moeders zullen herkennen. Juist door de manier waarop je schrijft en de manier waarop je reageert. Ik denk dat jouw probleem vooral te maken heeft met projectie.
Met een angst diep van binnen, die oud zeer aanspreekt. Als jouw dochter in het hier en nu wordt afgewezen triggert dit oud zeer bij jou. Dus (jouw) oud zeer, dat jij in het hier en nu probeert te voorkomen, omdat je dezelfde emoties voelt als toen. Je schrijft: "en kan alleen gelukkig zijn als zij dat is". Dat is de vinger op de zere plek.
Ik denk dat jij in je vroegere leven zelf veel te maken hebt gehad met afwijzing, er niet bijhoren, of i.i.g. de angst daarvoor?