Aaahh pubers en spullen!

verantwoordelijkheid

Misschien wordt het tijd om dit soort dingen te verrekenen met zijn zakgeld? Ik had een puber die headsetjes, adapters en zo aan de lopende band sloopte (omdat hij, in gedachten, het draadje knikte - wat natuurlijk heftig werd ontkend, maar ik ben niet blind).

Sinds ik niet meer automatisch meteen mijn snoertjesdealer benaderde maar het aan hem zelf overliet (en dan dus ook zelf betalen) werd het minder. Het is nog niet over, old habits die hard, maar hij is zich nu wel bewust dat zo'n ding geld kost.

Bij echte ongelukjes wil ik best bijspringen, maar bij telkens terugkomende incidenten in de categorie kwijt & defect zou ik ze toch confronteren met de gevolgen (kwijt/stuk kost geld), ook al zijn ze nog zo verdrietig.

hortensia

Zo te lezen betaalt hij alles al zelf..
Hier is alles! dat meneer ooit heeft kwijtgemaakt inmiddels weer gevonden. Ik geloof het dus niet meer als er iets"kwijt" is. Zoeken totdat je het hebt gevonden in zo'n geval. Laatst duurde het 3 weken, een sporttas lag op school bedolven onder een berg andere zooi.

ai Goudvis

Begrijpend lezen is een dingetje, je hebt gelijk!

snoertjes

:-)
De mijne sloopt ook snoertjes trouwens. Die gaan niet kapot van dat constante dubbelvouwen en er op knagen, zegt hij. Hij mag de onze niet meer gebruiken, alleen lijken ze allemaal op elkaar.
Voor de i-pad hebben we wel een nieuw snoer gesponsord. De neppers die hij zelf moest kopen waren superslecht van kwaliteit. Dus eenmalig hebben we een goede gesponsord, omdat zijn snoer een keer een harde ruk had doorstaan (niet door zijn toedoen maar door ander stuiterend kind).

som niet de schuld van puber zelf

Hier ook aardig wat dingen kwijt/verloren in een jaar. Puber is zuinog op haar spullen, nu inmiddels heeeeeeeeel erg zuinig. Ze leent niets meer uit aan klasgenoten, nog geen gum! Klasgenoot heeft zelf gwen gum, leent gum van een ander stopt gum in eigen etui en een ander moet een nieuwe kopen, want ja onthouden dat je een geleende gum terug geeft is iets wat niet lukt.
Zo ging er een gum, een schaar, een passer en ga zo maar door.

aaaah heerlijk herkenning

Mijn zoon mag deelnemen in beide categorieën: spullen kwijtraken en snoertjes slopen

Drie jacks, verscheidene oordopjes, een usb-stick, een boek. Allemaal foetsie. En net als bij guera vindt hij het ook echt heel erg (er zat één van zijn lievelingsjacks bij).
Ik laat hem wel eens wat zelf betalen, maar dat helpt niets hoor. Die prefrontale cortex moet uitrijpen, dat is het enige wat echt helpt. Ik zie het ook aan hem, hoe hij zich door de wereld beweegt. Het is geen onwil, of luiigheid, of wat dan ook. Hij heeft geen overzicht, is al blij als hij met zijn tas op tijd in het juiste lokaal komt ;-)
Die snoertjes, dat is wat anders. Dat vind ik een bepaalde lompheid die hij best wat eerder mag bijvijlen. Die betaalt hij dus idd altijd maar zelf.

onverschilligheid

Is hier toch wel de grote boosdoener hoor bij puber. School interesseert hem momenteel zo weinig dat hij nota bene zijn schooltas kwijt is geraakt. Gelukkig zonder boeken er in (hoezo??? Heb je geen boeken nodig op school? ) maar wel met 100 euro dure rekenmachine. Zoeken heeft niets opgeleverd. Op marktplaats heb ik voor hem voor 25 euro een nieuwe eastpak gescoord (wel zelf betalen) en rekenmachine mag hij van broer lenen, de mazzelaar. Als ik niet achter een tas aan was geweest, had hij nu nog met een linnen rugzakje zijn schoolboeken naar de Filistijnen geholpen. Gek genoeg komt zijn fiets redelijk ongeschonden de puberteit door, itt die van zijn broers waar altijd wat was met fietsen.
Puber komt gisteren terug van Athenespelen met volledig spinnewebscherm van zijn mobiel. Zonde, maar ja, eigen verantwoordelijkheid denk ik dan maar.

Naam erop?

Doen jullie misschien al, maar wij zetten overal waar dat kan de naam op.
Ik heb speciale stickertjes voor op apparatuur zodat een mobiel er niet gelijk stom uitziet. En stickers voor in kleding (jas, vest, gymschoenen, trainingsbroek, drinkfles, tas).
En ik print labels voor laptop, snoer, adapter. Elk onderdeel dat los kan, krijgt een label.
Op zijn sleutelbos staat mijn mobiele nummer.

Het verlies valt hier na bijna 3 jaar voortgezet onderwijs mee. 1 adapter (waar toen nog geen label op zat) en 1 boek (groot vraagteken want die was nog niet in gebruik en zou thuis moeten liggen)
Oja, en natuurlijk geodriehoek, gum, passer. Dat hoor ik niet eens meer. Dat lost hij zelf op.

moni

Het erg vind ik nog dat ondanks naam, leerling nummer en 06 nummer die dingen dus gewoon niet terugkomen. Zoon vroeg ook hoe was dat vroeger dan zonder kluisje? je hing je jas op kapstok, tas lag in de gang. Maar ja nu natuurlijk veel meer waardevolle spullen bij je. Adapters heeft ie op school in stopcontact laten zitten. Gewoon foetsie ondanks dus naam erop. Nemen anderen gewoon mee. Echt zo balen.
En inderdaad hij betaalt alles zelf, zeker bij een herhaling. Eerste adapter ok, tweede zelf betalen. Hij krijgt echt niet veel geld (5 euro per week) dus het is niet zo dat hij bulkt van het geld en daarom onverschillig is Het lukt gewoon niet....

Ja, dat is triest inderdaad

Het scheelt misschien dat bij mijn puber op school werken met domeinen, een ruimte voor drie klassen inclusief de lockers voor deze klassen. Dat maakt het overzichtelijker en minder kans op jatwerk.

Vroeger op de universiteit (heel heel lang geleden) was het al beter om bij het sporten sommige kleding of schoenen in je tas te stoppen. Er werd veel gejat daar.

Bermuda driehoek

Ik noem het hier thuis de Bermuda driehoek waar alles in verdwijnt. Als ik nog ooit alle spullen terug vindt die de pubers kwijt zijn geraakt en verkoop op Marktplaats kan ik er een luxe vakantie naar Bermuda zelf van boeken.

Lekker herkenbaar!

Ik word er hier ook gek van. Vooral oudste van 16 is van alles kwijt, zijn kamer benader ik tot aan de drempel want lopen over de vloer kan niet meer. (Heel vreemd, dat je dan alles kwijt raakt.) Hij is dol op knutselen met elektronica, gek dat hij alle miniscule onderdeeltjes die hij daarvoor nodig heeft dan nooit kwijtraakt.
De grootste ergernis is dat hij wat hij nodig heeft en niet meer kan vinden in de zooi bij zijn ordelijke kleine broertje weghaalt. Die dan vervolgens weer in alle staten is omdat zijn dierbare spulletjes verdwijnen of stuk gaan... Zucht.
Het helpt wel, een beetje, dat ik niet de enige ben met dit soort ergernissen.
En op een vrolijk moment verontschuldigt zoon zich wel: Ja sorry mam, die hele prefrontale cortex hè, die ligt er gewoon nog járen uit. ;-)